ปะทิว....ทิวทองของลุงบูลย์
.....ปะทิว ชุมพร.... เช้าวันที่ 15 ธันวาคม 2550 เราออกเดินทางจากอยุธยาในยามสาย ชะเง้อหาซุปเปอร์ขาไก่อย่างอาลัย... เพราะมื้อต่อไป...คงร้านข้าวแกงข้างทาง โอ้...อาลัยเหลือกำลัง อากาศยามสายจากอยุธยากำลังสบาย เราเลี่ยงเดินทางช่วงเวลาเร่งด่วน ทำให้คนขับรถขับสบาย แต่.....แค่เฉียดผ่านกรุงเทพ เวรกรรมแท้ๆ...คนกรุงเทพนี่เขาใช้ชีวิตกันอยู่บนรถกะบนถนนแท้ๆ ขนาดเช้าวันเสาร์...รถติดยาวตั้งแต่หน้าตลาดอินทรารักษ์ไปจนถึงแยกบางกะปิ กว่าเราจะทำธุระเสร็จแล้วมุดออกมาจากกรุงเทพได้ก็เกือบเที่ยง เล่นเอาหอบแฮ่กๆ..... เดินทางนับร้อยโลจากเหนือลงใต้ ใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง แต่จากแยกเกษตร-นวมินทร์ถึงบางกะปิปาเข้าไปเกือบ 2 ชั่วโมง โอย...โชคดีจังที่เป็นคนบ้านนอก อยากไปไหนไปได้ทันใจดั่งใจนึก เราออกจากบ้านปลายฟ้ากะไปอาบแดดที่เขาหลัก ร่วมๆ 50-60 กิโล แค่ 40 นาทีไปถึงแล้ว....ต่างกันเหลือหลาย ว่าแล้วเราก็บ่ายหน้าหันหัวรถ......กลับบ้านนอกเราดีกว่า เป้าหมายของเราวันนี้คือ แวะพักที่ อ.ปะทิว จ.ชุมพร เพราะสัญญาใจไว้นานแล้ว...ไม่ไป ตายแน่ๆ... จากที่ตั้งใจว่าจะให้ถึงปะทิวบ่ายแก่ๆแต่เมื่อขับรถมาถึงประจวบฯ ฝนเจ้ากรรมก็ตกลงมาอย่างไม่ลืมหู ลืมตา ต้องค่อยๆกระดื๊บอีดำของเรามาช้าๆ...เพื่อความปลอดภัย หลังจากเอารถไปเช็คครั้งหลังสุด...เบรคหน้ายังไม่เข้าที่นัก จึงต้องระวังเป็นพิเศษในช่วงที่ฝนตกหนักเช่นนั้น และห่วงของที่อยู่ด้านหลัง....เกรงว่าจะเละ เพราะเราไม่ได้คลุมผ้าใบ...เดี๋ยวที่นอนหมอนมุ้งจะเปียก เกือบจะหนึ่งทุ่ม ที่เรามาถึงปะทิว... กว่าจะคลำหาบ้านเป้าหมายได้...เล่นเอาโทรศัพท์กันเหนื่อย ในที่สุด...เจ้าของบ้านก็ออกมายืนกางร่มรอรับ... ไชโย.....ถึงเสียที
ถนนหน้าบ้าน...เส้นทางเข้าอ.ปะทิว ในยามเช้า มาดเจ้าของบ้านเป้าหมายที่เรามาหาที่พักระหว่างการเดินทาง....."ลุงบูลย์" "ลุงบูลย์".......ออกมายืนรอเราอยู่หน้าบ้าน เกรงว่าจะขับรถเลยไปไหนต่อไหน..... และเกรงว่าจะคุยกันติดลมมากเกินไปจึงรีบคว้าตัวไปกินข้าวเย็นในตลาดปะทิว (จริงๆแล้ว...ลุงบูลย์แขวนท้องรอเรามาตั้งกะเย็นจนร้องโครกคราก) "ร้านข้าวต้มแม่ใฝ" คือ ที่พึ่งของลุงบูลย์ในยามนี้ เพราะ "ลุงบูลย์" งานเยอะ....ทั้งงานเขียนรูป และเขียนหนังสือ และ "ป้าไร" คู่ชีวิตก็ติดภารกิจสำคัญ คือ เลี้ยงหลาน(นินทาซะหน่อย......ที่สำคัญนะ สองตายายคู่นี้หลงหลานยังกะอะไรดี แล้วยังมาเคี่ยวเข็ญให้เราผลิตหลานแข่งซะอีก...ท่าจะยากเนอะลุงเนอะ) เมื่อหนังท้องตึง...หนังตาก็หย่อนละทีนี้ แต่กว่าเราจะหลับตานอนได้ก็เล่นเอาเหนียวคอ กันทีเดียวเชียวล่ะ เราไม่ค่อยได้พูดคุยกันในแวดวงนักเขียนสักเท่าใด ส่วนใหญ่ก็นินทาวงศาคณาญาติน่ะ....ฮี่...ฮี่ (ใครเป็นญาติลุงบูลย์กะปลายแปรงก็อย่าร้อนตัวนะคะ....