เงาบรรณ 16

คุยกันก่อนอัพ

วันนี้ขออัพลงแบบสั้นๆกว่าเดิมนิดหน่อยนะคะ
คิดเสียว่าพักสายตาค่ะ ^ ^ เนื้อหาเรื่องราวดำเนินมาเยอะพอสมควร
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามผลงานกันมาตลอดสำหรับนิยายทุกเรื่องในบล็อก

ไม่ว่าจะเป็น ...
เงาบรรณ / นางฟ้าหัวใจบิ๊กไซส์ / ฝนพรางฟ้า / แม่สื่อจอมจุ้น วุ่นรักอลวน
ที่พวกเราพยายามทำงานกันแบบวุ่นวาย (วุ่นตอนแย่งวันอัพกันค่ะ 55+)

แต่สุดท้ายก็ต้องบอกว่ามีความสุขทุกๆเวลาที่ผ่านไป
และหวังว่าจะได้รับการสนับสนุนแวะเวียนมาเยี่ยมชมด้วยดีในอนาคตค่ะ

ขอบคุณจากหัวใจ

Ploy666.



**************

เงาบรรณ 16
ผู้แต่ง ploy666 (สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย)



ทัชฌากลับบ้านมาพร้อมด้วยข่าวร้ายที่ว่าช่วงลาป่วยของหล่อนทำให้งานระลอกสองของกิ่งฝันชะงักงันลงไปเนื่องจากบางส่วนเป็นงานที่ทัชฌารับทำไว้ในมือ

ป้าอ้นน่ารักตรงที่ไม่เคยทวงถามเรื่องงานเอากับคนป่วย

ขณะที่นานาเองก็บอกว่ายังพอมีเวลาหากจะเร่งงานนับจากนี้

ความผิดพลาดส่วนหนึ่งที่น่านฟ้าแอบบอกคือมีคนมาสมัครงาน แต่นานาบ่นว่าการสัมภาษณ์ทำให้ไมเกรนหล่อนขึ้น จึงถือโอกาสหยุดงานไปหนึ่งวันเต็มๆเพื่อเข้าสปาดูแลรักษาผิวพรรณอันไม่ได้เกี่ยวกับการรักษาโรคไมเกรนโดยตรงแต่อย่างใด...

ในออฟฟิศจึงมีเพียงป้าอ้นนั่งขีดเขียนทำตารางโทรศัพท์ติดตามงานพิมพ์ และปล่อยให้ทัชฌาใช้เวลาว่างท่องอินเตอร์เน็ตเรื่อยเปื่อยหานิยายที่น่าสนใจเพื่อจะไปทาบทามในภายหลัง

หากไม่เพราะใครอีกคนกลับไม่ยอมปล่อยให้ชีวิตหล่อนขาดสีสัน...

ทัชฌามองจอสนทนาที่แสนยากรทักมาคล้ายเป็นฝันมากกว่าจะเป็นความจริง

“ผมติดต่อมาเรื่องเงาบรรณ”

“สวัสดีค่ะ...ทัชฌานะคะ”

“ผมทราบ” อีกครู่หนึ่งชายหนุ่มจึงอธิบายตามมาว่า “คุณทิ้งชื่อกับรายละเอียดการติดต่อไว้ให้ผมที่เว็บไซต์แล้ว ขอโทษที่ไม่ได้ไปตามนัด”

ทัชฌาลังเลที่จะถามออกไปว่า

“คุณส่งข้อความฝากเด็กที่ร้านมาให้ฉันหรือเปล่าคะ”

ข้อความที่ผลักดันให้หล่อนวิ่งไปอย่างไร้ทิศทาง ตากฝนจนล้มป่วยลงอยู่หลายวัน

หญิงสาวต้องการรู้ที่มาของมัน และคนตอบคำถามนี้ได้กลับมาอยู่เบื้องหน้าแล้ว

“ผม...รู้จักอคิน!”

