Bloggang.com : PPalone : อ่านเจอไดอารีเก่าๆของตัวเองสมัยเรียน.......

อ่านเจอไดอารีเก่าๆของตัวเองสมัยเรียน.......

55555+

ไปอ่านมาจากเวบนึงที่เราเคยเขียนไว้

ก็นะ

ขำจัง5555+

23 เมษายน 2548
อ่าส์.........เช้าวันนี้มู๋ มีเรียน 9โมงเห่อๆๆ อ้วนโทรมาปลุก 7โมง

มู๋กอ้เลยอาบน้ำแต่งตัวไปเรียน

อ่าส์..ที่ห้องเรียนจาบอกให้ อารายก้อมะรุ้ ดร. นี้สอนแล้วให้เราไป

(สอนเป็นภาษปะกิด อธิบายให้เพื่อนฟังเป็นอิ้ง)

อธิบาย ถูกไม่ถูก ตรูก้ออธิบายตามความเข้าใจ เอิ้กๆๆ

แกฟังภาษาไทยมะรู้เรื่องหรอก เอิ้กๆๆ

ออกไปตั้งหลายที เฮ่อ!เซงเลย

เห่อๆๆๆ จาเที่ยงอยู่ๆกอ้มีโทรสับลึกลับ อ่ะๆๆ ครายม๋ารู้

เลยรีบรับ เหอ่ๆๆ

บุรุษนิรนาม:จารย์สอนอยุ่หร๋อ แล้วจาโรหาอีกนะ

มู๋:ช่าย แค่นี้นะ

สงกะสัยมันได้ยินเสียง ดร.ของเรา สอนอยู่เห่อๆๆ

เมื่อวานอ่าส์ ช่วงบ่าย มู๋กอ้นั่งอยุ่ห้องสมุด (เพราะแอร์เย็น)

มะช่ายเด็กเรียนหรอกเหอ่ๆๆ

มีโทรสับมา น้องสาวโทรมา อารายกอ้มะรู้โทรมาหลายรอบเราเลยวางแล้วกอ้ปิดเครื่องซะ เหอ่ๆเป็นเรื่อง อ้ายอ้วนดันโทรมา

พอตกเยนมู๋เลยโทรไปเหอ่ๆๆถามว่าปิดเครื่องทำไม มีไรอะป่าว

เรากอ้บอกมะมี เหอ่ๆ อ้ายอ้วน ระแวงครับท่าน กอ้เลยเล่าให้ฟังว่าเรื่องมันเปนมาไง

3 พฤษภาคม 2548
ไม่ได้เข้ามาอัพไดตั้งหลายวัน แหนะ

วันนี้ไปสอบ ฮือๆๆๆๆ

อยากจาร้องไห้

ไปสอบ

วิชา

public finance

เศรษฐศาตร์การคลัง

มา

เศร้า หง่าส์ จาได้ A มะได้ละฉ้าน

อืม..........ช่างมันเหอะ

สอบเสร็จซะที

เหนื่อยมานาน

หง่าส์ พรุ่งนี้จาได้ไปหาอ้วนแว้ว

ปิดเทอมแล้ววุ้ยๆๆๆ

ดีจาย

แป๊บเดียวเดี๋ยวเปิดอีกละ

เซง

วุ้ย

23 มิ.ย.2548
เหนื่อย

เหลือเกิน

ชีวิต เวลานี้ ทำไมมันถึง อาภัพขนาดนี้หว่า

เฮ่อ! ชีวิต นึกว่าอะไรๆมันจาดีขึ้น

อะไรๆกำลังจะไปได้ด้วยดี

แต่เมื่อวานเธอกับกลับเข้ามา

เธอโทรมา หลังจากที่เธอหายไปนาน

หายไปกับความเสียใจและหลงเหลือไว้

แค่เหตุการณ์ร้ายๆที่ผ่านมา

จากที่ฉันรักเธอมาก

กลับเป็นโกรธและเกลียดเธอ

แต่ความรู้สึกเหล่านั้นมันกอ้หายไปแล้ว

ฉันจะเหลือไว้แค่ความรู้สึกดีๆที่เราเคยมีให้กัน

ขอบคุณมากนะ

ที่เธอจากไป

ทำให้ฉันได้พบกับคนที่รักฉันและเป็นห่วงฉัน

(หรือป่าว)

เหอ่ๆๆๆ

ไปดีกว่าแค่นี้ละ มีประชุม 6โมง

27 มิ.ย.2548
+ปวดหัวจังเลย+

วันนี้ มีเรียน เที่ยง-บ่าย3โมงเหอ่ๆ

ไอ้เรากอ้ไปเรียนเร็วประมาณ20นาที

แต่พอไปถึงจาขึ้นบันไดละ

เพื่อนโทรมาบอกว่า

วันนี้มะมีเรียน

- -" เซรงงงจิตเลย

กอ้เลยมานั่งพิมงานที่หอ้งสมุด

งานเยอะมั่กมาก ขอบอก

โอ้ยๆ ปวดหัว ปวดตา

ปวดแขน ปวดมือ ปวดนิ้ว

เห่อๆ ม๋ารู้จาปวดไปทำไมอะไรหนักหนา

ฝนตกก็เปียก กินข้าวก็อิ่ม เฮ่อ!

หิวข้าวจังเลย

เดะนี้ มะได้ทานข้าวเลย

กินแต่นมๆๆๆ

เหอ่ๆๆๆ น้ำหนักลดละ จาได้หุ่นดี(ดีกว่าเดิม)

เอิ้กๆๆๆ

คิดถึง ใครมากมาย

ไปละกั๊บ

คิดถึงน๋า

29 มิ.ย.2548
ขอแค่คิดถึง...

