สายตาเย็นชาของอาศิรที่ทอดมองนั้นทำให้รู้ว่าบัดนี้มันเต็มไปด้วยความผิดหวัง เมื่อมิอาจทำให้เรื่องราวดำเนินไปดังเคยอีกตลอดกาล

“เมื่อเจ้าคิดว่าข้าเป็นเพียงโจรเดียรถีย์ หาได้มีค่าคู่ควรต่อหัวใจแม้แต่จะเป็นพี่ชายต่างสายเลือด ก็แล้วกันไปเถิดเด็กน้อย อย่างไรข้าจะคิดว่าเจ้าเป็นน้องชายอยู่เสมอ แลมิอาจให้ระเหเร่ร่อนเผชิญโลกโดยไร้ทิศทาง ความหวังดีของข้าหากเสมือนหอกทิ่มแทงใจเจ้า ข้าก็สุดที่จะบรรเทาได้อีกต่อไป”

ตยาคีตะโกนลั่น

“ท่านหาใช่พี่ชายในสายตาข้าไม่!”

“แต่เจ้าจะเป็นน้องชายข้าตลอดไป!” อาศิรไม่พูดเปล่าหากถลันเข้ามากุมต้นแขนตยาคีบีบแน่น ดวงตาเจ็บช้ำอย่างมิเคยเป็นมาก่อน “วันใดที่ข้าเห็นว่าเจ้าสามารถเอาตัวรอดได้ วันนั้นเจ้าจะได้อิสรเสรีกลับคืน”

“อิสรเสรีของท่านมันรวมถึงการฆ่าฟันเสมอ”

“ข้ามิปฏิเสธข้อนั้น”

“ไม่มีวันที่ข้าจะอยู่ภายใต้กฎเดียวกัน”

“ฉะนั้นเจ้าก็จงยอมรับเถิดว่าหากมิได้พ้นอาณาเขตภูผาทมิฬ ทั้งหมดนั่นก็เพราะเจ้ามิพากเพียรเอง!”

2.งานสัปดาห์หนังสือ บูธนวนิตา M12 zone C1 (มีจำนวนจำกัด)