นานแล้วที่ไม่ได้อัพบล็อกเลย แต่ตั้งใจไว้ว่าในหนึ่งปีอย่างน้อยๆ ต้องมีหนึ่งบล็อก นั่นก็คือบันทึกเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นในปีที่ผ่านมา

ปี 2556 เป็นปีที่มีเรื่องราวผ่านเข้ามามากมายเหลือเกิน ออกจะเป็นเรื่องไม่ดีซะมากกว่า ทำให้ต้องเหนื่อย ต้องท้อกันอยู่หลายครั้ง

เริ่มต้นตั้งแต่ปลายปี 2555 ย้ายที่ทำงานใหม่ เปลี่ยนสายงาน เปลี่ยนที่อยู่ ใกล้บ้านมากขึ้น แต่กลับเหงาอย่างไม่เคยเป็น เหงาจนต้องนอนร้องไห้ทุกคืนในระยะเวลา 3 เดือนแรกของการปรับตัวกับงานใหม่ ที่อยู่ใหม่ สภาพแวดล้อมใหม่ สังคมใหม่ กว่าจะปรับตัวได้ ก็เล่นเอาท้อไปพักใหญ่ๆ เหมือนกัน

เริ่มต้นปี 2556 ด้วยการรับปริญญาครุศาสตรอุตสาหกรรมมหาบัณฑิต จากรั้วประดู่แดง ม.เทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ







จากนั้นชีวิตก็เรื่อยเปื่อยมาตลอด ดีบ้างไม่ดีบ้างปะปนกันไป ส่วนใหญ่ก็จะมีปัญหาเรื่องงานบ้าง เพราะยังใหม่กับงานสายนี้ ยังต้องปรับตัวอีกเยอะแยะมากมาย และเป็นอีกปีที่ชีพจรลงเท้าสุดๆ เดินทางตะลอนๆ กันตั้งแต่ต้นปี เดินทางไกลๆ กันทุกเดือน แต่ชีวิตก็ยังดูเหมือนเรื่อยเปื่อย เรียบๆ มาเรื่อยๆ จนถึงจุดเปลี่ยนแปลงที่หนักหนาที่สุดในชีวิต

วันที่ 18 กรกฎาคม 2556 แม่โทรศัพท์มาบอกแต่เช้าว่าพ่อเข้าโรงพยาบาล วูบแรกใจเราก็คิดว่าคงเกิดอุบัติเหตุ เพราะพ่อไม่เคยป่วยหนักจนเข้าโรงพยาบาลมาก่อน เอาเป็นว่าจะไม่พูดย้อนถึงเหตุการณ์ในช่วงนั้นก็แล้วกัน พูดถึงแล้วก็พาลคิดถึงพ่อ อยากจะร้องไห้ แปะลิ้งค์ไว้แทนก้แล้วกันนะคะ

บันทึกถึงพ่อ >>
บันทึกถึงพ่อ




พอพ่อไม่อยู่แล้วชีวิตในช่วงเวลาหนึ่งเหมือนเคว้ง ไม่มีหลักให้ยึดเกาะ ปกติแล้วที่บ้านมีอะไรก็จะเล่าให้กันและกันฟังตลอด ช่วยกันคิด ปรึกษาหารือ ช่วยกันหาทางออก พ่อเป็นแรงผลักดันและสนับสนุนในทุกๆ เรื่อง พ่อไม่เคยห้าม ไม่เคยว่าที่ลูกออกไปผจญภัยกับโลกกว้างภายนอก ลูกอยากทำอะไรพ่อไม่เคยขัด บางเรื่องอาจไม่ได้สนับสนุน แต่ถ้าหากพลาดพลั้งลงมาก็รู้ว่ามีมือของพ่อคอยรับไว้เสมอ พอพ่อไม่อยู่ ทุกอย่างในชีวิตแปรปรวนไปหมด คนนั้นคนนี้ต่างคอยจะชี้นำ คอยจะห้าม คอยจะว่า จะไปไหน จะทำอะไร กลายเป็นขัดหูขัดตา แต่ทุกอย่างก็ต้องดำเนินต่อไป ลูกรู้ว่าพ่ออยากให้ลูกเข้มแข็งเหมือนที่พ่อสอนมาตลอด

