นี่ก็ล่วงเข้าปีใหม่มา 5 วันแล้ว ยังไม่ได้เขียนบันทึกถึงอะไรๆ ในปีที่ผ่านมาเลย

ปี2553 ตรงกับปีนักษัตรขาล ซึ่งเป็นปีเกิด มีอายุครบ 2 รอบพอดิบพอดี มีการเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ หลายอย่าง มีการทิ้งสิ่งเก่าๆ บางอย่างออกไป ตั้งใจจะทำอะไรหลายๆ อย่างตั้งแต่ต้นปี แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังทำอะไรบางอย่างนั้นไม่สำเร็จ

เริ่มตั้งแต่ต้นปี ต่อเนื่องจากปลายปี52 มีคนรักเข้ามาในชีวิตหนึ่งคน แต่สถานะนั้นมันก็ไม่ยืดยาว เพราะความเป็นตัวตนของแป๋วที่มีมากเกินไป ติดความอิสระมากไป สุดท้ายก็ตัดความสัมพันธ์นั้นลงในเวลาเพียงไม่นาน

ชีวิตก็เข้าโหมดเรื่อยเปื่อย จนมาถึงช่วงกลางปี ก็สอบเรียนต่อป.โท ซึ่งตรงกับช่วงที่เกิดวิกฤตการณ์บ้านเมืองพอดี ทุกอย่างในตอนนั้นเหมือนหยุดนิ่งทำได้เพียงแค่รออย่างเดียว รอว่าจะได้สอบมั้ย ลุ้นว่าจะสอบผ่านหรือเปล่า ในที่สุดก็สอบผ่าน ได้เข้าเรียนต่อป.โทสมใจ

เข้าสู่ชีวิตวัยเรียนอีกครั้ง ผ่านไปได้2สัปดาห์เริ่มคิดว่า คิดผิดป่าวฟระที่มาเรียน เหนื่อยมากๆ ทำงานด้วยเรียนด้วย ทำงานตั้งแต่8โมงเช้า-5โมงเย็น 6โมงเย็นไปเรียนจนถึง3ทุ่ม กลับถึงห้องทำการบ้านต่อจนถึงตีสอง เป็นอย่างนี้ทุกวันจนร่างกายเริ่มล้า อ่อนแอมาก ป่วยบ่อย จากที่บ่อยอยู่แล้ว ยิ่งหนักกว่าเดิม เรียนหนัก การบ้านก็เยอะ งานก็เยอะ แต่ก็ยังมีเวลาไปเที่ยวได้อยู่บ้าง ตลอดปีที่ผ่านมา ไปเที่ยวมาทั้งหมด 4 ทริปใหญ่ 1 ทริปย่อย ถือว่าน้อยมากๆ จากที่ผ่านๆ มา ทริปคั่นเวลาเล็กๆ สั้นๆ ก็แทบจะไม่มี

ชีวิตส่วนใหญ่ถูกใช้ไปกับการเรียนและทำการบ้าน จนแทบจะไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่น มันเหนื่อยมันท้อมันล้าไปหมด จนกลายเป็นคนย้ำคิดย้ำทำ บ่นอะไรเรื่อยเปื่อยไร้สาระ เวิ่นเว้อเรื่องเดิมๆ ได้ทุกวัน งี่เง่าไม่จบไม่สิ้น จนคนรอบข้างคงเริ่มระอากันไปแล้ว

นอกจากนั้นก็ยังหันไปเล่นเฟซบุ๊ค ทำให้ได้เจอเพื่อนเก่าหลายๆ คนที่ไม่ได้เจอไม่ได้คุยกันซะนาน และหนึ่งในนั้นก็ยังมีกิ๊กเก่า ไม่ใช่สิ เป็นคนที่เคยปลื้มมากกว่า ก่อนหน้าที่จะได้มาเจอกันอีก ก็ได้ดูหนังเรื่อง สิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่ารัก อินกับหนังเรื่องนี้สุดๆ อะไรหลายๆ มันตรงกับช่วงชีวิตที่ผ่านมา หลายๆ อย่างที่น้ำทำ ก็ทำมาเกือบหมด ดูหนังเรื่องนี้แล้วคิดถึงใครคนหนึ่งที่ตั้งแต่เรียนจบมัธยมมาก็ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้คุยกันอีกเลย แล้วในที่สุดก็มาบังเอิญเจอกันในเฟซบุ๊ค

