นักเขียนไม่ขาย 1 สำนักพิมพ์มักจะบอกฉันว่า “หนังสือฉันไม่ขาย” ในชีวิตคนเขียนหนังสือ ฉันใช้บริการสำนักพิมพ์มาหกแห่ง เริ่มต้นจากสำนักพิมพ์แมงทับ เป็นสำนักพิมพ์เล็ก ๆ ที่มีสำนักงานอยู่ตามร้านกาแฟ เป็นที่พบปะนักเขียนและฝ่ายศิลป์ คนทำภาพประกอบและรูปเล่ม เจ้าของสำนักพิมพ์เป็นชายใจดี เลี้ยงกาแฟ ไก่ทอด และข้าวนักเขียนอยู่เสมอ ๆ เรียกว่าใกล้ชิดกันมาก จะว่าแกไม่เช่าสำนักงานก็ไมได้ เพราะบ่อยครั้งที่นัดพบกันแกก็ต้องจ่ายให้ร้านลุงแคนขายไก่ หรือไม่ก็ร้านนายแมคขายขนมเป็นรู ขายไก่ เรียกว่าเรากินกันอย่างสบาย ฉันใช้บริการพิมพ์สำนักพิมพ์แมงทับซึ่งเป็นสำนักพิมพ์เริ่มแรก อยู่สามเล่มคือรวมเรื่องสั้น ไก่ป่ากับกรงเมือง และ สร้อยฟางหญ้า หนังสือวรรณกรรมเยาวชนอีกสองเล่มคือ มานะกับอาม่า และแผ่นหลังพ่อ นับว่าทำงานกันได้อย่างราบรื่น เป็นเจ้าของสำนักพิมพ์เดียวที่ไปเที่ยวกับนักเขียน ในช่วงเทศกาลหนาว ๆ เราก็จะไปเขาค้อกันทุกปี ค่าลิขสิทธิ์ก็จ่ายกันไปตามสภาพ ไม่ได้คิดกันสิบเปอร์เซ็นต์ตามมาตรฐาน แต่ฉันเห็นว่าไม่เป็นไรเพราะว่าไม่มีอะไรที่เป็นมาตรฐานสำหรับเราอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าเราพอใจ นอกจากนักเขียนใหม่ ๆ แล้วก็มีนักเขียนรุ่นใหญ่อย่าง อัศศิริ ธรรมโชติ ถนอม ไชวงษ์แก้ว ใครอื่นอีกหรือเปล่าจำไมได้แล้ว ที่ยืนยงพบกันบ่อย ๆ ก็คือ ฉัน( แพรจารุ) กับ ธราธิป ชอบธรรม เพราะเราพิสมัยร้านกาแฟเป็นพิเศษ เราจึงยินดีทุกครั้งที่เจ้าของสำนักพิมพ์นัดพบ ไม่ว่าจะพบนักเขียนน้องใหม่หรือนักเขียนเก่า เราก็ไปร่วมคุยด้วย เรื่องราวเหล่านี้ ทุกครั้งที่คิดถึงก็มีความสุข สำนักพิมพ์แมงทับไม่ได้รุ่งเรื่องหรือมีเงินหมุนเวียนเพิ่มขึ้นจากการขายหนังสือพวกเราและออกจะทรุด ๆ ลงเรื่อย ๆ ในที่สุดสำนักพิมพ์ก็หยุดไป ต่อมาหนังสือของพวกเราส่วนใหญ่ถูกขายเล หรือขายอยู่ข้างถนนเช่นถนนหน้ารามคำแหงและถนนแถวอนุสาวรีย์ชัย เข้าใจว่า หนังสือคงเหลือเยอะจนเจ้าของสำนักพิมพ์ไม่มีที่เก็บหนังสือ จึงต้องเอาออกมาขายถูก ๆ เล่มละสิบบาทเท่านั้น เคนมีเพื่อนถามว่า อายไหมที่หนังสือมาวางขายกับพื้นเล่มละสิบบาท ฉันบอกเพื่อนไปว่ารู้สึกดีมาก ถ้าไม่คิดถึงเจ้าของสำนักพิมพ์ขาดทุน เพราะว่าหนังสือดี ๆ จะได้ราคาถูก ใคร ๆ ก็ซื้อได้ แค่สิบบาทก็ได้หนังสือไปอ่าน มันง่ายกว่าซื้อราคาร้อยบาท และภายหลังฉันก็พบว่า มีพวกหน้ารามรู้จักฉันเยอะมาก และพวกเขาก็ต่างบอกว่าได้อ่านงานของฉันจากการซื้อเล่มละสิบบาท ฉันยังเดินหาซื้อหนังสือตัวเองเล่มละสิบบาทเลย ซื้อเก็บไว้หลายเล่มเหมือนกัน หลังจากนั้นหนังสือเล่มหนึ่งชื่อแผ่นหลังพ่อ ได้รับรางวัลชมเชยจากคณะกรรมการพัฒนาหนังสือแห่งชาติ แผ่นหลังพ่อจึงได้ขึ้นจากทางเท้าสิบบาทมาอยู่บนแผงอีกครั้ง มีสำนักพิมพ์ต้นอ้อ มาขอพิมพ์แบบจ่ายเงินค่าลิขสิทธิ์ก่อนพิมพ์ จบฉากสำนักพิมพ์แมงทับ หลังจากต้นอ้อ ก็เข้าสู่ยุคแกรมมี่-ต้นอ้อ ดอกหญ้า