KaiSoo Lovers Present Follow Me My Love ตอนที่ 2.2

KaiSoo Lovers Present  Follow Me My Love ตอนที่ 2.2
BY "Protego"

ต่อจาก 2.1

2.1คลิก //www.bloggang.com/viewdraft.php?id=pooissac&month=13-02-2013&group=1&gblog=2

"สวัสดีครับคุณป้า ผมมีเรื่องคุยกับคุณป้าครับ เรื่องด่วนจริง ขอร้องเถอะครับ ให้ผมเข้าไปหน่อยนะครับ"
เสียงอ้อนวอนจากเด็กผู้ชายคนหนึง ซึ่งยืนอยู่หน้าบ้าน 
หน้าบ้านคยองซูตอนนี้ จงอินกำลังยืนต่อสู้กับอากาศหนาว คุยกันคุณแม่ของคยองซูอยุ่ที่หน้าบ้าน แม่คยองซูมีท่าทีอ่อนโยน แต่ก็รู้สึกลำบากใจ 
ที่จะต้องพูดกับจงอินสีหน้าไม่ค่อยสบายใจนัก
แน่หละ คุณแม่ย่อมคุ้นเคยกับจงอินดีเพราะมากับลูกชายบ่อยครั้ง แต่เมื่อรู้ว่าการมาของจงอินคือเรื่องที่คาดไว้แล้ว แล้วก็เลี่ยงไมได้ซะด้วย 
ด้วยความเป็นแม่คงไม่สามารถมองเด็กผู้ชายคนหนึงยืนอยู่ท่ามกลางหิมะยามสายนี่ได้นานนักหรอก..
แม่ของคยองซูเปิดประตูให้จงอินเข้าไปข้างใน 
"เธอไม่น่ามาที่นี้ในเวลานี้ รู้ไหม" 
คุณแม่ลูบที่แก้มแดงปลั่งเพราะอากาศที่หนาวเย็น ขยับผ้าพันคอและเสื้อกันหนาวให้กระชับตัวจงอินขึ้น แล้วพาเดินเข้าบ้าน
จงอินโค้งให้เล็กน้อยก่อนจะเดินตามไป..
จงอินรับแกวชาอุ่นๆที่คุณแม่ส่งให้  เขานั่งอยู่บนโซฟาหนานุ่ม ตรงข้ามกับคุณแม่ ในห้องรับแขก 
บรรยากาศในบ้านอบอุ่น มีเพียงคุณแม่ที่อยู่บ้านคนเดียว ภายในห้องคุ้นตา ทุกอย่างยังเหมือนเดิม 
เมื่อเดือนที่แล้วคือครั้งสุดท้ายที่เขามาที่นี่..
"คุณป้าครับ ผมขอโทษครับ" จงอินเอ่ยขึ้น 
"คุณป้าคงจะทราบดี ว่าผมมาเพราะอะไร ผมปล่อยให้ทุกอย่างเป็นอย่างนี้ไม่ได้จริงๆครับ"  ดวงตาแดงก่ำของจงอิน 
ฉายแววความกล้าหาญและเด็ดเดี่ยวออกมาอย่างไม่น่าเชื่อ
"ไค แม่มีลูกชายแม่ก็อยากให้ลูกชายแม่มีความสุขนะลูก" คุณแม่เอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน ร่องรอยแห่งความกังวลปรากฏชัดเจน
"ไคก็เหมือนกับลูกแม่คนหนึงนะ ลูกทำแบบนี้คนเป็นพ่อคนเป็นแม่ก็เจ็บปวดนะลูก"
"คุณป้าครับ ผมไม่มีสิทธิที่จะมีความสุขเลยเหรอครับ ผมก็แค่อยากมีความสุขบ้างกับคนที่ผมรัก" จงอินเสียงสั่น น้ำตาเขาไหลอีกแล้ว 
ความกล้าหาญ หยาดน้ำตา และสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจกำหลังพรั่งพรูออกมา
เขาวางแก้วน้ำชาลงที่โต๊ะ บีบมือตัวเองแน่น พยายามสะกดกลั้นอารมณ์
"แล้วความรักของไคคืออะไรหละ ตอบแม่ได้ไหม เด็กๆอย่างลูกมองความรักยังไง" คุณแม้เริ่มน้ำตาคลอเหมือนกัน เมื่อเห็นน้ำตาของจงอิน
"ผมไม่รู้ครับ ผมตอบได้แค่ผมต้องการคยอง ผมอยากเห็นเขายิ้ม
 ผมอยากทำให้เขาหัวเราะ แม้เขาจะร้องไห้ผมก็ขอแค่เขาร้องไห้ข้างๆผม ผมทนไม่ไหวครับ ผมอยู่แบบนี้ไม่ได้ครับคุณป้า!"
