*** ความสุขเล็ก ๆ ของ ๆ คนหนึ่ง ไม่น่าเชื่อเลยใช่ไหม ว่ามันจะเป็นเพียงแค่การได้อยู่ ได้มอง ได้เห็น และสัมผัส สิ่งมีชีิวิตเล็ก ๆ ที่เรียกว่าลูก เติบโต ตามวัย คืน และวัน โดยไม่จำเป็นต้องมีสิ่งประกอบใดอีก ***
เรื่องเดียวกันแต่ต่างมุมมอง

ก็อยากจะเขียนมั่งอะ ไปอ่านบ้านโน้นมาแระ มาอ่านบ้านนี้มั่ง
..
ฉัน ยังเป็นผู้หญิงที่มีปัญหาสำหรับคนที่บ้านอยู่
ฉัน ยังเป็นคนขวางโลกสำหรับคนที่นี่อยู่
และฉันยังไม่สามารถปรับตัวเข้ากับการใช้ชีวิตของคนที่นี่ได้
เพียงเพราะ หัวใจฉันยังมีปัญหา
เอาเถอะแม้กระทั่งการเลือกตั้ง ฉันยังสามารถตะโกนได้ว่า
“เบอร์หนึ่ง”
รองเท้าบางคู่อาจจะเขวี้ยงมาถึงหัวฉันได้หากฉันไม่รีบหลบโดยเร็ว
บอกตามตรงก็คือสติฉันยังไม่ครบถ้วนเท่าไหร่







แล้วเพื่อนทางอินเตอร์เน็ตคนหนึ่งก็ฝากข้อความมาถึงฉันผ่านเฟชว่า
“มาหากันได้ไหม”
ฉันเปิดเจอข้อความนั้นเมื่อ 4 ชั่วโมงถัดมา (จริง ๆ แล้วโทรหากันก็ได้)
แน่สิคนบ้าอย่างฉันจะปฏิเสธได้ยังไง
“โดดขึ้นรถมาเล้ยย”
เอากะฉันสิ คนบ้าอย่างฉันมีคนอยากมาหาด้วยวุ้ย
เขาไว้ใจว่าฉันจะให้ความปลอดภัยเขาได้ไงกัน

คน ๆ หนึ่ง ที่รู้จักกันในบล็อก คนที่สื่อสารกันด้วยข้อความเพียงสองสามบรรทัด
คนที่ฉันเรียกว่าเจ้ และยอมรับการเป็นเจ้ฉัน แบบไม่ตกลงกันล่วงหน้า

ก็เมื่อฉันเจ้ไป เขาก็แทนตัวเองว่าเจ้กลับมา ในที่นี้ไม่ขอระบุชื่อ
ไม่อยากให้ออกสื่ออีก เด๋วจะดังเกินหน้าเกินตาฉัน

ฉันคลิกกลับไปที่หน้าเฟช ของเขา เพื่อจะตอบคำถามนั้นปรากฏว่าในเฟช
แฮะแฮะ แอบอ่าน
มีข้อความจากเพื่อนร่วมงานบางคนของเขา และ
หัวข้อแปลกๆ ที่ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกว่าเขามีปัญหา
จริง ๆ แล้วก็ตั้งแต่ ข้อความแรกของตอนเช้าแล้ว เพียงแต่ไม่สะกิดใจเท่านั้น

“ช้านนกลัวเขาจะฆ่าตัวตายฟะ” แต่คงไม่มีใครคิดปัญญาอ่อนแบบนี้แน่นอน
กดโทรย้อนศรกลับไปรวดเร็ว ปลายสายตอบกลับมาด้วยเสียงหัวเราะเจือสะอื้นน
เลยบอกไปว่า มาเลย เดี๋ยวนี้เลย
ทางโน้นก็บอกว่า ต้องซักเสื้อผ้าก่อน
“ไม่ต้องแล้วมาใส่ที่นี่ของน้องมี”
“ไม่ได้วะใหญ่ใส่กะใครไม่ได้
คำนั้นทำให้ฉันวางโทรศัพท์ไปอย่างอึ้ง ๆ ยอมรับให้เขาเดินทางมาในวันพรุ่งนี้โดยดุษฏี
เพราะฉันใหญ่ไม่เท่า
(สงสัยชิมิ ว่าอะไรใหญ่ ตามนั้นแหละ)

..........






