เรื่องของฟามรู้สึก

วันนี้ก็หายอารมณ์บูดแล้ว ไม่รู้จะเขียนอะไรดี อยากใส่รูปเมี๋ยวจังแต่ยังทำไม่เป็น งั้นวันนี้บรรยายความรู้สึกต่อการเล่นเวบดีกว่า

เมื่อก่อนก็ไม่ใช่นักเล่นเน็ต หลังๆมานี่ก็เริ่มติดไฮสปีด เริ่มเข้าพันทิพย์ เมื่อก่อนก็เคยเข้ามาบ้าง แต่ไม่ชอบ เรื่องมาก จะคอมเมนต์ทีก็ต้องใส่อีเมล ต้องไปคลิกเมลข้อความจึงจะขึ้น ไม่ชอบอย่างแรง ตัวกระทู้ก็ใหญ่ๆและติดกันเป็นพรืด เยอะแยะลายตา ยังงเลยเวลาเห็นคนอ่านพันทิพยื แบบแหวะ ยังมีคนเล่นเวบนี้อยู่อีกเหรอ มันเคยดังเมื่อก่อนนี่ โอ๊ย ตาลาย ไม่น่าสนใจ ไรก็ไม่รู้ (ดู ดู๊ ดู พวกคนมองข้ามสิ่งดีๆก็ยังงี้แหละ)จึงแค่อ่านๆผ่านๆแบบรำคาญๆและจากไป

อีเมลก็ปีชาติจึงจะเข้าไปอ่านซักที จนมันexpireไปหมดเลย น่าเสียดายจริงๆ แต่เมื่อเริ่มมีบ้านต้องติดเนตไฮสปีด นอกจากดูแต่ทีวีย้อนหลังและอ่านนู่นนี่ก็เริ่มอ่านพันทิพย์ เริ่มหาข้อมูลเกี่ยวกะการต่อเติมบ้าน เริ่มเห็นกระทู้ และเล็งเห็นถึงประโยชน์อันมากมายมหาสาร(สะกดไม่เป็น)

เริ่มเข้ามาเก็บข้อมูล เริ่มชอบ เริ่มติดตาม เริ่มอยากคอมเมนต์ เริ่มมีเรื่องสงสัยจนต้องตั้งกระทู้ เริ่มหงุดหงิดกะการไม่มีล๊อกอิน เริ่มต้องยอมจดพาสเวิร์ด (เพราะปรกติจะสร้างล๊อกอินพาสเวิรืดเฉพาะกิจ ครั้งเดียวจบเพราะลืมพาสเวร์ดไปแล้ว)แต่ของพันทิพย์นี่ลืมแล้วเรื่องเยอะ เลยต้องไม่ลืม แต่ก็คุ้มจริงๆเพราะเมือมีมันก็เริ่มง่ายขึ้น ชีวิตเริ่มสบายขึ้น สามารถถามอะไรยากๆเกี่ยวกะการสร้างบ้านและลงรูปได้ด้วย เย้ๆ

แต่กระนั้นก็ยังคงเปนล๊อกอินแบบมือถือ แต่ก็ไม่ค่อยสนใจอะไรๆ หลังไมค์ไรก็ไม่รู้พูดถึงกันอยู่ได้ พยายามจะดูว่ามันคือไร แต่พอคลิกเข้าไปเจอไรแบบดูแล้วงง ก็เลยรำคาญ เนื่องจากเป็นคนขี้รำคาญมากและไม่ชอบยุ่งยาก ไม่ชอบเรียนรู้อะไรเกี่ยวกะเทคโนโลยี(ตอนเด็กๆชอบ แต่เป็นพวกแก่เกินวัย หัวโบราณเร็วมากๆ เดี๋ยวนี้เลยทำตัวเหมือนป้าแก่ๆ งกๆเงิ่นๆ)

ที่สำคัญ ไม่มีผู้ช่วย(แฟนเก่งๆสักคนก็ไม่มี)จะได้ใช้งาน บอก เทอ ทำให้ฉันหน่อยซิ ฉันจะเล่นเท่านั้น ไม่จัดการอะไรทั้งสิ้น อาจเพราะเมื่อก่อนเคยเป็นพวกคุณหนูเอาแต่ใจ เอะอะก็มีคนมาคอยช่วยคิดช่วยทำ งอมืองอเท้า งอนไปงอนมาก็มีอะไรมาประเคนตรงหน้าแสนสบาย พอวันนี้ร่วงลงสุ่พื้นดินต้องมาทำอะไรด้วยตัวเองแล้วจึงได้แต่นั่งทำตาปริบๆแล้วรำพึงรำพันว่า ทำไมกรูโง่นักวะเนี๊ย