วาจาประโยคนั้นทำให้ทัชฌามือสั่น หล่อนเงอะงะจนปัดเอาปากการ่วงหล่นพื้นเกิดเสียงดัง ป้าอ้นเอียงตัวมองแผ่นหลังหญิงสาวเล็กน้อยก่อนถามแว่วมาว่า

“เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะเท็น” ความห่วงใยแฝงเร้นมาในถ้อยคำ

“ไม่ค่ะ เท็นแค่...คุยกับเพื่อนเพลินไปหน่อยเลยไม่ระวัง”

“สะดวกดีนะอินเตอร์เน็ตนี่ ป้ายังใช้โปรแกรมที่เขาคุยๆกันพวกนี้ไม่เป็น วันหลังเท็นช่วยสอนหน่อยสิ”

“ได้ค่ะป้าอ้น”

ป้าอ้นหมดความสนใจและหันกลับไปทำงานของท่านต่อ

ทัชฌาสูดลมหายใจได้เต็มปอดอีกครั้งเมื่อหันกลับมายังจอคอมพิวเตอร์ แดดจ้านอกกระจกกรองแสงบนผนังออฟฟิศทำให้รู้ว่าไม่มีอะไรน่ากลัวเลยสักนิด ก็แค่วันธรรมดาที่ใครบางคนอยากเล่นตลกร้ายกาจกับหล่อนก็เท่านั้นเอง

ความกังวลคลายลงไปบ้างเมื่อโต้ตอบกลับไปว่า

“คุณทำให้ฉันตกใจ”

“คุณทำให้เพื่อนผมจากไป!”

...นี่เขาจะไม่ลดราวาศอกให้เลยกระนั้นหรือ...

“ขอคุยแค่เรื่องงานได้ไหมคะ ฉันจะลืมเรื่องที่คุณทำในวันที่เรานักเจอกัน”

“คุณผิดสัญญา คุณพาคนแปลกหน้าไปด้วย”

“มีอะไรที่ฉันทำแล้วคุณไม่คิดว่าฉันผิดบ้างไหมคะ...”

หากเขามายืนตรงหน้าทัชฌาคงไม่อาจปิดบังความขมขื่นที่แล่นขึ้นมาในลำคอเป็นริ้วๆนี้ได้

ความหม่นเศร้าอับแสงเจืออยู่ในแววตา...

ผู้ชายคนนี้ประณามหล่อนอย่างไร้ไมตรี เมื่อมองในความเป็นจริงว่าเขาอาจเคยรู้จักหล่อนเพียงผ่านคำบอกเล่าของใครต่อใครก็น่าอยู่หรอกที่จะไม่ชอบใจรุนแรงในทุกอย่างที่เกิดขึ้น แต่มันสมควรไหม...ในเมื่อทัชฌาเพียงผ่านเข้ามาในชีวิตเขาด้วยเรื่องงาน ไม่ได้เจตนาจะสานต่อส่วนหนึ่งในชีวิตหล่อนด้วยเลย

แสนยากรไม่ผิด!

ทัชฌาให้คำตอบตัวเองโดยพลัน หากหล่อนไปอยู่สถานะเดียวกับเขาก็คงทำแบบนั้น

หนึ่งชีวิตที่ตายไป แลกกับหนึ่งหัวใจที่ย่อยยับลง...

คงคุ้มกันดี!

“ผมไม่ให้ ‘เงาบรรณ’ กับคุณ จนกว่าผมจะได้ข้อตกลงที่ดีพอ”

“คุณต้องการอะไร”

“คำตอบว่าทำไมอคินถึงตาย!”



