Honey sweet หวานนักรักนี้ 4

คำพูดไร้เดียงสาของเด็กชายทำผู้ใหญ่สองคนในห้องนึกสะท้อนใจไปตามๆกัน

"หมอไม่ทิ้งหรอกค่ะสัญญาว่าจะมาเยี่ยมตาตั้งจนกว่าจะออกจากโรงพยาบาลเลย"

"จริงๆนะครับ"

"หมอไม่เคยโกหกอยู่แล้วนอนนะคะจะได้หายเร็วๆ"

"...ขอตาตั้งกอดหน่อยได้ไหมครับ"

คำขอของเด็กชายผู้น่าสงสารพิยดาไม่รีรอเลยที่จะหยัดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่แล้วยื่นแขนออกไปโอบกอดร่างเล็กเอาไว้และก็อยู่เป็นเพื่อนจนกระทั่งเด็กชายหลับไปอีกครั้งถึงได้เดินทางกลับบ้านไปอาบน้ำและแต่งตัวไปทำงานต่อเลยซึ่งตลอดทั้งวันก็มีเบอร์โทร.ของคนไข้ตัวน้อยเข้ามาที่เครื่องโทรศัพท์สองครั้งคือตอนเที่ยงเพื่อถามว่าเธอกินข้าวหรือยังกับตอนห้าโมงเพื่อถามว่าเธอเลิกงานหรือยังถ้าเธอผิดนัดคงจะได้ชื่อว่าเป็นคนใจร้ายเต็มทน

"ขออนุญาตค่ะคุณหมอ"การโผล่หน้าเข้ามาของพยาบาลในเวลาเลิกงานทำให้คุณหมอละสายตาจากแฟ้มประวัติคนไข้รายสุดท้ายที่เพิ่งตรวจเสร็จด้วยความแปลกใจพอสมควรเพราะก่อนหน้าอีกฝ่ายบอกขอตัวกลับเพราะจะรีบไปรับลูกที่เนอสเซอรี

"พี่ไก่ยังไม่กลับอีกเหรอคะ"

"กำลังจะกลับแล้วค่ะพอดีเจอแขกของคุณหมอเสียก่อน...มีแขกมาขอพบคุณหมอค่ะ"

"ใครคะ"เพราะตั้งแต่ทำงานมาไม่เคยมีใครมาขอพบถึงห้องตรวจในโรงพยาบาลมาก่อนการมาเยือนครั้งนี้ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามจึงถือว่าเป็นเรื่องแปลกมากสำหรับเธอ และน้ำเสียงอ่อนหวานเป็นกังวานใสที่ผ่านรีมฝีปากสีชมพูอ่อนจางตามธรรมชาติออกมานั้นก็เหมือนจะมีแรงดึงดูดบางอย่างให้คนอยู่ด้านก้าวขาเข้ามาในห้องตรวจแคบๆโดยไม่รู้ตัว เล่นเอาทั้งหมอและพยาบาลตื่นตกใจไปตามๆ กันเพราะคาดไม่ถึงกับการบุกรุกของคนตัวใหญ่ซึ่งก็อยู่ในอาการไม่ต่างจากสองสาวนักเมื่อเห็นหน้าคนอยู่ในห้อง

"...สวัสดีค่ะ"

คนรับไหว้ยังอยู่ในอาการงงคล้ายไม่เชื่อสายตาของตัวเองซึ่งผิดวิสัยปกติของคนเต็มไปด้วยความมั่นใจอย่างเขาเป็นอันมาก

"คุณคือหมอน้ำผึ้ง"

"ค่ะ"

"เอ่อ...พี่ขอตัวกลับก่อนนะคะ"พอผู้มาเยือนกับคุณหมอทำท่าว่าจะรู้จักกันมาก่อน พยาบาลก็ถือโอกาสขอตัวและก็หมุนตัวออกจากห้องไปทันทีที่คุณหมอพยักหน้าน้อยเป็นเชิงอนุญาต

"ผมเป็นพ่อของตาตั้ง"

พ่อ?

ดวงตากลมโตเบิกกว้างโดยไม่รู้ตัวกับเรื่องราวที่ได้รู้เพราะไม่เคยทราบเลยว่าเขามีลูกมาก่อน นอกจากว่าเขามีคู่หมั้นแล้ว

"เห็นตาตั้งบอกว่าเมื่อคืนคุณหมอเป็นคนรักษาแก"

"...ค่ะ"

"แล้วคุณหมอก็สัญญากับแกว่าจะไปเยี่ยมแก"

"ค่ะ"

"หมอบอกว่าแกเป็นไข้เลือดออกแล้วแกก็ไม่เอาใครเลย เรียกหาแต่หมอน้ำผึ้งคนเดียว"

"ไข้เลือดออกหรือคะ"เมื่อคืนเธอยังภาวนาอยู่เลยว่าอย่าให้เป็นโรคนี้หลังตรวจอาการเมื่อคืนไม่คิดเลยว่าจะเป็นจริงๆ

"ครับ...แกกลัวคุณหมอจะไม่ไปแกก็เลยให้ผมมารับคุณหมอ"

