จากภูเขาจดทะเล ท้องฟ้าผืนดินเดียวกัน เช้าวันนั้น ครูลงมาจากดอยสูง เพื่อไปทะเลกัน ครูจะไปดูงานที่โรงแรมทางทะเลใต้ เพื่อนำมาใช้กับงานโรงเรียนบนดอยสูง” เป็นเรื่องน่าสนใจและชวนให้ติดตามไปดู เรื่องของโรงเรียนกับโรงแรมมันไปกันได้อย่างไร ก่อนจะไปถึงทะเล สร้างบรรยากาศด้วยคำถามเล่น ๆ ว่า เมื่อจะไปทะเล คุณจะร้องเพลงอะไร บางคนร้องเพลง “โอพัทยาลาก่อน” ....ลาแล้วลาขอลา โอ้พัทยาลาก่อน ชีวิตคือละคร ฉันมันอ่อนโลกเอย ... บางคนร้องเพลง “ หัวหินสิ้นมนต์รัก” หัวหิน เป็นถิ่นสัญญา จากไป กลับมาผิดหวัง ...คลื่นสวาทมันแรง มันแกล้งมาดล ร้อนจนใจสั่น เคยชื่นชู้ สู่สวรรค์ ....มันซาบมันซึม มันปลื้มไม่นาน วิมานทลาย... เพลงที่ได้รับความนิยมอีกเพลงหนึ่งก็คือ “ทะเลไม่เคยหลับ” ...มองซิมองทะเล เห็นลมคลื่นเห่จูบหิน ความรักมันบ้าปิ่น กระแทกหินดังครืนครืน ทะเลไม่เคยหลับไหลใครตอบได้ไหมไฉนจึงตื่น บางครั้งยังสะอื้น ทะเลมันตื่นอยู่ร่ำไป แต่ฉันคิดถึงเพลง “ไปทะเลกันดีกว่า” ไปทะเลกันดีกว่า ปล่อยใจให้สุขสันต์ ไปเล่นลมสู้คลื่น สดชื่นและสมหวัง ทะเลนั้นเป็น เพื่อน... เพลงนี้ทำให้รู้สึกคึกคักสนุกสนานและมีความสุขกว่าเพลงทะเลอื่น ๆ ที่ฟังเศร้า ๆ และมีเรื่องราวของความรัก แต่ที่ชอบก็คือว่าเพลงรักเกี่ยวกับทะเลล้วนมีภาษาและมีจิตนาการที่งดงามมองเห็นภาพ การเดินทางไปกับครูครั้งนี้เหมือนกลับไปสู่วัยเด็ก คล้าย ๆ ไปทัศนะศึกษา ลืมแนะนำไปว่า ครูที่ไปด้วยกัน เป็นครูจากโรงเรียนบนดอยอินทนนท์ ชื่อโรงเรียนนิยมไพรผาหมอน อินทนนท์ กับอีกโรงเรียนหนึ่งอยู่ที่ดอยสุเทพชื่อโรงเรียนสังวาลย์วิทยา โดยมีมูลนิธิไทยรักป่า สนับสนุนการเดินทางดูงานครั้งนี้ สุดทางที่ หาดทุ่งวัวแล่น ฉันเคยอ่าน และเคยดูละครหลายครั้ง “เรื่องแผ่นดินของเรา” ที่แม่องนงค์ เขียน เรื่องความรักเกิดขึ้นที่ทุ่งวัวแล่น แม้ว่าทุ่งวัวแล่นในวันนี้กับเรื่องราวที่แม่อนงค์เขียนจะต่างกันมากหรือแทบจะไม่มีฉากที่แม่อนงค์บรรยายเอาไว้ เช่นท้องทุ่งริมทะเลและชายป่าที่หนาทึบที่นางเอกวิ่งไปให้งูกัด เพื่อที่พระเอกจะได้ไปช่วย แต่ฉันก็ยังรู้สึกยินดีและตื่นเต้นที่ได้มาเยือนที่นี่ มันเป็นบรรยากาศของงานวรรณกรรมที่คุ้นเคย เมื่อมาถึงแล้วก็อยากจะเล่าเรื่องทุ่งวัวแล่นสักเล็กน้อย ทุ่งวัวแล่นอยู่ในตำบลสะพลี อำเภอประทิว จังหวัดชุมพร มีเรื่องเล่าว่า ... เดิมทุ่งวัวแล่นเป็นป่าใหญ่ติดชายทะเล มีความอุดมสมบูรณ์มีสัตว์ป่ามากมาย ทั้งสัตว์ใหญ่สัตว์เล็ก สมัยก่อนมีการล่าสัตว์กัน ล่าเพื่อกินยังชีพบ้างเพื่อเกมกีฬาบ้าง แต่สัตว์ก็แล่นหนีเข้าป่าได้เสมอ (แล่นภาษาใต้หมายถึงวิ่ง) และที่ได้ชื่อว่าทุ่งวัวแล่นเพราะว่า วัวตัวหนึ่งถูกนายพรานยิง พวกเขาคิดว่าตายแล้ว จึงช่วยกันถลกหนังแต่วัวตัวนั้นฟื้นขึ้นมาลุกขึ้นวิ่งหายเข้าป่าไป จึงเรียกว่า “ทุ่งวัวแล่น” ทะเลที่มีต้นไม้ธรรมชาติอย่างนี้ยังมีให้เห็น ปลายทางจริง ๆ ของครูบนดอยอยู่ที่ ชุมพรคาบาน่าค่ะ เป็นโรงแรมกึ่งรีสอร์ต นี่แหละเป้าหมายของครู ไม่ได้มาเที่ยวเฉย ๆ แต่มาเพื่อดูงานหรือเรียกอบรมเรื่องเศรษฐกิจพอเพียงตามแนวทางพระราชดำริ สงสัยใช่ไหมค่ะว่าโรงแรมจะมามีชื่อเสียงในด้านนี้ได้อย่างไร และยิ่งครูที่โรงเรียนมาดูโรงแรม เพื่อไปปรับใช้กับโรงเรียนยิ่งเป็นเรื่องที่ดูประหลาดพิลึกแท้ แต่มีคำตอบ เพราะว่าโรงแรมนี้เป็นโรงแรมไม่ธรรมดาค่ะ โรงแรมที่นี่มีการทำนา ปลูกผัก ทำการเกษตรพอเพียง คุณวริสร รักษ์พันธ์ ชุมพรคาบานา คุณกุล ปัญญาวงศ์ ผู้จัดการมูลนิธิไทยรักป่า เจ้าของโรงแรมชื่อคุณวริสร รักษ์พันธ์ เดิมที่เขาทำโรงแรมธรรมดา ๆ ต่อมาเกิดภาวะเศรษฐกิจตกต่ำ ค่าเงินบาทลอยตัว และประสบกับพายุด้วย เขาจึงมีหนี้สินถึง 300 ล้านบาท เขาไม่รู้จะก้าวเดินอย่างไร หมดความหวังในชีวิต จนในที่สุดเขาได้พบทางออกจากกระแสพระราชดำรัสเรื่องเศรษฐกิจพอเพียง แนวพระราชดำริ จะแก้ปัญหาได้ ให้ปฏิบัติ 5 ขั้น คือต้องพึ่งตนเองให้ได้อย่างน้อยหนึ่งในสี่ สองต้องรู้จักพอประมาณ สามต้องรู้จักแบ่งปัน สี่ขยายงานให้เกิดความร่วมมือ และห้าค่อยทำการค้า การขาย แบบเอื้อเฟื้อกัน พึ่งพากัน มีศักดิ์ศรีเท่ากัน ทั้งชาวไร่ ชาวนา ชาวประมง เป็นครั้งแรกเหมือนกันค่ะที่ฉันได้พิจารณาที่ละขั้น ไม่ว่าอาชีพไหนถ้าทำได้เช่นนี้ เราจะมีผู้คนที่งดงามและสังคมที่น่าอยู่มาก ๆ มาดูกันต่อไปนะคะว่าเจ้าของโรงแรมนี้เขาเริ่มทำอย่างไร เปลี่ยนสวนหย่อมเป็นนาข้าว ทำแปลผักรอบ ๆ หอประชุม ทำคอกไก่ คอกเป็ด แล้วนำเศษอาหารจากครัวมาทำอาหารสัตว์ ปลูกพืชตามเส้นทางเดิน ทำโรงเรือนให้พนักงานตำข้าว ขุดสระเลี้ยงปลา ทำบ่อบำบัดธรรมชาติ ทำผลิตภัณฑ์ที่ใช้ในโรงแรมใช้เอง ทั้งสบู่ ยาสระผม น้ำยาขัดห้องน้ำ ให้พนักงานเรียนรู้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงด้วย รู้จักห่มดินฟื้นฟูดิน และตั้งศูนย์เรียนรู้กสิกรรมธรรมชาติ เปลี่ยนสภาพใหม่หมดคือใช้พื้นที่ใหม่ เปลี่ยนจากการจัดสวยปลูกต้นไม้โชว์สวยงาม เสียค่าออกแบบและดูแลแบบแพง ๆ มาเป็นปลูกพืชกินได้ ในพื้นที่ประมาณ 40 ไร่ ก็ปลูกได้มากมายพอกิน ทำผลิตภัณฑ์ใช้เองทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นยาสระผม น้ำยาขัดห้องน้ำ สบู่ น้ำยาล้างจาน เรียกว่าของทุกอย่างที่ใช้ในโรงแรมผลิตเองหมด