จงอินลุกขึ้น เดินเข้าไปคุกเข่าลงต่อหน้าคุณแม่คยองซู เข้าก้มหัวลงต่ำติดพื้น 
"คุณป้าครับ ผมขอร้อง คุณป้าจะตีผม จะฆ่าผม ผมยอมทุกอย่าง ขอให้ผมได้เจอคยองนะครับ คุณป้าสงสารผมเถอะนะครับ"
น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างบ้าครั่ง เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ภายในมันระเบิดออกมาไม่สามารถกำหนดทิศทางและเป้าหมายได้
 เขายังคงคุกเข้าสะอื้นอยู่อย่างนั้น
คุณแม่น้ำตาหยดโดยไม่รู้ตัว แม่จะใจแข็งเพียงใดก็ไม่สามารถทนทานต่อน้ำตาของลูกผู้ชายได้
"ไค ลุกขึ้นเถอะลูก" คุณแม่ลูบหลังเบาๆ 
จงอินเงยหน้าขึ้น ใบหน้าเปื้อน้ำตา ซบลงไปที่ตักของคุณแม่คยองซู เขายิ่งร้องไห้โฮมากขึ้นเหมือนเด็กๆที่ยิ่งโอ๋ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม
"คุณป้าครับ มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน  ผมกำลังจะบ้าตาย คุณป้าช่วยผมด้วยนะครับ ผมอยากเจอคยอง คุณป้าครับได้โปรด "
"คยองเขาจะร้องไห้อยู่กับใคร ป่านนี้ใครจะปลอบคยองของผมหละครับ ไม่มีผมใครจะอยู่ข้างๆเขา เขาจะสะดุดบันไดไหม จะหกล้มหรือเปล่าครับคุณป้า"
"ฮืออๆ คุณป้าครับ ได้โปรดเถอะครับ!!~"
น้ำตาและเสียงสะอื้นยังคงไม่ลดละ แทบคาดใจ คุณแม่สั่นไปทั้งตัวด้วยแรงสะอื้นของจงอินที่ซบลงที่ตัก ตอนนี้คุณแม่ก็สะเทือนใจมากเช่นกัน
 น้ำตาไหลเป็นทาง แต่ก็พยายามปัด เช็ดออก 
การเป็นแม่ที่ต้องมาทนดูความเจ็บปวดของลูกๆแทนที่จะดูพวกเขามีความสุข มันเจ็บปวดมากกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่า
เมื่อลูกๆเลือกแล้วก็คงต้องปล่อยให้เป็นไปในทางที่พวกเขาเลือก จะมีความสุขหรือทุกข์แสนสาหัส ก็คงต้องคอยยืนดูคอยประคับประคองพวกเขาตลอดไป 
คุณแม่ของคยองซูคิดอยู่ในใจ
คุณแม่ลูบหลังจงอินเบาๆ ปล่อยให้ห่วงเวลาทอดยาวออกไป บางสิ่งเก็บไว้มีแต่ทำร้ายตัวเอง ปล่อยให้เขาปลดปล่อยออกมาให้หมด ณ ที่ ตรงนี้
"เราจะไป ต่างประเทศนะ จะไปตามคยองของผมกลับมา หาตั๋วให้เราหน่อยดิ...."
