Bloggang.com : ปันฝัน : เมื่อจำเป็นต้องเลือก

เมื่อจำเป็นต้องเลือก

วันนี้ 24 สิงหาคม 2553
เป็นวันครบรอบวันเกิดปี ที่ 33 ของใครบางคนที่เป็นพ่อของลูก ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเราเรื่องราวระหว่างเรามันจบไปนานแล้ว
เขียนเรื่องสั้นดีกว่า ลองมองในมุมกลับกัน ว่าใครบางคน คนนั้นจะรู้สึกอย่างไร ใครรู้ช่วยบอกที

วันนี้วันเกิด เป็นวันที่ควรจะฉลองความสุขนี้กับครอบครัว สำหรับครอบครัวระดับปานกลางอย่างเขาไม่จำเป็นต้องมีของขวัญ หรือเค้กชิ้นโต แต่เป็นอาหารที่พิเศษและทานพร้อมหน้ากันก็เพียงพอแล้ว สำหรับครอบครัวที่มีกันเพียงสองคน อย่างครอบครัวของเขา

ชายหนุ่มเจ้าของวันเกิดในวันนี้ ยืนอยู่ตรงระเบียงตึกชั้นสามของตึกสูงห้าชั้นหลังหนึ่งในโครงการบ้านเอื้ออาทร ใช่ละที่นี่เป็นบ้านของเขาแต่ไม่ใช่บ้านที่พักอยู่ปัจจุบัน เป็นบ้านที่ซื้อไว้สำหรับใครบางคนและชีวิตเล็ก ๆ อีกหนึ่งชีวิต ที่ในเวลานี้ไม่มีอีกแล้ว บ้านที่เธอเคยถามก่อนย้ายเข้า
“แล้วพ่อจะไปอยู่ด้วยกันไหม”
“ต้องอยู่สิ”
เวลานี้กลับไม่มีใครเลยสักคน

เขากำลังมองฝ่ามือสองมือของตัวเอง แน่นอนว่ามันหนาและใหญ่มากเพียงพอที่จะปกป้องคุ้มครองคุ้มภัยอันตรายให้แก่เด็กทารกตัวน้อยได้อย่างแน่นอน สองมือของเด็กน้อยที่เคยได้สัมผัส เล็ก เล็ก มาก นิ้วมือโตกว่าไม้เสียบลูกชิ้นนิดเดียว นิ่มและบอบบางมาก แค่เจออะไรนิดหน่อยก็แดงกล่ำแล้ว เขาควรจะได้ใช้เวลายาวนานกว่านั้นในการสัมผัสเจ้าทารกน้อย แต่เขาควบคุมเรื่องราวทั้งหมดมาได้แค่ชีวิตของเจ้าตัวน้อยเดินทางมาถึงก่อนวัยคลานเท่านั้นเอง

ย้อนเวลากลับไปเมื่อหลายเดือนก่อนภายในบ้านหลังนี้ ที่เขากำลังสับสนว่าจะทำอย่างไรดี เมื่อหญิงสาวกำลังร้องไห้อย่างหนักไม่ต่างกับเจ้าเด็กน้อยที่ส่งเสียงร้องไห้จ้าเมื่อเห็นมารดาของตนเองร้องไห้ เด็กร้องอย่างเสียขวัญ เขาพยายามขอร้องให้เธอหยุดร้องไห้ และช่วยอุ้มลูกก่อนปลอบโยนลูกก่อน ทว่า เธอกลับควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอหนีออกไปจากห้องไปนั่งร้องไห้อยู่อีกห้องหนึ่ง ไม่อยากให้ลูกเห็นไม่อยากให้ลูกร้องไห้ ทิ้งภาระลูกน้อยไว้ให้เขาที่ไม่สามารถทำให้เด็กหยุดร้อง

ไม่ว่าเขาจะปลอบโยนอุ้มกล่อมยังไง เจ้าตัวน้อยก็ไม่หยุดร้องไห้ สลับกับเสียงโทรศัพท์เจ้ากรรมที่ดังขึ้นมาเป็นครั้งที่ร้อยแปด สาเหตุของมหกรรมน้ำตาในวันนี้
เมื่อเธอเอ่ยถามว่าระหว่างเธอและเขา เป็นอะไรกัน ในวันที่ลูกอายุ หกเดือน เขาไม่มีคำตอบให้เธอ ทำไมเขาตอบเธอไม่ได้ละ มันเพราะอะไร ก็เพราะคนปลายสายที่กำลังต่อสายเข้ามาอย่างต่อเนื่อง เขาไม่รับสายแต่ปล่อยให้สายมันตัดไปเอง ทว่า อีกฝ่ายก็โทรกลับมาใหม่ เหมือนจะรู้ว่าเขากำลังอยู่ในภาวการณ์ตึงเครียด มันเครียดหนักกว่าทุกครั้ง ผู้หญิงสองคนเหมือนกำลังต่อสู้กันโดยไม่รู้ตัว

เขารู้ดีว่าทำไมคนทางนี้ถึงร้องไห้หนักขึ้นเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ เขารู้ดีว่าเธอกำลังท้าทายเขา บังคับให้เขาเลือก และที่ร้องไห้มากกว่าเดิมเพราะเธอรู้ดีเช่นกันว่าเขาจะเลือกอะไร เพียงแค่เขาไม่ตอบคำถามนั้นเธอก็รู้ดีไปเสียหมดทุกอย่าง เพียงแต่เขาได้ยินเสียงโทรศัพท์ และจะก้าวเดินออกไป เธอก็รู้แล้วว่าเขาจะไปไหน และมีเพียงสิ่งเดียวที่จะรั้งเขาไว้ได้ วัดใจเขาในวันนี้ เธอตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าวันนี่จะต้องจบ หากเพียงเขาก้าวเดินออกไป ทุกอย่างจะต้องจบ