สำหรับคนบ้านนอกอย่างพวกเรา
คำว่าเพื่อนทางเน็ตจะมาที่บ้าน เป็นเรื่องไม่ธรรมดาเลย
แม่ถามฉันว่า
“เคยเห็นหน้าไหม”
“เคยเจอแล้วเหรอ”
พี่สาวบอกฉันว่า
“เขากล้ามาคนเดียว จะมาหลอกเอ็งหรือเปล่า”
..ไม่รู้ฟะ..
แต่ฉันบอกทุกคนไปว่า
“เจ้อกหัก”
คุณเชื่อไหม พี่สาวฉันโทรไปหาน้องสาวที่อยู่บนเกาะ จองปู ไว้ 5 กิโล ต้อนรับ ยายคนที่ไม่ไว้วางใจว่าจะมาหลอกฉัน วางแพลนคร่าว ๆ สำหรับการเดินทางเรียบร้อย
..รินซ่า..เคยบอกฉันว่า ตัวจริงเจ้น่ารักมาก
ฉันเชื่อรินซ่า..
และคุณก็ไม่ใช่เพื่อนทางเน็ตคนแรกที่เดินทางมาหาฉันซะหน่อย..
......
เช้าของวันต่อมา ตลอดทั้งวันฉันหายใจเข้าออกเป็นเจ้..กลัวหลงเพราะคนไม่เคยมา
ฉันเตรียมปลาหมึกไว้ในตู้เย็น หนึ่งกิโล รอเจ้มาทำกินเอง
เพราะไม่รู้ว่าเจ้จะกินอะไรเป็น
ต้องเข้าใจนะ เพราะฉันเข้าใจว่า คนเกิดต่างที่ ต่างภูมิลำเนาวัฒนธรรมการกินไม่เหมือนกัน
แม้เจ้จะเคยบอกฉันว่า ..กินแบบอาเดียวกิน..ก็ตาม
อาเดียวกินนมจืด เจ้จะกินมั้ยเล่า..

บทสรุปออกมาง่าย ๆ คือเจ้ทำอาหารไม่เป็น แว้กกกก






..หลังจากรอคอยตั้งแต่ฟ้าสาง จนอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า ไปเนิ่นนาน
ในที่สุดเจ้ก็โทรมาบอกว่าถึงละแมแล้ว
ฉันขับรถโต๋เต๋ไปเรื่อย ๆ อย่างไม่รีบเร่ง แวะเข้าซุปเปอร์ซื้อหนม แวะปั้มเติมน้ำมัน
เพียงเพื่อมาถึงจุดนัดหมาย และ พบสี่สายที่ไม่ได้รับจากโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อ
อ๊ากกกซ์ ฉันขับรถมาสี่แยกเพียงเพื่อจะพบว่า
เจ้..นั่งรถเลยไปแล้ว...

ทุ่มกว่า สำหรับบ้านนอกนี่มืดแล้วพิ้งกี้คันเก่งของฉันห้อตะบึงด้วยความเร็ว สุดชีวิต
ยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง..
ทันที ที่เจอก็พบกับเสียงหัวเราะ
แล้วเราก็ได้รู้ว่าอะไรใหญ่ไม่ใหญ่
เราสองคนมีความสูงไล่เลี่ยกัน น้ำหนักก็อาจจะพอ ๆ กัน
เจ้บอกฉันว่า
“คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง”
ใช่สิ ฉันเขียนมุมบล็อกไว้นี่ว่าเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ


ไม่มีอะไรน่าผิดหวังแต่น่าเสียใจอยู่นิดหนึ่งตรงที่ว่า
ฉันเผลอบอกเจ้ไปว่า พ่อฉันดุ..
เท่านั้นเอง เจ้ก็นอนเปิดไฟตลอดทั้งคืน..เฮ้ออกรรมจังตรู

........