"ตั้งใจจะไปอยู่แล้วละค่ะพอดีพึ่งเลิกงาน"

"งั้นไปกันเลยนะครับ"

"เอ่อ...ขอเวลาเก็บของสักครู่นะคะเชิญคุณไปก่อนได้เลย เดี๋ยวดิฉันไปเอง"เพราะไม่อยากเดินเคียงคู่เขาให้เป็นประเด็นและให้คนในโรงพยาบาลเมาส์หมอพิยดาจึงเลือกที่จะบอกให้เขาไปก่อนในขณะที่คนมารับก็เป็นห่วงอาการของลูกชายและคิดว่าหญิงสาวอาจจะเกรงใจแฟนก็เลยเลือกที่จะไม่ซักถามรายละเอียดการเดินทาง

"ถ้าอย่างนั้นเจอกันที่โรงพยาบาลนะครับแล้วก็ขอบคุณมากที่ไปเยี่ยมลูกชายผม"

พิยดายิ้มอ่อนๆรับคำบอกเล่าของเขา แล้วก็ลงมือเก็บของหลังจากร่างสูงใหญ่ก้าวขาออกจากห้องและก็ตามหลังเขาไปในเวลาไม่กี่นาทีซึ่งทำให้ทั้งสองไปถึงโรงพยาบาลในเวลาไล่เลี่ยกันโดยที่พิยดาไม่ทราบเลยว่าจะเจอพายุสลาตันตั้งแต่ก้าวขาลงจากแท็กซี่

"คุณหมอทำแบบนี้จะให้ผมคิดยังไง"

"...ทำอะไรคะ"หญิงสาวถามออกไปด้วยความงงไม่น้อยหลังจากพยายามระงับความตกใจที่จู่ๆเขาโผล่มาแบบไม่ให้รู้เนื้อรู้ตัว

"คุณหมอมาแท็กซี่"

"ค่ะ"

"ทั้งที่ผมไปรับคุณหมอ"เขานึกว่าเธอจะขับรถตามมาหรือไม่แฟนก็อาจจะมาส่ง แต่นี่เธอดันนั่งแท็กซี่มาแล้วแบบนี้จะให้เขาคิดยังไง ถ้าเธอไม่รังเกียจเขา

"แล้วทำไมคะ"

"ถ้าคุณหมอไม่ได้ขับรถมาหรือว่าไม่มีคนมาส่งก็น่าจะบอกผมผมจะได้รอและรับมาด้วยกัน" ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดไม่น้อย

ให้ตายสิทำไมเขาต้องรู้สึกผิดขนาดนี้ด้วย....ตั้งแต่เห็นเธอก้าวขาลงมาจากรถแท็กซี่นั่นแหละ

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะฉันใช้บริการบ่อย"

"แต่คุณหมอทำเหมือนรังเกียจผม"

เธอเนี่ยนะรังเกียจเขา

"ผมเป็นคนไปขอร้องคุณหมอให้มาเยี่ยมลูกชายของผมแต่กลับไม่ได้อำนวยความสะดวกอะไรให้เลย"

"อย่าคิดมากสิถึงคุณไม่ไปฉันก็ต้องมาอยู่แล้ว เพราะฉันรับปากแกเอาไว้แล้ว"พิยดาบอกให้เขาสบายใจไม่เจ้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาต้องเห็นเป็นเรื่องใหญ่กับแค่เธอนั่งแท็กซี่มาแล้วเขาก็ไม่ได้ถามเธอเองว่าเธอจะเดินทางมายังไง

"ถึงอย่างนั้นก็เถอะมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะปล่อยให้คุณนั่งแท็กซี่มาเอง"

"ทำไมคะหรือว่าหมอนั่งแท็กซี่ไม่ได้" ก็เธอนั่งของเธอบ่อยๆ อยู่แล้วดีเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่นั่งรถตู้หรือรถเมย์มา นี่เธอเกรงว่าลูกชายเขาจะรอเธอก็เลยเรียกแท็กซี่มาหรอกนะ

"เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันก็มาถึงโดยปลอดภัยแล้ว และมันก็เป็นความสมัครใจของฉันเองคิดแบบนี้คุณจะได้สบายใจนะคะ แล้วตอนนี้คนก็เริ่มจะมองมาที่เราสองคนมากขึ้นทุกทีฉันว่าเราเข้าไปข้างในก่อนดีกว่า ป่านนี้ตาตั้งรอแย่แล้ว"พิยดาปิดการสนทนาแล้วก็ชิงเดินเข้าไปในตัวอาคารก่อนซึ่งมันเป็นครั้งแรกของหญิงสาวเหมือนกันที่ทำตัวเสียมารยาทแบบนี้ แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆสุดท้ายเจ้าของโรงพาบาลก็เลยได้วิ่งตามคุณหมอของลูกชายไปติดๆ

Create Date : 19 เมษายน 2556 Last Update : 19 เมษายน 2556 15:42:23 น. Counter : 427 Pageviews.		2 comments
Share Tweet