เรื่องราวของปูนปั้นเรื่องนี้

ถ้าไม่ได้เล่าสู่กันฟัง

ผมคงจะต้องแบก สายตา คู่นั้นไปอีกนาน

เมื่อเย็นวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ช่วงหม่ำมื้อเย็น

เราตกลงกับปูนปั้นไว้ว่า

‘ถ้าหม่ำหมดเร็วจะสอนปูนปั้นปั๊มแครอทเป็นลายต่างๆ’

ซึ่งเจ้าปูนปั้นก็ดีใจใหญ่ ทำท่าจะหม่ำเร็วๆอยู่2-3 คำ

จากนั้นก็ ลีลาเยอะ ตามปกติ

ย้ายชามไปมา และ ในที่สุดก็จนได้

ข้าวต้มหกรดตัว (ข้าวต้มเย็นแล้ว)เกลื่อนโต๊ะและพื้น

ปะป๊าที่กำลังล้างชามและเหนื่อยจากการพาปูนปั้นตะลอนทั้งวัน

ขณะที่หม่ามี๊ที่กำลังรีดผ้า

ความเหนื่อย และง่วง 

… แน่นอน ก่อเป็นความปรี้ดขึ้น ทันทีที่เห็น

เราพยายาม สะกด อารมณ์ โดยให้ออกมาเบาที่สุด

ซึ่งในตอนนั้น ... เราพยายามเบาแล้ว

แต่ก็ยังออกมาในรูปประโยคว่า

‘เลิกไม่ต้องทำแล้ว แครอท’

แล้วผมก็อุ้มปูนปั้นเข้าห้องน้ำ ให้ล้างตัว

หันไปอีกที เห็นสายตาคู่นั้นยืนหน้าห้องน้ำแล้วมองมา (แบบทำตัวไม่ถูก)

สายตาที่เศร้า รู้สึกผิด แต่ไม่รู้จะวางตัวอย่างไร

ตอนนั้น ปะป๊า สงสารจับใจ แต่ทำใจแข็ง

ปะป๊า : ตอนนี้ปูนปั้นควรทำอะไร (เสียงนิ่ง)

ปูนปั้น : ล้างขา (พูดเสียงอ่อย)

ปะป๊า : ok ... ไปล้างขา 

(ปูนปั้นรีบหันขวับเข้าห้องน้ำ แล้วกลับออกมายืนมอง ด้วยสายตาเศร้า สำนึกผิดแบบเดิม)

ปะป๊า : ตอนนี้ปูนปั้นควรทำอะไร

ปูนปั้น : ขอโทษครับ (ยกมือไหว้ ทำหน้ายิ้ม)

ปะป๊า : ทำออกมาจากหัวใจหรือป่าว (ทำใจแข็ง เสียงนิ่ง)

ปูนปั้น : (สายตาเศร้าๆแบบเดิม … ตอบเบาๆ) ใช่ครับ

ปะป๊า : แล้วปูนปั้นควรทำอะไรต่อ

ปูนปั้น : ช่วยทำความสะอาดครับ 

ปะป๊า : (ตรงนี้ หัวใจปะป๊าชุ่มฉ่ำ แต่น้ำตาจะไหล ตอบนิ่งๆ) ok

... แล้วเราก็กอดกันทุกครั้ง เมื่อเราคุยกันรู้เรื่องแล้ว ...

... กำลังจะเริ่มทำความสะอาด …

สายตาปูนปั้นสดชื่นเป็นปกติ เพราะเราคืนดีกันแล้ว

ปูนปั้น : ปะป๊าครับ ทำ jungle book* กันครับ 

(การทำ jungle book คือเอาหน้าผากมาชนกัน)

ตรงนี้ ปะป๊า น้ำตาคลอแล้ว

ที่น้ำตาปะป๊าคลอ

เพราะเพิ่งคุยกับเขาวันนี้อีกทีว่า

‘ถ้าเราทำ jungle book กัน เราจะเข้าใจกันทุกอย่าง’

Note *การทำjungle book มาจากตอนที่ไปดูหนังเรื่องนี้ในโรงหนังกับปูนปั้น2 คน

มีตอนที่เขาเอาหน้าผากชนกัน แล้วปะป๊าบอกว่าเขาจะเข้าใจความรู้สึก ความคิดกันและกัน

แล้วเราก็มาช่วยกันเช็ด ..

เช็ดเก้าอี้เสร็จ ปะป๊าบอกว่า ‘พอแล้ว’

ปูนปั้นบอก ‘ข้างล่างเลอะครับ’

แล้วพยายามเอาทิชชู่ มาเช็ดและกอบทิ้ง

ปูนปั้นพยายามและตั้งใจมาก

เขารู้สึกว่า ‘เขาทำผิด’

พอเสร็จแล้ว

ผมบอกเขาว่า

‘ปะป๊าเหนื่อยปูนปั้น เข้าใจมั้ยว่าทำไมปะป๊าโกรธ’

(พูดอารมณ์นิ่งๆสอนกัน)

ทำสายตารู้สึกผิด

เขารู้ว่า พ่อแม่ ทำอะไร ให้เขา มากเท่าไหน

เขาจึงรู้สึกผิดและพยายามช่วย

สุดท้าย ผมทบทวนกับปูนปั้นว่า

ปูนปั้นทำอะไรไม่ดี – เขาตอบว่า‘ทำข้าวต้มหก’

และอะไรดี ‘ปูนปั้นขอโทษจากใจ’

แล้วอะไรดีอีก ‘ปูนปั้นช่วยทำความสะอาด’

ถึงตรงนี้ ผมยิ้มให้เขา เขายิ้มตอบ

แล้วเราก็กอดกัน .. ตามขั้นตอนปกติอีกที

สุดท้าย ผมพูดกับปูนปั้นว่า

‘ไม่ว่า ปูนปั้นจะเติบโตปะป๊าจะแก่เท่าไหร่

ถ้าเราทะเลาะกัน (ปูนปั้นถามว่า ทำเลาะคืออะไร – อธิบายเสร็จก็พูดใหม่)

เราจะมา jungle book กันนะ

แล้วเราจะเข้าใจกันทุกอย่างเหมือนเดิม’

ปูนปั้นยิ้มหวาน พยักหน้า

แล้วเราก็กอดกันแน่นๆ

ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้

ไม่งั้น ผมคงจะต้องแบกสายตา คู่นั้นไปอีกนาน