โอ้ยๆๆ เมื่อวานตากฝน มะสบายเลย

ปวดหัวมากๆๆ

วันนี้ยังต้องตื่นแต่เช้ามาทำธุระในมหาลัยอีก

แล้วยังต้องมานั่งพิมพ์งาน

ส่งจารย์ ทั้งๆที่ยังคิดมะออก ยังมะเสร็จนั่นเอง เหอ่ๆๆ

คิดถึงจังเนอะ ขอแค่คิดถึงก้อ พอ..

แม้ว่า .........วันนี้อาจไม่เป็นคนรักกัน
และแม้ว่าใน...........วันนี้เป็นเพียงคนรู้จักกัน
แต่..สิ่งหนึ่งที่ไม่อาจห้ามได้คือความคิดถึงที่มีอยู่
มันไม่อาจจางหายได้ ใน วันนี้ หรือพรุ่งนี้

ฉันจะไม่ร้องไม่ขอ แต่คงเสียใจ ยากที่จะลืม
ในวันนี้ ถึงแม้จะไม่มีเธอ แต่ ฉันยังคงเหลือ หัวใจของฉันอยู่
ฉันจะดำรงและยังคงชีวิตนี้อยู่อยู่เพื่อตัวเอง
จะเข้มแข็ง เดินด้วย 2 เท้า ของฉัน ต่อไปต้องทำให้ได้

แต่ จะขอ อนุญาต คิดถึง เธอนะ
เพราะ หาก จะรู้สึก คิดถึงใครสักคนนั้น
แม้ว่า ในวันนี้ ยังไม่ใช่คนรักของฉันเลยก็ตามที
แต่คงไม่เป็นไรใช่ไหม ที่จะขอคิดถึงเธอ

หากจะ ขอเพียง ให้ เขาเป็นคนที่ฉันรัก และมีเขาอยู่ ในหัวใจ

เพียงแค่ ให้ ใจได้...แค่คิดถึง
สำหรับวันนี้ และ วันหนึ่ง ก้อพอ........แค่นี้จริง ๆ

และเธอก็จะอยู่ในใจฉันตลอดไป

เขียนคำหวาน ๆ บันทึกเหตุการณ์ตัวเธอไว้ใกล้ ๆ

ว่าความรู้สึกดี ๆ มีให้เธอเสมอไป

ไม่ว่าจะอยู่ใกล้ - ไกล หัวใจก็คิดถึงเธอ

แค่นี้ก่อนนะกั๊บ พิมพ์งานต่อละ

เด๋วมะมีงานส่งจารย์

9 ก.ค.2549

-ชั้นจะไม่ได้พบเทอใช่มั้ย -:-

ทุกครั้งที่มองหน้าเทอ

ชั้นไม่เคยสบตากับเทอหรอก

มองเทออยู่ตรงนี้

จากที่2 ห่างไกล

ไกลจนไม่สามารถจะไปยืนอยู่ตรงหน้าเทอได้

บอกเทอไม่ได้ว่ารักเทอมากแค่ไหน

และชั้นก้อจะต้องร้องไห้ เพียงลำพัง

ถ้าเทอรู้คงไม่ชอบใจนักหรอก

ความรักของชั้นที่มีให้เทอมันมากมายขนาดไหน

แต่มันก้อไม่เคยส่งถึงเทอเลยแม้แต่นิดเดียว............

ได้แต่ยืนอยู่ตรงนี้ มองดูอยู่ตรงนี้

เป็นห่วงเทอ คิดถึงเทอ รักเทอ

อยู่ที่นี่ ที่ตรงนี้ที่ไม่มีเทอ.............

ชั้นคงจะทำได้แค่นี้ใช่มั้ย ??

อยากจะเก็บความรักนี้เอาไว้

แต่มันจะทำได้นานสักแค่ไหนกัน

เหนื่อย!!! ยิ่งรักเทอมากเท่าไหรมันก้อยิ่งเหนื่อยมากขึ้นเท่านั้น

รู้มั้ย ? เคยเข้าใจมั้ย??

รับรู้ความรู้สึกเจ็บปวดนี้บ้างหรือเปล่า

คำว่า "พบแล้ว" สำหรับชั้นคงจะไม่มีจิงๆหรอก

วันนั้นคงจะไม่มาถึงใช่มั้ย?

ถึงจะรักมากขขนาดไหน ก้อไม่มีวันบอกเทอได้

ถึงจะร้องไห้ และ....ถึงจะตายไปจากโลกนี้ไป

เทอก้อคงจะไม่รับรู้มัน

เพราะคามรู้สึกของชั้นมันไม่เคยส่งถึงเทอเลย

ชั้นคงจะไม่ได้อยู่พบเทอ

อาจจะไม่ได้อยู่ถึงวันที่จะไปหาเทอก้อได้

ร่างกายที่อ่อนแอ และจิตใจที่อ่อนล้าแบบนี้

จะอยู่ดูโลกนี้ไปได้อีกนานแค่ไหนกัน?

ที่รัก.......ชั้นจะไม่ได้พบเทอใช่มั้ย ???

รักมาก2นะ ฟังสิ....ไม่ได้ยินมันสินะ

จะไม่ได้พบกัน ชั้นจะไม่ได้พบเทอ

ถึงจะแลกด้วยน้ำตามากมายแค่ไหนกัน

ถึงจะแลกด้วยความเจ็บปวดมากมายเท่าไหร

ถึงจะแลกด้วยชีวิตของชั้น

มันก้อคงเป็นไปไม่ได้หรอก

....

เฮ่อ
คิดถึงความหลัง 555555+

Create Date : 01 มิถุนายน 2551

Last Update : 1 มิถุนายน 2551 17:51:30 น.

5 comments

Counter : 718 Pageviews.