ช่วงครึ่งปีแรกเหมือนชีวิตจะเรื่อยๆ ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น เน้นไปกับการเดินทางซะส่วนใหญ่ แต่พอครึ่งปีหลังเหมือนเจอแต่มรสุม เรื่องหนักๆ ถามโถมเข้ามาในชีวิตเหลือเกิน หลังจากพ่อจากไป สิ่งหนึ่งที่ทำให้มีกำลังใจ มีแรงสู้กับปัญหาต่างๆ ที่เกิดขึ้น ก็คือกำลังใจจากใครบางคน ปัญหาต่างๆ ที่เกิดขึ้นมีเค้าอยู่ข้างๆ เสมอ บางครั้งอาจช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่คำพูดบางคำ และไม่ทิ้งกันไป แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว เรารู้จักกันมานานหลายปี หลายปีจนไม่อยากจะนับ แต่เพิ่งจะกลับมาคุยกันก็ตอนก่อนพ่อเสียไม่นาน ทุกอย่างมันค่อยเป็นค่อยไป ความผูกพันก่อตัวขึ้นช้าๆ จากที่เราไม่เคยคิดว่าเราจะรู้สึกอะไร แต่ถ้าถามตอนนี้ก็ตอบตัวเองได้ชัดเจนว่ารักมาก ทุกอย่างเหมือนจะเป็นไปด้วยดี แต่จู่ๆ วันนึงก็รับรู้ว่าเค้ามีใครอีกคนอยู่ก่อนแล้ว เค้าคบกันมานาน แป๋วมาทีหลัง ตอนนั้นสับสนไปหมด คิดไม่ออกว่าจะทำยังไงต่อไปกับเรื่องนี้ดี เดินจากมาก็ทำไม่ได้ ไม่มีความเข้มแข็งมากพอที่จะเดินจากไป บอกให้เค้าเลือก เค้าก็ไม่เลือก บอกว่าเลือกไม่ได้ แป๋วไม่ว่าอะไรเลยถ้าเค้าจะเลือกทางนั้น เพราะยังไงก็มาก่อน มันก็ควรจะเป็นแบบนั้น แป๋วมาทีหลัง แป๋วก็ควรจะเดินจากไป แต่เค้ากลับไม่เลือก ปล่อยให้แป๋วอยู่ในสถานะที่คลุมเครือ ผ่านมาเป็นเดือนแล้วกับสถาะที่ไม่ชัดเจน แต่เริ่มรับรู้แล้วว่าทุกอย่างกำลังเปลี่ยนไป เค้าเริ่มไม่โทรหาบ่อยๆ เหมือนเดิม เราเริ่มคุยกันน้อยลง ไม่ต้องให้ใครบอกแป๋วก็รับรู้ได้ด้วยตัวเองว่าเค้าจะเลือกทางไหน แป๋วก้แค่อยากให้เค้าพูดมาให้ชัดๆ การกระทำก็แสดงออกมาเลย ในเมื่อไม่รักกันจะยื้อกันไว้ทำไม เคยบอกเค้าไปแล้ว ว่าไม่ต้องโทรหาแป๋วอีก อยากให้ทุกอย่างมันจบลงซะที ในเมื่อเค้าเลือกไม่ได้ แป๋วก็จะเลือกให้เอง แป๋วก็จะไปเอง ตอนนี้ทุกอย่างยังคาราคาซัง ก็ได้แต่หวังว่า ทุกอย่างจะจบลงในเวลาไม่นานนี้ ตอนนี้แป๋วทุกข์ใจเหลือเกิน ไม่อยากอยู่ในสภาพนี้อีกแล้ว

มันคงเป็นกรรมที่แป๋วเคยทำไว้กับใคร ตอนนี้แป๋วเลยต้องเจอแต่สภาพแบบนี้ ต้องถูกหลอกให้เป็นมือที่สามโดยไม่ตั้งใจอีกแล้ว กี่ครั้งกันแล้วนะที่เป็นแบบนี้ ก็ได้แต่หวังว่าแป๋วจะผ่านพ้นเรื่องราวแบบนี้ไปได้ซักที