จึงลดค่าใช้จ่ายไปได้มาก เมื่อไปดูและได้ลองใช้ ผลิตภัณฑ์ที่เขาทำขึ้นมาเอง ทำให้รู้สึกถึงความอ่อนโยน และเกรงใจเจ้าของมือที่ทำ ฉันจึงใช้ของเขาอย่างประหยัดที่สุด มองผ่านไปที่ทะเลหน้าเรือนพักก็ยังเป็นธรรมชาติ ยังมีความเป็นบ้านนอก ฉันคิดว่าทะเลแบบบ้านอกที่ไม่ปรุงแต่งและสะอาดนี่แหละมีเสน่ห์ยิ่ง แม้ว่าจะไม่เหมือนที่แม่อนงค์เขียนไว้ใน แผ่นดินของเรา แต่ที่ก็ยังมีต้นไม้สำหรับหาดทราย ไม่ได้มีของตกแต่งที่รกรุงรังกับทะเล พื้นทรายก็ยังขาวสะอาดให้เดินเปลือยเท้าได้อย่างสบายใจ อาคารที่พักยังพยายามสร้างให้กลมกลื่นกับธรรมชาติได้ แต่ฉันเดินทางมากับครูแบบทัศนะศึกษาจะมามัวพิรี้พิไรกับทะเล หาดทราย สายลมอยู่นานเกินไปไมได้ ต้องเดินตามครูค่ะ เดินทางไกลมาสองวันกว่าจะถึงต้องใช้เวลาให้คุ้มค่าที่เสียสละมา เมื่อถามว่าเริ่มอย่างไร เขาบอกว่า “ตอนแรก ๆ ไปชวนคนอื่นก่อน และไม่เป็นผลสำเร็จ ไม่มีใครเชื่อ ว่าเจ้าของโรงแรมจะทำ บางคนก็ว่าสร้างภาพ จึงเริ่มตั้งต้นใหม่จากตัวอง โดยชวนพนักงานในโรงแรมทำ หรือเรียกว่ามันต้องระเบิดจากข้างใน คือเชื่อมั่นแนวทางเศรษฐกิจพอเพียง พึ่งตนเอง ไม่เบียดเบียนธรรมชาติ ทำให้เห็นทางรอดของสถานการณ์วิกฤติ ได้แนวคิดว่าแนวทางนี้อยู่ได้ คือ ช่วยเหลือกัน อุ้มชูกัน เราก็ค่อย ๆ ฟื้นฟู เมื่อเรารอดมาได้ก็คิดว่า ชีวิตที่เหลืออยู่ก็จะบอกต่อให้คนอื่นรู้เรื่องการใช้แนวคิดพระเจ้าอยู่หัว” ที่โรงแรมแห่งนี้นอกจากมีอาหาร พืชผักที่ปลอดจากสารเคมีแล้ว ที่นี่ไม่มีขยะให้ทิ้งเลย เขาไม่มีปัญหาเรื่องกำจัดขยะ ที่นี่ไม่มีพลาสติกหรือโพม เพราะพืชผักปลูกที่นี่โดยวิธีธรรมชาติ และบางส่วนที่ซื้อมาก็ซื้อจากเกษตรกรที่ทำการเกษตรในแนวทางเดียวกัน เขาจะใส่แข่งมาขาย ของเหลือใช้เศษอาหารในครัวของโรงแรมก็เอามาหมักทำปุ๋ยธรรมชาติ ปุ๋ยอินทรีย์ ทุกอย่างเอามาใช้ประโยชน์ได้หมด ฉันคิดว่า นี่เป็นเรื่องที่น่าสนใจยิ่ง ปัญหาขยะกับโรงแรมหรือรีสอร์ทเป็นปัญหาที่ใหญ่มากของประเทศนี้ ทุกแห่งที่ส่งเสริมการท่องเที่ยว มีปัญหาเรื่องขยะที่ยากจะแก้ไข และผู้ประกอบการก็จะผลักภาระให้ผู้อื่นขยะจึงถูกทิ้งไปตามที่ต่าง ๆ ทั้งภูเขาและทะเล พวกเขาไม่ได้คิดที่จะกำจัดขยะหรือลดขยะของตัวเอง แต่ที่นี่จัดการกับขยะของตัวเองได้ นี่ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าทึ่งมากทีเดียว ขยะของเขาเป็นปุ๋ยหมด รวมทั้งมูลสัตว์และมูลคนก็เอามาทำปุ๋ยทั้งหมด รอบ ๆ อาคาร มีลำธารบำบัดน้ำเสียด้วยวิธีธรรมชาติ มีการใช้หญ้าแฝก ผักตบ ธูปฤาษี คล้า บอน เขาไม่ปล่อยน้ำเสียไหลลงสู่ทะเล