คุณยาย กับ ไอ้หนอน

คุณยาย กับ ไอ้หนอน

มีอยู่วันหนึ่งปอยเดินกลับบ้าน..เปล่านะ..ไม่ได้ตกรถเมลล์ หรือว่า ถูกล้วงกระเป๋า
....
พอดีว่า ปอยลงรถเมลล์ผิดป้าย..แหะๆๆ
ขึ้นรถที่หน้าที่ทำงาน..จับจองที่นั่งได้ ปอยอลินก็ตั้งท่า หลับๆๆ
ตื่นขึ้นมาอีกที เฮ้ย!! ถึงแล้วเรอะ เห็นคนลงจากรถกันเป็นทิวแถว...ไปด้วยคนๆ
....
ที่ไหนได้ พอเท้าแตะพื้นฟุตปาทเท่านั่นแหละ...ตรูตามเค้าลงมาทำไม ฟร๊ะ...เวงจริงๆ
อยากจะบีบคอตัวเองให้ตายๆไปซะ.... รู้แล้วรู้แรดไป
หมั่นใส้ในความโก๊ะของตัวเอง....จะเดินประชดให้ขาลากไปเลย
....
ปอยเริ่มเดินจากแยกตึกชัย...เดินมาเรื่อยๆ ปลายทางอยู่ที่ อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ
เดินมาเรื่อยเปื่อย ไม่เร่ง ไม่รีบ
ระหว่างที่กำลังเดินดมควันท่อไอเสียอยู่อย่างสบายอก สบายใจ
หูหาเรื่องของปอย ก็ไปได้ยินเสียงเจื้อยแจ้ว โทนต่ำ ฟังแล้วปวดหู
พูดคุยกันเป็นภาษาที่เราไม่คุ้นเคย....ในใจนึก เสียงเขมรอพยพที่ไหน ฟร๊ะ
....
หันไปดูตามที่มาของต้นเสียง...อ้อ ผู้หญิง 2 คน อุ้มเด็กแบเบาะ
คุยกันเป็นภาษา ชระตะบึ๋ยๆ (คือว่า มันฟังไม่รู้เรื่อง)
แต่งตัวสกปรกมอมแมม...ผมฟู ผูกที่รัดผมสีแดง
สวมเสื้อยืด กางเกงขาก๊วย สะพายย่ามที่ทำจากผ้า มอมๆ
สายตาปอยมองไปที่เด็กในอ้อมกอด
....
ตายห่าแล้ว เด็กไม่สบายนี่หว่า หน้าแกแดง ปากแห้ง แต่ตายังแป๋วมองไปที่นุ๋นที่นี่
ในใจนึก สงสัยเค้าจะพาลูุกไปโรงพยาบาลแน่ๆ
.....
เพราะเดินไปอีกหน่อย ข้างหน้าจะเป็นโรงพยาบาลเด็ก
อ้าว แล้วหมอกะพยาบาลจะฟังเค้าพูุดรู้เรื่องมั๊ย
สภาพแบบนี้ เด็กจะรอไหวมั๊ย ถ้าแกป่วยหนัก
....
ไม่ได้การ ขอกรูเจือกหน่อยเถอะ ปอยตัดสินใจจะเดินตาม แม่ลูก 2 คู่นี้ไป
ถ้าเค้าเลี้ยวเข้าโรงพยาบาลจริง ปอยกะว่า จะทำตัวเสมือนญาติซะหน่อย
....
อีกนิดเดียวพี่ อีกนิดเดียวๆ ปอยลุ้นไปเรื่อยๆ เพราะไม่กล้าพูดกับเค้า
โรงพยาบาลอยู่ตรงหน้า แค่เอื้อม...ถึงแล้ว ข้ามฝั่งไปเลย เดินขึ้นบันไดไปเลยนะ
.....อ้าวววว......
เค้าเดินผ่านโรงพยาบาลไปเฉยๆ มือขวาอุ้มลูก มือซ้ายเกาก้นตัวเอง
หันไปคุยกับเพื่อน ที่อุ้มลูกเหมือนกัน
ไม่ทุกข์ไม่ร้อน หัวเราะเอิีกอ้าก....
.....
อะไรของมันวะ?
.....
ปรากฎว่า เป้าหมายเค้า อยู่ที่ๆเดียวกับปอย เราเหมือนมาด้วยกัน เราเดินไปด้วยกัน อย่างพร้อมเพรียง
....
ปอยเดินขึ้นไปบนสะพานลอย ที่เดินอยู่ทุกวัน
เค้าก็เดินขึ้นมาบนสะพานลอย ที่ไม่รู้ว่าเดินมาทุกวันรึเปล่า
....
ปอยเดินเพื่อจะไปที่ป้ายรถเมลล์
เค้าเดินเพื่อที่จะหาที่นั่ง ทำเลเหมาะๆ

