น้องแพคเกือบตกบันไดแล้ว โชคดีพระคุ้มครองน่ะลูก

ปรกติทุกๆ เช้า น้องแพคจะตื่นประมาณ 6 โมงกว่าๆ เกือบๆ 7 โมงเช้า แล้วก็จะไปส่งพี่โปรไปโรงเรียนเป็นประจำ แต่ถ้าวันไหนที่คุณตาหรือคุณยายมานอนที่บ้าน แม่ก็จะปล่อยให้น้องแพคอยู่บ้าน แล้วแม่ก็จะไปส่งพี่โปรเอง

แต่มาวันนี้น้องแพคตื่นสาย แม่ก็เลยคิดว่า แม่แว๊บไปส่งพี่โปรแป๊บนึงก็แล้วกัน แล้วให้พี่วิ (เด็กทำงานบ้าน) ดูแลน้องแพคแป๊บนึง แม่คิดว่าคงไม่เป็นไร เพราะแม่เคยสังเกตุว่าพี่วิเค้าก็ดูแลน้องแพคได้ดีพอสมควร เพราะว่าเวลาที่มีผู้ใหญ่อยู่ที่บ้านแล้วแม่แว๊ปออกไปทำธุระนอกบ้าน คุณตาคุณยายและปาป๊า ก็มักจะให้พี่วิเป็นคนพาน้องแพคไปนอนทุกที พี่วิ น่าจะคุ้นเคยและพอจะดูแลน้องแพคได้

แม่คิดแบบนั้นแล้วแม่ก็ออกบ้านไป บอกพี่วิให้เปิด baby monitor ไว้ถ้าน้องแพคตื่นให้รีบขึ้นไปหาน้องแพคที่ห้องนอนด้วย

ปรกติเวลาที่แม่ไปโรงเรียนพี่โปร แม่ก็มักจะอยู่เม้าส์กับเพื่อนๆ คุณแม่ จนถึง 9 โมงแล้วถึงจะกลับบ้าน แต่วันนี้แม่ขอตัวกลับก่อนให้เหตุผลว่าไม่อยากอยู่นานเมื่อกี้พี่วิโทรมาบอกแล้วว่าน้องแพคตื่นแล้วน่ะ แม่ยังบอกพี่วิอยู่เลยว่า ให้เล่นกับน้องไปก่อนแล้วป้อนข้าวเช้าน้องแพคด้วย

แต่พอแม่ถึงบ้าน แม่ก็แปลกใจว่าทำไมพี่วิ เปิด baby monitor ไว้ แล้วล้างจานอยู่ ตอนแรกนึกว่าน้องแพคนอนหลับต่อเหรอ แต่พี่วิ รีบวิ่งมาบอกว่า น้องเล่นอยู่ในห้องค่ะ

แม่น่ะรีบต่อว่าว่าปล่อยน้องเล่นคนเดียวได้ไง แล้วก็รีบขึ้นไปบนบ้าน แล้วแม่ก็ยิ่งตกใจหนักไปอีกเพราะน้องแพคคลานออกมาจากห้องนอน มาอยู่หน้าห้องนอนแม่แล้ว ฮืออออออออออออออออออออออออ ฮืออออออออออ แม่โกรธพี่วิมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ถ้าแม่ไม่กลับมาหมายความว่าน้องแพคก็ต้องตกบันไดไปแล้วแน่ๆๆๆ แม่บอกพี่วิว่า แม่ซีเรียสเรื่องนี้น่ะ ถ้าแม่บอกว่าให้ดูแลน้องนั้นหมายความว่าห้ามทำงานอะไรทั้งนั้นให้นั้งเล่นกับน้องและอยู่กับน้องตลอด แล้วแม่ก็รีบอุ้มน้องแพคเข้าห้องนอนไป สงบสติอารมณ์ของแม่

แล้วแม่ก็คิดได้ว่ามันเป็นความผิดของแม่เองที่แม่ชล่าใจ ไว้วางใจพี่วิมากเกินไป แม่ต้องให้อภัยเค้าซะเพราะคิดไปแล้วเค้าเองก็ไม่เคยมีลูก การศึกษาก็ไม่สูง และคงจะปรารถนาดี เปิดประตู้แง้มไว้ เผื่อว่าน้องร้องไห้จะได้ยิน ฮืออออ ฮืออออ แม่ก็ได้แต่คิดแบบนั้น แล้วแม่ก็ร้องไห้ เพราะว่าแม่ไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้าแม่ไม่กลับบ้านเร็วกว่าปรกติ เอาแต่นั้งคุยเม้าส์กับเพื่อน แล้วน้องแพคจะเป็นยังไง ถ้าแม่กลับมาช้ากว่านี่อีกนิดเดียว

