.....~~สุริยาวาทกรรม ตอนที่๔~~.....

นิยาย #1 สุริยาวาทกรรม
ตอนที่ ๔

ณ ท้องพระโรง อรินทรารัฐเวหาสน์

ท่ามกลางหมู่ข้าราชบริพารนับร้อยในท้องพระโรงเพดานสูง เรียงรายด้วยเสาหินอ่อนสีเหลืองอมส้มสลักลวดลายวิจิตรอ่อนช้อยเข้ากันกับพื้นปูพรมหนาสีออกทองระยิบระยับด้วยด้ายสีเงินและทองแซมเป็นลวดลายไม้ดอกประจำแคว้น หน้าต่างสูงยาวกรุกระจกแก้วเจียระไนขอบประดับไว้ด้วยผ้าม่านกำมะหยี่หนาสีแดงเข้มจากพื้นจรดเพดานทอยกดอกลายดาบไขว้สัญลักษณ์ประจำอรินทรารัฐเป็นลายนูนสีแดงเลือดหมูและเดินดิ้นด้ายทอง เชื้อพระวงศ์ที่มีชันษายังไม่ถึงเกณฑ์ประทับยืนที่เฉลียงชั้นสองซึ่งสามารถมองทอดลงมาเห็นท้องพระโรงที่ใหญ่โตสง่างามน่าเกรงขามนี้ได้ชัดเจน โดยรอบเฉลียงแขวนธงสีทองแต้มไว้ด้วยลายตราลัญจกรประจำองค์เจ้าหลวงไชยันตร์เป็นด้ายสีแดงเข้ม ด้านหนี่งของท้องพระโรงยกพื้นขึ้นสูง วางพระโธรนสองที่ซ้ายและขวาฉากหลังเป็นซุ้มผ้าม่านสีแดงเลือดหมูเดินดิ้นด้ายทองเป็นลายละเอียดอ่อนหวาน เจ้านายเชื้อพระวงศ์ชั้นสูงที่สามารถออกรับแขกเมืองได้ประทับยืนรอรับเสด็จเจ้าหลวง เจ้านางหลวงและมกุฎราชกุมารเจ้าฟ้าชาย เหล่าข้าราชบริพารผู้รอรับเสด็จเช่นเดียวกันยืนเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบ สักครู่สมุหราชมณเทียรยกไม้เท้าเคาะพื้นท้องพระโรงก่อนประกาศ
‘เจ้าหลวงและเจ้านางหลวงแห่งอรินทรารัฐเสด็จออกพร้อมมกุฎราชกุมารเจ้าฟ้าชาย’
เจ้าหลวงไชยันตร์และเจ้านางมณีรัตนาเสด็จพระราชดำเนินนำหน้ามกุฎราชกุมารเจ้าฟ้าชาย ทั้งสองพระองค์ประทับนั่ง ณ พระโธรนที่จัดวางไว้ เสนาบดีกรมวัง ประจำกระทรวงมหาดไทยจึงเริ่มพิธีแต่งตั้งสถาปนาผู้ดำรงตำแหน่งเสนาบดีการต่างประเทศและพาณิชย์
‘ด้วยความเห็นชอบจากสภาผู้แทนประชาชนทั้งสองสภา เจ้าหลวงไชยันตร์ทรงมีพระบรมราชโองการสถาปนาเจ้าฟ้าชายภาษกรวิศวานุวัตธาดามกุฎราชกุมารแห่งอรินทรารัฐขึ้นดำรงตำแหน่งเสนาบดีการต่างประเทศและเสนาบดีพาณิชย์ นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป’
พร้อมกันนั้น เจ้าหลวงได้พระราชทานตราลัญจกรประจำกระทรวงแก่เจ้าฟ้าชายผู้ถวายสัตย์ปฏิญาณต่อเบื้องพระพักตร์เจ้าหลวง เจ้านางหลวงแห่งแคว้น และเหล่าประชาราษฎร์ด้วยพระสุรเสียงกังวานก้อง
‘ข้าพระบาทภาษกรวิศวานุวัตธาดา ขอถวายสัตย์ปฏิญาณว่าจะดำรงตำแหน่งที่ได้รับมอบหมายด้วยความสุจริตและจงรักภักดียิ่งชีพพะย่ะค่ะ’
เสียงเจ้านายเชื้อพระวงศ์แห่งอรินทรารัฐและเหล่าข้าราชบริพารดังขึ้นโดยทั่ว ‘ขอจงทรงพระเจริญ!’ ก่อนพร้อมกันถวายคำนับแด่องค์มกุฎราชกุมาร
ท่านเอกอัครราชทูตวิกรมเงยหน้าขึ้น ราชนิกุลผู้ดำรงพระอิศริยยศเป็นถึงมกุฏราชกุมารแห่งแคว้นเอกในหมู่บรรดาแคว้นแถบอัณนาปุรณา บัดนี้ทรงเปี่ยมไปด้วยศักดิ์และสิทธิ์แห่งความเป็นเจ้าชายเสนาบดี ตำแหน่งที่เอื้อให้พระองค์ได้แสดงพระปรีชาสามารถด้านการต่างประเทศและการปกครองอย่างเต็มที่ แล้วรังสิภาณุรัฐเล่า? ชะตาแห่งแคว้นที่ได้ชื่อว่าเป็นปรปักษ์กับแคว้นมหาอำนาจในแถบนี้จะอยู่ในกำมือหรืออุ้งพระหัตถ์ของผู้ใด