ไทยวัฒนาพาณิชย์ และท้ายสุดที่มติชน 2 สำนักพิมพ์มักจะบอกฉันว่า “หนังสือฉันไม่ขาย” หรือมีความหมายว่า มันขายไม่ได้หรือขายได้น้อย แรกฉันก็คิดว่า ช่างมันไม่ขายก็ไม่ขาย ฉันมีหน้าที่เขียน ฉันเป็นนักเขียนไม่ใช่นักขาย แต่นานวันเข้าหนังสือของฉันไม่ถูกพิมพ์เลย ที่พิมพ์ไปแล้วนับสิบเล่มก็ไม่ได้เวียนมาพิมพ์ใหม่ แต่ฉันยังคงเขียนหนังสืออยู่ทุกวัน พูดเท่ ๆ ก็คือยืนยันการเป็นนักเขียน แต่พูดจริง ๆ ก็คือทำอะไรไม่เป็นนอกจากเขียนหนังสือ มีหน้าหนังสืออยู่น้อยเหลือเกินที่เปิดให้นักเขียนไม่ขายได้เขียน ดังนั้นจึงต้องมาเขียนตามบล็อก คิดว่านักเขียนคนอื่น ๆ ที่มาเขียนบล็อกก็น่าจะประสบกับปัญหาเหล่านี้อยู่บ้างเหมือนกัน สีปีที่ไม่มีหนังออกใหม่ ส่วนหนึ่งคือไม่ค่อยส่งไปตามสำนักพิมพ์แล้ว เพราะคิดว่ารู้คำตอบ ว่าเขาคงไม่พิมพ์ จึงเขียนเก็บเอาไว้ ปีนี้ตัดสินใจว่าจะส่งงานไปพิมพ์ โดยให้เพื่อนคนหนึ่งจัดการส่งให้ คำตอบก็คือ “ หนังสือบางไป” “ไม่แน่ใจว่าจะขายได้” “ ไม่ขาย หลังจากเข้าที่ประชุมแล้ว สรุปว่า ไม่ขาย ” ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจพิมพ์งานของตัวเอง เพราะเราจะเชื่อตามคำที่สำนักพิมพ์บอกว่าไม่ขายแล้วหยุดนิ่ง มันก็จะเป็นการจำยอมเกินไป ว่าแล้วเราก็เริ่มทันที่ เปิดสำนักพิมพ์ ของตัวเอง ชื่อว่า ถนอมแพร (เพื่อจะบอกให้รู้ว่า สำนักพิมพ์นี้พิมพ์งานของใคร) เพื่อเป็นศิริมงคล เริ่มประเดิมด้วยหนังสือชื่อ สวนนักเขียน ’รงค์ วงษ์สวรรค์ ขอเล่าถึงที่มาของหนังสือเล่มนี้สักนิดนะคะ ฉันเริ่มเขียนสวนของนักเขียน ประมาณห้าปีที่แล้ว เริ่มชิ้นแรก เพราะการชักชวนของ ลักขณา ศรีหงส์ ช่วงนั้นเธอทำงานชุมชนคนรักป่า ทำหนังสือสานใจคนรักป่า ฉันบอกเธอว่าจะทำเรื่องสวนของนักเขียน เริ่มจากสวนคุณรงค์ก่อน และไปสวนของนักเขียนอื่น ๆ แต่ปรากฏว่า สานใจคนรักป่า หยุดไปและฉันก็เขียนไม่จบ ส่วนชิ้นสุดท้าย ถือว่าเป็นชิ้นจบ คือเขียนถึงสวนนักเขียน หรือต้นไม้นักเขียนที่ไปออกดอกออกผลตามที่ต่าง ๆ เป็นต้นไม้จริง ๆ ที่ให้ร่มเงา และเมล็ดพันธุ์ในสวนอักษรด้วย หนังสือเล่มบาง ๆ นอกจากมีงานสวนนักเขียนที่ฉันบันทึกเอาไว้ ก็ยังมีงานของ “ถนอม ไชยวงษ์แก้ว” และคำนิยม ของสุธาทิพย์ โมราลาย ที่มีผู้อ่านบอกว่า ดีมาก ๆ รวมทั้งภาพปก ลายเส้นของ “เทพศิริ สุขโสภา” ด้วยค่ะ หนังสือเล่มนี้จะเริ่มขายในวันที่ 9 งานอำลา ’รงค์ วงษ์สวรรค์ ที่หอศิลปมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ค่ะ ราคา 130 บาท เชิญสั่งจองได้ค่ะ จัดส่งให้ฟรีจึงไม่มีส่วนลด งานอำลารงค์เริ่มตั้งแต่วันที่ 9 มกราคม ทั้งเดือนค่ะ เสาร์อาทิตย์ มีกิจกรรม เสวนา ดนตรี และออกร้านหนังสือ ดูรายละเอียดได้ที่นี่ค่ะ //www.tuneingarden.com/january2010-detail.php?id=659   Create Date : 06 มกราคม 2553 9 comments Last Update : 6 มกราคม 2553 17:45:52 น. Counter : 1699 Pageviews. Share Tweet