ตลอดทางที่ผ่านไประหว่างอาคารปลูกพืชผักเพื่อกิน เราจะผ่านกระโถนท้องพระโรง หรือสระน้ำ เสียที่ผ่านการบำบัดแล้วมารวมไว้ที่นี่ถึงกระนั้นก็ยังเห็นสิ่งมีชีวิตพวกหอยปลา ปู เต็มสระ การปลูกพืชผักที่นี่เขาใช้ระบบ 4 ด. คือดมได้ ดูสวยงามได้ ดื่มได้ และก็แดก (กิน)ได้ ได้ยินครูพูดกันว่า จะต้องเอาไปปรับใช้กับโรงเรียน และชุมชนของตัวเอง ที่น่าสนใจยิ่งคืออาหารของที่นี่ อาหารบ้าน ๆ มีมากมาย เช่นขนมครกแบบบ้าน ๆ บ้านใต้แท้ ๆ จะมีความมันหวานจากกะทิสด ๆ ไม่ใช่หวานน้ำตาล ขนมจากหวานมันจากมะพร้าวทึนทึก (ที่ไม่อ่อนไม่แก่) ผักพื้นบ้านต่าง ๆ พวกใบเหรียงผัดไข่ ขนมจีนน้ำยาสารพักผัก โดยเฉพาะผักพื้นบ้าน ทั้งยอดหมุย ใบมันปู ลูกฉิ่ง และอีกสารพัด ยอดผักเหรียงผัดไข่ หนมจากว่าจากพราก เรียกว่ามีความสุขกับการกินอาหารในทุกมื้อ เพราะที่นี่อาหารใต้ก็ยังเป็นอาหารใต้อยู่ รสชาติก็ยังเป็นใต้ ๆ จริง และที่สำคัญกินข้าวที่กินที่นี่ เป็นข้าวเหลืองประทิว เป็นข้าวพื้นเมืองจากชุมพร ข้าวเหลืองประทิวนี้เกือบจะสูญพันธุ์ไปแล้ว แต่ที่นี่นำกลับมา ฟื้นพันธุ์ข้าวขึ้นมาได้ และยังมีกลุ่มทำนาปลูกข้าวนี้ด้วย เขาว่ากันว่า เมื่อเราไปที่ไหนก็ควรจะได้กินอาหารถิ่นนั้น หรือกินอาหารในพื้นที่นั่นเอง เพราะการกินอาหารในท้องถิ่นหรือกินอาหารตามฤดูกาลเป็นการดูแลสุขภาพวิธีหนึ่ง ที่นี่กลายเป็นกรณีศึกษาการอยู่รอด เป็นสถานที่สำหรับการฝึกอบรมและดูงาน มีปรัชญาน่ารัก ๆ ว่า ยิ่งทำยิ่งได้ ยิ่งให้ยิ่งมี แล้วก็ถึงเวลาที่จะหันหัวรถออกจากทะเลใต้ขึ้นสู่ดอยสูงแล้วค่ะ จากภูเขาจดทะเลท้องฟ้าผืนดินเดียวกัน บทสุดท้ายเมื่อจากทะเล มีคำถามเล่น ๆ ว่า คุณจะร้องเพลงอะไร ฉันคิดไม่ออกจริง ๆ และดูเหมือนเส้นทางเมื่อกลับคืนสู่ดอยยาวไกลเหลือเกิน ครูบนดอยสูง (มากันหลายคนแต่เลือกคนนี้เป็นตัวแทน) จบท้ายด้วยผู้เขียน ฮาฮา น่ากลัวไหมล่ะถ่ายภาพโดย ธนภูมิ อโศกตระกูล งานนี้มีสปอนด์ค่ะขอบคุณ กุล ปัญญาวงศ์ มูลนิธิไทยรักษ์ป่าสนับสนุนการเดินทาง คุณวริสร รักษ์พันธ์ ชุมพรคาบานา ให้ที่พัก คุณไพบูลย์ พันธ์เมือง มาเลี้ยงข้าวระหว่างอยู่ชมพร คุณสีน่ำฟ้า ณบล็อกแกงค์ ตามมาแจมให้ความบันเทิง พิมพ์ครั้งแรก นิตยสาร กุลสตรี /2552   Create Date : 09 กรกฎาคม 2552 14 comments Last Update : 9 กรกฎาคม 2552 7:51:24 น. Counter : 2400 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีค่ะ ทะเลยังคงให้ความรู้สึกที่หลากหลายอยู่เช่นเดิมนะคะ หวังว่าคงสบายดี ที่อีสานนี่ฝนตกบ่อย แต่ก็เป็นเรื่องดีสำหรับคนที่จะทำนาค่ะ   โดย: สายลมอิสระ 9 กรกฎาคม 2552 7:06:56 น.