และก็โง่ต่อปาย อิอิ

ตอนนี้ก็เลยอยากเล่นไรแบบที่เขาเล่นๆกันมั่ง แก้เซ็ง ชีวิตมันเศร้าอะ เห็นเขามีกิฟเกิฟแรกๆก็รำคาญ กิฟเกิฟไรไร้สาระ แต่หลังเริ่ม ฮือๆๆฉันอยากมีกิฟ แต่จนแล้วจนรอดก็ขี้เกียจสมัครทางบัตรประชาชน แบบจริงจังกันจัง ขอถามเพื่อนๆที่เผลอเข้ามาอ่านว่า พวกท่านสมัครใช้บัตรจริงๆอะเหรอ แฟกส์ยังไงอะ มีแฟกส์เหรอ ยุ่งยากไหม เวิ่นเว้อไหม ทำแล้วดีไหม คุ้มไหมคะ จะได้ทำบ้าง(เอ่อ อย่าหมั่นใส้กันเลย ถามแบบคนซื่อน่ะนะ) แบบ ถามจริงๆ ส่งสำเนาบัตรไปจริงๆอะเหรอ พวกมีกิฟอะค่ะ ไม่อยากเชื่อนะ

หรือว่าเราคนเดียวที่ไม่เหมือนชาวบ้าน ไม่มีความรับผิดชอบ ไม่ชอบอะไรยุ่งยากมากไป เลยอยู่แค่หลังเขา(อิอิ ด่าตัวเองแบบไม่กลัวใจตัวเองเล๊ย)

แต่แหม ยินดีจริงๆที่มีให้เขียนบล๊อกอะนะ แตค่มือถือก็มีด้วย เนื่องจากเป็นพวกพูดมากไม่มีสาระ เลยรู้สึกว่าเขียนบล๊อกก็น่าสนุกดี แต่พอเข้ามาก็เขียนไม่เป็นและขี้เกียจอ่าน วิธีการ ไม่รู้เรื่อง รู้สึกว่าไมมันยากยังงี้ฟะ ก็เลยตัดรำคาญด้วยการไม่เข้ามาอีกเลย น่าเบื่อ

คนอ่านคงจะคิดสินะ ว่าอีนี่ท่าทางจะโง่ ก็นั่นสิ ยังงงๆกะตัวเองว่าตกลงเราโง่หรือฉลาดกันแน่ หรือว่าฉลาดแต่เรื่องโง่ๆก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ที่รู้คือชอบสอบได้คะแนนดี เพื่อนๆมักจะงง เพราะดูเหมือนท่าทางจะไม่รู้เรื่อง แต่สอบแล้วบางทีก็ท๊อปมาแบบงงๆ เออกรูท๊อปมาได้ไงวะ ต้องคอยให้คนอื่นติว ติวใครไม่ได้เพราะไม่รู้เรื่อง แต่สอบแล้วความรู้มันโผล่มาจากไหนไม่รู้ แปลกมาก

ชอบโดดเรียนอีกตะหาก คะแนนรับผิดชอบได้ศูนย์ บางเรื่องก็ง่ายแสนง่ายแต่กลับยากสำหรับเรา เหมือนคนโง่ๆเอ๋อๆ แต่บางเรื่องเรากลับรู้สึกว่าทำไมมันง่ายจัง และสนุกกะการเรียนรู้ไม่เคยเบื่อเลย เช่นเรื่องเศรษฐศาสตร์และการเงิน ทำเงินให้ตุงกระเป๋าอีกตะหาก

เข้าเรื่องพันทิพย์ต่อ จากที่มาหาข้อมูลเรื่องบ้านๆ ก็เริ่มเป็นสาวกห้องชายคา เป็นไรไม่รู้ อ่านทุกกระทู้สนุกกว่าวนิดาอีก ถ้าไม่ติดว่าต้องนอนเนี๊ยคงนั่งแหกตาอ่านได้ตลอดวันและคืน บางทีเวลาเซ็งๆหรือเริ่มหมดมุขก็เข้าไปแวะห้องอื่นๆบ้าง เริ่มเข้าใจวัฒนธรรมของคนที่นี่ ที่เคยเบื่อๆเวลาเขาพูดเรื่องห้องนั้นห้องนี้ มารยาทในการไม่ตั้งกระทู้ผิดห้อง เริ่มเข้าใจ แบบเวลาเจอพวกขาจรมาเปะปะผผิดๆถูกๆก็หัวเราะขำอึ๊กอั๊กๆ อิอิ เหมือนตรูเมื่อก่อนเลยอะ เงอะงะแบบนี้แหละ อิอิ ตลกในความติงต๊องที่ผ่านมาว่ะ