ล็อบบี้ในโรงแรมโอ่อ่าไม่ผิดจากที่หล่อนคาดการณ์ไว้ พรรณรังสีชอบเวลาที่พาตัวเองเข้าในสถานที่สวยงามเสมอ มันทำให้หล่อนรู้สึกถึงพลังอำนาจในตัวเองซึ่งอธิบายไม่ได้ ทุกครั้งที่เหยียบย่างลงบนพรมหนานุ่ม ใบหน้าหล่อนจะเกลี่ยด้วยรอยยิ้มเฉิดฉายอิ่มเอมอารมณ์ยิ่งนัก

และชายหนุ่มที่ลุกยืนต้อนรับตามมารยาทก็ดูดีในเชิ้ตสีอ่อน...

“คุณกรรบูรใช่ไหม หนิงเองนะคะ...พรรณรังสี”

หญิงสาวทักทายก่อนทิ้งกายลงนั่งและหยิบกล้องถ่ายรูปดิจิตอลออกมา

“ไม่คุยก่อนค่อยถ่ายรูปเหรอครับ” เขามองตามอุปกรณ์ชิ้นนั้นพลางยิ้มนิดๆ

“ถ้าพี่บูรคิดว่าแบบนั้นสะดวกกว่าก็ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ” สรรพนามถูกเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วในอาการถือสนิทเอาดื้อๆ

กรรบูรไม่ได้สนใจเรื่องปลีกย่อยมากนัก ขอแต่เพียงวัตถุประสงค์ในการนัดหมายยังคงเดิมก็พอ

“หัวข้อที่หนิงอยากสัมภาษณ์ก็ตามที่ส่งอีเมลไปให้ดูนะคะ”

“ผมอ่านมาแล้ว”

“งั้นขออัดเสียงนะคะ เดี๋ยวเขาไม่เชื่อกันว่าหนิงได้สัมภาษณ์บรรณาธิการใหญ่ของคลังบุ๊คส์ตัวจริงเสียงจริง แต่พี่บูรน่าทึ่งจริงๆค่ะที่ทำงานที่นี่ ใครเขาก็รู้กันทั้งนั้นว่าคลังบุ๊คส์ระดับไหนในแวดวงหนังสือ”

คราวนี้คนฟังถูกอกถูกใจขนาดหัวเราะออกมาเบาๆ

ชายหนุ่มโบกมือและบอกกล่าวว่า “ผมก็ทำงานทั่วๆไปเหมือนบรรณาธิการอื่นนั่นแหละครับคุณหนิง”

“ที่หนิงนัดสัมภาษณ์นี่คงไม่รวบกวนเวลางานใช่ไหมคะ”

“ไม่หรอกครับ”

“หนิงก็ยังคิดว่าพี่บูรอาจมีธุระยุ่งจนออกมาตามนัดลำบาก แต่อยากให้มาจริงๆค่ะ...อยากช่วยโปรโมทสำนักพิมพ์คลังบุ๊คส์ เพราะสมัยนี้อะไรๆที่มีช่องทางให้คนรู้จักผ่านสื่อก็ดีต่อการขายทั้งนั้น”

“ผมเห็นด้วยครับ”

กรรบูรไม่ได้บอกหรอกว่าการโปรโมทที่ติดต่อมาคราวนี้เขาเล็งเห็นชื่อเสียงตนเองมากกว่าสำนักพิมพ์เสียอีก ของบางอย่าง...เรื่องบางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องไปโพนทะนาให้มากความ

การมีคนมาขอสัมภาษณ์ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองมีความสำคัญจึงตอบรับโดยไม่ต้องหยุดคิด

“จริงๆว่าจะสัมภาษณ์เรื่องงานเขียนที่พี่บูรเพิ่งตีพิมพ์ไปกับสำนักพิมพ์ปีกนก นี่ถ้าไม่ติดว่าพี่บูรอยากปิดบังตัวจริงหนิงคงทำรายละเอียดเพิ่ม”

หัวข้อสนทนาที่ส่อความซอกแซกของพรรณรังสีกลับเริ่มทำให้เขาอึดอัด

ทว่ากรรบูรยังคงตีหน้าชื่นขณะเลี่ยงไปสวยงามว่า

“ผมอยากให้ความสำคัญกับหน้าที่บรรณาธิการมากที่สุดครับคุณหนิง”