เขาไม่ชอบให้ใครท้าทาย เขาไม่ชอบให้ใครมาวัดใจ เธอคนนี้กำลังทดสอบเขาอยู่ทดสอบความเป็นลูกผู้ชายของเขา และในเมื่อเขาต้องเลือก จำเป็นต้องเลือก และเขาก็เลือกไปแล้วเพียงแต่เขายังไม่บอกใครตอนนี้ว่าเขาเลือกอะไร
เขากำลังถูกบังคับให้ตอบคำถามนั้นด้วยวิธีการของน้ำตาไม่เพียงแต่คนเดียวกลับเป็นสองคน ที่กำลังร้องไห้แข่งกัน ก็เขาเลือกแล้วก็ในเมื่อเขาเลือกแล้ว มันเป็นการตัดสินใจของเขาเพียงคนเดียว เพราะเขาเลือกที่จะ..

เสียงปิดประตูห้องดังกริ้ก ตามมาด้วยเสียงรถมอเตอร์ไซค์แล่นออกไปด้วยความเร็วสูง มันสะท้อนไปถึงหัวใจของหญิงสาวที่กำลังกอดเข่าร้องไห้ เธอเงยหน้าขึ้น ลูกยังไม่หยุดร้องไห้ แต่พ่อของลูกไปแล้ว
..ช่วยทำให้หยุดร้องไห้ก่อนค่อยไปไม่ได้หรือไงนะ..

รวบรวม เรี่ยวแรงเท่าที่มี คลานไปหาลูกที่อยู่บนเตียง เด็กชายก่อนวัยคลานร้องไห้จ้าจนตัวแดงกล่ำ ใครจะคิด วันนี้เธอทำร้ายลูกและจะเพียงครั้งเดียวเท่านั้นที่จะทำ
“แม่ขอโทษนะลูกนะ แม่ขอโทษ”
เธอไม่มีแรงพอจะอุ้มลูก หญิงสาวนอนลงบนเตียง คว้าเด็กชายมานอนแนบอก ร้องเพลงกล่อมลูกทั้งเสียงสะอื้น เพียงไม่ถึงนาที เด็กน้อย หยุดร้องไห้และไม่ถึงห้านาที ก็หลับสนิทแนบอกมารดา

เสียงประตูดังกริ๊ก ใครคนนั้น เข้ามาดูผลงานตัวเอง และเขาคงได้เห็น สิ่งที่เขาคาดเอาไว้ เขาจำเป็นต้องไปเพราะรู้ดีว่าเธอไม่มีวันทิ้งลูกให้ร้องไห้อยู่ต่อไปแน่นอน การวัดใจจบแล้ว ครอบครัวก็จบเช่นเดียวกัน
..เขาชนะ..
ประตูถูกปิดลงอย่างเงียบสนิทที่สุด น้ำตาเธอไหลไร้เสียงสะอื้น ไร้เสียงจะร้องเพลงกล่อมลูก

เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อดังขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป เขารับสาย
“จากนี้ จนตลอดชีวิตเราอย่าเจอกันอีกเลยนะ”
เป็นเสียงแหบแห้งของคนที่ผ่านการร้องไห้อย่างหนักและสายสนทนาก็ถูกตัดไป ไม่ได้รอฟังคำตอบจากเขาและเขาเองก็ไม่มีคำตอบให้หล่อน

เขาไม่ได้ทำผิดอะไรใช่ไหม ในเมื่อเขาเลือกแล้วเลือกที่จะไม่มีเธอ เลือกที่จะไม่มีลูก เขาควรจะได้ใช้ชีวิตคู่กับคนที่เขารักและเขาเลือกใช่ไหม ไม่จำเป็นต้องคิดถึงคุณธรรม อย่ามาถามหา ความเป็นลูกผู้ชายอีกเลยเขาไม่มีคำตอบจะให้ เพียงแต่วันนี้ วันเกิดของเขา เขานึกอยากรู้ มืออีกมือที่เล็กกว่าเขามากมายนักสองมือนั้นจะปกป้องคุ้มภัยเจ้าตัวน้อยได้ดีสักขนาดไหน และบางครั้งเขายังนึกสงสัย
คน ๆ นั้นใช่เขาแน่หรือ ที่ก้าวเดินออกมา ทั้ง ๆ ที่เลือดในอกร้องไห้ ขนาดนั้น เขาคิดอะไรอยู่ ทำไมเขาจะต้องทำแบบนั้น แค่ต้องการเอาชนะ เท่านั้นจริง ๆ หรือ เขาชนะแล้ว ทำไมเขาถึงต้องมานั่งเสียดายอยู่ในเวลานี้

คุณผู้ชายที่เป็นพ่อคนบังเอิญเข้ามาอ่าน ช่วยตอบคำถามให้ด้วยนะคะ อยากรู้มากขอบคุณล่วงหน้านะคะ

Create Date : 25 สิงหาคม 2553

Last Update : 25 สิงหาคม 2553 9:59:39 น.

1 comments

Counter : 793 Pageviews.

เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้เข้มแข็งเพื่อลูก อ่านแล้วเศร้าจังค่ะ

โดย: radakorn (radakorn

) วันที่: 10 พฤศจิกายน 2553 เวลา:20:51:16 น.