|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
จันทร์กลางฟ้า๑
สถานนีรถไฟในจังหวัดใหญ่ทางภาคเหนือเต็มไปด้วยความวุ่นวายเนื่องจากเป็นเวลาที่รถไฟเข้าเทียบชานชลาพอดีผู้คนมากมายรีบแย่งกันลงจากรถไฟแต่ยังมีคนหนึ่งที่ไม่ค่อยรู้ร้อนรู้หนาวค่อยๆเดินลงมา
หญิงสาวร่างสูงโปร่งเสื้อยืดสีขาวแต่มีรอยฝุ่นเต็มไปหมดกลางเกงยีนส์สีซีดรองเท้าผ้าใบส่งเสริมให้ร่างบางดูทะมัดทะแมงดวงตาหวานซึ้งสีดำสนิทภายใต้ขนตายาวเป็นแพกวาดตามองไปรอบๆแต่ก็มองไม่เห็นคนที่ต้องการจึงก้มหน้าค้นกระเป๋าเป๋เก่าๆหยิบมือถือเครื่องเล็กราคาหลายหมื่นบาทมากดเบอร์ที่จำได้ขึ้นใจ
"ไอ้ธีร์แกอยู่ไหนว่ะ"จันทร์ลดากรอกเสียงลงไปทันทีที่มีคนรับ
"ก็อยู่บ้านนะสิแล้วแกโทรมาทำไมเนี่ยคนจะนอน"เสียงปลายสายงัวเงียสุดๆ
"ไอ้บ้าฉันบอกแล้วไงว่าจะกลับมาวันนี้"
"ซวยแล้วกู..ทำไมไม่กลับบ้านว่ะไอ้จันจะมาบ้านฉันทำไม"
"จะมารับไหม"จันทร์ลดาตะโกนใส่อย่างโมโหเพราะอีกฝ่ายไม่ยอมรับปากซะทีแล้วกำลังจะด่าต่อแต่โดนแย่งมือถือออกจากด้านหลังจันทร์ลดาหันขวับไปมองทันทีก็เห็นชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทราคาแพงตัดเย็บประณีตบ่งบอกราคาได้ดีกดวางโทรศัพท์ทันที
"คุณหนูดาครับท่านเจ้าสัวให้ผมมารับ"
"คุณเป็นใครเนี้ยเอามือถือฉันมาเดี๋ยวนี้"
"ผมราเชนคุณหนูดาจำผมไม่ได้เหรอครับ"
"พี่เชน"จันทร์ลดาพูดเสียงแผ่วอย่างนึกขึ้นได้ว่าอีกฝ่ายคือคนที่ไม่ได้เจอกันเกือบ15ปีหลังจากที่เธอเดินทางไปจากจังหวัดนี้ตอนอายุ8ขวบ
"ดีใจนะครับที่คุณหนูดาจำผมได้"อีกฝ่ายยิ้มออกมาอย่างยินดี
"มาทำไม"
"เจ้าสัวให้มารับคุณหนูกลับบ้านครับ"
"เอามือถือคืนฉันมาแล้วกลับไปซะฉันไม่รู้จักเจ้าสัวที่ไหนทั้งนั้นแหละ"
"อย่าให้ผมใช้กำลังนะครับคุณหนูดากลับไปกับผมดีๆดีกว่า"ราเชนปรายตาไปข้างหลังที่มีชายชุดดำสองคนยืนรออยู่ให้จันทร์ลดามองตาม
"คิดว่าจะกลัวเหรออย่าเอามาขู่หน่อยเลยฉันไม่กลัวหรอก"
"ถ้างั้นผมขอโทษนะครับคุณหนูดา"ราเชนรวบตัวจันทร์ลดาที่หันหลังจะวิ่งหนีทันทีทำให้จันทร์ลดาตกอยู่ในอ้อมแขนราเชนทันทีในขณะที่ชายชุดดำข้างหลังได้แต่ยืนมองเพราะไม่เคยเห็นเจ้านายในภาคมือไว้มาก่อน
"ปล่อยสิไอ้พี่เชน นายเป็นใครมาจับตัวฉันเนี้ย ปล่อยยยยยยยสิโว๊ยยยยย"
"หยุดโวยวายได้แล้วคุณหนูดาถ้าเจ้าสัวไม่ขอร้องมานะผมไม่มีทางมาทำอะไรบ้าๆอย่างนี้หรอก"
"แล้วไปทำตามตาแก่นั้นทำไมเล่าปล่อยดิ ฉันไม่เกี่ยวกับพวกบ้านนั้นซักหน่อย"
"ขอโทษเถอะครับคุณหนูดาตาแก่ที่คุณเรียกนะคุณปู่แท้ๆของคุณนะ"
"แล้วทำไมล่ะฉันพอใจจะเรียกใครทำไม"
"ไม่ทำไมหรอกครับแต่อย่าไปก้าวร้าวใส่เจ้าสัวแล้วกันท่านไม่ปล่อยคุณไว้แน่"
"ดี ฉันจะได้ไปตามทางของฉันไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก"จบประโยคที่เต็มไปด้วยแรงแค้นภายในรถเบนต์คันหรูก็เงียบสนิทเพราะจันทร์ลดาหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างกระจกสะท้อนให้เห็นดวงตาคู่สวยมีรอยเจ็บปวดผ่านแล้วกลายเป็นดวงตาว่างเปล่าอย่างเดิม
.......................................................................
Create Date : 23 พฤศจิกายน 2550 |
|
0 comments |
Last Update : 23 พฤศจิกายน 2550 4:42:17 น. |
Counter : 215 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|
|
|