03.52 น. ตลกที่ยิ้มไม่ออก..

เป็นอีกวันที่นอนไม่หลับ และไม่ง่วง อาการของมนุษย์
กลางคืนเต็นเร่าๆ นั่งมองพระจันทร์มาสองคืนแล้ว
ไม่มีแสงดาว ไม่มีเงาจันทร์ มีแต่ฟ้าหม่นๆ..กับสายลมสบายๆ.

ในความสงบของคอมฯ ที่ไม่มีเสียงก็ดีไปอย่าง
ผมไม่ฟุ้งซ่าน นิ่งและ สงบ ทั้งๆที่คิดถึงนายคนนั้น
อาการใจสั่น หายใจขัดๆมือเย็น และ ตัวชา ลดนอ้ยลง
ทุกๆครั้งที่ได้คุยกัน ผมมั่นใจขึ้น แต่ ระยะห่างของเราก็เพิ่มขึ้นด้วย.



หลายๆหนที่ได่คุยกัน เหมือนเกมส์ตุ้ มันจะหมดเวลาลงเมื่อตัวตัดสวิทย์ หยุดหลังเที่ยงคืนเสมอ.
หลายๆหนที่อยากขอต่อเวลา แต่ก็ไม่ได้ทำอย่างใจ เค้าก็มีเรื่องต้องทำเหมือนกัน
และ คงอยากคุยกับคนที่เค้าคิดถึงมากกว่าผม..

ระยะห่างของเรากว้างขี้นมาอีก 2 วันแล้ว ไม่รุ้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร.
ดีใจที่ครั้งนี้ไม่กลัวการสูญเสีย อย่างน้อยผมจะได้คนรู้จักเพิ่มอีก 1 คน
คนที่ผมจะบอกว่ารัก และ คิดถึงนะ ได้ทุกๆวัน แค่คนเดียวที่อยากบอกทุกๆวัน



สองวันที่ผ่านมา ได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้น สวยเหมือนเดิม
ดีใจที่อากาศไม่ร้อนจนแห้ง กำลังสบายๆ
กำลังคิดว่าระหว่างว่างๆ จะทำไรกับบลีอด อีกดีมั้ย เพราะดูแล้วเหมือนไม่เรียบร้อย
เหมือนคนไม่ชอบรีดผ้า ไม่หวีผม และ แต่งตัวสบายๆ ..

จะทำอย่างที่เราคิด หรือ อยู่อย่างเป็นตัวของตัวเองดีนะ
ตลกตรงที่ว่า ผมดันติดกับความคิดที่ว่า
เราจะเป็นเราอย่างที่เราเคยเป็น
หรือ เราอยากจะเป็นเราในแบบทีเค้ามองหา
หรือ จะประณีประนอม ยอมเป็นตัวเราแบบทีเค้ายอมรับได้ดีนะ..

คิดไปไกลจัง เวลาของผมกับเค้าหมดลงแล้วรึปล่าวนะ..




ถอนหายใจลึกๆ กับสายลมยามไกล้รุ่ง วันนี้ผมยิ้มไม่ออกครับ..


ปอลิง.. นายเงียบไปสองวันแล้ว เกิดอ่ะไรขึ้นระหว่างช่องว่างของเรา
ทำงานหนักพักให้เยอะๆนะ รักคับ ฝันดีนะ นายคนนั้น... ( คิดถึงจัง ).

Create Date : 29 มีนาคม 2551 Last Update : 29 มีนาคม 2551 4:17:10 น. Counter : 613 Pageviews.		2 comments
Share Tweet