“งั้นเริ่มเลยนะคะ”

พรรณรังสีเริ่มทำหน้าที่ผู้สัมภาษณ์ตามข้อความในกระดาษที่ร่างไว้ล่วงหน้า อันที่จริงมันก็คำถามพื้นๆธรรมดาที่หล่อนใช้ซ้ำซากมาไม่รู้กี่หนนั่นแหละ ประเภทที่ว่าคิดยังไงกับแวดวงวรรณกรรมปัจจุบัน แนวทางตลาดที่คาดหวังเป็นแบบไหน ส่วนใหญ่ก็ตอบมาคล้ายๆกันหมดจนน่ารำคาญเพราะเป็นเรื่องที่รู้ๆกันดีอยู่แล้ว

กาแฟสองแก้วถูกกรรบูรสั่งมารับรองแขก

เมื่อบริกรพ้นไปพรรณรังสีจึงเริ่มถ่ายภาพประกอบต่ออย่างแคล่วคล่อง แต่ก็ไม่แน่ใจนักว่าเอาเข้าจริงหล่อนจะใช้ภาพพวกนี้หรือขอให้เขาหาภาพที่มีอยู่ที่บ้านสแกนคอมพิวเตอร์ส่งมาให้

เอาเถอะ...ค่อยว่ากันอีกที

บรรยากาศดูดีทีเดียวเมื่อนึกว่าหล่อนต้องใช้คำเยินยอไปมากมายแค่ไหน

แต่ก็คุ้มแล้วในสิ่งที่พรรณรังสีจะได้ในอนาคต...หญิงสาวกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ

กระทั่งการสัมภาษณ์และถ่ายรูปทำท่าจะจบลงเมื่อกรรบูรชักก้มดูนาฬิกาบ่อยขึ้น หล่อนจึงไม่ลืมเรื่องที่คาใจตามวิสัยคนอยากรู้อยากเห็น

“ปกตินิยายนี่ส่งที่พี่บูรได้โดยตรงบ้างไหมคะ หรือต้องผ่านอีเมลสำนักพิมพ์ทั้งหมดแล้วส่งไปหาอีกที”

“ส่งที่ผมโดยตรงก็ได้เหมือน อีเมลที่คุณหนิงใช้ติดต่อนั่นผมก็รับงานอยู่ประจำ”

“งั้นถ้าหนิงมีงานส่งไป พี่บูรก็รับไปอ่านตลอดใช่ไหมคะ” หล่อนถามเหมือนกำลังคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ

กรรบูรรับคำง่ายๆว่า

“ครับ...หน้าที่ผมคือพิจารณางานทุกชิ้น คุณหนิงถามแบบนี้มีนิยายจะส่งหรือเปล่า”

“ไม่หรอกค่ะ ขืนทำแบบนั้นคนเขาจะหาว่าหนิงมาสัมภาษณ์พี่บูรหวังผลให้นิยายผ่านสิคะ” หล่อนซ่อนแววตาบางประการเอาไว้ใต้ท่าทีนอบน้อม “หนิงก็แค่ถามเผื่อว่ามีน้องๆนักเขียนคนไหนสนใจส่งงานมาที่คลังบุ๊คส์แล้วไม่อยากให้ต้นฉบับตกหล่นน่ะค่ะ”

เรื่องลัดคิวอ่านไวขึ้นเพราะรู้จักกันเป็นการส่วนตัวเป็นของธรรมดาในแวดวงนี้...

