การเดินทางของหัวใจ

ภาพเธอผุดขึ้นมาอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มจางๆ ที่คุ้นเคยมาตลอด น้ำตาทาบนสองแก้มคู่นั้น มันคือน้ำตาแห่งความสุขและสมหวังในชีวิตของลูกผู้หญิงคนหนึ่ง ชุดขาวงามสะอาดตา เหมือนชุดของนางฟ้า ที่อยู่ในจินตนาการสมัยเด็กๆ ภาพของฉันยืนอยู่ใกล้ๆ พร้อมน้ำตาที่ปรี่ล้นด้วยความยินดี ดีใจที่ต่อไปนี้ชีวิตของเธอจะมีคนที่พร้อมจะดูแล ห่วงใย อยู่ใกล้ๆ ชีวิตที่จะเต็มไปด้วยความสุข ชีวิตที่จะเต็มไปด้วยความรัก ชีวิตที่จะไร้ซึ่งความลำบากและความกลัว ฉันหวังและภาวนาให้เป็นอย่างนั้น พร้อมกับก้าวขาตัวเองเดินจากมาอย่างช้าๆ พร้อมกับตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของวันอาทิตย์

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วจ้องมองมันอยู่นาน พร้อมกับมีเสียงสะท้อนออกมาอย่างมาจากส่วนลึกด้านในของหัวใจว่า “แกรักเขาหรือเปล่า” ฉันเถียง “นายถามอะไรบ้าๆแบบนี้ รักสิ รักมากด้วย ฉันบอกแล้วไงว่า เธอคือหัวใจของฉัน” ก่อนที่จะเถียงต่อ เสียงนั้นกังวานออกมาอีกครั้งเพื่อตัดบท ก่อนที่ฉันจะหาเหตุผลอื่นมา เพื่อเข้าข้างตัวฉันเอง

แล้วเสียงนั้นก็กังวานต่อ “แกรักเธอประสาอะไร แกกำลังจะทำร้ายเธอสิไม่ว่า แกลืมสัญญาที่ให้ไว้แล้วเหรอ ว่าแกจะเปิดที่ว่างให้ดวงใจของแก สิ่งที่แกกำลังจะทำคือการปิดโอกาส ปิดอนาคตของเธอ แกกำลังแสดงความเห็นแก่ตัว แกกำลังจะทำลายบรรยากาศดีๆ และความสุขของเธอ”

ฉันอึ้งไปพักใหญ่ “ถูกของแก ฉันกำลังจะทำลาย ดวงใจของฉันหรือนี่ ฉันขอโทษนะ “ที่รัก” ขอโทษที่ทำให้เธอเสียเวลา ขอโทษในความเจ็บปวดของเธอ ขอโทษที่ฉันทำลายโอกาสที่เธอให้มาครั้งแล้วครั้งเล่า ขอโทษในความรักของเธอที่มีต่อฉัน จนฉันไม่รู้จะหาวิธีทดแทนได้อย่างไร ตอนนี้สิ่งที่ให้ได้นั่นก็คือ เวลาของเธอที่เธอเคยได้เสียมันไป ฉันขอคืนให้เธอ”

ฉันตัดสินใจเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม พร้อมกับเดินฝ่าความมืดที่ฝังอยู่ในใจอันมืดบอด สายฝนโปรยลงมากลบคราบน้ำตาที่ไม่อยากให้ใครเห็น ชีวิตดูไร้จุดหมาย ไร้ทิศทาง แต่ก็ยังดีกว่า ดึงเธอมาร่วมทางชีวิต ที่ไม่รู้ว่าข้างหน้าจะเป็นอย่างไร จะอันตรายหรือเลวร้ายแค่ไหน

ในวันนี้ฉันทำได้เพียงเดินสำรวจเส้นทางชีวิตตามลำพัง ทิ้งเธอไว้ที่ศาลาเพื่อพักใจจากความเหน็ดเหนื่อยและเจ็บปวดในคืนวันที่ผ่านมา ความหนาวเหน็บและเจ็บปวดหัวใจในระหว่างการเดินทาง ฉันจะเก็บมันมาเล่าให้เธอฟัง ถ้าฉันมีโอกาส หากในขณะที่เธอนั่งพัก ถ้ามีใครซักคนขี่รถม้าผ่านมา แล้วชักชวนเธอเดินทางร่วมกัน ขอให้เธอขึ้นมันไปเถอะอย่าได้กังวลและเป็นห่วงฉัน อย่าได้เอาตัวฉันมาอ้างเพื่อฉุดรั้งตัวเอง ให้นิ่งอยู่กับที่เพื่อรอคอยฉัน จุดหมายปลายทางที่ดีกำลังรอเธออยู่

ความเป็นจริงที่ฉันกลัวที่สุด นั่นก็คือ “ความไม่รู้” ไม่รู้ว่าข้างหน้าฉันจะเป็นอย่างไร ฉันจะหาทางไปถึงจุดหมายแล้วย้อนกลับมารับเธอได้หรือไม่ ในระหว่างทาง ฉันอาจจะโดนสัตว์ร้ายฆ่าตาย หรือ บาดเจ็บจากพิษภัยของการเดินทาง จนทนไม่ไหว ล้มหายตายจากในระหว่างทาง ฉันคงตายตาไม่หลับแน่ๆ ที่ปล่อยเธอให้รอฉันอย่างไร้จุดหมายอยู่ อย่างนั้น

แม้หากซักวันฉันไปถึงจุดหมาย ฉันจะกลับมารับเธอ ถ้าย้อนกลับมาแล้วเธอไม่ได้อยู่ที่นั่น ฉันอยากให้เธอ สลักตัวอักษรไว้ที่ศาลาว่า เธอไปก่อนแล้ว มีคนที่ดีมารับเธอไปแล้ว แค่นี้ฉันก็ดีใจและพร้อมที่จะก้าวเดินกลับไปยังจุดหมายของฉันเหมือนเดิม และหากวันไหนที่เธอเจ็บปวดจากการเดินทาง ในเส้นทางนั้น แค่เธอคิดถึงฉัน ฉันสัญญา ฉันจะไปรับหัวใจของฉันกลับมา ฉันสัญญาด้วยความภักดี “หัวใจของฉัน”

Create Date : 19 มิถุนายน 2554 Last Update : 19 มิถุนายน 2554 13:26:49 น. Counter : 769 Pageviews.		17 comments
Share Tweet