|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
|
|
|
|
|
|
โอชิน9
ขออภัยที่ลงเรื่องราวสัปดาห์ที่ผ่านมา และสัปดาห์นี้ในบางวันขาดตอน เนื่องจากติดธุระหลายวัน อาจทำให้เนื้อเรื่องสะดุด
Jan 12 2009 (กลับมาอีกครั้งทุกคนหน้าตาเปลี่ยนไปหมด เลยไม่รู้จะปะติดปะต่อได้มากแค่ไหน)
มีผู้หญิงคลั่งคนหนึ่งบุกเข้ามาขอพบโอชินพร้อมมีดในมือ บอกว่ามีคนไปไล่ที่อยู่อาศัยของเธอกับลูก โดยมีตราประทับของเจ้าของร้านทาโนะคุระ (ซึ่งฮิโตชิมาเอาตราประทับส่วนตัวของโอชิน ในช่วงที่โอชินไปเยี่ยมโงโซมิ-ซึ่งทั้งสามีภรรยาและลูกใช้ ชีวิตอย่างสมถะและไม่ต้องการรบกวนใครๆ)
ซึ่งตรงข้ามกับฮิโตชิและมิชิโกะอย่างสิ้นเชิง ที่ใช้ชีวิตแบบเงินต่อเงินโดยเห็นแก่ตัวรวมทั้งไร้ซึ่งน้ำใจกับคนรอบข้าง
-------------------------------------------------
Jan 13 2009
โอชินพยายามช่วยเหลือการสร้างเตาเผาให้โงโซมิ แต่ด้วยเงินทุนไม่พอเพราะฮิโตชิต้องใช้เงินเพื่อขยายร้านเพิ่มอีก 2 สาขา ฮาจิโกะจึงแนะให้โอชินเอาหุ้นที่เก็บออมไว้ให้เธอในภายภาคหน้า เอาไปขายเพื่อช่วยโงโซมิ ทันใดโอชินนึกถึงคุณโคตะจึงไปขอความช่วยเหลือ โคตะเมื่อรู้จุดประสงค์จึงเต็มใจอย่างยิ่งที่จะช่วยเหลือ
โอชินมีโอกาสจึงเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างโคตะ คุณหนูคาโย และโอชิน ให้โงโซมิฟังถึงความเป็นมาและสายสัมพันธ์
ความสำเร็จของร้านค้าทาโนะคุระทำให้หลายคนในร้านพึงพอใจ จึงคิดที่จะขยายร้านที่ 3 และ 4 ต่อไปอีก ขณะคุยๆ กัน เรื่องความสำเร็จมิจิโกะเรียกร้องให้สร้างบ้านหลังใหม่ สำหรับครอบครัวลูกๆ ส่วนเทอิก็เรียกร้องอยากสร้างบ้านของตัวเองบ้าง
โอชินอิดหนาระอาใจที่ลูกในไส้ตัวเองแท้ๆนึกเอาแต่จะได้ ทั้งฮาจึโกะและโอชินจึงชวนกันไปเยี่ยมครอบครัวโงโซมิและยูริ หลังจากกลับไปเยี่ยมไม่ทันข้ามวัน ยูริก็ถูกรถชนเสียชีวิต ทั้งที่กำลังจะย้ายเข้าไปบ้านใหม่ในวันถัดไปอยู่แล้ว
ทุกคนเศร้าโศรกกับการจากไปของยูริ>
-------------------------------------------------
Jan 14 2009(ขออภัย ที่วันนี้ต้องขาดตอน)
--------------------------------------------
Jan 15 2009
พิธีเปิดงานเปิดเตาเผาของโงโซมิผ่านไป คุณโคตะเป็นแขกคนสุดท้ายที่อยู่คุยกัน และเหลือบเห็นโถบรรจุของสวยงามตั้งอยู่ จึงขอซื้อไป แต่โงโซมิไม่สามารถขายให้ได้เนื่องจากตนตั้งใจปี้น และเอากระดูกของยูริมาบรรจุและนำมารวมกับแม่และคุณตาคุณยาย เพื่อนำไปตั้งไว้ที่บ้านเกิดที่คานายา
ก่อนที่โอชินและฮาจึโกะกลับ เค่ร้องไห้ตามทั้งสองกลับไปด้วย เมื่อเห็นดังนั้นโอชินเศร้าใจที่พ่อลูกต้องแยกจากกัน จึงเกิดความคิดอยากให้ฮาจิโกะและโงโซมิแต่งงานกัน โดยฮิโตชิเองแอบเชียร์คนทั้งคู่อยู่
โอชินเอ่ยปากเรื่องฮาจึโกะกับโงโซมิ และเขารับปากว่าจะเป็นคนคุยกับฮาจึโกะเอง โอชินได้แต่ฝากความหวังไว้
แต่การณ์กลับไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อคนทั้งสองอยู่ตามลำพัง โงโซมิเผยความในใจว่า ตนเองรักและเคารพฮาจึโกะเเบบพี่น้อง เท่ากับว่าฮาจึโกะต้องผิดหวังเรื่องรักเป็นครั้งที่สอง...
