เงาบรรณ 01

คุยกันก่อนอัพ


เมื่อวันก่อนมีคนถามเรื่อง "เงาบรรณ" ในรักต่างภพ โลง 3
ที่อัพบทนำไปด้วยล่ะค่ะ ว่าลิงค์เว็บไซค์ชื่อไม่คุ้นหู
//www.คืนฝันกลางจันทร์.com

กดคลิกดูแล้วไม่ไป...ทำลิงค์ผิดไหมเอ่ย?
กับชื่อที่เขียนแปะว่า ผู้แต่งคือ แสนยากร นั้น
เป็นนามปากกาใหม่ของพลอยหรือเปล่า?

ตอบในที่นี้ว่าทั้งสองอย่างที่เห็นนั่นน่ะ เกี่ยวข้องกับเนื้อหาของนิยายเจ้าค่ะ
รออ่านตอนต่อไป ไม่ซับซ้อนอะไรหรอกค่ะ--รับประกันเลยเชียว!
^ ^


Ploy666.




**************

เงาบรรณ 01
ผู้แต่ง ploy666 (สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย)



เสียงเม็ดฝนสาดกระทบกระจกหน้าต่างไม่ได้ดังพอจะดึงสมาธิหล่อนไปพ้นจากหน้าจอสี่เหลี่ยมที่กำลังถูกเลื่อนภาพและข้อความลงดู

เม้าส์ที่เคลื่อนไหวราวกับเป็นส่วนหนึ่งของอวัยวะร่างกายให้สัมผัสที่คุ้นเคย

พรรณรังสีไม่สนใจสายลมเย็นยะเยือกที่พัดกรูเกรียวผ่านช่องที่แง้มประตูระเบียงเอาไว้เพื่อระบายอากาศ บ้านปูน มักร้อนอบอ้าวจากไอแดดยามกลางวันที่สะสม

พื้นห้องส่วนที่เชื่อมต่อนั้นจะเปียกปอนไปบ้างแต่ก็คงช่วยประหยัดค่าแอร์ไปได้สำหรับเดือนที่ยังไม่มีรายได้เข้ามาแบบนี้

เฉพาะค่าไฟในห้องนี้เท่านั้นที่หล่อนต้องจ่ายเอง

ความหนาวชื้นไม่ได้ทำให้หล่อนรู้สึกดีขึ้นหรือแย่ลง...

เตียงนอนนุ่มๆชิดผนังห้องห่างออกไปไม่ได้อยู่ในสายตาใดๆแม้แต่นิด

ใจหล่อนจดจ่อเพียงกล่องคอมเม้นท์ด้านล่างสุดที่กำลังรอให้กรอกข้อความราวกับคำเชื้อเชิญของขนมหวาน

มันเป็นขนมพิเศษซึ่งยั่วใจคนที่กำลังคันไม้คันมืออยากวิพากษ์วิจารณ์ข้อความเบื้องต้นที่ไล่อ่านมา

มือไวเท่าความคิดเมื่อกดคีย์บอร์ดระรัวพิมพ์ลงไปว่า



ชื่อผู้ใช้ : พน.

ข้อความ : การดำเนินเรื่องยังไม่ดีเท่าไหร่
ภาษาพูดกับภาษาเขียนแยกให้ออกด้วย
ซ้ำนะ...แนวนี้เคยอ่านมาเยอะแล้ว
ถ้านึกพล็อตใหม่ๆไม่ได้ก็ลองไปหาหนังสือมาอ่านเยอะๆ
...ทำการบ้านซะมั่ง
พิมพ์ผิดเยอะจังนะ ถ้าอายุยังไม่ถึงยี่สิบห้าอย่าริเป็นนักเขียนเลย ขอเถอะ!



เมื่อกดข้อความคลิกส่งไปเจ้าตัวก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ

ช่างหัวเจ้าของนิยายปะไรว่าจะคิดยังไง...ยิ่งร้องไห้ไมเกรนขึ้นไปเลยก็ยิ่งดี

มันเหมือนประกาศในทีว่าข้อความที่หล่อนส่งไปนั้นเหนือชั้นขนาดไหน!

“พี่หนิง มัวแต่เล่นอินเตอร์เน็ตอีกแล้ว ไม่ช่วยกันทำงานบ้านซะมั่งเลย แค่เอาผ้าในตะกร้าลงเครื่องซักให้หน่อยก็ไม่ทำ รอเย็นย่ำค่ำจนฝนตก ไม่ต้องตากกันอีกตามเคยล่ะ” เสียงบ่นดังมาจากร่างของเด็กหนุ่มที่เดินผ่านประตูหน้าห้องซึ่งเปิดค้างไว้อย่างเผอเรอ

“ช่างฉัน!”

พรรณรังสีตวาดกลับอย่างหงุดหงิด

หล่อนเกลียดพวกเด็กรุ่นใหม่ไร้ความคิด ก็แค่ลูกคนเล็กของน้าสาว...หล่อนแค่มาขออาศัยห้องเล็กๆในบ้านนี้พำนักชั่วคราวทำมาเป็นข่มสารพัด

ไม่รู้เลยหรือไงว่าหล่อนมีศักยภาพในการทำอะไรต่อมิอะไรแค่ไหนกัน

อาทิตย์เม้มปากอย่างขุ่นเคืองใจขณะจ้องมองญาติสาวผู้พี่คล้ายความอดทนของเขาลดน้อยลงทุกที

หล่อนยังอยู่ในชุดเดิมเหมือนเมื่อเช้า เสื้อยืดเก่าๆกับกางเกงขาสั้น
ผมที่หยิกฟูตามธรรมชาติยาวแค่บ่าถูกมัดรวบหลวมๆ ใบหน้าแหลมเรียวเมื่อรวมเข้ากับนัยน์ตาเฉียงๆหลุกหลิกนั่นไม่ช่วยให้พรรณรังสีดูดีขึ้นแม้แต่น้อย

อาทิตย์เคยคิดว่าพรรณรังสีไม่น่าคบ หล่อนดูเก็บกดไม่สุงสิงกับคนรอบตัว ซ้ำนิสัยยังกระด้าง หางตามักจะปรายมองคนอื่นอย่างดูแคลนอยู่เนืองๆ

แต่เขาก็อดแปลกใจไม่ได้เวลาเดินเฉียดในยามอีกฝ่ายเผลอไผล มองผ่านๆไปยังแถบล่างของจอคอมพิวเตอร์และเห็นว่าเปิดออนไลน์โปรแกรม เอ็ม.เอส.เอ็น กับคนไม่ต่ำกว่าสิบรายจนเรียงซ้อนกัน

น่าแปลกที่ยังมีคนคบหาสมาคมกับพรรณรังสีคับคั่ง

...แม้จะเป็นเพียงโลกออนไลน์ที่สองฝั่งไม่ได้เจอะเจอกันจริงๆก็ตามที...

“แม่ให้มาตามลงไปกินข้าว เมื่อไหร่จะเสด็จ” เด็กหนุ่มอดเหน็บไม่ได้อย่างหมั่นไส้

“บอกน้าสายใจว่าหิวเมื่อไหร่จะลงไปเอง”

“อ้าว! แล้วเมื่อไหร่จะหิวเสียทีล่ะ กินพร้อมกันจะได้ล้างถ้วยล้างจานพร้อมกัน ไม่ใช่ทิ้งลงอ่างแช่รอให้แม่ผมตื่นมาล้างพรุ่งนี้เช้าเหมือนทุกที มดขึ้นเศษอาหารที่เหลือติดจานไม่เว้นแต่ละวัน”

“พี่ต้องทำงาน”

“พี่หนิงทำอะไร” คนอายุสิบหกย้อนอย่างเท่าทัน “ผมเห็นแต่เปิดเว็บไปวันๆหรือไม่ก็เม้าท์ผ่านเอ็มฯ ไหนคุยนักคุยหนาว่าตัวเองเคยทำงานเป็นบรรณาธิการใหญ่โต โธ่เอ๊ย...ก็แค่ช่วยเพื่อนเขียนเกี่ยวกับโปรแกรมคอมฯในนิตยสารไม่กี่เล่ม แถมได้ยินว่าฟรีด้วยนี่ค่าแรงพี่หนิงน่ะ”

