บทกวีเก่าชิ้นนี้ มีความหมายอันเป็นส่วนตัว เพราะไปปรากฏอยู่ในหนังสือที่ระลึกการจากไปชั่วนิรันดร์ ของครู
เข้าใจว่าญาติ ๆ ของครูเอามาจากหนังสือเล่มหนึ่งเล่มใด

กว่าจะรู้ว่าครูที่สอนชั้นมัธยมได้จากไปแล้วก็เมื่อพบหนังสือที่ระลึก (ครูจากไปเมื่อปี 2531 พบหนังสือปี2542)

และแม่เป็นคนเก็บหนังสือเล่มนี้ไว้ เอามาให้ใครต่อใครดู ก่อนที่ผู้เขียนจะเดินทางไปบ้านใต้

โลกอันอ้างว้าง
ดูซิ...ทุกอย่างแสนเหงา
เราต่อสู้เราดิ้นรนเรารอคอย
ให้ชีวิต น้อยนิดเพื่อใคร

ชอบท่อนนี้มากเลยค่ะ เป็นบทกวีเศร้าแต่เป็นเรื่องจริงในชีวิตของใครก็ตาม ตามอ่านค่ะ

คุณหนึ่งครับ

บทที่คุณชอบ มีคำตกและคำผิด (แต่ก็ไม่เสียความ) ผมตามมาแก้ให้เรียบร้อย

ขอบคุณที่ติดตามอ่านครับ

นายชอบตรงที่บอกว่า
ชีวิตผ่านไปเหมือนเงา
เหมือนเด็กเป่าฟองสบู่ล่องลอย
ดูเชยๆ แต่เห็นภาพนะ เป็นอย่างงั้นจริง ๆ

นาย

งานเก่านะครับ มีกลิ่นอายเชย ๆ ชื่อ ๆ

"ดวงตะวัน...ลับทิวแมกไม้....
เหมือนใจพี่จะหาย...หายลับไปกับตะวัน...../

"ทาสทรมาน"...บทเพลงที่ซาบซึ้ง

------------------------------------
"เราเกิดมาแล้วชาติหนึ่ง....
เราอาจจะอยู่ดูโลกได้...ไม่นานนัก
ทุกชีวิตที่เกิดมาในอดีต ย่อมพบกับ ความรัก...ความสมหวัง และ
ความผิดหวัง
ความผิดหวังในชีวิต...ที่มันผ่านมา
ขอให้มันผ่านไป...เรามาเริ่มความ
หวังในชีวิตกันใหม่ดีกว่า"

จากบทเพลง"ชีวิต..กับความหวัง"
------------------------------------
"หยดหนึ่งของชีวิต"

...ชีวิตของคนเรานั้นเป็นของมีค่า
เป็นรางวัลของธรรมชาติที่เราได้รับมาเพียงครั้งเดียวเท่านั้น...
ฉะนั้น...จึงไม่ควรที่จะปล่อยให้มัน
ผ่านไปเปล่า อย่างไร้คุณค่าและไร้
ความหมาย...
แหละชีวิตของคนเรานั้นช่างสั้นนัก
ในช่วงที่เรายังมีชีวิตมีลมหายใจ
อยู่...จงรีบตักตวงหาความสุขใส่ตัวไว้ให้เป็นกำไรกันเถอะ....
อีกไม่นาน....เราก็ต้องทอดร่างอยู่
ใต้พื้นดิน...พร้อมกับคืนลมหายใจ
ให้กับธรรมชาติกันแล้ว....
ถึงเวลานั้น...เงินทอง ก็ไม่สามารถช่วยอะไรเราได้เลย...../

แมงก๋ำปุ๊งคำ...ลุ่มน้ำปิง/
แว่มาเขียน/