.....และแล้ววันนี้ก็มาถึงจนได้ วันที่เด็กชายสัตว์น้ำผู้ต่อสู้กะสิ่งที่ไม่น่าจะต่อสู้ด้วย ไม่น่าจะอดทน รวมทั้งไม่น่าเข้าใกล้เป็นอย่างมาก วันนี้ทุกสิ่งทุกอย่างมันได้จบลงพร้อมกับความเคียดแค้นทั้งหลายมันสลายหายไปตั้งแต่ตอนที่เด็กชายสัตว์น้ำได้เดินออกมาจากที่ทำงานที่ที่เค้าเคยทำมานานถึงหกเดือน ซึ่งหลายๆคนอาจจะคิดว่ามันช่างน้อยนิด แต่หารู้ไม่ว่าถ้าใครไม่เคยสัมผัสก็จะไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกแย่ๆที่เหมือนไฟไหม้ลุกโชติช่วงภายในใจเป็นเยี่ยงไร.....

    โหหห ขึ้นมาก็ใช้คำได้สละสลวยยังกะนักเขียนมืออาชีพ แต่หารู้ไม่ซ้อเจ็ดต้องหลีกทางให้เมื่อเจอเด็กชายสัตว์น้ำ เพราะว่ารู้ลึกรู้จริงข่าวสดข่าวมันทันเหตุการณ์อยู่ที่นี่ เหอะๆ เอาเป็นว่าเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า เมื่อคืนก็คือคืนวันที่ 26 กุมภาพันธ์ 2552 เด็กชายสัตว์น้ำนั่งเล่นอินเตอร์เนตอย่างเคยโดยที่ไม่ได้คิดไรมากมาย และก็พยายามนอนดึกเพราะว่าคิดในใจว่า "พรุ่งนี้แล้วสิ" ก็คือว่าเด้กชายสัตว์น้ำได้ทำงานที่บริษัทนี้มานานเท่าที่ตะทนได้ ตนเมื่อวันนึงมันถึงขีดสุดแล้วก็เลยชอลาออก แบบว่าไม่รู้จะอยู่เพื่ออะไรทำไปก็ปวดหัวไปเสียเปล่า อีกทั้งยังเสียสุขภาพจิตด้วย .....พอตอนเช้าเราก็มีแรงที่จะตื่นโดยไม่งอแงเหมือนทุกๆวัน แบบว่าตื่นแบบสดชื่น โดยไม่ต้องรอให้นาฬิกาปลุก อาบน้ำแต่งตัวไปทำงานเหมือนปกติ เราก็รู้สึกหวิวๆเหมือนกับว่าที่ทำงานของเรา โต๊ะของเรา หรืออะไรหลายๆอย่างที่เราเคยชินกะมัน ต่อไปมันก็ไม่ใช่ของเราแล้ว

   เริ่มต้นด้วยดารทำงานแบบสบายทำสเตปพีเอ็มคือ "ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่" พี่ปัดบอกมา มันก็จิงอ่ะ ทำแบบว่าให้ตัวเองสบายใจที่สุด แต่ก็อดใจหายไม่ได้อ่ะเพราะว่าเพื่อนๆที่ทำงานน่ารักกันทุกคน ให้กำลังใจดีมาก แต่ก็อย่างว่าอะนะ งานก็ไม่ใช่ เจ้านายก็ไม่ใช่จะให้ทำไงได้อ่ะ กว่าจะอยู่ได้หกเดือนนี่ก็ประสาทจะรับประทานอยู่แล้ว(ที่จริงจะใช้คำอื่นแต่ต้องเซ็นเซอร์) เราเคยกลับบ้านด้วยอาการปวดหัวไมเกรน โอยยเป็นบ่อยมากเลยบอกกับตัวเองว่าอดทนหน่อยอย่างน้อยซักปีนึง แต่โอยเมื่อคิดถึงปีนึงนี่มันช่างแบบว่าไม่ไหวแล้ว ฆ่าตัวตายโดยแท้จริง เคยมีพี่ที่ทำงานคนนึงบอกว่าภ้าได้ย้ายมาแผนกเราก็แสดงว่าเค้าโดนไล่ออกทางอ้อม เราฟังแล้วก็อดขำไม่ได้อ่ะ เรายังงงกะตัวเองเหมือนกันว่าทำไมอดทนได้นานขนาดนี้ นี่มันเป็นบริษัทบำบัดจิตใจสดชื่นให้เครียดหรือว่าโรงงานทรมานจิตใจ คิดย้อนกลับไปแล้วสมเพชตัวเอง(ที่ใช้คำว่าสมเพชเพราะว่าไม่มีคำไหนจะอธิบายได้ดีไปกว่านี้แล้ว) แต่ก็ต้องสงสารคนที่ยังอยู่เช่น พี่ปุ้ม(ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นานเพียงใด) ยังคิดถึงอยู่เลย เป็นห่วงด้วยเพราะว่าเราเข้ามาทำงานพร้อมกันอยู่ทีมเดียวกันแล้วต้องมาจากกันอ่ะ คือว่าคนเคยเจอเรื่องรามแบบเดียวกันแล้วต้องมาทิ้งดันกลางคันแบบนี้ ที่จริงเราก็ผิดนะ แต่จะทำไงได้อ่ะเพราะว่าเรามีสิทธิ์ที่จะเลือกทางเดินชีวิตของเรา ในเมื่อมันไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ไม่อยากทนฝืนต่อไป ตอนนี้ก็ได้แต่มองดู The thing รับกรรมที่เค้าเคยก่อไว้กับเรา (ทั้งที่ในใจลึกๆเราก็สงสารเค้า) แต่ทำไงได้อ่ะคนทำแล้วก็ต้องรับในสิ่งที่ตนทำ เราคิดเสียว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เราพบเจอที่นี่มีทั้งเรื่องดีและไม่ดี แต่เรื่องที่ดีเราก็จะเก็บเอาไว้ ส่วนเรื่องที่แย่ๆเราก็ขอทิ้งไว้ตรงนี้ แล้วเดินจากมาด้วยดี.......