''''''''
อีกฝากฝั่งของท้องฟ้า
หาดทรายขาวยามสาย พราวไปด้วยเกร็ดแก้วกรวดทรายระยิบระยับพราวตา ท้องฟ้าน้ำเงินครามตัดกับสีน้ำทะเลเขียวสดใส
 ทะเลไกลสุดลูกหูลูกตา มันช่างกว้างใหญ่และสบายตา
แดดยามสายไม่แรงมากนัก ลมพัดเย็นสบาย บรรยากาศเงียบสงบนักท่องเที่ยวไม่พลุกพล่านมากนัก พอให้มีเวลาทอดอารมณ์ 
ปล่อยตัวและหัวใจให้สัมผัสกับกลิ่นอายธรรมชาติ..
คยองซูพาตัวเองเดินเล่นริมหาดไปเรื่อยๆ นานมาแล้วที่เขาไม่เคยได้มาเที่ยวอะไรแบบนี้ ตั้งแต่เดบิ้วต์เข้าก็ไม่เคยที่จะได้ไปเที่ยวด้วยตัวเองเลยก็ว่าได้ 
คยองซูมีสีหน้าที่สบายใจขึ้น เขาสวมหมวกและแว่นตาดำเพื่อปิดบังใบหน้า ที่นี่ เขาเรียกว่ามีชื่อเสียงมากพอตัวเหมือนกัน คงไม่ยากถ้าจะมีคนจำเขาได้...
เขาเริ่มสบายใจมากยิ่งขึ้น แม่จะเจ็บ แม้จะคิดถึงเขาคนนั้นมากแค่ไหน แม้จะอยากให้มาด้วยแค่ไหน แต่เขาก็พยายามปลอบใจตัวเองตลอดเวลาว่า "ไม่เป็นไร"
เขาจะพยายามสนุก จะเก็บเกี่ยวความสุขจากที่นี่ให้มากที่สุด เขาพยามบอกตัวเองอย่างนั้น
ความเหน็ดเหนื่อยจากคราบน้ำตา การเดินทางเขาต้องต่อเครื่องอีกรอบเพื่อมาที่นี่ ถูกเจือจางลงไปด้วยความสวยงามของธรรมชาติ ท้องฟ้า 
หาดทราย สายลม และแม้จะมีเพียงเขาคนเดียวในวันนี้ ก็เชื่อได้ว่าทุกอย่างจะคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้นได้ ภาวนาให้เป็นเช่นนั้น 
คยองซูสูดลมหายใจเข้าปอดเต็มเปา กลิ่นของน้ำทะเล ทำให้เขาสดชื่นขึ้นมาก เด็กๆหยอกล้อ เล่นน้ำทะเลอยู่ใกล้ๆ เขามองไปยิ้มไป
 ผู้คนเริ่มหนาตามากยิ่งขึ้นมาเริ่มใกล้เที่ยง
ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเข้าที่พัก เขาจึงให้คนขับรถพามาที่ชายหาดก่อน ทุกอย่างถุกจัดเตรียมสำหรับเขาเรียบร้อย ไม่ว่าจะเป็นล่าม คนขับรถ ที่พัก ตลอดไปถึง
ไปเที่ยวที่ต่างๆ ถูกจัดวางไว้ ด้วยความช่วยเหลือของคุณแม่ของเขาเอง ความจริงเขาวางแผนไว้นานแล้วที่จะมากับจงอิน แต่ไม่มีโอกาสสักที คราวนี้มีเวลาก็เลย
มาเพียงลำพัง ก็ไม่แย่อะไรมากนัก 
เขาเดินเตร็ดเต่ไปเรื่อยๆ ไม่รู้สึกว่าเบื่อปล่อยตัวตามสบาย แวะเล่นกับเด็กๆที่เล่นน้ำบ้าง ก่อกองทรายอยู่บ้าง เขาหัวเราะกับเด็กๆพวกนั่น วิ่งไล่กัน สนุกสนาน..
เขาเพลิดเพลินกับทรรศนียภาพและบรรยากาศรอบๆเมืองแห่งเกาะนี้ เขาให้รถตู้วนดูรอบๆทั้งเกาะ ลงไปหาซื้อของมาทานบ้าง เดินเล่นชมเมืองบ้าง 
เขาสนุกและลืมความเจ็บปวดไปได้บ้างเหมือนกัน..