ซื้อหนังสือตัวเองเล่มละสิบบาท ถูกกว่าที่สนพ.ลดราคาเวลาเราจะซื้อหนังสือเราจากสนพ.อีกนะเนี่ย ว่าแต่สั่งจองหนังสือนี่จองตรงหน้าเว็บนี้เลยหรือเปล่าคะ? แล้วต้องให้รายละเอียดอะไรบ้าง   โดย: YUI IP: 58.11.8.213 6 มกราคม 2553 21:05:05 น.

อยากอ่านจังเลยค่ะพี่ยาย ชอบอ่านหนังสือของคุณรงค์ และหนังสือ บทความทุกอย่างที่เกี่ยวกับคุณรงค์ ยังไงก็ขออวยพรให้สำนักพิมพ์ถนอมแพร รุ่งเรือง และหนังสือที่พิมพ์ทุกแล่ม "ขาย" นะคะ สวัสดีปีใหม่ค่ะพี่   โดย: ปอมปอมเกิร์ล 7 มกราคม 2553 11:31:28 น.

สวัสดีค่ะ แวะมาทักทาย โดนใจกับคำว่านักเขียนไม่ขาย อวยพรให้สำนักพิมพ์รุ่งเรือง เติบโตอย่างมั่นคงนะคะ มีน้องที่ทำสำนักพิมพ์เองเหมือนกันค่ะ ก็เพราะประสบปัญหาในแนวที่ว่า นิยายถ้าไม่เข้าขั้นเรทมันขายยากเหลือเกินในสมัยนี้   โดย: อิมาอิซัง 9 มกราคม 2553 13:34:47 น.

สายัณห์สวัสดีค่ะพี่ยายแพรฯ +------------------------------------+ สุขสันต์วันเด็กค่ะ คุณป้าสาวฯ วานให้น้องใบตองมาส่งยิ้มหวาน มอบความสุขแด่มิตรักนักเขียน (บล๊อก) ค่ะ   โดย: สาวบ้านนอก ณ ขอนแก่น 9 มกราคม 2553 21:38:33 น.

YUI IP ใช่แล้วค่ะ ที่นี่ได้เลยค่ะ และส่งที่อยู่ของคุณไปที่ parjaru@gmail.comค่ะ   โดย: แพรจารุ 12 มกราคม 2553 15:56:37 น.

ปอมปอมเกิร์ล ขอบคุณมากค่ะ สงวัสดีปีใหม่ด้วยค่ะ อิมาอิซัง แล้วจะแวะไปคุยที่บล็อกนะคะ สาวบ้านนอกขอบอกว่า ยิ้มของสาวน้อยได้ใจจริง ๆ ค่ะ   โดย: แพรจารุ 12 มกราคม 2553 15:59:08 น.

มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอให้เล่มนี้ขายได้เยอะๆ นะคะ   โดย: เหมือนพระจันทร์ 16 มกราคม 2553 23:30:37 น.

มาอ่านแล้วรอบหนึ่ง แต่ไม่ได้ล็อกอิน วันนี้มาทักทายแบบเป้นทางการค่ะ   โดย: สายลมอิสระ 20 มกราคม 2553 8:33:46 น.

นานแล้วไม่ได้เข้ามาอ่านงานของพี่ยาย ไม่รู้มันยุ่งอะไร แต่คิดว่าน่าจะเป็นงานที่ห้องผ่าตัด งานของพี่ยายอ่านได้เรื่อย ๆ รวมทั้งตอนนี้มีคนสนใจเรื่อง ตามหมอน้อยขึ้นดอย สงสัยอยู่เหมือนกันว่า มันเป็นเรื่องแปลกหรือ หรือเพราะเราทำจนถือเป็นเรื่องธรรมดาก็ไม่รู้   โดย: หมอน้อย IP: 119.31.126.141 24 มกราคม 2553 18:28:56 น.