เอาให้หมดเลย

พออ่านเรื่องนี้จบ ทำเอาดิชั้นเพ้อถึงภูฏาน รีบโทรบอกเพื่อนเลิฟ ชวนเค้าไปกัน แต่เพื่อนดันอยากไปทิเบตมากกว่า เพราะง่าย + สบายกระเป๋าตังใบน้อยกระจ้อยร่อยริดของเราอย่างแรง ดิชั้นยังจำได้ตอนที่ไปจิ่วไจ้โกว แล้วแวะไปหวางหลง ซึ่งเป็นสถานที่ที่มหัศจรรย์ที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ทำเอาดิชั้นแทบแย่ เพราะหายใจไม่ออก ความรู้สึกตอนนั้นแบบสุดโต่งมาก ทั้งอยากเดินขึ้นไปถึงชั้นที่สูงที่สุดก็อยาก อยากจะลงไปพักขาข้างล่างก็อยาก เข่าปวดสุดๆ เพราะเดินมาหลายวันไม่ได้พักกะอากาศหนาววววว (ติดลบห้า) แล้วเค้าบอกว่าที่หวางหลงสูงน้องๆ ทิเบต ดูในรูปด้านล่างจะเห็นภูเขาสูงๆ ที่มีหิมะ เป็นภูเขาที่เราขับรถผ่านจากจิ่วไจ้โกวมาหวางหลง แล้วเค้าบอกว่าภูเขานั้นสูงน้อยกว่าทิเบตอีก อ๊าซซซซ

เอ รู้สึกว่าบล็อกนี้จะกลายเป็นบล็อกนำเที่ยวไปได้งายเนี่ย อย่างไรก็ตามดิชั้นนัดกะเพื่อนแล้วจะไปเที่ยวด้วยกันปีหน้า ตอนนี้ก็ต้องเก็บตังกะหาข้อมูลไปก่อนละกัน

ตัวเนื้อเรื่องทำให้เราคาดเดาไม่ได้เลยว่าท่านกาโชคิดจะแก้ปัญหาได้ยังไง ตอนใกล้ๆ จบแทบแสกนอ่านแทนที่จะอ่านทีละประโยคทีเดียว แล้วแอบใจเสียว่าจะส่งหมอหมัดกลับเมืองไทยจริงๆ เด้ ทำจายมะล่ายเลย ขอตินี้ด นะคะ ตอนจบสั้นไปหน่อย หวานไม่ได้ใจเลย อยากให้เขียนตอนจบยาวกว่านี้อีกซักร้อยหน้าเน้อ

แต่ตอนที่หวานก็หวานซะแบบไม่เกรงจายชาวบ้านตาด่ำๆ ดิชั้นช้อบชอบตอนที่ท่านกาโชโดนยิงซะเหลือเกิน ฮ่าฮ่า นึกว่าเราซาดิสหล่ะสิ ม่ายช่าย ม่ายช่าย เรื่องมันมีอยู่ว่า ระหว่างทางกลับไปที่บ้าน โดนลอบยิง คุณพระเอกโดนยิงที่สะโพก คราวนี้ ในป่าในดอย หมอก็ดันไม่อยู่ซะ นางเอกเลยต้องเป็นคนทำแผล งิงิ

แต่เดี๋ยวก่อน

ท่านกาโชห้ามถูกผู้หญิงคนอื่นนอกจากคนในครอบครัว หรือไม่ก็ต้องได้รับอนุญาตก่อน มาถึงตอนนี้เราจะได้เจอพระเอกแนวใหม่ น่าหยิกน่าหยอก 555 มีแอบเขินนางเอก ไม่กล้าให้เห็นต้นขาเพราะอะไรรู้ปล่าวเอ่ย อันนี้ขออนุญาตคัดจากนิยาย เล่มหนึ่ง หน้า 158 เพื่อความกระจ่าง

พระเจ้าฎอร์เจ (พระเอก) ผู้วางองค์เป็นสัญลักษณ์ทางโลกและผู้นำจิตวิญญาณทางศาสนา รักษาศีลบริสุทธิ์เคร่งครัดมาตลอดยี่สิบปี ประเพณีที่เคร่งครัดขนาดพวกทหารยังไม่เคยได้อนุญาตเงยหน้าเหลือบมองพระองค์ยามสนทนาเต็มตา สตรีอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัวหากไม่ได้รับอนุญาต...จะไม่มีการสัมผัสแตะต้อง ถึงมีประเวณีกับพระชายา พระนางซูรีเป็นผู้เคร่งศาสนาแรงกล้า พระองค์ยังจำต้องระมัดระวังสวมเสื้อผ้าเพื่อมิให้เปิดเผยร่างกายส่วนใหญ่
แล้วเช่นนี้ขืนให้ใครเข้ามารักษาพระองค์...ต้องเปิดชายเสื้อขึ้นดูแผลพาดยาวจากสะโพกลงไปถึงโคนขา...เห็นไปถึงไหน

ร่างสูงใหญ่บนฟูกกลางผ้าเหลือง เจ้าตัวคงประหม่านอนข่มความเจ็บ ปิดตานิ่งสนิท เอียงหน้าไปทางผลังผ้าพระบฎ ดูทำเข้า...อดนึกไม่ได้...กลัวสายตาเธอไปมองอะไรใต้ชายเสื้อตัวยาวของเขาหรืออย่างไร