เค้าถอดรองเท้า เอารองเท้ารองก้น เพื่อจะนั่งที่พื้น
(จะรองทะมัยฟร๊ะ...ตูดมันเปื้อนจะตายอยู่แระ)

หยิบแก้วน้ำออกจากย่าม เอาลูกวางที่ตัก เปลี่ยนสีหน้าจากหัวเราะขบขัน
เป็นหน้าเศร้า...แหม กรูอยากให้ตุ๊กตาทองเมิงจริงๆ
.....
มีขอทานอยู่ 2 ประเภทที่ปอยไม่เคยเจียดเงินให้เลย
1.ขอทานที่เอาลูกมาตากแดดตากลม ทรมานทรกรรม
2.ขอทานที่ แปลงร่างเป็นสัตว์เลื้อยคลาน ทั้งๆที่ เมิงเดินดีดี ก็ได้
.....
ปอยชอบอุดหนุนพวงมาลัยของคุณยายท่านหนึ่ง
คุณยาย ร้อยพวงมาลัย ไม่สวยเอาซะเลย แกเอาดอกกล้วยไม้ มาเด็ดเป็นดอกๆ
แล้วร้อยเป็นพวง ธรรมดาๆ ขายพวงละ 10 บาท
.....
คุณยายพูดไม่ชัด เพราะจมูกแกบี้ไปหนึ่งข้าง
คุณยายยืนตัวตรงไม่ได้ เพราะแกหลังค่อมนิดหน่อย
คุณยายเดินไม่ค่อยจะถนัด เพราะขาแกโก่ง และ นิ้วเท้าไม่สามัคคีกัน
.....
ขายยังไงจ๊ะยาย...มวงอะอิบบาท..10บาทเหรอ หนูเอา 2 พวง
ยายหยิบใส่ถุงบอก อื๊อบ่อยๆแอ๋มไอ้มวงนึง...ขอบคุณค่ะ
ปอยจ่ายตังค์ 20 คุณยายยกมือไหว้ขอบคุณปอยที่อุดหนุน
.....
รู้มั๊ย ปอยคิดว่า นี่กรูทำบุญหรือทำบาปฟร๊ะ...
ยายจ๋ายาย ยายไม่ต้องไหว้หนูหรอก นะนะ
ยายพยักหน้ารับทุกครั้ง...แต่แกก็ไม่วาย ไหว้ปอยทุกครั้ง เวง นรกจะกินกะบาล
....
ถ้ายายไปนั่งขอทาน ไม่ต้องทำไรแลกเลย ปอยก็จะหย่อนตังค์ ลงกระป๋องแก
แต่คุณยายเลือกที่จะสู้ชีวิต

กว่าแกจะร้อยพวงมาลัยเสร็จแต่ละพวง ปอยเชื่อว่า
ต้องกินเวลาอยู่นานเลยทีเดียว พวงมาลัยแกขยุกขยุยๆ ไม่น่าซื้อ
แต่ปอยซื้อ .....
ซื้อในความพยายาม หาอยู่หากินของแก
ไม่ยอมงอมือ งอเท้า .....
ทั้งๆที่ทั้งมือและเท้าแกงอ ด้วยความพิการ
....
เิดินลงไปที่ตีนบันได เกือบสะดุด กับชายที่แปลงร่างกลายเป็นหนอน
คลานกระดึ๊บๆๆ ดูน่าสมเพช .....
ที่ขามีแผ่นพลาสติก พันขาโชว์แผลสดกลัดหนองเอาไว้
ในมือมีขัน และ ใส่รองเท้าแตะผิดข้าง .....
อยากจะแกะพลาสติกออก แล้วลองเอาทิงเจอร์ราดดู จะแสบมั๊ย
......
......
ถ้ามีมันสมองคิดวิธีขอเงินได้ขนาดนี้ คงจะไม่ใช่เรื่องยาก
ถ้าจะเอาสมองส่วนที่เหลือ....ไปคิดวิธีทำมาหากิน
โดยที่ไม่ต้อง ลงทุนกับความทุเรศ
......
......
ต่างกันมั๊ย กับคุณยายที่อยู่ข้างบน

Create Date : 16 พฤศจิกายน 2550		0 comments
Last Update : 4 ธันวาคม 2550 15:14:29 น.
Counter : 532 Pageviews.
Share Tweet