***********

ณ ห้องทรงงานส่วนพระองค์เจ้าฟ้าชายภาษกร
ดวงเนตรสีน้ำตาลเข้ม ยาว รีส่องประกายคมกริบขณะผู้เป็นเจ้าของทรงเงยพระพักตร์ขึ้นทอดพระเนตรผู้มาเยือน
‘นั่งก่อนสิ เนติ’ ตรัสด้วยพระสุรเสียงเรียบ แต่นุ่มนวล
‘เป็นพระกรุณา ฝ่าพระบาท’ เนติโค้งคำนับก่อนลงนั่ง
‘ราชสาส์นที่ส่งไปแคว้นทางใต้เรียบร้อยดีหรือ ได้รับคำตอบรับแล้วหรือยัง’
‘เรียบร้อยดีพะย่ะค่ะ แต่ทางรังสิภาณุรัฐยังตกลงเรื่องผู้แทนแคว้นด้านกฎหมายระหว่างประเทศตอนนี้ไม่ได้ และที่สำคัญตืออาจมีการผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนตำแหน่งกันในกระทรวงการต่างประเทศของรังสิภาณุรัฐพะย่ะค่ะ’
‘อ้อ ที่จะให้เจ้าหญิงทรงดำรงตำแหน่งน่ะหรือ’ ดวงพระเนตรเป็นประกาย
‘ไม่ใช่หรอกฝ่าบาท หน่วยข่าวกรองที่หม่อมฉันกำกับอยู่ส่งข่าวมายืนยันว่าเจ้าหญิงยังมีพระชันษาไม่ถึงเกณฑ์ดำรงตำแหน่งทางการเมือง พูดง่ายๆคือ ยังทรงอ่อนหัดนักในด้านการต่างประเทศ ก็เพิ่งทรงศึกษาจบมาปีที่แล้วนี่เอง’ เนติหันมองผู้ที่เป็นทั้งเจ้าเหนือหัวและสหายสนิทก่อนยิ้มพราวระยับ
‘ดูเหมือนจะทรงใส่พระทัยเจ้าหญิงรุ่นน้องของพระองค์ที่อังกฤษนะฝ่าบาท’
ดวงเนตรที่หันไปทอดเหม่อสู่สวนหลังหันขวับมามองพระสหายคู่พระทัย
‘เจ้าคงคิดว่าเราสนใจแต่เจ้าหญิงล่ะสินะ’ ก่อนจะทรงถอนพระอัสสาสะ ปัสสาสะยาวนาน แต่นิ่งลึก
‘ไม่ใช่เลยพะย่ะค่ะ เพียงแต่หม่อมฉันคิดว่า เมื่อไหร่จะทรงได้พบเจอสาวในพระทัยเสียที พระอุปนิสัยของฝ่าบาทน่ะ ....’ พระสหายทำหน้าเหยเก เป็นเชิงว่า ไม่เห็นจะเคยตรัสถึงสาวไหนเสียทีนี่
‘เราไม่ได้อยากให้รักของเราเป็นรักจัดฉากหรอกนะ เคยบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าถ้าเราเจอคนที่ถูกใจ แค่มองแวบแรกความรู้สึกก็จะบอกเราแล้ว แต่เราแค่รู้สึกว่า การที่มีเจ้าหญิงที่ทั้งสวยทั้งฉลาดน่ะ เพราะเป็นเจ้าหญิงหรือเปล่า’ ผู้เอื้อนโอตถ์มีแววพระเนตรครุ่นคิด
‘ฝ่าบาททรงหมายถึง...’
‘ใช่ อย่างที่เจ้าคิดนั่นล่ะ เราอยากเจอคนที่โดดเด่นและพิเศษ อย่างน้อยก็ในสายตาของเรา ไม่ใช่เพราะมีตำแหน่งเป็นเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน แต่เป็นเพียงแค่คนธรรมดาสามัญที่...โดดเด่น การที่เป็นเจ้าหญิงอยู่แล้วน่ะ ไม่ยากหรอก ถ้าจะให้ใครมายกยอปอปั้นว่าสวย ฉลาด นิสัยดี เรียบร้อย แต่การที่จะค้นพบเพชรเม็ดงามท่ามกลางสิ่งที่คนอื่นมองว่าธรรมดานั่นต่างหากล่ะที่ไม่ธรรมดา’
‘ตรัสมาอย่างนี้ สังหรณ์ของฝ่าบาทมันทูลว่าอะไรหรือพะย่ะค่ะ’ เนติกล้าถามออกไปอย่างนั้น เพราะแน่ใจว่าความจงรักภักดีเยี่ยงข้ารับใช้และสหายยาวนานนับยี่สิบปีทำให้เจ้าเหนือหัวแห่งตนไว้วางพระทัยได้ที่สุด
‘บางสิ่งบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น!’

**********

ณ รังสิภาณุรัฐ

พระองค์หญิงพิระตาเงยพระพักตร์จากการหนังสือบนโต๊ะทรงงาน เนื่องด้วยทรงได้ยินเสียงฝีเท้าเร็วๆนอกบานพระทวารที่ประทับส่วนพระองค์
‘ทูนหัวของหม่อมฉัน เสด็จกลับมาแล้วหรือเพคะ’ พระนมเดินเข้ามาที่โต๊ะทรงงาน พร้อมกับนำดอกกุหลาบชมพูส้มสีหวานมาปักในโถแจกันแก้วเจียระไนบนโต๊ะ
‘ได้สักพักหนึ่งแล้ว’
‘หม่อมฉันยังไม่ได้คาดโทษพระองค์เลยเพคะ เสด็จหนีไปไหนเสียหลายวันเทียว’ ในสายตาพระนม เจ้าหญิงก็ยังทรงเป็นเจ้าหญิงพระองค์น้อยอยู่นั่นเอง แต่ทว่าครานี้ ดวงเนตรสีเงินตวัดขึ้นมองข้ารับใช้ด้วยพระอาการสงบ เยือกเย็น แต่ก็ทำให้ผู้ถูกมองเกิดอาการเย็นวาบทีเดียว
‘ทรงมีเรื่องอะไรกลุ้มพระทัยเพคะพระองค์หญิง’
‘พระนมคงคิดว่าเราไปเถลไถลที่ไหนมาล่ะสิท่า เอาเถอะ เรากลับมานี่เพราะทูลหม่อมพ่อมีพระกระแสรับสั่งเรียกกลับมา ข่าวด่วนทีเดียว’ ว่าแล้วเจ้าของเนตรสีเงินก็ถอนพระปัสสาสะยาว
‘ทรงให้ปล่อยข่าวว่าทางเรากำลังมีปัญหาเรื่องผู้แทนที่จะต้องไปประชุมการรวมตัวเป็นสหพันธรัฐอัณนาปุรณา อรินทรารัฐร้อนใจเสียจริง ต้องการคำตอบในสามวัน ทางเราจึงต้องแสร้งปล่อยข่าวไปเพื่อถ่วงเวลา’
‘ถ่วงเวลาหรือเพคะ’
‘ใช่ ถ่วงเวลาเพื่อให้อรินทรารัฐตายใจว่าเรายังอ่อนกำลังด้านการทูตนักและเพื่อให้ฉันได้มีเวลาคิด’
‘เพคะ?’
‘ฉันต้องให้คำตอบทูลหม่อมพ่อว่าจะยอมเดินทางไปกับคณะผู้แทนแคว้นในการประชุมนี้ที่อรินทรารัฐหรือไม่!’

