ใต้ถุนตึกเรียนคณะสมัยที่ยังไม่มีการก่อสร้างปรับปรุงตึกจนทันสมัยเฉกเช่นทุกวันนี้ เป็นที่นั่งพัก พบปะ ระหว่างนิสิตรุ่นพี่รุ่นน้อง โดยแบ่งกลุ่มด้วยการเรียกชื่อโต๊ะ ที่นี่เองที่ฉันและเพื่อนร่วมโต๊ะ 
ได้รู้จักหมาไทยหน้าตาเรียบร้อยตัวหนึ่ง ซึ่งต่อมาเราเรียกมันว่า “โต๊ะ หรือไอ้โต๊ะ” ไอ้โต๊ะเป็นหมาไทยวัยรุ่น ขนาดกลาง สีขาวมีวงแต้มสีน้ำตาลอ่อน หน้าผากมีมาร์คสีน้ำตาล นิสัยร่าเริงตามประสา วัยคะนอง

แรกเริ่ม ไอ้โต๊ะเป็นหมาที่เดินวนเวียนขอขนม ขออาหารจากเหล่านิสิตที่นั่งใต้ถุนอาคารเรียนนั้น ไม่มีสังกัดประจำ ไม่มีอาณาเขต ขอไปเรื่อย นิสัยอ่อนน้อม ถ่อมตน ไม่ตะกละตะกราม

ทุกวันในตอนเช้า ฉันมีหน้าที่ซื้อข้าวมาเผื่อไอ้โต๊ะ แต่อย่าคิดว่าฉันจะลงทุนซื้ออาหารหรูหรานะ เปล่าเลย ฉันซื้อข้าวราดแกง สำหรับตัวเอง 1 จาน และซื้อข้าวเปล่าอีก 1 จาน โดยแบ่งกับข้าวที่ฉันกินคลุกกับข้าวเปล่าอีกจานนั่นล่ะ ซื้อจนตอนหลังแม่ค้าเพิ่มข้าวให้ฉันอย่างมากมาย เพราะคงคิดว่า อีหนูนี่กินข้าวจานเดียวไม่พอว่ะเฮ่ย ในขณะที่เพื่อนๆ ร่วมโต๊ะเดียวกับฉันก็มีของมาแบ่งปันให้มันเสมอ

ความสนิทสนมเริ่มก่อตัว กอปรกับไอ้โต๊ะเป็นหมาที่มีรสนิยมใช้ได้ มันจึงเลือกที่จะสังกัดโต๊ะของพวกเรา เลิกเดินขออาหารขอขนมจากกลุ่มอื่นอีก เวลาว่างไอ้โต๊ะก็จะนอนบริเวณใกล้ๆ และจะเดินไปส่งเราเวลาพวกเราไปเรียน แล้วกลับมานอนเฝ้าโต๊ะต่อ นานวันพอโต๊ะสนิทกับพวกเรามากๆ เข้า การทักทายแบบเดินมากระดิกหางนั่นเริ่มจะไม่พอ ทุกครั้งที่สมาชิกโต๊ะก้าวเท้าพ้นประตูคณะเข้ามา ไอ้โต๊ะจะโกยสี่ขามาอย่างร่าเริง แล้วยกสองขาหน้าตะกุยด้วยความดีใจสุดขีด เสื้อนิสิตขาวๆ มาจากบ้าน เต็มไปด้วยรอยความรักความคิดถึงของมัน

วันเวลาผ่านไป ไอ้โต๊ะเริ่มรู้สึกว่ามันเป็นเจ้าของอาณาเขต มันเริ่ม ไล่เห่า ไล่กัด ทุกคนที่เดินผ่านมาในบริเวณโต๊ะที่เรานั่ง

จากพฤติกรรมหวงถิ่น ไอ้โต๊ะถูกหมายหัวเป็นชื่อแรก เมื่อมีคำสั่งให้หน่วยงานเข้ามาจับหมาบริเวณคณะ แต่คิดรึว่าไอ้โต๊ะมันจะอยู่ให้จับ เหมือนไอ้โต๊ะมีจิตสัมผัส วันที่มีเจ้าหน้าที่มาจับหมา ไอ้โต๊ะ   ไม่ปรากฏตัว

เฉกเช่นสิ่งมีชีวิตทั่วไปที่มีเกิด แก่ เจ็บ ตาย ครั้งหนึ่ง ไอ้โต๊ะป่วยโดยไม่รู้สาเหตุ นอนซึม ข้าวน้ำไม่กิน เราตัดสินใจอุ้มมันขึ้นรถตุ๊กๆ ไปหาหมอที่ รพส. จุฬาฯ จำได้ว่าทุลักทุเลมาก หมอบอกว่า ไอ้โต๊ะเป็นไข้ ฉีดยาเข็มเดียวก็หาย ครั้งนั้น หมอคงเห็นฉันใส่ชุดนิสิต หมอบอกว่า ถ้าหมาที่คณะ ไม่ต้องจ่ายเงิน จำชื่อหมอไม่ได้ แต่ใจหมอสูงส่งมาก กราบขอบพระคุณมา ณ โอกาสนี้

หลังจากนั้น ก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ไอ้โต๊ะหายไปจากเราเรียกว่าตลอดกาลก็ได้ ด้วยความหวังดีจากใจจริง เราพยายามอาบน้ำให้มัน หวังให้มันสะอาดขึ้น เผื่อคนจะเมตตารักใคร่ แต่ด้วยความที่ทั้งชีวิต มันคงไม่เคยรู้จักการอาบน้ำมาก่อน ไอ้โต๊ะดิ้นหนีสุดชีวิต แล้วมันก็วิ่งหนีออกไปที่ถนน ชนเข้ากับรถที่วิ่งผ่านมาพอดี โชคยังมีที่ตรงนั้นเป็นซอยเล็กรถจึงวิ่งไม่ค่อยเร็ว แต่คาดว่าไอ้โต๊ะคงได้รับบาดเจ็บ

หลังจากนั้น ไอ้โต๊ะก็หายไป

ในทุกๆ วัน ฉันพยายามมองหา และรอเผื่อว่าจะเจอมันอีก จนกระทั่งวันหนึ่ง ระหว่างทางที่มาเรียน ฉันเจอหมาลักษณะเหมือนไอ้โต๊ะที่ตลาด หมาสีขาวแต้มสีน้ำตาลนอนอยู่ใต้ท้องรถที่ลานจอดรถ ฉันดีใจมาก แต่ในชั่วขณะที่จะเอ่ยปากเรียก ฉันเกิดกลัวว่าถ้าเป็นมัน มันจะวิ่งเข้ามาแล้วยกขาหน้าตะกุยใส่ฉันอีก แล้วอาจกลับมาสร้างความรำคาญให้คนอื่นๆ ที่คณะอีก ฉันจึงได้แค่เพียงเดินผ่านมันไป และได้แต่ภาวนาว่า ขอให้มันไม่ใช่ไอ้โต๊ะ และขอให้ไอ้โต๊ะตัวที่ฉันคิดถึงได้เจอที่ดีๆ ที่ต้อนรับมัน และเลี้ยงดูมันอย่างดี

ทุกวันนี้ ฉันยังคิดถึงมัน ไอ้โต๊ะ เพื่อนร่วมคณะของฉัน ป่านนี้แกคงวิ่งเล่นบนสวรรค์ หรือไม่ก็เกิดเป็นคนไปแล้วล่ะมั๊ง