เข้าใจว่าเป็นห่วง แต่..
วันนี้ขออนุญาตไปกับที่รัก
แต่บอกที่บ้านว่าเป็นเพื่อน
ที่บ้านอนุญาตแหละ
แต่...มีโทรไปหาพี่สาวเราที่ค่อนข้างสนิทที่กทม.
คงไปรายงานอะแหละ มีแอบซุบซิบไม่ให้เราได้ยินด้วย
พอเค้ามารับ ก็แวะไปหาญาติเค้า
เลยตกกระไดพลอยโจร ไปช่วยงานเค้า
แต่ช่วยอะไรมากไม่ได้หรอก
ของมันหนัก อายญาติเค้าเหมือนกัน
ผู้หญิงเหมือนกัน เค้ายังทำได้เลย
ไปๆมาๆ ได้รดน้ำดำหัว อาม่าเค้าด้วย
งงดี แถมยังชวนให้มาที่บ้านบ่อยๆ
เหอๆๆๆ เราก็คิดในใจ
จะให้มาบ่อยๆคงต้องบอกหลานชายเค้าหล่ะค่ะ
ไกล หนูไม่มีปัญญาไปค่ะ ถ้าไม่มีรถ
เผลอแป๊บได้เวลาเย็น
โทรศัพท์มา
พอดีตั้งสั่นใส่กระเป๋า เลยไม่รู้ตัว
รู้อีกที ก็ 10 สายที่ไม่ได้รับ
พอรับ น้ำเสียงของความเป็นห่วงมาก
พร้อมกับคำถามที่ว่า ทำไม่ไม่รับ
แถมบอกอีกว่า
รู้ว่าวันนี้มากับใคร เลยต้องโทรมาเช็ค
แอบเซ็งเล็กน้อย
เข้าใจค่ะ เข้าใจดีว่าเป็นห่วง
แต่มั่นใจในตัวหนูหน่อยได้มั้ย
เชื่อใจ ไว้ใจหนูหน่อยได้มั้ย
เราโตพอที่จะรับผิดชอบตัวเองในระดับนึงได้แล้ว
แม้เรายังเรียนไม่จบ แต่ถ้าเทียบกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน
เค้าก็มีการงานทำกันแล้วอะ
เข้าใจว่าต่อให้โตยังไง
ในสายตาพ่อแม่ พี่ เรา เราก็ยังเด็ก
แต่เราขอแค่คำเดียว
ไว้ใจ เชื่อใจได้มั้ย....
แอบดีใจเล็กน้อยที่จะไปไกลบ้าน
ไปดูแลตัวเอง เดือนนึง
พิสูจน์ให้เพื่อนๆเห็นว่า
ชั้นไม่ใช้ลูกแหง่
ทุกวันนี้เพื่อนแซว
"ประตูบ้านแกปิดอัตโนมัติตอน 6 โมง"
ไม่ใช้ไปไม่ได้นะ
ไปได้ นานๆที
จนเพื่อนเลิกชวน
ครั้นจะไปชวนเพื่อน
จะบอกที่บ้านว่าอะไร
ปล่อยให้เป็นอิสระบางเถอะ
ปล่อยให้ได้คิด ได้ทำด้วยตัวเองบ้าง
การเป็นห่วง บางทีก็ไม่ไช่การกักขัง
การอยู่ให้ใกล้หูใกล้ตา ก็ไม่ใช่การรั้งให้เห็นตัวตลอดเวลา
มีใครเข้าใจเราบ้างมั้ยเนี้ยะ
| Create Date : 15 เมษายน 2551 |
| Last Update : 15 เมษายน 2551 20:08:25 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 581 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [