Welcome To My Cutie World^^
Group Blog
 
 
มีนาคม 2550
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
23 มีนาคม 2550
 
All Blogs
 
..เจอกันครั้งแรก 30 ก.ย.03..





..ตั้งแต่ชอบคุณชายมาเนี่ย ได้เล่าเรื่องราวประสบการณ์ในการพบเจอเธอ ก็หลายครั้ง หลายงาน หลายทริป..
..เราว่า ถ้าไม่ได้มีการจดบันทึกเก็บไว้ วันนึง รายละเอียดบางอย่าง ความทรงจำบางอย่าง มันก็จะหายไป..
..เราเลยชอบจด ชอบถ่ายทอดเรื่องราว..
..เวลาเอามานั่งอ่นอีกที มันก็ยังมีความสุขอยู่นะ ... อนาคต เราก็คงได้นั่งยิ้ม...เออ..เมื่อก่อนเราทำอะไรมาบ้าง จากความชอบความชื่นชม ที่มีกับดาราคนนึง...

..เรื่องแรกที่จะเล่า แน่นอน ...ต้องเป็น "ครั้งแรก" ที่ได้เจอเธอ...คุณชาย...Jerry ..หรือ เต้าหมิงซื่อของใครๆ ในเวลานั้น..(หรือ บิ๊กบอส ของเรา ในเวลานี้)..เราเล่าเรื่องนี้ ตอนวันครบ 1 ปีของการมาเมืองไทยครั้งแรกของคุณชายค่ะ



..จันทร์ที่ 29 กันยายน 2546...Breaking News!!
เช้าตรู่ ขณะขับรถมาทำงาน ก็ได้รับข่าวว่า คุณชายจะมาพรุ่งนี้!! ..หา..เฮ้อย...จริงเหรออออ...
..สติแตกตื่นแต่เช้า..เพราะทีแรกข่าวที่ได้มา คือจะมาวันที่ 1 ต.ค...ซึ่งพวกเราก็ประชุมกันแล้วว่า จะทำอะไร ฯลฯ ใครจะนึกว่าเธอจะมาเร็วขึ้นอีก 1 วัน..
..วันนั้นเปิดทู้ให้พี่ๆน้องๆ ส่งข้อความถึงคุณชาย ข้อความล้นหลาม ปลื้มๆๆๆ
..และสิ่งที่ไม่คาดคิดอีกย่างคือ ..โทสับ..ดังตลอดดด....งานการมะต้องทำกันล่ะ
..มัวยุ่งกับการตัดแปะ ตัดแปะ ข้อความทั้งวัน..ปรึกษากันในทีมว่า จะทำอะไรพรุ่งนี้ ..เนื่องด้วย ไม่มีประสบการณ์ใดๆทั้งสิ้น ..ไม่เคยเจอคุณชายมาก่อน ไม่เคยรู้ว่า จะต้องไปตรงไหน ตัวเราจะอยู่ตรงไหน ..ตื่นเต้นๆๆๆ...
..คืนนั้น ก็นั่งเตรียมของ เตรียมทำสมุดข้อความ เล่มแรก..
..เตรียมซองใส่ certificate ของบ้านเด็กอ่อนพญาไท
..โทสับ ก็ยังดังไม่หยุดจน 5 ทุ่ม ไม่ไหวแย้ว ปิดโทสับก่อนล่ะ
..กว่าจะได้หลับ..ไม่รู้กี่โมงกี่ยาม


อังคารที่ 30 กันยายน 2546 .... The First Time…

ตื่นเช้ามากกกกก...ตื่นปุ๊บก็เปิดโทสับ อิอิ sms มาเลย...แป๊บบเดียวก็โทสับดัง ..6 โมงเนี่ยนะ..
..รีบออกจากบ้าน (แบบมีระเบิดตามหลังมาหลายบึ้ม 555)
..ที่นัดพบของพวกเราคือ kfc –terminal 2 ..เราไปถึงก่อนตามเคย แต่เห็นในร้าน มีนั่งเป็นกลุ่มๆแล้ว ..นั่งคอยพวกเรา....จากนั้น ก็ทยอยกันมาเรื่อยๆ...ทีแรกนั่งหน้าร้าน ก็ย้ายไปนั่งมุมใน แล้วก็เป็นสถานที่รวมพลไปโดยปริยาย .... ยังมีอะไรหลายอย่างที่นั่งทำกันสดๆในตอนนั้น ...ส่วนของที่เราเตรียมมาคือ สมุดข้อความเล่มแรกและซองใส่ Certificate นั่งประดิษฐ์มากับมือทั้งสองอย่าง...
..เดินออกไปดูสถานการณ์ข้างนอก ก็มีน้องๆทั้งนั่ง ทั้งยืนกันเป็นกลุ่มๆ มีหลายคนมาทักทาย แนะนำตัวกันประปราย
ส่วนข้างในร้านเหรอ...เสียงดังมากกกกกค่ะ...
วันนั้น เป็นวันแรก ที่ได้เจอหน้าค่าตาและรู้จักพี่ๆเพื่อนๆน้องๆเพิ่มอีกหลายคน และเป็นรู้จักกันมาจนวันนี้
..ใกล้เวลา ..ย้ายขบวนออกจากร้าน ...ไปเทอร์ 1 ฯ
..ก่อนเข้าไป ก็ออกไปนั่งดูรถคุณชายกันข้างนอกซักพัก ของบางอย่าง ก็ฝากไปกับรถคุณชาย จะนั่งคันไหนไม่รู้ล่ะ
..ได้เวลา ก็เข้าไปข้างใน โห คนเยอะเหมือนกันแฮะ
(ขออภัย จดไฟลท์และเกทไว้ตรงไหนไม่รุ ค้นไม่เจอ)

อ้อ...โทสับตั้งแต่เช้า ดังไม่หยุดจริงๆค่ะ ..เป็นประวัติการณ์เลยจริงๆ คือถ้ารับสายนึง ก็จะมีอีกหลายสายเรียกซ้อนมาตลอดเวลา จนต้องปิดเสียง เปิดแบบสั่นเอา แล้วอีกอย่างคือ โทรออก..แทบจะไม่ได้เลย เพราะเมื่อกดหาเบอร์ ก็จะมีสายเข้าตลอด สุดไจริงๆวันนั้น...ตอนอย฿ในเทก ไมได้รับสายใคร พอเปิดดู โอ้.. missed call 40 กว่าสาย 555ช็อคไปเลย

...ใกล้เวลา เจ้าหน้าที่เริ่มเดินดูใครมีบัตรไม่มีบัตร และให้ยืนถอยห่างออกไปจากทางที่จะเดินออกมา..

Jerry’s Coming!!!
..และแล้ว เวลาที่รอคอยก็มาถึง ..เครื่องลงแล้ว ผู้โดยสารอื่นเริ่มทยอยออกมาแล้ว เรายืนอยู่แถวหน้าสุดนะ ... เสียงกรี๊ดและความโกลาหลเป็นตัวบอกว่า สองหนุ่มมาแล้ว
..แวนเนสโผล่มาให้เห็นก่อนค่ะ ..
..จากนั้น คนที่รอคอย ... หมวกที่คุ้นตาก็โผล่ออกมาจากมุมตึก ...
..ทั้งที่บอกตัวเองไว้ว่า อย่ากรี๊ด อย่ากรี๊ด...แต่ก็ได้ยินเสียงตัวเอง .. "กรี๊ดดดดด เจอรี่!!" 555
โอ้มายก้อด ...คนหรือนี่ ทำไมหล่อขนาดนี้ ไม่เหมือนที่พวกเราเห็นในรูปเลย.. นี่เราเจอตัวจริงๆเธอแล้วหรือนี่...
..คุณชายในภาพแรกที่เห็น สูง ขาว บาง.. หน้าตาน่ารักที่สุด...แม้จะเห็นแต่จมูกกับปากซะส่วนใหญ่ก็เถอะ
..ทั้งสองหนุ่มถูกบล๊อคไว้ตรงมุมนั้นอยู่หลายนาที ....แล้วก็เคลื่อนขบวน
..เชื่อมั้ยว่า จากที่เรายืนหน้าสุด พอเค้าเดินออกมาเท่านั้น ไม่รู้ใครต่อใครโดนข้ามหัวเราไปหมด 555 ทิ้งเรายืนงงงๆ เอ ที่คาดผมหายไปไหนหว่า ...เอ เค้าไปไหนกันแล้วหว่า ..เฮ้ย...รอด้วยยยยยยยยยยยย
ว่าแล้วก็ซิ่งตามขบวนไปติดๆ..
..เห็นชัดว่า เธอโดนเบียดจนตัวลีบติดผนัง ..เดินสะดุดขาขวิดไปเรื่อยๆ (คุณชายอะนะ)
..แล้วเราก็ซิ่งไปจนติดเธอ ..ติดจริงๆ เพราะเดินตามหลังเธอเลย ...เพราะว่าส่วนมากจะเดินไปข้างๆ ไม่ก็ เดินอยู่ข้างหน้าเธอ ..

..ชะโงกไปจ้องแขนเธอ ที่โผล่พ้นเสื้อ อืมม ผิวสวยจริงๆ ละเอียดมากๆ ...ตอนนั้นเธอขาวกว่าตอนนี้ค่ะ และค่อนข้างผอม (ช่วงนั้นถ่ายทำ MK อยู่) ....สูงจริงๆ แต่ตัวไม่ใหญ่โตอย่างที่คิด

Zui Ai Yan Cheng Xu!!
..ระยะทางเป็นใจ จากเทอร์ 2 ..เดินไปเทอร์ 1 ..ขึ้นบันไดจากขาออกไปขาเข้า
..พวกเราที่เดินตามเฮ ก็ตะโกน จุ้ย อ้าย เหยียนเฉิงซวี่ๆๆ.... มีคนเห็นว่าเธอยกมือขึ้น เค้าว่าเธอยกให้พวกที่พูดนี่แหละ
..สมุดข้อความ คนถือให้ไปแล้วตั้งแต่เธอมาถึง ส่วนของเรา ยังไม่ได้ให้เลย หาจังหวะไม่ได้ ซะที
..เอ ทำไงดี ...เดินตามหลังไม่เวิร์ค ก็เลยออกขวา วิ่งแซงขึ้นไปด้านหน้า เพราะการ์ดเดินคุมซ้าย แต่แฟนนี่คุมขวา ...พอแซงขึ้นไปแล้ว ก็มองดูของในมือเธอ ..ตัดสินใจ เสียบซองเข้าไประหว่างบรรดาของทั้งหลาย ....คือ คุณชายเดินก้มหน้าก้มตาซะส่วนใหญ่ (เพราะถ้าเงยขึ้นมาต้องมีกรี๊ดค่ะ)จะไม่มองว่าใครให้อะไรบ้าง ..ปฏิบัติภารกิจเสร็จ ก็ตะโกนแบบไม่ดังไปว่า JBC Love You! ..คงไม่ได้ยินหรอก แต่แฟนนี่เงยหน้ามามอง อิอิ


(ภาพนี้ชอบมาก มีของทุกอย่างจากเจบีซีในมือเธอ..แถมมีหน้าเราโผล่แว้บๆด้วย อิอิ)

..มีคนได้ยินเธอสวัสดีค่าด้วยล่ะ ...
..ส่วนมากจะเดินตามหลังเธอมากกว่า เพราะส่วนมากจะโดนเบียดกระเด็นออกมาทุกที ถ้าจะไปข้างหน้า ...แต่ตามหลังก็เห็นมุมด้านข้างยอะ ..จมูก ปาก ลักยิ้ม โอ้ย ตาย...

เอ ..แวนเนสเดินไปจนถึงไหนๆแล้ว แต่ขบวนคุณชายยังเคลื่อนไม่ถึงไหน

..เดินๆวิ่งๆ จนกระทั่ง เธฮเดินเลี้ยวขึ้นบันไดไปห้องอาหารข้างบน ...
..นั่นแหละ เพราะว่าโทสับที่ดังไม่หยุด น้าปานโทรเข้ามาเพื่อตามให้ขึ้นไปข้างบนด้วยกัน ก็เลยโทรไม่ได้ ..ก็เลยอด ...มิเป็นไรค่ะ โอกาสหน้ายังมี
..ส่งเธอขึ้นบันไดไปแล้ว พวกเรา 4 คนตรงนั้น หันมากอดกันร้องไห้ ...เราเจอเธอแล้วจริงๆ (คิดถึงช็อตนี้แล้วอยากร้องไห้จริงๆ)