คำตอบคือการที่หญิงสาววัยสามสิบเดินกระแทกเท้าตึงๆมาปิดประตูโครมใส่หน้า

หล่อนไม่สนใจว่าอาทิตย์จะทำหน้าตาบูดบึ้งอย่างไรอยู่ตรงนั้น

โลกของพรรณรังสีส่องสว่างอยู่เพียงเท่าที่เครือข่ายออนไลน์จะพาหล่อนเยื้องย่างท่องเที่ยวไป

เท้าพาหล่อนก้าวเดินกลับมาสู่โต๊ะตัวเดิมอีกครั้ง

เมื่อทิ้งตัวลงนั่งแถบไฟสีส้มที่กะพริบเรียกเร้าทำให้หล่อนกดเข้าพิมพ์คำทักทายทันใด

“ใช่พี่หนิงที่เคยไปคอมเม้นท์นิยายฝ้ายเรื่องคำสรรพนามในเว็บไซต์หรือเปล่าคะ ขอบคุณมากๆค่ะ ชอบที่พี่คอมเม้นท์มากเลย”

“ค่ะ...พี่เอง”

“เห็นแอดมาก็เลยรับ ไม่ทราบได้อีเมลฝ้ายมาจากไหนคะพี่”

“ก็หาจากในเว็บนี่แหละค่ะ เห็นผลงานออกเป็นเล่มแล้ว พี่ชื่นชมนะคะ สมัยนี้มีนักเขียนหลายคนออกงานแย่ๆมาเห็นแล้วพี่รับไม่ไหว มาเห็นงานฝ้ายแล้วพี่ยังคิดเลยว่าถ้าพี่มีสำนักพิมพ์ของตัวเองนะ พี่จองน้องเป็นนักเขียนในสังกัดแน่ๆ”

“พี่หนิงทำสำนักพิมพ์เหรอคะ”

พรรณรังสีเผลอส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ...หล่อนพิมพ์ตัวไหนไม่ชัดนะ ก็ออกจะส่งข้อความไปว่า ‘ถ้า’ ยังมีหน้ามาถามซ้ำ

“ยังค่ะ แต่ก็คิดๆอยู่นะ ว่างคุยไหมคะ”

“คุยได้ค่ะพี่ ขอบคุณที่คอมเม้นท์นิยายเรื่องที่ลงโพสต์ในเว็บนะคะ เห็นพี่หนิงทักทายใครต่อใครเยอะแยะ เล่นเว็บฯนี้มานานแล้วเหรอคะ”

“พี่รู้จักคนเยอะค่ะ เรื่องเขียนนิยาย เรื่องสำนักพิมพ์...มีอะไรฝ้ายถามกับพี่ก็ได้นะ พี่น่ะทำงานในวงการนี้เห็นมาเยอะแล้ว”

“ดีจังค่ะ...”

ถ้อยคำที่สื่อถึงความทึ่งจัดของฝ้ายบ่งบอกว่า ‘เหยื่อ’ ที่เคยหย่อนไว้กำลังได้ผล

หญิงสาวเพียงยิ้มอย่างสมใจแล้วเริ่มบทสนทนาหน้าใหม่ที่เป็นฝ่ายคุมเกมแต่เพียงผู้เดียว!



ทัชฌากำลังจะกลับบ้าน หากไม่เพราะฝนที่ตกกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตาทำให้หล่อนติดอยู่ใต้ชายคาอาคารสำนักงานแห่งนี้

หล่อนอยู่ในเสื้อแขนยาวสีขาวเข้ารูปกับกางเกงยีนฟอกสีซีด ผมยาวถึงกลางหลังเหยียดตรงบัดนี้ลู่ลงเพราละอองไอฝนที่กระเซ็นเข้ามา

ท่าทางเผินๆก็ไม่ต่างจากพนักงานทั่วไปของสำนักพิมพ์แห่งนี้

ผิดกันก็แต่ว่าหล่อนไม่ได้เดินเข้ามาเพื่อรับเงินเดือนหากแต่มาจัดการเก็บข้าวของหลังยื่นใบลาออกล่วงหน้าไว้แล้ว