     วันนี้ตอนเย็นทุกคนต่างร่าเริงเหมือนเช่นเคย เราก็ทำตัวสนุกสนาน(เหมือนมีความสุข ซึ่งก็จริงเพราะว่าเราจะติดปีกโบยบินอีกครั้งนึง) โดยที่ไม่ต้องไปสนใจใครแล้ว อยากมีอิสระและพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่กับการทำงานที่ใหม่ พวกเราทุกคนก็นัดกันว่าจะไปกินเลี้ยงกัน แต่ต้องรอไอ้วุด เพราะว่ามันทำงานเสร็จช้า (เปล่าหรอกช่วงนี้มันยุ่งๆ) รอมันจนถึงทุ่มนึงแล้วก็ไปนั่งกินร้านที่อยู่ในตึกเลครัชดา(จำชื่อร้านไม่ได้อ่ะ แต่เคยไปกินมาแล้ว) ก็นั่งกินกันสี่คนคุยเรื่องสับเพเหระ นินทาตามประสาคนชอบนินทา555+ ก็งี้แหละเด็กใหม่ พอกินเสร็จก็เดินออกมาจากร้านแล้วไปขึ้นรถไฟฟ้ากลับบ้าน เราก็ชวนเพื่อนๆเดินเพราะว่าจะได้คุยกันนานๆ ก็แบบว่าไม่ชอบช่วงเวลานี้เลยอ่ะ การจากราเป็นเรื่องยากสำหรับเราอีกแล้วแต่ทำไงได้อ่ะ เราก็คิดตลอดเลยว่าเราต้องได้เจอกันอีกครั้งนึง เราคงคิดถึงพี่ปุ้มมากกว่าทุกคนเพราะว่าเราจะชอบแหย่แกทุกวัน ขู่สารพัด ถ้าไม่ได้โน่นนี่ก็จะออก เอาไปเอามาเราก็ออกจริง เราเข้าใจความรู้สึกคนที่เคยหยอกล้อกันแต่มาวันนึงอีกคนกลับไม่อยู่ แต่ยังไงเราก็ยังรู้สึกว่าสนุกมากเวลาอยู่กับพี่ปุ้ม เหมือนกับว่าเราขออะไรพี่เค้าก็จะให้ โดยที่เราจะต้องมีคำขู่ประจำตัวว่า "จะให้หรือไม่ให้ ถ้าไม่ให้จะ...."เท่านั้นแหละพี่เค้าต้องให้เราเลย 55+ เคยมีอยู่ครั้งนึงเราบอกพี่เค้าว่าถ้าเค้ามาจัดของเสร็จภายในห้านาทีเราจะไม่ออก พี่เค้าวิ่งหน้าตั้งมาจัดเลยอ่ะ เรานี่แบบว่าโอยย เราทำบาปกะพี่เค้ามากไปป่าวเนี่ย แต่ยังไงเราก็ยังเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าเราจะเดินออกมาจากจุดนั้นก็ตาม เรายังไม่ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เราได้คุย ได้แหย่กับพี่เค้า ยังไงพี่ปุ้มก็สู้กะนางมารร้ายต่อไปนะครับ สู้สู้!!!!

Create Date : 28 กุมภาพันธ์ 2552
Last Update : 28 กุมภาพันธ์ 2552 1:24:04 น.		1 comments
Counter : 381 Pageviews.
Share Tweet