คยองซูเข้ามาที่โรงแรมเมื่อตอนเย็นๆ เขาคิดไว้ว่าคืนนี้จะไม่ออกไปไหนอีกจึงเข้ามาเย็นเลยทีเดียว เขาให้ล่ามสอนอ่านชื่อที่พักให้เขาด้วย เพราะกลัวเวลาจะหลงทาง
...ศรี-พัน-วา เขาสะกดอยุ่นานและพยายามอออกเสียงให้ใกล้เคียงที่สุดตามล่าม
คยองซูตื่นเต้นกับที่พักเล็กพอสมควรเพราะขึ้นมาบนเขาทั้งลูก ทางค่อนข้างชันและมีรถเล็กส่งต่อไปยังห้องที่แยกเป็นสัดส่วนตามแต่ละมุม 
 เขามาถึงห้องพักที่ดีที่สุดห้องหนึง อยู่บนยอดเขา ลักษณะเป็นวิวล่าที่กว้างขวาง ห้องแยกเป็นสัดส่วนชัดเจน 
ห้องนอนล้อมรอบด้วยกระจกใสเห็มมุมมอง 180 องศา ทะเล ท้อง ฟ้า สุดลูกหูลูกตา เตียงนอนโอ่อ่า ปูด้วยผ้าปูเตียงสีขาว 
เครื่องอำนวยความสะดวกครบครับ ในห้องนั่งเล่นประกอบด้วยโซฟาหลากสี 
 ทีวีจอยักษ์ เครื่องเสียงเปิดเพลงคลอเบาๆให้ได้ยิน  ของประดับตกแต่งภายในห้องด้วยสไตล์โมเดิร์นและของตกแต่งแบบไทยๆ 
เดินออกไปที่ส่วนระเบียงห้อง มีศาลาสำหรับนั่งพักชมวิว มีสระว่ายน้ำส่วนตัวล้อมรอบวิวล่า
มองลงไปเห็นวิวรายล้อมด้วยต้นไม้และท้องทะเล ฟ้ายามเย็นช่างสวยงามนัก เขาเดินสำรวจทุกๆห้องอย่างทึ่งๆ ไม่คิดมาก่อนว่าจะสวยขนาดนี้
 แม้จะกว่างใหญ่ไปหน่อยสำหรับเขา
แต่เขาก็ประทับใจมากๆสำหรับการมาครั้งแรก เขาเดินไปนั่งริมสระว่ายน้ำหย่อนขาแกว่งไกว มองออกไปยังทะเลสุดลูกหูลูกตา  อยากมีใครสักคนมาอยู่ข้างๆเหมือนวันวาน..
....
 ค่ำคืนย่ำลงมาเยือนอีกครั้ง คยองซูนั่งอยู่บนเตียง มองผ่านกระจก เห็นแสงไฟระยิบระยับ อยู่ไกลๆ กลางคืนช่างเป็นเมืองที่สวยมากๆเมืองหนึง เขาตลึงเล็กน้อยที่มีที่สวยๆแบบนี้อยู่อีก
เขาหรี่ไฟให้องนอนลง แล้วทอดตัวลงนอนปล่อยอารมณ์สบายๆ เวลานี้คือเวลาพักผ่อนเขาบอกตัวเอง แม้จะคิดถึง แม้จะโหยหา อยากกอดอยากกุมมือ 
แต่มันไม่ใช่เวลานี้ เข้ามองไปรอบๆมองทิวทัศน์ในความมืดอยู่อย่างนั้น แสงไฟแพรวพราว
 ความเงียบเข้าปกคลุม แม้ห้องพักจะใหญ่มากเกินไป แม้จะรู้สึกอ้างว้างเพียงใด ความเหน็ดเหนื่อยก็สะกดจิตให้เขาหลับ ได้ไม่ยากเย็นนัก.......
"จงอินของฮยองจะไปไหน กลับมาหาฮยองนะ.." เสียงแผ่วเบาเล็ดลอดออกมากจากริมฝีปากคยองซู ดึกแค่ไหนไม่มีใครรู้ได้
"จงอินอยู่ไหน..?"
