หวานเย็น

                 หวานเย็นนั้นไม่ใช่ชื่อของกินแต่อย่างใด มันเป็นหมาตัวดำ  ถึงกระดูก (แม่ว่างั้น ไม่รู้แม่รู้ได้ไง) แม่ไปเจอระหว่างทางไปวัดในหมู่บ้าน ติดใจในความน่ารักของมัน (มีตั้งหลายสีแต่ดันถูกชะตากับหมาดำ) ก็เลยเอามาเลี้ยง พ่อกับน้องเลยตั้งชื่อให้อย่างไพเราะเพราะพริ้งว่า “หวานเย็น” (เข้ากับสีของมันมาก)

                 ตอนแรกกลัวว่าปลาซิวจะรังแกมัน แต่พอมาอยู่ด้วย ด้วยความขี้เกรงใจของปลาซิว มันเลยอยู่รอดปลอดภัย ทั้งๆ ที่มันตามพันแข้งพันขาปลาซิวและเข้าไปก่อความรำคาญให้ปลาซิวไม่เว้นแต่ละวัน ตอนเล็กๆ มันน่ารักมาก พอโตมาชักไม่น่ารัก (แต่น่าเตะแทน)

                 เมื่อตอนออกพรรษาหลังจากที่เราชาวหนองผือ (ชื่อหนองน้ำของหมู่บ้าน) กลับมาจากวัด หมาๆ ของแต่ละบ้านมายืนรอตรงถนนทุกตัว แต่ละตัวจะคาบใบไม้มายื่นให้เจ้าของของตัวเอง (มันทำอะไรของมันก็ไม่รู้) พฤติกรรมนี้มีโอเลี้ยงหมาข้างบ้านเป็นตัวต้นแบบ โอเลี้ยงชอบคาบใบไม้มาให้เจ้าของประจำ ครั้งหนึ่งน้องชายเราอุตริ เอาแบงก์พันส่งให้ โอเลี้ยงมันคาบแล้ววิ่งเข้าไปในป่า ต้องช่วยกันวิ่งตามแทบตายกว่าจะได้คืน (สมน้ำหน้ามัน อยากเล่นพิเรนทร์ดีนัก)

                 แถบนี้นอกจากปลาซิวกับหวานเย็นของเราแล้ว ก็มีโอเลี้ยง, กาน, เต้าหู้, ตาล หมาข้างๆ บ้าน มันเล่นด้วยกันทุกวัน ถ้าวันไหนไปต้อนวัวเข้าคอกพร้อมกัน เจ้าพวกนี้ก็จะวิ่งตามไปด้วย หยอกล้อกันไปกลางทุ่งนาข้างบ้าน จนเจ้าของก็อดจะหัวเราะไม่ได้

Create Date : 29 มกราคม 2555
Last Update : 30 มกราคม 2555 16:09:07 น.		16 comments
Counter : 959 Pageviews.
Share Tweet