“เท็นจะไปอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้าเรียนต่อปริญญาโทด้านบริหารจัดการน่ะค่ะ ถ้ายังทำงานเต็มเวลาอยู่ด้วยสงสัยจะไม่ไหว”

เหตุผลที่หล่อนแจ้งไปนั้นทางผู้ใหญ่รับฟัง แม้จะยังคงบ่นเสียดายกันอยู่พอสมควร

วันนี้ทัชฌาจึงอยู่เลยเวลาเลิกงานตามปกติเพื่อช่วยพี่อีกคนปิดเล่มหนังสือจนพร้อมส่งโรงพิมพ์ที่แยกส่วนอาคารห่างออกไปในรั้วเดียวกัน

“จะอยู่ว่างๆไปทำไมกันเท็น เรียนจริงๆก็ไม่ได้เต็มวันสักหน่อย ช่วยหาต้นฉบับนิยายใหม่ๆให้สำนักพิมพ์ก็ได้นี่ รู้แนวกันดีอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ”

ทัชฌายังแบ่งรับแบ่งสู้ แม้ใจจะเอนเอียงมาทางอยากทำแต่หล่อนก็หวั่นว่าจะมีศักยภาพมากพอสำหรับประสานงานด้านนี้หรือไม่...

นักเขียนรุ่นใหม่ผุดขึ้นมากมายราวดอกเห็ด โดยเฉพาะในอินเตอร์เน็ตที่คนไม่มีลู่ทางอะไรเลยใช้เป็นประตูเผยผลงานสู่สายตาสาธารณะชน

สำนักพิมพ์หลายแห่งก็แบ่งปันผลประโยชน์มาจากตรงนั้น...

มีนักเขียนใหม่ ก็มีงานพิมพ์ใหม่ๆ ใช้หลักพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน

แต่ไม้ใหญ่เมื่อแตกแขนงไปกิ่งก้านใบมันก็ระทบกันไม่สวยไม่งาม บ้างก็ก่อปัญหาขีดข่วนคนเดินผ่านเข้ามาประปราย

ทัชฌายังไม่แน่ใจนักว่าหล่อนจะสามารถทำสิ่งใดหรือไม่ทำสิ่งใดได้

หล่อนไม่ใช่นักตัดแต่งกิ่งไม้...หล่อนไม่ถนัดการแก้ปัญหาวุ่นวาย อาศัยแต่เป็นคนไม่สร้างปัญหาทำงานตรงไปตรงมาเสียมากกว่า

ในแง่ของการทำงานสรรหาต้นฉบับนี้หล่อนยังอ่อนประสบการณ์ มีเพียงใจที่เทให้ด้วยความรักในแวดวงกรรมแบบเต็มร้อยก็เท่านั้นเอง

ใครอีกคนที่เพิ่งวิ่งมาจากทางโรงพิมพ์แวะเข้ามาหลบฝนใกล้กันพลางบ่น

“ว่าจะวิ่งรวดเดียวไปถึงที่จอดรถ แต่ดันจอดไว้ใกล้ป้อมยามโน่นเลย...เฮ้อ!”

“เดี๋ยวฝนซาอีกนิดคงไปไหวค่ะพี่บูร” ทัชฌายิ้มนิดๆเชิงให้กำลังใจ

บรรณาธิการหนุ่มวัยสามสิบเจ็ดแต่งกายด้วยเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มที่พับแขนเสื้อไว้แค่ศอกกับกางเกงสแลกซ์
ผมหวีเรียบไม่มีกระดิก ผิวขาวจัด

ท่าทางยามปัดน้ำฝนออกจากหน้าปัดนาฬิกาเรือนทองบ่งบอกความละเอียดที่มากมายในตัวตน ยังคงพร่ำบ่นไม่วายว่า

“รู้แบบนี้พี่ไม่มาทำงานซะก็ดี เข้าบริษัทไม่กี่นาทีเจอแจ็กพ็อตฝนเทกระหน่ำ”

“ได้ยินว่าวันนี้มีต้นฉบับนักเขียนเก่าส่งเข้ามานี่คะ ได้รับหรือยัง”

“ได้แล้ว ถึงได้หงุดหงิดไง”