คยองซูยังละเมอชื่อจงอินเป็นระยะๆ 
ดึกสะงัดขนาดนี้ จะมีใครบ้างได้ยินเสียงของคยองซู
..."ฮยองทิ้งเขามา แล้วเรียกหาจงอินทำไม"  กระแสเสียงแผ่วเบาของใครอีกคนลอยมาอย่างแจ่มชัด
ท่ามกลางความมืดสลัวของห้องนอน เจ้าของเสียงนั่งลงเบาๆข้างเตียง เอื้อมมือไปในความมืดลูบที่แก้มคยองซูเบาๆ
"ฮยองรักจงอินนะ อย่าทิ้งฮยองไปนะ กลับมา!"
 น้ำตาคยองซูไหลออกมาที่หางตา จงอินปาดนิ้วเช็ดออกให้ มันคงต้องเป็นฝันร้ายมากแน่ๆ
จงอินเอื้อมมือไปจับมือคยองซูที่อยู่ใต้ผ้าห่มออกจับไว้แน่น ด้วยอารมณ์อะไรก็แล้วแต่คยองซูบีบมือจงอินแน่น จงอินยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย  
จงอินเอี้ยวตัวลงไปจูบที่ริมฝีปากคยองซู ลมหายใจ กลิ่นที่คุ้นเคย รสสัมผัสที่บางเบา ความคิดถึง
 มันพรั่งพรูออกจากหัวใจไหลผ่านจากคนหนึงสู่อีกคนผ่านริมฝีปาก
จูบที่บางเบา เริ่มหนักหน่วงขึ้น สัมผัสลิ้นที่คุ้นเคยเกิดอาการตอบสนองของคยองซู ลิ้นสัมผัสลิ้น มือของคยองซูยังคงประสานแนบแน่นกับมือของจงอิน 
คยองซูเริ่มรู้สึกตัวเอง เริ่มถามตัวเองว่าเขาฝันไปใช่ไหม กลิ่นนี้ เสียงหายใจรุนแรง และรสจูบที่หนักหน่วงแบบนี้ มันจะเป็นไปได้อย่างไร เมื่อตอนนี้อยู่ห่างกันไกลแสนไกล..
เข้ารู้สึกร้อนวูบไปที่ลำคอทั้งสองข้าง ความรู้สึกแบบนั้น ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกได้ นอกจากผู้ชายคนนั้น.. เขาเริ่มสะท้านไปทั้งตัว 
เสียงหายใจของคยองซูเริ่มหนักหน่วงขึ้น 
 "จงอินอ่าาาส์ คยองฝันไปใช่ไหม" 
ไม่มีเสียงตอบกลับมา 
คยองซูเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาร้อนผ่าวไปทั้งตัว เขาเริ่มดิ้นรุนแรงขึ้นเนื่องจกาโดนรุกหนักมากยิ่งขึ้น มืออีกข้างของเขาตอนนี้ล้วงเข้าไปในเสื้อของคนๆนั้น ลูบไล้ กอด โอบร่างนั้นแนบลำตัวของตัวเอง
มันคุ้นเคยกับสิ่งที่เคยเกิดขึ้นมาแล้ว
"จงอินอ่าา เบาๆ ครับ คยองไม่ไหวนะ บอกคยองทีว่านี่ฝันไปใช่ไหม"
สิ้นเสียงถ้อยคำสุดท้าย ปากคยองซูโดนประกบอีกครั้ง แต่นุ่มนวลแต่เน้นสัมผัสมากขึ้น มือข้างที่กุมมือจงอินอยู่นั้น  โดนลากเข้าไปกลางลำตัวของจงอินแล้ว
นั่นคือสิ่งที่คุ้นเคย..ไม่ต้องเห็นด้วยตา เพียงแค่สัมผัสตรงนั้น..
.
.
NC
..
ใครก็ได้ปลุกจากคยองให้ตื่นจากฝันนั่นสักที..?!
โปรดติดตามตอนต่อไป...

Create Date : 13 กุมภาพันธ์ 2556		1 comments
Last Update : 13 กุมภาพันธ์ 2556 23:36:50 น.
Counter : 2549 Pageviews.
Share Tweet