กล่าวคือ รัฐบาลไม่ต้องการให้เด็ก ๆ ไปเรียนต่อระดับชั้นอุดมศึกษาในต่างประเทศ ค่านิยมที่ต้องการคือ ให้ศึกษาเล่าเรียนในประเทศจีน เด็กมัธยมแข่งกันสอบเข้ามหาวิทยาลัยดัง ๆ เช่น มหาวิทยาลัยปักกิ่ง เป็นต้น เพื่อให้เป็นลู่ทางสู่อนาคตที่สดใส แต่ว่า… ลูกสาวของประธานาธิบดี สีจิ้นผิง เอง กลับไปศึกษาที่ Harvard University

มีโรงเรียนเอกชนและโรงเรียนที่อยู่ในกำกับของมหาวิทยาลัยของรัฐในจีนหลายแห่ง เปิดหลักสูตรเตรียมความพร้อมให้เด็ก ได้ไปสมัครเรียนต่อในสหรัฐอเมริกา ซึ่งเก็บค่าเล่าเรียนแพงมาก รัฐบาลพยายามบีบให้โรงเรียนเหล่านี้ปิดตัวลง แต่ก็ยังมีลูกหลานชนชั้นนำในสังคมจีนเข้าไปเรียนอยู่ ไม่เพียงเท่านั้น ลูกคนชนชั้นแรงงาน ก็ยังกู้หนี้ยืมสินเพื่อให้ได้เรียนในโรงเรียนแบบนี้แทนที่จะเดินตามระบบปกติที่รัฐเตรียมไว้

ความต้องการศึกษาต่อในสหรัฐอเมริกามีสูงมาก จนมีธุรกิจรับจ้างเกิดขึ้นมากมาย ที่ไม่ค่อยจะถูกต้องนักก็เช่น มีการรับจ้างเขียน essay การรับจ้างไปสอบแทน การขายข้อสอบที่ไปขโมยมา เป็นต้น พอทางมหาวิทยาลัยในสหรัฐอเมริกาจับได้ว่ามีการโกงเกิดขึ้น ก็เกิดธุรกิจใหม่ คือ ธุรกิจการรับรองว่า เด็ก ๆ พวกนี้ไม่ได้โกง สามารถพูดภาษาอังกฤษได้อย่างคล่องแคล่วจริง ๆ นะ เขียน essay เองจริง ๆ ไม่ได้มีคนเขียนแทน เป็นต้น

ที่ประหลาดกว่านี้คือ พ่อแม่ของเด็กพยายามทำให้ลูก ๆ ของตนมีเรื่องราวน่าประทับใจไปเขียนเล่าใน résumé เช่น ถ่ายคลิปว่าได้ทำกิจกรรมดี ๆ อะไรบ้าง ถึงขั้นลงทุน นั่งเครื่องบินไปธิเบต เพื่อช่วยเหลือคนยากไร้ เมื่อได้ภาพหลักฐานแล้วก็กลับบ้าน พวกรวย ๆ หน่อยก็ ไปสร้างบ้านให้ผู้ยากไร้ ทั้งในและต่างประเทศ

พฤติกรรมสร้างภาพเหล่านี้ ไม่ได้เป็นแต่เฉพาะพ่อแม่บางครอบครัวเท่านั้น โรงเรียนบางแห่งที่เปิดหลักสูตรเตรียมความพร้อมให้เด็กก็เอาด้วย จัดเป็นกิจกรรมขึ้นมา เพื่อให้เด็ก ๆ ได้เอาไปเขียนเล่าประกอบการยื่นใบสมัครเข้าเรียนกับทางมหาวิทยาลัยในสหรัฐอเมริกา