|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
ว่าง...
ฉันมองไม่เห็นสิ่งใด ใด.... เพียงความว่างเปล่า..... หรือทุกอย่างยังอยู่ แต่ใจฉันที่รู้สึก ว่างเปล่า ไม่มีสิ่งหลงเหลืออยู่ ...
ฉันไม่ได้โกรธหรือเคืองแม้แต่น้อย ฉันไม่ได้รู้สึกว่านี่เป็นความผิดของเธอ ฉันไม่ได้มีสิทธิ์ใดๆ ที่จะห้ามปรามหรือขอร้อง ฉันไม่อาจร้องขอ ให้เธอเปลี่ยนใจ แต่ที่รู้สึก คือเจ็บแปลบที่ใจ เพียงประโยคเดียว ดั่งเข็มนับพันทิ่มแทงที่ใจ ฉันต้องทำอย่างไร ฉันต้องอยู่อย่างไร ฉันต้องดำเนินชีวิตไปในทิศทางใด
ความรู้สึกของฉันในตอนนี้ ภาพที่ฉันเห็น เส้นทางของความรู้สึกเจ็บปวดไหลบ่า กลบเกลื่อน บดบัง จนฉันเองไม่สามารถมองเห็นสิ่งใด
ฟ้าเคยกระจ่าง... สายฝนโปรยปราย... เช่นน้ำตาที่หลั่งริน... หรือฟ้ากำลังร่ำไห้... น้ำตาฟ้าที่หลั่งริน... ดังน้ำตาฉันที่รินไหล.. ฉันมีฟ้าหลั่งน้ำตาเป็นเพื่อน... ฉันไม่เดียวดาย...
ความปวดร้าวที่เริ่มทับถมคงจะรินไหลผ่านไปดั่งสายน้ำ... สายน้ำไม่ไหลกลับ ฉันไม่เข้าใจประโยคนี้... ฟ้าที่เคยใสโบกมือลา เหมือนจะลาลับ... อีกนานแค่ไหนฟ้าจะกลับมา.... กลับมาเถอะนะ... เพียงอย่าให้ฉันต้องเดียวดาย.... ฉันไม่เคยหวั่นเกรงความโดดเดี่ยว... ฉันไม่เคยหวาดหวั่นหรือว้าเหว่... แต่เวลานี้ มีเพียงความอ้างว้าง....
ฉันต้องปล่อยให้ผ่านไป... ปล่อยให้กาลเวลาที่เลวร้ายผ่านไป... ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าฉันต้องเริ่มตรงไหน... ฉันมืดบอด เหมือนคนใบ้... ฉันขลาดเขลาที่จะยอมรับ... ฉัน.......
ฟ้ามืดมิดมีเพียงฝนโปรยสาย ครืนๆ ฟ้าคำราม ขอบหน้าต่าง พราวหยดน้ำ น้ำฝนสาดกระเซ็นกระจกหน้าต่าง เกาะและหยดหายไปทีละหยด ประหนึ่งน้ำตาของใครบางคน ฉันหลั่งน้ำตา ฟ้ากำลังร่ำไห้ หรือฉันกับท้องฟ้า เราไม่แปลกแยกต่อกัน ฉันไม่เดียวดาย แต่กายสั่นสะท้านด้วยความเหน็บหนาว
Create Date : 30 กันยายน 2551 |
Last Update : 8 พฤศจิกายน 2554 12:49:32 น. |
|
3 comments
|
Counter : 562 Pageviews. |
|
|
|
โดย: นัทธ์ วันที่: 30 กันยายน 2551 เวลา:20:52:32 น. |
|
|
|
โดย: ช่อม่วง IP: 58.8.114.210 วันที่: 5 ตุลาคม 2551 เวลา:11:57:41 น. |
|
|
|
|
|
|
|