ต่อมาชีวิตเริ่มมีปัญหา ตายแล้ว ฉันติดเน๊ตงอมแงม เริ่มไปอ่านห้องปัญหาชีวิตบ้าง ห้องรัชดาบ้าง ห้องมือถือห้องละครมั่วไปหมด สนุกไปใหญ่ เริ่มไม่ค่อยมีเวลา เริ่มได้แต่เทคนิคผ่านสายตาแต่ไม่ได้ลงมือ เริ่มติดคอมงอมแงม เริ่มคิดว่าไม่ไหวแล้วตตรู จะมานั่งอ่านทุกกระทู้เป็นไปไม่ด้าย เริ่มซูฮกขาประจำที่อ่นและติดตามแทบทุกกระทู้ว่าทำไปได้ไงฟะ ไม่รู้เพราะเขามีเวลาว่างมากหรือเปล่า แต่ถึงจะมีการจัดสรรเวลาได้ดีเยี่ยมจนไม่ต้องมานั่งบ่นแบบเราถือว่าขั้นเทพจริงๆ บางคนเห็นไปคอมเมนต์ไว้หลายกระทู้และอ่านเรื่องราวกันมาอย่างดีละเอียดทุกเม็ดแบบ เก่งหว่ะ นับถือๆ

อิอิ สนุกจังได้พร่ามไรยาวๆแบบนี้ แต่สงสารคนมาอ่านเจอ ถ้านึกเกลียดเราก็บอกได้นะคะ เราจะได้ไปปรับปรุงว่าอะไรไม่ดี ชอบคำติเพื่อก่อแต่ไม่ชอบคำติที่แฝงไว้ด้วยอคติความอิจฉาหมั่นใส้อะไรที่ไม่เกิดประโยชน์ นั่นถือเป็นเจตนาร้าย บางทีก็มีพิรุธส่อออกมาค่ะ

สุดท้ายนี้(แม้จะยังมีเรื่องให้พูดแต่จบเท่านี้ดีกว่า ต้องไปทำอย่างอื่นแล้ว) ขอฝากไรดีๆไว้อย่างนึงค่ะ

สิ่งที่นำมาเตือนตัวเองอยู่เสมอ คือการคิดว่า ถ้าพรุ่งนี้เราจะตายล่ะ ชีวิตเราจะเป็นยังไง สิ่งไหนที่เราอยากทำ และสิ่งไหนที่เราจะเสียใจถ้าไม่มีโอกาสได้ทำ เราชอบคิดแบบนี้ค่ะ เพราะเราจะคิดว่า โยตายแล้วๆ ฉันสร้างแต่บาปกรรม ชาติหน้าฉันต้องยังงี้ๆๆๆแน่เลย ก็รีบๆตัดใจล้วทำสิ่งที่มันดีๆหน่อย ไรทำได้รีบทำไปเลย (อะไรที่ดีๆอะนะ) เช่น การกอดแม่ บอกว่ารัก เดี๋ยวนี้ทำบ่อยจนแม่รำคาญ แต่ก็รู้ว่าแม่ชอบ ยิ่งบอ่ยก็ยิ่งชอบ คาญเป็นแค่เศษของความรู้สึก แต่สาระสำคัญคือความชอบนั้นมีอยู่มาก จึงคิดว่าจะทำต่อไป

สิ่งที่อยากทำไปมากกว่นนั้นมีอยู่อีกมาก จึงเป็นที่มาของอารมณืบูด ในวันนี้ว่า ไมมันยังไม่คืบหน้าไปไหนอีกวะ ที่สำคัญ ตอนนี้มัโปรเจคอันยิ่งใหญ่ ที่ยากรอให้ทำอยู่ ปัญหาคือบางทีก็ไม่มีเรี่ยวแรงมากพอจะทำมันให้สำเร็จ แต่ก็ยังไม่หยุด ไม่ท้อ ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจอยู่ เราจะทำมัน ให้ดีที่สุด เท่าที่เราจะมีแรงทำ อิอิ

Create Date : 30 สิงหาคม 2553		2 comments
Last Update : 30 สิงหาคม 2553 19:41:50 น.
Counter : 315 Pageviews.
Share Tweet