สวัสดีเจ้าพี่แพร... ขอโตยไปแอ่วทะเลโตยคนเจ้า คิดถึงทะเลจริง ๆ   โดย: แม่ไก่ IP: 118.174.176.211 9 กรกฎาคม 2552 11:00:38 น.

สวัสดีค่ะพี่ยาย ชุมพรคาบาน่าเป็นรีสอร์ตที่นางไม้ฯชื่นชมนะคะ ใต้ทะเลชุมพรก็น่าลงไปเที่ยวค่ะ เสียดายตอนที่ไปนั้น ไปผิดฤดูกาล เลยเป็นทัวร์กินนร (กินนอน)   โดย: นางไม้หน้า3 9 กรกฎาคม 2552 14:51:42 น.

สวัสดีแพร จารุ ที่ขอบคุณมาก ๆ คือการที่เอาเรื่องของอำเภอปะทิว (ปะทิว นะครับ ไม่ใช่ ประทืว) บ้านปัจจุบันของนายไพบูลย์ พันธ์เมือง ให้ชื่อมีเสียงยิ่งขึ้น ส่วนลุงเองเขียนเรื่องนี้แล้วในแบบลงลึก เพื่อการศึกษาของนักเรียน ป.๕-๖ แต่ทว่า ชื่อเป็นของคนอื่น ฮ่า ๆ ๆ (พูดอย่างนี้หวังว่าคงเข้าใจ) แต่ประโยชน์ไม่ไปไหน ขอแก้ข่าวนิดหนึ่ง ที่ว่า "เลี้ยงมือใหญ่" นั้นน่าจะไม่ใช่ ความจริงมีว่า วันแรกลุงกลายเป็นเจ้าของบ้านที่ถูกแขกจากเชียงใหม่เลี้ยงก่อน ๑ มื้อ แต่พอวันที่สอง ไม่เข้าใจว่าแขกแต่ละคนเขาเลี้ยงตัวเองหรืออย่างไร ลุงจึงได้เลี้ยงแต่เพื่อน ๆ ในคณะของคุณนิยาย(แพร จารุ)เพียง ๔ คน รวมทั้งลุงเท่านั้น เพราะถ้าเลี้ยงใหญ่จะต้องได้รับเกียรติให้เลี้ยงหมดทั้งคณะ ฮ่า ๆ ๆ   โดย: ลุงบูลย์ (pantamuang ) 9 กรกฎาคม 2552 20:08:08 น.