แทนที่เราจะได้นั่งคุยกันริมชายหาด โขดหิน ริมฝั่งเรือ หรือตรงระเบียง
ฉันกลับต้องเดินขาลาก ตามเจ้ไปนี่นั่นโน่น
ผู้นำทางคือคนป่วยของฉัน ..แม่นั่นเอง
อายุเลยหกสิบไปหลายปีแล้ว เพิ่งป่วยอยู่ไม่กี่วัน
ใจสั่นไม่มีแรงเวียนหัว..ฮึ่ม พาฉันขึ้นบันไดร้อยกว่าขั้น
พาฉันเดินเลาะชายหาดไปหาหอย หาปู

แล้วก็พาฉันขึ้นเรือไป ..ลงน้ำ

ขอบอกว่าใครคนนี้ความดันต่ำ ค่าของเลือดต่ำ เป็นโลหิตจาง
ลอยอยู่กลางทะเล ท้ายที่สุด คนขับเรือต้องบอกฉันว่า
ถ้าลงน้ำ ไป จะไม่เมาคลื่น
ฉันลงน้ำทั้งๆ ที่ว่ายน้ำไม่เป็น อี้..กลัวอะ..
..แต่ใต้น้ำสวยมาก
น่าถ่ายรูปไปฝากใครบางคน ใครบางคน..

และเราก็ได้ความดำกลับมา จนตอนนี้หน้าก็เป็นสิวด้วย
จากไม่สวยอยู่แล้วกลายเป็นไม่สวยมากขึ้น
..
ยังเหลือกิจกรรมอยู่สองสามอย่างที่เจ้ยังไม่ได้ทำ
คือ..การออกเรือตกหมึกและ อีกฟากของเกาะที่ยังไม่ได้ไป..








...สิ่งที่ฉันถามอยู่ทุกวันก็คือ..
คุ้มมั้ยนะ การเดินทางครั้งนี้
และ
อยากรู้อีกว่า

รอยแผลที่ตรีนกะที่หัวใจ บรรเทาเบาบางลงบ้างไหม







Create Date : 23 กรกฎาคม 2554
Last Update : 23 กรกฎาคม 2554 16:55:20 น. 11 comments
Counter : 916 Pageviews.

 
แวะมาเจิมทันป่าว


โดย: ดอกหญ้าหน้าบ้าน วันที่: 23 กรกฎาคม 2554 เวลา:18:14:05 น.  

 
ตามแม่อาเดียวไปกะเจ้ด้วย


โดย: คนเคยผ่านมหาสมุทร วันที่: 23 กรกฎาคม 2554 เวลา:18:18:23 น.  

 
อืมม มิตรภาพดีๆๆยังคงมีที่บล๊อกแก๊งค์เสมอเนอะ


โดย: ดอกหญ้าหน้าบ้าน วันที่: 23 กรกฎาคม 2554 เวลา:18:24:25 น.  

 


โดย: sunsme วันที่: 23 กรกฎาคม 2554 เวลา:18:31:48 น.  

 
อาเดียวลูกน้าเพิ่งแซวคุณแม่ไปเมื่อบ่ายอัพบล๊อกซะละ

ทะเลสวยน่าไปเที่ยวจัง.


โดย: อาร์ลาฟองค์ วันที่: 23 กรกฎาคม 2554 เวลา:18:32:55 น.  

 
เห็นมั้ย เห็นมั้ย
ว่าตัวจริงเจ้ๆ เค้าน่ารัก
หัวเราะดังลั่นสนั่นเกาะเลยป่าวแม่เล็ก 555

ดีใจเหมือนกันที่ได้เจอเขา

และหวังว่า เร็วๆนี้จะได้เจอเขาอีก

เราเช่นกันถ้ามีโอกาสก็คงได้เจอกัน

แต่รินจะไม่ไปแบบอกหักนะ

เพราะไม่มีหน้าอกใ้ห้หักแล้ว 5555


-ยินดี ยินดี กับมิตรภาพนี้
ที่ดูแลเจ้เค้าเป็นอย่างดีในยามทีเขาต้องการใครสักคน

ขอบคุณด้วยนะเล็ก


หวังว่า พี่อุ๊มาอ่าน

รอยแผลที่ใจจะหายดีเร็วกว่ารอยแผลที่ทรีนอะ




โดย: Rinsa Yoyolive วันที่: 23 กรกฎาคม 2554 เวลา:22:25:33 น.  