ทั่วถ้วนหน้า) ฉันเอื้อมมือรับแก้วน้ำเย็นแล้วหันกลับไปมองเส้นใยบางใสที่พาดผ่านประตูรั้วลุงแล้วอบอุ่นในใจ อยากบอกลุงเหลือเกินว่าชอบปลาในสระบัวของลุง วันพรุ่งฉันอาจเป็นปลาสักตัวที่ว่ายแวะเข้ามาทักทายในลำธารที่ไหลมาจากทุกทิศทางผ่านถนนหน้าบ้านของลุง (บันทึกที่ฉันเขียนถึงลุงบูลย์เมื่อครั้งมาเยี่ยมบ้านปลายฟ้า ในช่วงต้นปี 48) อ่างบัวหน้าบ้านลุงบูลย์....แม้ว่าวันนี้จะไม่มีปลาแหวกว่าย และฉันไม่อาจลงว่ายแหวก บัวดอกน้อยค่อยๆคลี่บานในยามเช้าวันอาทิตย์ "ครั้นลุงผลักประตูบานนั้นออกมาพบกันฉันจึงได้รับรู้ว่า สิ่งที่เราคล้ายกันคือเราต่างเป็นนักเดินทางท่องเวลา ทั้งการเดินทางเสาะหาบ้านของลุง และการเดินทางไปสู่อนาคตแล้วกลับมาหลงทาง ณ ปัจจุบันบนทางแยกที่หลากหลายของฉัน วันนี้ฉันเดินทางบนถนนที่เลือกเดินเป็นครั้งสุดท้าย ผ่านบ้านหลังหนึ่งจึงหยุดแวะพักใต้ร่มไม้ใหญ่ พลางสอดลอดเล็มสายตาดูรอยแยกของประตู ฉันเห็นเวลา ณ พ.ศ.2548 ของตนเคลื่อนไหวอยู่ในบ้านหลังนี้ บ้านที่ลุงเปิดประตูออกมาเชื้อเชิญเข้าบ้าน ซึ่งลุงไม่ได้คาดหวังใดๆ อาจหวังเพียงให้แวะเข้ามาพักเหนื่อย ดื่มน้ำ กินข้าว ร่วมสนทนา หรือจะชมสวน" บัวบานหน้าบ้านลุงบูลย์...ก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญสำหรับการมาพบกัน บันทึกหนึ่งหน้าเมื่อสองปีที่ผ่านมานั้น...ก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญสำหรับวันนี้ วันนี้...ประตูบานนั้นจึงเปิดให้ฉันผ่านเข้ามาพบ โลกของลุงบูลย์ "ไพบูลย์ พันธ์เมือง" แม้งานล้นมือ... แต่ลุงบูลย์ยังเจียดเวลาให้ผู้มาเยือนตัวเล็กๆในมุมสังคม เวลาจำกัด..แต่ยังพาเยี่ยมชมปะทิวในเวลาสั้นๆ หาดทุ่งวัวแล่น อ.ปะทิวยามพายุฝน ขอนไม้ใหญ่ลอยมาติดหาดร่วม 2 ปี.....ให้เข้าบรรยากาศเพลงขอนไม้เขากำลังดังกันช่วงนี้ เวลาน้อยนิด...แต่มากมายในความรู้สึก อบอุ่นใจ...เสมือนได้พบญาติผู้ใหญ่ที่เราห่างหายไปแสนนาน อิ่มใจ...ที่ได้กลับมานอนกางมุ้งอีกครั้งในรอบ 20 กว่าปี นานแล้ว...ที่ไม่ได้สัมผัสบรรยากาศเช่นนี้ใช่เพียงบัวบานในอ่างหน้าบ้าน ใช่เพียงปลาแหวกว่ายในสระน้อย ใช่เพียงคนเดินทางผ่านพัก มากมายในหัวใจ...คือญาติผู้ใหญ่ ที่เราเคารพรักใคร่...โดยไม่ต้องนับสายโลหิตญาติแห่งสายใจ คราวนี้....หาพื้นสีชมพูหวาน กับเพลงของ ฝน ธนสุนทรมากำนัลเป็นพิเศษ เพราะเจ้าของบ้านที่บ้านทะเลทรัพย์ อ.ปะทิว ชอบเหลือเกิน......."ลุงบูลย์" ♬เพลง หัวใจฝากถาม ♬ ฝน ธนสุนทร
Create Date : 23 ธันวาคม 2550
29 comments
Last Update : 23 ธันวาคม 2550 13:12:47 น.
Counter : 2814 Pageviews.
เพลงโปรดกลับมาแล้ว ไม่ว่างไปอัพในของตนเอง มาฟังในเวบของยัยแปรงไปพลาง ๆ แล้วกัน แฮ่ แหมชั่งรู้ใจ
ทีหลังจะถ่ายรูปลุงก็หัดบอกล่วงหน้ากันบ้างจะได้ไปเสริมสวยก่อน
มาเพื่อถามเรื่องงานครูที่ฝากมาให้ช่วยทำ ทำได้ไหม ช่วยโพสต์มาให้ดูด้วยสักภาพก็ยังดี