มาสวัสดีไว้ก่อนค่ะ ยังไม่ได้อ่านอะไรเลย   โดย: ปณาลี 9 กรกฎาคม 2552 23:21:48 น.

555.......พี่ยายไม่แล่นไปให้ถึงบ้านลุงบูลย์เสียเลยล่ะ ถ้านางเอกของแม่อนงค์เป็นพี่ยายท่าทางงูจะเลื้อยลงรูแทบไม่ทันกระมัง แหม...พี่ยายก็น่าจะสนองศรัทธาอันแรงกล้าของลุงบู,ย์เสียหน่อยนะพาคณะสัก 20 - 30 คนมาให้ลุงบูลย์ได้เลี้ยงให้เปรมปรีดิ์   โดย: ปลายแปรง 10 กรกฎาคม 2552 9:25:45 น.

ฝากความถึงยัยติ๋ม ปลายแปรง(หรือใครก็ตาม) ถ้าไปกัน ๒๐-๓๐ คน ก็เลี้ยงได้ แต่ขอจัดเลี้ยงที่บ้านนะ จะได้เจ็บตัวน้อยหน่อย แล้วก็ช่วยแจ้งล่วงหน้าด้วย จะได้หนี อิ ๆ ๆ   โดย: ลุงบูลย์ (pantamuang ) 11 กรกฎาคม 2552 21:14:41 น.

พูดถึงทุ่งวัวแล่น นึกถึง ภคินี และ ธำรง แห่ง"แผ่นดินของเรา" ต้องเพลงนี้เลยค่ะพี่ "จันทร์กระพ้อร่วง" ดอกจันทร์กะพ้อร่วงพรู เจ้ามิใช่ร่วงสู่แผ่นดินไหนโดยง่าย ลมพาเอากลีบกระจาย ร่อนปลิวพร่างพริ้วพรายไม่มีที่หมายใด ดูดังฝูงผึ้งแตกรัง เมื่อไร้กำลังหล่นก็ลงฝังทั่วไป ไร้ผู้จะเหลียวใส่ใจ ไม่มีใครที่ไหนเก็บเอาไปเพื่อไว้บูชา บางกลีบเขาเหยียบลง แหลกเป็นผง อย่างไร้เมตตา กลีบจมแผ่นดินสิ้นสูญราคา กลิ่นนั้นหนายังหอมเป็นค่าผูกพันธุ์ * จันทร์กะพ้อคือเหล่าสตรี มีราคีเพราะชายขยี้พรหมจรรย์ ความสาวแหลกเหลวสิ้นพลัน ไร้ค่าผูกพันธุ์เหมือนจันทร์กะพ้อร่วงพรู วันที่ 7 เดือนหน้าจะไปเชีนงใหม่ มาเจอกันมั้ยคะพี่   โดย: เช้านี้ยังมีเธอ 12 กรกฎาคม 2552 15:24:10 น.