ขณะที่ร้านทาโนะคุระเจริญก้าวหน้า ขยายสาขา แต่ความสัมพันธ์ระหว่างฮิโตชิและมิจิโกะกลับสวนทาง วันขึ้นปีใหม่ ทุกคนพร้อมหน้ากันยกเว้นแต่มิจิโกะ โอชินคิดแต่สงสัย.. ขณะเดียวกันที่มิจิโกะปรากฏตัวเนื่องจากลูกชายถูกตำรวจจับ
....
--------------------------------
jan 16 2009
มิจิโกะมาตามฮิโตชิเพราะลูกชายถูกตำรวจจับ เมื่อได้รับการปล่อยตัวแล้ว ทั้งสองสามีภรรยากลับมาเข้าใจกันดังเดิม
ทั้งฮิโตชิและมิจิโกะขอร้องให้โอชินไปอยู่ด้วย นับว่าเป็นการตัดสินที่ยากแสนยาก ที่จะไปร่วมชายคาคนไม่คุ้นเคยอย่างลูกสะไภ้ โอชินเป็นห่วงอนาคตของฮาจิโกะภายข้างหน้า จึงบอกความในใจแก่ลูกบุญธรรม ว่าถึงเวลาที่ฮาจิโกะใช้เวลานี้ตั้งเนื้อตั้งตัว ก่อนที่โอชินจะแก่เฒ่าและช่วยเหลือฮาจิโกะไม่ได้ เพราะทั้งฮิโตชิและมิจิโกะก็ต้องอาจมองฮาจึโกะ เป็นเหมือนคนรับใช้
ฮาจึโกะจึงไปเสาะหาร้านที่เหมาะกับตัวเธอเอง คือการเปิดร้านขายเกี่ยวกับไหมพรมและของเกี่ยวกับหัตถศิลป ทั้งฮิโตชิและโอชินจึงหาบ้านใหม่ให้ โดยให้ถือเป็นธุระภายใต้ทาโนะคุระ ฮาจึโกะเกรงใจจึงได้นำเอาบัญชีเงินฝากที่สะสมมาตั้งแต่เด็ก มามอบให้ฮิโตชิเป็นการช่วยค่าใช้จ่าย ที่เกิดขึ้น แต่ฮิโตชิปฏิเสธเพราะเห็นว่าฮาจึโกะนั้นช่วยงานบ้าน และอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กเป็นเสมือนพี่น้องจริงๆ และยิ่งช่วงสงครามที่ผ่านมา ฮาจิโกะก็ได้เสียสละวิญญาณความเจ็บปวดของตัวเอง ส่งเสียเงินทองมาให้ ทั้งฮิโตชิและโงโซมิต่างซาบซึ้งและเข้าใจดีถึงความลำบาก และสัญญาว่าจะคอยช่วยเหลือดูแลไม่ให้ฮาจึโกะต้องมาลำบากอีก โอชินปลื้มและน้ำตาไหลที่ลูกๆอย่างฮิโตชิและโงโซมิ ได้เผยความในใจ ว่าแท้จริงพวกเขาก็มีความเป็นห่วงเป็นใยต่อฮาจึโกะไม่น้อย
|
Create Date : 13 มกราคม 2552 |
|
0 comments |
Last Update : 19 มกราคม 2552 21:48:55 น. |
Counter : 2180 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|