..จากนั้น ก็ออกมาข้างนอก มาดูเหตุการณ์ข้างนอกต่อ ..ปรากฎว่าน้อยยังติดอยู่ข้างใน บอกว่า คุณชายอยู่ในห้องกระจก ...มีตุ๊กแกเกาะเต็มเลย 555

..สำหรับเหตุการณ์ข้างนอก ..หาพรรคพวกไม่เจอ ไม่รู้อยู่ไหนหมด ...
...เค้าว่า ทั้ง 2 จะออกตรงทางออกพิเศษ แฟนๆก็ไปมุงกันตรงนั้น ....แล้วเค้าก็บอกว่า นู่นไปออกทางนู้น ..แฟนๆก็กรูกันไป....นึกภาพอะ ..เฮกันไปซ้ายทีขวาที ..จนในที่สุด ก็ปักหลักอยู่ตรงที่เดิม ทางออกเดิม ซึ่งทีแรก เค้าให้ทั้งคู่เดินออกมาแล้วด้วยซ้ำ ..มีหลายคนได้เห็น (และพี่สายได้หลุดเข้าไปข้างใน..โดยบังเอิญจริงๆ) ..แต่เมือ่อกมา เหตุการณ์ก็ชุลมุน จนต้องถอยกลับ ....
..มีผู้กล้า ก้าวออกไปกลางวง ...ใหญ่-เปื้อนยิ้ม ..(เพิ่งเจอกันวันแรกเหมือนกันค่ะ...มาคุยทีหลังว่า วันนั้นเราเสี่ยงตายกันมากเลยนะ นับดูแล้วหลายร้อยคู่เลยนะนี่) ... ไปด้วยซิ่ ..แล้วเราก็แหวกๆๆฝูงชน ออกไปร่วมด้วยช่วนกันกับใหญ่...(น้องๆบอกว่า หาพี่พี่ปิ๊บไม่เจอ มองอีกที ออกไปอยู่กลางวงแล้ว) .. ใหญ่เสียงดัง ช่วยตะโกนบอกให้นั่งลง เราบอกให้เพื่อนๆน้องๆบ้านนก มาช่วยนั่งด้านหน้าเป็นกำแพงให้หน่อย ... อาจมีหลายคนวันนั้น ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำแบบนั้น ทำไมไปสั่งพวกเค้า ....แต่ว่า หากไม่มีการควบคุมให้เป็นระเบียบ ข้างในก็จะไม่ออกมาแน่ๆ ..
..โทรติดต่อกับน้อยเป็นระยะ ว่าเธอยังอยู่หรือเปล่า...ยังอยู่....
..เมื่อทุกคนนั่งเป็นระเบียบ...ก็ได้รับโทสับจากข้างในว่า ....เธอออกอีกทางไปแล้ว ....
...หมดแรง....(ตะคริวกินเท้าตลอดอีกตะหาก เฮ่อ ....จำได้ว่าน้องแววมานั่งบีบให้ ขอบคุณมากๆค่ะ)
จากนั้นก็ ...กระจายค่ะ.. ....เดินตามหาพรรคพวก อยู่ตรงไหนกันมั้งอะ ....
...เหมือนไปออกรบมาไม่มีผิด เหนื่อยสุดๆ ...ไปนั่งหม่ำข้าวกลางวันที่แบลคแคนยอน ..


..แล้วก็ ไปแชงฯ ...ระหว่างทางไป น้าปานโทรมาให้กรี๊ด ถึงเหตการณ์บนห้องอาหาร ....แต่ตอนนั้นไม่กล้าบ้ามาก เพราะน้องๆในรถ ยังไม่มีใครเจอ

..ไปถึงแชงฯ เจอเพื่อนๆฮ่องกง ขึ้นไปห้องพัก ....พอดี ได้รับรายงานจากน้องคนนึงว่า ตอนเธอมาถึงโรงแรม เกิดเหตการณ์วุ่นวายขึ้น ..ทำให้พวกเรารู้สึกไม่ดีเลย ...
...ก็เลยให้น้อยเขียนจดหมายขอโทษเธอ .. น้อยให้เพื่อนฮ่องกงช่วยเกลาสำนวน ...ปัจจุบัน เพื่อนๆต่างประเทศกลุ่มนี้ ก็ยังเจอะเจอกันบ้านเราบ้าง ต่างประเทศบ้างอยู่เสมอ...เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาตลอด..

..นั่งคุย เมาท์ เป็นที่รวมพลไปเลย ดูคลิป ดูวีดีโอที่น้าปานถ่ายมา โอ้ย กรี๊ด...
..บางคนว่า เธอยังอยู่ในโรงแรม แต่ก็มีบางคนว่า เธอออกไปข้างนอก ..มีคนได้เจอในลิฟต์..
จดหมายเสร็จ ก็ขึ้นไปส่ง เจอล่าม ก็เลยฝากคุณล่ามไป ....
..วันถัดมา ตรงโต๊ะหน้าลิฟต์ ก็จะเป็นที่รับฝากของ โดยจะแบ่งว่า ด้านนี้ของคุณชาย ด้านนี้ของน้องตี๋
..คืนนั้นกลับบ้านกับพี่ชาย นั่งยิ้มนอนยิ้มไปตลอดทาง ...

...เธอมาบ้านแล้วจริงๆ ..
..ขอบคุณยามาฮ่า ที่ทำให้ฝันพวกเราเป็นจริง ขอบคุณผู้มีอุปการคุณทุกท่าน ที่ช่วยให้เจอคุณชายในวันนั้น ...เพราะเป็นวันเดียวที่ได้เจอ อีก 4 วันต่อมา ไม่เห็นแต่เงา
..แต่เป็น 5 วัน ..ที่ไม่มีวันลืม ....



..ความน่ารักของคุณชาย มีมากมายในกงอถ่าย หรือจะเอาง่าย อย่างของที่มีน้องๆส่งไปให้ เอานมใส่ตะกร้าไปให้ เธอทานไม่หมด ก็แบ่งทีมงาน แถมยังฝากตะกร้าคืนเจ้าของอีกต่างหาก...ทีมงานหลายคนบอกว่า เธอนิสัยดี และมีชายไทยในเครื่องแบบ ยังชมเธอว่า หล่อมากกกกกกกกกก...
..ในกองถ่าย ..ชอบเล่นจี้เอว เล่นไปเรื่อ ยแต่พอถึงคิวปั๊บ จะปลีกวิเวก เป็นอีกคนไปทันที
..และยังชอบให้ทีมงานสอนภาษาไทยด้วย
..ฝนตก ก็มีคนกางร่มให้ ..ตัวเธอสงสัย ทำไมตัวเราไม่เปียกหว่า ดูดีๆ เออ มีคนกางร่มให้ แต่คนกางให้น่ะ เปียก ...เธอก็เลย โอบคนกางให้มาเข้าร่มด้วยกัน ..น่าร๊ากกกกซ้า.....
..พวกเรา มีตะกร้าผลไม้ให้ วันสุดท้ายมีตะกร้ามาม่าให้ ...มีสมุดข้อความให้ 3 เล่ม ทำแบบวันต่อวัน..ที่ปลื้มคือ เล่มที่ 2 ... มีเจ้าหน้าที่โรงแรมเล่าให้ฟังว่า เธอกลับมาถึง ก็หยุดตรงโต๊ะของขวัญ ที่อยู่หน้าห้อง (ห้องเธอจะอยู่มุมในสุด ลิฟต์ที่ขึ้นมา จะอยู่หน้าห้องเธอเลยค่ะ) ...แล้วเธอก็หยิบสมุด ที่มีเชือกร้อย และหน้าปกมีหน้าเธออยู่ ..กอดไว้กับอกแล้วเดินเข้าห้องไป ....เท่านั้นก็เล่นเอาน้ำตาท่วม..

..เราไม่ได้ตามในวันที่ 2 (1 ต.ค. ที่ไปถ่ายที่พระประแดง) ....เพราะทำงาน และรู้ว่ามีหลายอย่างเกิดขึ้นกับพวกเรา แต่โชคดี มีข้อความให้กำลังใจจากเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ ....รับฟังข่าวสารทั้งวัน โทรสับก็ยังดังอยู่เรื่อยๆ ..

..วันพฤหัสที่ 2 ต.ค. ..เช้าไปทำงาน บ่ายไปแชงฯ วันนี้มีการเล่นซ่อนแอบ 555 แบบว่า ลุกไปไหน มีแต่คนมองตาม...ลงไปนั่งรับลมริมน้ำ..กินลมกันเพลินจนมืดค่ำ ฝนตก...เอ ไปนั่งกันทำไมหว่า 5555...

...คืนนั้น เป็นคืนที่พวกเราและหลายคนได้เจอเธอตอนกลับมาตอนดึก ..ดีใจกับทุกคนจริงๆ ..มีช็อตน่ารักอีกแล้ว ...เค้าปิดไฟในรถ เธอก็เปิด ..ปิด-เปิดอยู่นั่นแหละ ...เธออยากให้แฟนๆเห็นอะ....
..มีน้องเล่าว่า เห็นเธอตอนเพิ่งลงจากรถ ก่อนที่หลายคนจะวิ่งไปถึง ..น้องว่าเห็นแล้วปวดใจมาก เพราะแม้ปากจะยิ้ม แต่ตาเธอไม่ยิ้มแล้ว ตาโรยและดูเหนื่อยมากๆ ....แต่เธอก็ยังอยากเจอแฟนๆ ..

...ศุกร์ที่ 3 ต.ค. ...เช้ากิโทรมาแต่เช้าว่า พี่ๆหลายคนได้เจอแล้วเมื่อคืน ..
..เช้าเราไปทำงาน แล้วก็ไปแชงฯตอนบ่าย ...หิ้วเสบียงไปด้วย ..ขึ้นไปรวมกันที่ห้อง 2501 ..(มารู้ทีหลังว่า ห้องที่เธอนอนก็แบบเดียวกันนี่แหละ คือเป็นห้องแบบมีห้องนั่งเล่น และห้องนอนแยกต่างหาก)
..print ข้อความของเพลินไปให้พวกที่ห้องอ่าน ....จากนั้น ...เหตุการณ์ร้องไห้หมู่ ณ ห้อง 2501 ก็เริ่มขึ้น....
...เราอยู่ที่เดียวกันนะ ..คุณจะรู้มั้ย ว่ามีคนร้องไห้เพราะคุณอยู่บนนี้ ..พรุ่งนี้จะกลับแล้ว ...ไม่อยากให้เธอกลับเลยจิงๆ ..
..เพือนฮ่องกงเดินออกมาเห็น ....เป็นงง ..เดินไปพูดกับคุณชายในทีวี (เปิดคอนเสิร์ตฮ่องกงดูกันอยู่) ว่า
“นี่เธอทำอะไรนี่ เหยียนเฉิงซวี่..”
..เอ หรือพวกเราบ้า...

..เย็นนั้น ..หลังจากตัดสินใจ ว่าจะค้างที่โรงแรม เพราะมีสิ่งที่ต้องทำแต่เช้า...บึ้มก็บึ้ม เฮ้อ...
..ก็ลงไปที่ด้านหลังโรงแรม ... “เค้าว่า” เธออาจจะออกทางนั้น..แฟนๆยืนกันเป็นแผง...พวกบ้านนก ช่วยกันจัดระเบียบ ...
..แต่เอ.. “เค้าว่า” เธออาจจะออกทางข้างบนนะ...เอาไงดี ....
..ตัดสินใจปักหลักที่เดิม ...และเมื่อประตูเปิด ..รถเคลือนออกมา ...ไปอีกทางฮับ ...พวกเราโดดขึ้นรถแก้ว ที่จอดแสตนด์บายอยู่แล้ว ...ซิ่งตามคันนั้นไป ..
..แต่ทางโรงแรม เพื่อนฮ่องกง ซิ่งแทกซี่ ตามรถตู้อีกคัน ที่ออกจากข้างบนไป ..

..นั่นแหละ ประสบการณ์ครั้งแรก ของพวกเรา หรือจะสู้ของเพื่อนต่างชาติได้ ....เพราะสรุปคือ .พวกเราซิ่งตามรถตู้เปล่า ไปจนถึงโรงงานสุราบางยี่ขัน ....จะหัวเราะดีมั้ยเนี่ย...(แต่ฝีมือซิ่งของแก้ว สุดยอดดดดด)

..แต่ก็อุตส่าห์ไปเขย่งปีนดูในโรงงานกะเค้าด้วย ไม่เห็นมีอะไร ...มีหน่วยวิเคราะห์ต่างชาติช่วยด้วย ...หนุกดีแฮะ ...แต่พวกเราบางคนอยากไปที่อุโมงค์ข้าง ร.11 อันนี้เราไม่อยากไป เพราะเซนส์บอกว่า คุณชายไม่ไปหรอก)...แล้วเราก็กลับมาโรงแรมก่อน ..คืนนั้น ได้เห็นแบนเนอร์อันยาวววว ที่พี่ๆน้องๆหลายคนรวมตัวกันทำตลอดเย็นนั้น ..จนเสร็จ สวยงาม อลังการ ..

..เกือบเที่ยงคืน ได้ข่าวว่า เธอกำลังจะถึงโรงแรม ...รีบลงไปข้างล่าง คนเต็มเยย
..เดินเอ้อระเหยอยู่แถวๆทางที่รถขึ้น .. แต่ ...เธอมาอีกทาง ก็ใกล้ๆกันนั่นแหละ..ก็คืนก่อน ไม่ได้อยู่ด้วย เลยมะรู้ว่ามาทางไหน ...เราเห็นรถแล้ว เห็นคนวิ่งไปมุงแล้ว ได้ยินคนกรี๊ดแล้ว แต่ทำไมเรายังเดินเอื่อยๆๆเรื่อยๆ ...กว่าจะสำนึกว่า เฮ้ย.คุณชายจริงๆด้วย ... ..ก็เมื่อเธอเข้าประตูไปเรียบร้อย ..
..น้องๆว่า พอประตูรถเปิด เธอก็ สวัสดีค่า..แล้วกระโดดแผล็ว เข้าประตูไปอย่างว่องไว .....
ยังมีการมานั่งเถียงกันอีกว่า คุณชายจริงป่าว ทำไมผมสีทองๆ ฯลฯ
..น่าเจ็บใจ อยู่ในเหตุการณ์ แต่ดันยืนผิดที่ แถมไม่ตื่นตัว ก็เลยอดเห็น หุหุ

...คืนนั้น กว่าจะได้นอน ก็ไม่รู้ตีอะไร ....มีน้องๆ ลงไปนั่งคุยกับการ์ด ..การ์ดชมคุณชายด้วย ..อิอิ


เสาร์ 4 ต.ค.

ตื่นตี 5 .. มานั่งทำป้ายกันต่อ
6 โมง ...มีน้องโทรมาว่า ข้างล่างมีคนมาคอยแล้วนะ ก็เลยลงไปดูหตุการณ์...แล้วขึ้นไปที่ห้อง ทำความเข้าใจกันว่า เรากำลังจะทำอะไร ....สิ่งที่เราทำ ไม่ได้เพื่อต้องการเห็นเธอ แต่เพื่อ ส่งเธฮกลับบ้าน และหวังว่าเธอจะรับรู้ได้ ว่าพวกเราทำเพื่อเธอนะ..
..เหตุการณ์หน้าแชงฯ เช้านั้น ....เป็นสิ่งที่ ไม่เคยห็น ไม่เคยทำมาก่อน ...คนหลายร้อยมารวมกัน ด้วยความสงบ มุ่มมั่นในสิ่งเดียวกัน ...ร่วมใจเป็นหนึ่งเดียวกัน ....

..เจ้าหน้าที่โรงแรมทุกท่านน่ารักมาก โดยเฉพาะท่านผู้อำนวยการฝ่ายรักษาความปลอดภัย ....ใจดีมากๆ ซึ่ง ท่านบอกว่า บอกเจ้าหน้าที่ไว้เลยว่า อย่าทำอะไรรุนแรง เพราะพวกเรามาด้วยความรักในศิลปิน ไม่มีเจตนาอื่น ..พวกเราทุกคนก็น่ารัก ให้ความร่วมมือดีมาก .. แดดร้อนก็นั่งกางร่มกันไป โรงแรมก็หากระดาษหนังสือพิมพ์มาให้บังแดด.. พวกเราซื้อน้ำมาแจก...แดดร้อน.. หิวด้วยกัน ร้อนด้วยกัน อยู่ตรงนั้น อย่างอดทน..


..เหตุการณ์ต่อจากนั้น จะไม่ขอกล่าวถึง แต่อยากบอกว่า ไม่ว่าความจริงเป็นเช่นไร .. เรายังคงรัก..เชื่อใจและสนับสนุนคุณชายไปตลอด ไม่มีทางเปลี่ยนแปลง...


....30 กันยายน - 4 ตุลาคม 2546 ...เป็นการเดินทางมาประเทศไทยครั้งแรกของคุณชาย..
..มีครั้งแรก ก็ต้องมีครั้งต่อๆมา ...





* เข้ามาแก้ไขหัวข้อจ้า..


Create Date : 23 มีนาคม 2550
Last Update : 29 กันยายน 2553 12:55:39 น. 4 comments
Counter : 539 Pageviews.

 
ถึงแม้ว่าจะเคยอ่านที่คุณปิ๊บเขียนเล่าเรื่องของคุณชายหลายครั้งแล้ว แต่เมื่อต้องอ่านซ้ำอีกครั้งก็ไม่เคยเบื่อ เพราะอ่านแล้วมีความรู้สึกว่าเหมือนเหตุการณ์เพิ่งผ่านไปไม่นาน
แล้วจะแอบเข้ามาอ่านตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณมากค่าสำหรับเรื่องราวดีๆแบบนี้
ปล.ชอบสำนวนการเขียนของคุณปิ๊บมากค่า
น่ารักน่าหยิกเหมือนคุณชายเลยค่ะ


โดย: mo2003 IP: 58.181.178.17 วันที่: 23 มีนาคม 2550 เวลา:20:28:50 น.  

 
สวัสดีค่ะคุณ mo2003..ขอบคุณที่มาอยู่เป็นเพื่อนทุกวัน ^^
..แล้วก็ ขอบคุณที่ชอบสำนวนเรานะคะ เขียนอะไรเป็นเรื่องเป็นราวไม่ค่อยเป็นหรอกค่ะ..
..รอเรื่องต่อไปนะคะ งานเป๊ปซี่ค่ะ


โดย: cutie bunny วันที่: 23 มีนาคม 2550 เวลา:21:01:07 น.  

 
ระหว่างรอคุณปิ๊บมาเล่าเรื่องงานเป๊ปซี่ ขอเล่าเรื่องตัวเองนิดนึง จำได้ว่าตอนคุณชายมาถ่ายโฆษณา ยังเล่นเน็ตไม่เป็น แต่แค่เห็นรูปคุณชายกะน้องตี๋ในนสพ.ก้อกรี๊ดกับพี่สาวลั่นบ้าน มาคิดหัดเล่นเน็ตก้อตอนที่เทอกลับไปแล้ว แต่เป็นเน็ตเต่า โหลดคลิปก้อไม่เป็น ได้แต่เข้ามาอ่านกับ save รูป มาโหลดคลิปเป็นตอนปลายปี 2005 นี่เองค่ะ ตั้งแต่เล่นเน็ตก้อติดตามอ่านกระทู้ของคุณปิ๊บมาตลอดเลยค่ะ


โดย: mo2003 IP: 58.181.206.138 วันที่: 24 มีนาคม 2550 เวลา:21:07:25 น.  

 
ขอบคุณเรื่องเล่าของพี่ปิ๊บมากๆนะคะ อ่านแล้วประทับใจ น้ำตาซึมอ่ะ แต่ก็แอบอมยิ้มขำในบางตอนคะ อ่านไปนึกเหตุการณ์ตามไป ชอบเรื่องเล่าแบบนี้จังคะ


โดย: kj_lovelove IP: 115.87.133.109 วันที่: 29 กันยายน 2553 เวลา:21:20:51 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

cutie bunny
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [?]




Friends' blogs
[Add cutie bunny's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.