ชายหนุ่มไม่ได้แปลกใจแต่ประการใดในคำถามนี้

พรรณรังสีกระหายในข่าวซุบซิบอันจะทำให้หล่อนกุมจุดอ่อนอีกฝ่ายไว้ มากกว่าเรื่องราวที่กรรบูรเพิ่งให้สัมภาษณ์ไปเมื่อครู่เสียอีก จึงถามโพล่งขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยว่า

“ขอถามเรื่องงานในคลังบุ๊คส์ที่พี่บูรรับผิดชอบอีกสักอย่างได้ไหมคะ ที่เขาบอกว่าพบรถคุณเรือนแหวน...ดารานักเขียนดาวรุ่งดวงใหม่ของคลังบุ๊คส์จอดทิ้งในป่าข้างบึงน้ำย่านชานเมือง นี่จริงหรือเปล่าคะที่ว่าเธอโทรหาพี่บูรเป็นคนสุดท้ายก่อนจะหายตัวไป”

จู่ๆกรรบูรก็มีสีหน้าเคร่งขรึมราวกับสวมหน้ากาก เอ่ยว่า

“ผมให้ปากคำกับตำรวจไปแล้วว่าเธอโทรเข้ามาสอบถามเรื่องการพิมพ์ครั้งที่ห้าเท่านั้นเอง”

“แล้วที่มีลือกันว่านิยายเรื่องนั้นไม่เหมือนสำนวนภาษาเธอล่ะคะ”

กรรบูรเหยียดยิ้มแฝงนัย

“ถ้าเธอไม่ได้เขียนแล้วมันเป็นสำนวนใครล่ะครับ”

พรรณรังสีตอบคำถามนั้นไม่ได้...หล่อนยังไม่ได้อ่านมันเหมือนที่ไม่อ่านนิยายอื่นๆนั่นแหละ เพียงแต่ว่าดูจะเป็นประเด็นที่น่าสนใจนำมาถามก็เท่านั้นเอง

ถึงจะมีข่าวลือซุบซิบบางประการว่าสำนวนนั้นไม่น่าใช่ดาราสาวเป็นผู้เขียน แต่ก็ไม่เคยมีใครอาจหาญนำสำนวนภาษาของนักเขียนอื่นใดมาอ้างว่าเป็นเจ้าของเรื่องนี้

ข้อนี้กรรบูรรู้ดีแก่ใจ...

“จะเอาการพูดจามาใช้คาดเดาลักษณะการเขียนได้ยังไงครับ ถึงจะคนละสไตล์แต่บางทีคนเราเวลาเขียนก็ใส่จิตวิญญาณลงไปมากกว่า เอาเป็นว่าคุณหนิงไม่ต้องเขียนเกี่ยวกับตรงนี้ลงไปในบทสัมภาษณ์นะครับ ผมไม่อยากให้ตำรวจมาบ่นว่าทำให้เสียรูปคดี ถึงเธอจะหายไปหลายเดือนแต่เราก็มีความหวังว่าเธอจะปลอดภัยกลับมา”

สิ่งที่ผูกมัดเขาไว้กับเรือนแหวนคือสัญญาการนำนิยายไปสร้างเป็นละครที่วางรอบนโต๊ะโน่นไง...

ประโยคถัดมาเขาจึงกล้ากล่าวได้เต็มปากเต็มคำ

“ผมรับประกันได้เลยว่านิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นใหม่ทั้งเรื่อง แบบที่ไปเอานิยายนักเขียนอื่นมาเปลี่ยนแค่ชื่อตัวละครแล้วพิมพ์ขายนั่นน่ะเราไม่ทำแน่ ผมท้าเลยให้มีการกล่าวอ้างฟ้องร้อง ทีมงานในคลังบุ๊คส์ที่ดูแลงานชิ้นนี้เป็นพยานได้ ไม่ว่าจะกี่ร้อยพันข้อกล่าวหาถ้าขึ้นศาลคลังบุ๊คส์จะชนะคดี...เรื่องนี้ผมมั่นใจ!”

Create Date : 16 กรกฎาคม 2552		11 comments
Last Update : 10 มีนาคม 2559 20:10:54 น.
Counter : 643 Pageviews.
Share Tweet