อาจจะต้องขอบคุณเฟซบุ๊คที่ทำให้ได้พบกับใครคนนั้นอีกครั้ง เค้ายังดูเหมือนเป็นคนๆ เดิมที่เคยชอบ แต่เวลาเปลี่ยนคนก็คงเปลี่ยนไป ไม่ได้รู้สึกอะไรแล้วล่ะ กับปั๊บปี้เลิฟสมัยมัธยม แต่พอได้เจอมันก็แอบหวั่นไหวเล็กๆ ส่วนหนึ่งที่ทำให้ไม่คิดอะไรแล้ว อาจด้วยระยะเวลาที่ผ่านไป และอีกอย่างคือเค้ามีครอบครัวไปแล้ว ลูกชายกำลังน่ารักเชียว แต่แอบนิสัยไม่ดี คิดเอาเองคนเดียวในใจ(ตอนนี้ไม่รู้คนเดียวละ) ว่าถ้ามีโอกาสสักครั้ง ขอแค่ครั้งเดียว อยากไปเที่ยว กินข้าว ดูหนัง อยากใช้เวลาด้วยกันบ้าง ทำสิ่งที่ติดค้างในใจให้มันหมดไป แค่นั้นจริงๆ นิสัยไม่ดี คิดแบบนี้กับสามีคนอื่นได้ไงไม่รู้ ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ขนาดคนที่รักมาก รู้ว่ามีคนอื่นยังตัดทิ้งไปได้ แต่ก็ได้แค่คิดนั่นล่ะนะ ขอบคุณที่ยังจำกันได้ ขอบคุณที่มาทักทายกัน ขอบคุณที่มีตัวตนอยู่ตรงนี้ ทำให้เคยได้มีความรู้สึกดีๆ ณ ช่วงเวลาหนึ่ง ขอบคุณที่เรายังเป็นคนรู้จักซึ่งกันและกัน

และก็ต้องขอบคุณเฟซบุ๊คอีกอย่างและพี่สาวคนหนึ่งที่ทำให้ได้รู้จักใครบางคน ตลอดเวลา3-4เดือนที่ผ่านมาทำให้หัวใจกระชุ่มกระชวยอีกครั้ง ระหว่างเราอาจเป็นเพียงแค่คนรู้จัก แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับเวลาที่หนูเหนื่อยและท้ออย่างนี้ ขอบคุณที่ช่วยดุเวลาที่หนูงอแง ขอบคุณที่รับฟังเวลาที่หนูมีปัญหา ขอบคุณกำลังใจเวลาที่หนูอ่อนแรง ขอบคุณที่เป็นเพื่อนคุยเวลาที่หนูเหงา ขอบคุณความเป็นผู้ใหญ่ที่ทำให้เด็กดื้ออย่างหนูอ่อนลง

แต่ตอนนี้ป่วยรับปีใหม่อีกแล้ว มีไข้เล็กน้อย นั่นไม่ใช่ปัญหา แต่ที่เป็นหนักคือ กระดูกขากรรไกรอักเสบ คือกระดูกมันเคลื่อน อาการคล้ายๆ ขากรรไกรค้าง แต่ยังสามารถขยับปาก หุบปากได้อยู่ แต่เวลาที่อ้าปากแล้วหุบปาก หรือขยับปากมากๆ จะได้ยินเสียงกึกๆๆ ปวดทรมานมากๆ เพราะงั้นตอนนี้กินอะไรค่อยได้เลย อะไรที่ต้องเคี้ยว ขยับปาก แทบกินไมไ่ด้ กินได้แต่นม น้ำ ทั้งหิว ทั้งปวดทรามานสุด

แต่ยังไงก็ ขอให้ทุกๆ คนมีความสุขรับปีกระต่าย เงินทองไหลมาเทมา สุขภาพร่างกายแข็งแรงนะคะ