************

ณ ห้องทรงงานเจ้าหลวงรังสิภาณุรัฐ

‘ทูลหม่อมพ่อทรงเรียกหาหญิง?’ พระองค์หญิงเนตรสีเงินเอื้อนโอตถ์ทักพระราชบิดาด้วยพระสุรเสียงใสดั่งระฆังเงิน
‘เข้ามานั่งนี่สิลูก วันนี้มีเรื่องต้องคุยกันสักเล็กน้อย’ พระราชบิดาทรงเอ่ยด้วยพระสุรเสียงนุ่มนวล
‘คำตอบของลูกคืออะไรล่ะ?’
‘ลูกยินดีเดินทางไปกับคณะทูตเพื่อเป็นการฝึกงานเพคะ แต่มีข้อแม้’
‘ว่ามาสิลูก’
‘ลูกต้องได้รับการปฏิบัติเฉกเช่นทูตคนอื่นทั่วไป ไม่มีการเป็นเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน ไม่มีการใช้ราชาศัพท์’
องค์เจ้าหลวงทรงแย้มสรวลยินดี
‘ฉลาด ประชุมคราวนี้ไม่แน่ว่าอรินทรารัฐอาจจะรุกเราหนัก โดยเฉพาะเรื่องความไม่สงบทางภาคใต้ของแคว้นเรา ลูกไปหาประสบการณ์ดูก่อน ศึกษางานจากท่านทูตที่อาวุโสกว่า’ เมื่อเห็นสีพระพักตร์ไม่สบายพระทัยของพระราชธิดานัก เจ้าหลวงจึงตรัสต่อว่า
‘คณะทูตคณะนี้เป็นราชทูตที่ไปทำงานประจำแคว้นและประเทศอื่น ไม่มีใครรู้ว่าลูกเป็นเจ้าหญิงหรอก นอกจากวิกรม เขาไว้ใจได้ เป็นเอกอัครราชทูตที่เก่งที่สุดของแคว้นเราในขณะนี้ พ่อจะให้เค้าหัดวิชาการทูตให้กับลูก และให้ลูกอ้างตัวเป็นลูกสาวของเขา’
‘หากลูกมีชื่อว่าพิระตา คนอื่นจะไม่ทราบเอาหรือคะว่าลูกเป็นใคร’
เจ้าหลวงทรงพระสรวลก่อนตรัสว่า
‘บอกไปสิว่าชื่อนี้เป็นชื่อสามัญของหญิงสาวทั่วไป บังเอิญเจ้ามีนามพ้องกับเจ้าหญิงรัชทายาท!’
เจ้าหลวงทรงโอบพระอังสะของพระราชธิดาสุดที่รักอย่างอ่อนโยน เจ้าเหนือหัวแห่งรังสิภาณุรัฐทั้งสองพระองค์หาได้ล่วงรู้เลย ว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ทรงได้กอดอันอบอุ่นจากบุคคลผู้เป็นที่รักยิ่งแก้วตาดวงใจ!

Create Date : 28 ตุลาคม 2550		6 comments
Last Update : 20 ตุลาคม 2552 3:30:17 น.
Counter : 744 Pageviews.
Share Tweet