อีกซักพักพี่วิ ก็มาเจอแม่แล้วก็ยกมือไหว้ขอโทษ แม่ก็บอกว่าไม่เป็นไรแล้วพี่วิ แต่ขอให้ต่อไปนี้ระวังให้มากกว่านี้ รู้ไม๊ว่าถ้าพี่วิ ได้ยินเสียงน้องร้องไห้ ไม่ใช่แค่น้องจะตกมาที่ชั้นของเล่นน่ะ แต่น้องคงตกลงมาจากชั้นสองแล้ว (คือก่อนที่จะลงมาจากชั้นสอง จะมีชั้นของเล่น เดินบันไดลงมาสองขั้นก่อน) เพราะว่าน้องแพคเค้าจะถอยหลังลงบันไดสองขั้นมาที่ชั้นของเล่นเค้าก็จะไม่ร้องไห้ไม่เป็นอะไร แต่ที่จะเป็นอะไรก็คือหล่นลงมาจากบันไดเป็นสิบขั้นนั้นแหละ ไม่อยากจะคิดเลย แล้วแม่ก็น้ำตาซึมอีกที ฮือออออออออ แม่ไม่โทษใครหรอก ขอโทษตัวเองนั้นแหละ

คิดแล้วแม่ก็เศร้ามากๆๆๆ ขอบคุณพระเจ้า และ บุญรักษา ลูกจริงๆ ขอให้พระเจ้าคุ้มครองลูกของแม่ตลอดไป และแม่จะไม่มีวันปล่อยลูกทิ้งไว้ที่บ้านโดยที่ไม่มีผู้ใหญ่ที่ไว้ใจดูแลอีก

หวังว่าเหตุการณ์แบบนี้คงไม่เกิดขึ้น เพราะอาทิตย์หน้าก็จะมีแม่บ้านใหม่มาเพิ่มอีกคนนึงแล้ว เมื่อก่อนแม่ดูแลลูกเองไม่ได้มีใครช่วยแต่มีคนทำงานบ้าน ปัดกวาดเช็ดถูกซักล้าง แต่บางทีถ้าคนขับรถไม่อยู่ แล้วถ้าแม่ต้องทำธุระบางอย่างที่ไม่สะดวกที่จะดูแลน้องแพคตลอดเวลา แม่ก็จะเอาพี่วิไปด้วย แต่แม่ก็ไม่ค่อยได้พาพี่วิไปบ่อยนัก แต่อาทิตย์หน้าคนขับรถคนใหม่จะมาทำงานพร้อมกับแฟนเค้า (มาเป็น package) บ้านเราก็เลยจะมีแม่บ้านสองคน ต่อไปนี้ไปไหนก็ตามแม่ก็จะพาน้องแพคไปกับแม่ทุกที่ทุกทีไป แล้วถ้าแม่ไม่สะดวกไปกันเอง แม่ก็จะพาแม่บ้านไปด้วยอีกคนนึงละกัน ไหนไหนมีคนเหลือแล้วนี่ พาแม่บ้านไปคนนึง อีกคนนึงก็ทำงานบ้านไปก็แล้วกัน (ปรกติแม่จะชอบไปไหนกับลูกเอง ไม่ชอบให้คนเดินตาม หรือเดินถือกระเป๋าให้ ฮิฮิ โรคจิตเล็กน้อย เพราะถ้าพาแม่บ้านไป บางทีกลายเป็นภาระ เค้าสนุกได้ออกบ้าน แต่เรากลับเหนื่อยมากกว่าไหนจะต้องอุ้มลูกรอเค้ากินข้าว ไหนจะต้องคอยห่วงว่าเค้าจะเหนื่อยเกินไปไม๊ เค้าจะอึดอัดไม๊ เค้าจะเขินไม๊ เค้าหิวหรือยัง etc.)

เหตุการณ์นี้ทำให้แม่คิดว่า ไปไหนไปด้วยกันนี่แหละ ดีแล้ว เหนื่อยหน่อยแต่อุ่นใจอยู่ใกล้กัน ดีกว่าปล่อยให้เค้าอยู่กันเองโดยที่เราไม่อยู่ ลูกเราไม่ใช่ลูกเค้าเค้าคงไม่ได้ใส่ใจมากเท่ากับเราคนเป็นแม่เอง

Create Date : 18 กุมภาพันธ์ 2553		4 comments
Last Update : 18 กุมภาพันธ์ 2553 23:51:11 น.
Counter : 701 Pageviews.
Share Tweet