กรรบูรหันมาตีหน้ายักษ์อย่างไม่พอใจ “โทรไปก็ไม่บอกว่าให้เข้ามาทำไม ถ้ารู้ว่าแค่มาเอางานนี้ก็ไม่เข้าสำนักพิมพ์ให้เสียเวลาหรอก เล่มนี้พี่ไม่เอาแล้วมันขายไม่ดี”

“อ้าว...แล้วที่วิ่งไปเช็คคิวพิมพ์ที่โรงพิมพ์เมื่อกี้นั่นเล่มไหนคะ”

“ของเด็กใหม่ที่ชื่อต้นกล้า จริงๆต้องเป็นคิวเล่มสองของพายุนะ...แต่ไม่ชอบ...หมั่นไส้ ไม่พิมพ์ให้หรอกแกล้งเลื่อนให้นักเขียนมันเต้นเป็นเจ้าเข้าไปงั้นแหละ”

คนฟังแทบสะอึกกับสิ่งที่ได้ยินบรรณาธิการหนุ่มกล่าวอย่างสะใจ

“แล้ว...เล่มที่บอกไม่พิมพ์นั่น ไม่ได้แจ้งนักเขียนไปก่อนหน้านี้หรือคะ เขาถึงได้ปั่นงานส่งพี่บูรมา”

โดยจรรยาบรรณควรต้องบอกกล่าวไม่ว่างานนั้นจะขายดีหรือไม่

อย่างน้อยการพูดคุยระหว่างนักเขียนมันควรต้องมี...ข้อนี้ทัชฌาแน่ใจ

“แจ้งให้เสียเวลาทำไม เขาไม่เห็นเราพิมพ์เดี๋ยวก็โทรมาเช็คเองนั่นแหละ ค่อยให้ประชาสัมพันธ์ตอบไปว่าไม่พิมพ์เพราะมันขายไม่ดี ไม่ติดต่อมาก็แล้วกันไปสิ นี่ยังมีส่งมาให้พี่อีกตั้งหลายคนนะพวกภาคต่อน่ะ แต่พี่ไม่ส่งเข้าสำนักพิมพ์หรอก...น่ารำคาญ”

ไม่มีคำแนะนำด้วยซ้ำว่าที่ขายไม่ดีนั้นเพราะเหตุผลใด

ฝีมือไม่ดีหรือเพียงงานที่ส่งไปยังไม่เข้ากระแส...ข้อควรปรับปรุงล่ะมีไหม...

ทัชฌาพยายามจะเข้าใจว่างานที่ส่งผ่านบรรณาธิการท่านใดก็จำเป็นว่าหากมีภาคต่อควรส่งให้ผู้รับผิดชอบเดิม

ทว่าการที่บรรณาธิการแบบกรรบูรจะเก็บงานไว้ในมือโดยไม่เอาเข้าที่ประชุมสำนักพิมพ์เพื่อนำเสนอเป็นเรื่องซึ่งไม่น่าจะเหมาะนัก...หล่อนได้แต่นิ่งฟังแบบน้ำท่วมปากในยามที่ตนเองไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายใดๆ

“ได้ยินว่าลาออกแล้วนี่เรา โชคดีนะ”

“ขอบคุณค่ะพี่บูร” ทัชฌาพึมพำตอบเบาๆ

หล่อนโล่งอกที่ไม่ต้องรอนานนักฝนก็ซาลงจนกรรบูรรีบจากไปขึ้นรถ

ทิ้งให้ทัชฌายืนเงยมองฟ้าพลางตั้งคำถามอย่างสงสัย

หากหล่อนรับงานสรรหาต้นฉบับจากสำนักพิมพ์ คลังบุ๊คส์ นี่จริงๆหล่อนจะทำได้ไหม

...ทำงานกับบรรณาธิการที่ไร้จิตสำนึกอย่างนี้

หญิงสาวได้แต่ไตร่ตรองหนักหน่วงในหัวใจ...

Create Date : 23 พฤษภาคม 2552		12 comments
Last Update : 10 มีนาคม 2559 20:02:35 น.
Counter : 633 Pageviews.
Share Tweet