สายลมอิสระสวัสดีค่ะ ขอบคุณค่ะ เชียงใหม่ฝนก็ตกบ่อย ๆ เหมือนกันค่ะ สดชื่นดีค่ะ วันที่ 25 นี้พี่กับเพื่อนก็จะไปแถบ ๆ นั้นค่ะ จากเชียงใหม่ไปสิ้นสุดที่เชียงคานค่ะ ไปเที่ยว ๆ เพราะคิดถึงเชียงคานไม่ได้ไปนานนับสิบปีแล้วตั้งแต่มาอยู่เชียงใหม่ แม่ไก่ หายไปนานเหมือนกันนะคะ   โดย: แพรจารุ 12 กรกฎาคม 2552 20:52:52 น.

ลุงบูลย์ (pantamuang ปะทิว เขียนผิด ขอบคุณครูมากค่ะ เดี๋ยวไปแน่รับรองจะชวนปลายแปลงกับสีน้ำฟ้าและใครต่อใครไปด้วย โครงการกินข้าวบ้านลุงบูลย์ (เขียนเป็นโครงการเลยค่ะ รับสมัครผู้ร่วมเดินทางด้วยใครสนใจลงชื่อได้)ว่าเข้าไปนั้น ถ้าพี่เป็นภคินีนะเหรอ ข้าวต้องเหลืองปะทิวนะ บ้านลุงปลูกหรือเปล่า ปลายแปลง ว่า "ถ้านางเอกของแม่อนงค์เป็นพี่ยายท่าทางงูจะเลื้อยลงรูแทบไม่ทันกระมัง" เออ...อุเหม่ ที่บ้านพี่พบงูเสมอ พี่ก็ส่งเสียงว้าย ๆ (กลัวงูแบบพองาม) อ้ายที่บ้านว่า โอ...มันไม่เข้ามาหาหรอก ยายไม่รู้อะไรมันทั้งกลัวทั้งรังเกียจคนด้วย ว่าถึงเรื่องงูนี้นะ ครั้งหนึ่งคุยกับเพื่อนที่เขียนนิยาย เพื่อนพี่บอกว่าจะให้เรื่องมันยาว ก็ปล่อยงูออกมาสักตัว แล้วนางเอกงูกัดพระเอกไปช่วย(ยังใช้ได้อยู่) แต่ขอบอกว่าตามหลักการแพทย์เขาว่า วิธีที่พระเอกสร้างความประทับใจด้วยการดูดพิษงู ไม่ควรทำเพราะพระเอกอาจตายได้   โดย: แพรจารุ 12 กรกฎาคม 2552 21:48:36 น.

หวัดดีจ๊ะ พี่ยาย นานแล้วไม่ได้เข้ามาทักทาย สบายดีกันหรือเปล่า ช่วงนี้เปิดร้านกาแฟ เลยไม่ค่อยว่าง คิดถึงนะ แวะไปหาที่ร้านหน่อย   โดย: วิมายา IP: 112.142.5.34 15 กรกฎาคม 2552 18:28:11 น.

หวัดดีจ๊ะ พี่ยาย นานแล้วไม่ได้เข้ามาทักทาย สบายดีกันหรือเปล่า ช่วงนี้เปิดร้านกาแฟ เลยไม่ค่อยว่าง คิดถึงนะ แวะไปหาที่ร้านหน่อย   โดย: วิมายา IP: 112.142.5.34 15 กรกฎาคม 2552 18:35:40 น.

สวัสดีจ้ะยาย ไม่ได้แวะเข้ามเสียนาน แวะเข้ามาก็เจอวิมายาเลย ฝากทักทายสบายดีไหม ? ร้านกาแฟเธอเปิดตรงไหนนะ ? วานถามหน่อย ถ้าไปเชียงใหม่จะได้ไปชิมบ้าง   โดย: พ่อพเยีย 16 กรกฎาคม 2552 17:01:02 น.

สบายดีค่ะ ร้าน KOFFEE Coffee ถ.วัวลาย ซ.1 อ.เมือง เชียงใหม่ ยินดีต้อนรับทุกคนที่มีความจริงใจ   โดย: วิมายา IP: 119.42.76.52 17 กรกฎาคม 2552 13:40:00 น.