 
ปล. รินปิดเฟสชั่วคราวอีกแล้ว ต้นเดือนหน้าค่อยเปิดนะ อิอิ



โดย: Rinsa Yoyolive วันที่: 23 กรกฎาคม 2554 เวลา:22:26:14 น.  

 
สวัสดีค่ะ..

แวะมาทักทายอาเดียวรูปหล่อค่ะ..



โดย: คนผ่านทางมาเจอ วันที่: 23 กรกฎาคม 2554 เวลา:22:44:17 น.  

 
อรุณสวัสดิ์ครับคุณเล็ก

คำถามนี้
ต้องให้เจ้าตัวมาเฉลยนะครับ
ว่าซ่อมแซมความรู้สึกไปได้เยอะหรือเปล่า

แต่ที่แน่ๆ
มิตรภาพดีดี
งอกงามที่นั่นแล้ว









โดย: กะว่าก๋า วันที่: 24 กรกฎาคม 2554 เวลา:6:39:14 น.  

 
จุ๊บๆๆยามเช้าคร้าบบสุดหล่อ


โดย: ดอกหญ้าหน้าบ้าน วันที่: 24 กรกฎาคม 2554 เวลา:6:44:57 น.  

 
ไม่รู้เจ้ใหนแต่รู้ว่ามิตรภาพดีดีเกิดขึ้นได้จริงๆ จากในบล๊อคแกงส์แห้งนี้

ตัวหนังสือมันสือหลายๆอย่าง สื่อความรัก ควาามห่วงใย สือให้ หัวเราะ อารมณ์ดี (อันนี้พี่สาวเป็๋นบ่อย)

คิดถึงอาเดียวอ่ะ


โดย: แม่บ้านครอว์ฟอร์ด วันที่: 24 กรกฎาคม 2554 เวลา:12:17:11 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ปันฝัน
Location :
สุราษฏร์ธานี Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]




ตัวเล็ก เป็นแม่ของอาเดียวคะเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว เป็นแม่ที่ไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ แต่มีความตั้งใจ ที่จะเลี้ยงดูลูกชายคนเดียว ที่เกิดจากความรักของคนสองคน แม้ว่าหัวใจคนอีกคนจะสั้นนักก็ตาม

ลูกไม่ใช่ภาระ ลูกคือความสวยงาม เป็นสิ่งที่แสนดี ชีวิตเราในขณะนี้ ลูกคือทุกอย่าง

มาเอาใจช่วยแม่ตัวเล็กพาอาเดียวไปตลอดรอดฝั่งด้่วยนะคะ

เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวไม่ง่ายเลย ใครอย่ามาเลียนแบบนะ บอกเอาไว้ก่อน มันลำบากมากจริง ๆ โดยเฉพาะในวันที่ลูกป่วยและเราตัวคนเดียว


**ลูกโตขึ้นทุกวัน เรียนรู้อะไรใหม่ๆ ทุกวัน กับโลกว้าง สู้ ๆ เค้านะูลูก

แม่ไม่หวังอะไรปมากกว่าการเห็นลูกเติบโตขึ้นมาเ็ป็นลูกที่น่ารักและเป็นคนดีของสังคม..**
แล็กกราวน์ กล่องเมนท์ กลุ่องเมนท์ กล่องเมนท์ เฟชบุ้ค Mommy's A Deaw

คลิกหาอาเดียวในเฟชบุ๊ค

หน้าอาเดียว

A DEAW

ตามไปกดไลท์ที่เพจของอาเดียวได้ครับ

เพจเอสโอเอส

SOS ANIMALS Thailand

รับปรึกษาและช่วยเหลือสัตว์เลี้ยง/a>
New Comments
Group Blog
 
<<
กรกฏาคม 2554
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
31 
 
23 กรกฏาคม 2554
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add ปันฝัน's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.