ดาราจักรรักลำนำใจ : พลังพิเศษ พิณทิพย์หย่อนผ้าขนหนูลงบนกาละมังที่มีน้ำ แล้วถือมันเดินไปวางไว้ในห้องน้ำภายในห้องนอน ก่อนจะกลับมาทรุดนั่งข้างเตียงของบุตรสาววัยยี่สิบสามปี ซึ่งป่วยและไปทำงานไม่ไหวจนต้องลางานในบริษัทที่เพิ่งเข้าทำได้ไม่ถึงปี ผู้เป็นมารดายื่นมือไปแตะหน้าผากที่ยังร้อนรุมด้วยพิษไข้อย่างเป็นห่วง “แม่ว่าไปหาหมอดีกว่านะพิมพ์ ตัวร้อนแบบนี้แม่กลัวอาการจะหนักมากขึ้นไปอีก” “พิมพ์ไม่เป็นไรมากหรอกมั้งคะ แม่เช็ดตัวบ่อยๆ เดี๋ยวก็ไข้ลดแล้ว” “ฮื้อ...เราก็เป็นเสียอย่างนี้ทุกที นี่ถ้าเป็นเด็กเป็นเล็กแม่คงอุ้มไปโรงพยาบาลแล้ว ไม่รอให้นอนดื้ออยู่แบบนี้หรอก” “พี่พิมพ์เป็นยังไงบ้างครับแม่” เสียงเพชรดังขึ้นที่ประตูซึ่งเปิดอ้าไว้ ร่างของชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกับพิมพ์รักปรากฏตัวขึ้นก่อน ตามด้วยร่างของน้ำพลอยวัยยี่สิบปีในชุดนักศึกษาตามมา “ตัวยังร้อนอยู่เลยจ้ะเพชร ขนาดแม่เพิ่งเช็ดตัวให้เมื่อกี้นี้เองนะ บอกให้ไปหาหมอก็ยังโยกโย้อยู่นั่นแหละ” “พี่พิมพ์กลัวเข็มฉีดยาน่ะสิครับแม่” ชายหนุ่มบอกอย่างรู้ทัน จึงถูกคนป่วยทำหน้ามุ่ยใส่ แต่เพชรไม่ใส่ใจเพราะเขาห่วงอาการป่วยของพี่สาวมากกว่า “แต่ยังไงก็ต้องไปหาหมอ เอางี้ เดี๋ยวผมจะพาพี่พิมพ์ไปหาหมอเอง แต่ขอตัวไปอาบน้ำก่อน” คนที่เพิ่งกลับมาจากทำงานพูดแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างคล่องแคล่วและรวดเร็ว น้ำพลอยเดินมาทรุดนั่งข้างเตียงฝั่งตรงข้ามกับมารดา เธอเอาหลังมือแตะหน้าผากกลมกลึงแผ่วเบา แต่คนไม่สบายกลับเบิกตาเล็กน้อย มองนัยน์ตาสีฟ้าที่นับวันยิ่งดูงดงามอย่างประหลาด ทว่าปฏิกิริยาของพี่สาวทำให้น้ำพลอยชักมือออกอย่างตกใจ “พลอยทำให้พี่พิมพ์เจ็บเหรอคะ” “นั่นสิลูก” พิณทิพย์ที่สังเกตอยู่แล้วถามอย่างแปลกใจ “ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ” พิมพ์รักส่ายหน้ากับมารดา ก่อนจะหันมามองน้องสาว “ไม่เจ็บมากหรอกจ้ะ แค่รู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ เหมือนไฟช็อตรุนแรงกว่าทุกครั้งเลย” “จริงเหรอคะพี่พิมพ์” น้ำพลอยหน้าเสีย พลางยกฝ่ามือขึ้นมาดู แม้จะรู้ว่าพลังที่มองไม่เห็นในตัวเธอจะไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับครอบครัว แต่นั่นเป็นเพราะมันไม่ได้มากมายจนรู้สึกถึงความผิดปกติ ประกอบกับตัวเธอเองคิดว่าสิ่งที่ถ่ายทอดออกไปโดยไม่รู้ตัวคือความประหลาด น้ำพลอยจึงพยายามสะกดมันไว้เช่นเดียวกับความกังวลในใจ แต่วันนี้เหตุใดจึงถ่ายทอดออกไปจนพิมพ์รักแสดงออกว่ามันมากกว่าทุกครั้ง “เป็นยังไงเหรอลูก” พิณทิพย์ให้ความสนใจมาที่น้ำพลอยทันที ตั้งแต่คุยกับสามีเรื่องความรู้สึกประหลาดเมื่อโอบกอดน้ำพลอยแล้ว ทั้งเธอกับคมเดชต่างก็ไม่ได้รู้สึกอะไรที่ชัดเจนมากไปกว่าความกระปรี้กระเปร่าราวกับมีพลังถ่ายทอดสู่ร่างกายเท่านั้น ขณะเดียวกันพิณทิพย์ก็คิดว่าอาจเป็นเพราะน้ำพลอยกังวลกับพลังพิเศษในตัวเอง จึงพยายามเก็บมันไว้ให้มากที่สุด “จริงค่ะแม่ ไหนพลอยลองแตะหน้าผากพี่อีกทีซิ” ว่าแล้วพิมพ์รักก็ยื่นมือมาคว้าเอามือของน้องสาวไปแตะหน้าผากตัวเอง ในขณะที่เจ้าของมือมีสีหน้าไม่ค่อยสบายใจนัก แต่แล้วคนป่วยก็นิ่วหน้า “เอ...ทำไมไม่รู้สึกรุนแรงเหมือนเมื่อกี้ล่ะ” “บางทีพี่พิมพ์อาจอุปาทานไปเองก็ได้” “นั่นสิลูก” ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อเสียงโทรศัพท์ของพิณทิพย์ก็ดังขึ้น “พ่อลูกโทรมา เดี๋ยวแม่ขอไปรับโทรศัพท์ก่อนนะจ๊ะ” พิมพ์รักมองตามมารดาแล้วเบนหน้ากลับมายังน้องสาว เธอมองนัยน์ตาสีฟ้าอย่างค้นคว้า “พลอยเลิกกลัวได้แล้ว พี่เชื่อว่าพลังนั่นมันไม่ได้ทำร้ายพี่หรือทุกคนในบ้านซึ่งเป็นคนที่พลอยรักหรอก ที่ผ่านมาก็เห็นแล้วนี่ว่าผลที่เกิดขึ้นมันเป็นไปในทางที่ดี” น้ำพลอยส่ายหน้า “แต่พลอยกลัว” พิมพ์รักยื่นมือที่ร้อนรุมจับมือน้องสาวมากุมไว้ พลังบางอย่างแล่นเข้าสู่มือเธอ แม้มันจะน้อยกว่าปกติและไม่สม่ำเสมอ แต่น่าแปลกที่เธอรู้สึกดีขึ้นกว่าเมื่อหลายนาทีที่ผ่านมา “ลองปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติดูสิ” “แต่...” “อย่ากลัว” พิมพ์รักให้ความเชื่อมั่น “ใช้ความรักที่พลอยมีกับทุกคนแล้วปล่อยให้มันเป็นไปอย่างที่เราต้องการ” เธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงพูดออกไปแบบนั้น แต่เมื่อพูดจบก็รั้งร่างของน้ำพลอยมากอดอย่างต้องการให้กำลังใจ โดยลืมไปว่าตัวเองกำลังป่วยอยู่ อาจทำให้อีกฝ่ายติดไข้ไปก็ได้ น้ำพลอยหลับตาลง คำพูดของพิมพ์รักสร้างความกล้าให้เธอ กล้าที่จะลองปลดปล่อยพลังที่เธอรู้สึกมาตลอดว่ามันมีอยู่ในตัวเธอ ทั้งที่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะใช้มันยังไง แต่ตอนนี้เธอต้องการให้พลังหรือปาฏิหาริย์ใดๆ ทำให้พี่สาวที่น่ารักของเธอหายจากอาการป่วย ไม่ถึงสามนาทีพิมพ์รักก็รู้สึกได้ถึงพลังงานที่ไหลทั่วร่างกาย ความกลัวแว่บเข้ามาในตอนแรก แต่เมื่อไม่มีสิ่งใดบ่งบอกว่าพลังงานเหล่านั้นจะทำร้ายเธอ ทั้งยังดูเหมือนจะขจัดความเจ็บป่วยในร่างกายไปจนหมดสิ้น ความอ่อนแรงเพราะพิษไข้ที่เล่นงานอยู่กำลังมลายไป เธอก็กอดร่างน้องสาวแน่นเข้า ทว่าอีกฝ่ายที่กังวลอยู่แล้วรีบผละออก “พี่พิมพ์” น้ำพลอยเรียก “เป็นยังไงบ้างคะ” พิมพ์รักยิ้มกว้าง สีหน้าไร้ร่องรอยอาการป่วย ใบหน้ามีเลือดฝาด นัยน์ตาเป็นประกายตื่นเต้นดีใจ ริมฝีปากแย้มออก “พี่หายป่วยแล้วพลอย! พี่ไม่ปวดหัว ไม่เมื่อยอะไรเลย” “จริงเหรอคะ” คนเป็นน้องถามอย่างตื่นเต้นไม่ต่างกัน “เกิดอะไรขึ้นกันเหรอพิมพ์ พลอย” พิณทิพย์ถามพลางเดินเข้ามาหา สีหน้างุนงง “พลังของพลอยค่ะแม่ พลังของพลอยช่วยให้พิมพ์หายป่วย เหลือเชื่อจริงๆ เลย แสดงว่าที่ผ่านมาพลอยพยายามเก็บมันไว้ แต่พอพิมพ์กล่อมให้ลองปล่อยออกมา พลอยก็รักษาพิมพ์ได้” พิมพ์รักพูดรัวเร็ว “จริงเหรอนี่” สตรีสูงวัยมองลูกสาวคนเล็กที่ยังมีท่าทีงุนงง ไม่แน่ใจ และหวั่นใจกับสิ่งที่ตัวเองมี “ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะลูกพลอย แม่ไม่ได้คิดว่าลูกเป็นตัวประหลาดเลยนะ สิ่งที่ลูกมีอาจเป็นพลังจิตชนิดหนึ่ง เพียงแต่ลูกยังไม่รู้จักวิธีใช้มัน หรือไม่รู้ว่าจะควบคุมมันยังไงใช่ไหม” “ค่ะแม่ พลอยกลัว” น้ำพลอยยอมรับด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น “พลอยกลัวว่าถ้าวันใดวันหนึ่งมันเกินจะควบคุม วันนั้นพลอยอาจจะไม่ได้อยู่ที่นี่กับทุกคน” พิณทิพย์ยิ้มอ่อนโยนแล้วรั้งไหล่อีกฝ่ายมากอด “ลูกไม่ต้องกลัวหรือคิดมากอะไรทั้งนั้นนะ สิ่งที่อยู่ในตัวลูกคือพลังในทางที่ดี ต่อไปจะมีคนที่รอการช่วยเหลือจากลูกอีกไม่น้อยเลย แม่เชื่ออย่างนั้น” “พร้อมแล้วครับ ไปหาหมอกันได้แล้วสาวๆ” เสียงห้าวของเพชรตามด้วยร่างสูงหนึ่งร้อยแปดสิบสี่เซนติเมตรที่ก้าวเข้ามาในห้องนอนด้วยใบหน้าสดใส ทำให้สตรีในห้องนอนทั้งสามคนหันไปมองด้วยรอยยิ้ม โดยเฉพาะพิณทิพย์ที่มองลูกชายคนรองซึ่งโตเป็นหนุ่มรูปงาม เค้าโครงเหมือนชายต่างชาติ จะว่าไปหล่อเหลาราวกับดาราฮอลลีวู้ดเลยก็ว่าได้ เรือนร่างของเขาแข็งแรงเพราะออกกำลังกายสม่ำเสมอ เพชรย่นคิ้วอย่างแปลกใจ “มีอะไรเหรอครับแม่” “พิมพ์เขาไม่ต้องการหมอแล้วจ้ะเพชร หมอวิเศษรักษาพิมพ์แล้ว” ชายหนุ่มอึ้งไปชั่วขณะ เขามองไปยังน้องสาวที่ถูกเก็บมาเลี้ยงพร้อมกัน แต่ด้วยสิ่งที่ไม่เหมือนกันในหลายอย่างทำให้เขาคิดว่ายังมีหลายสิ่งที่คลุมเครือและมันทำให้เขาคิดว่าแม้จะมาจากที่เดียวกัน แต่ก็อาจจะไม่ใช่พี่น้องกัน เพราะนัยน์ตาของน้ำพลอยที่เป็นสีฟ้า ขณะที่เขาเป็นสีเทา ผมของน้ำพลอยเป็นสีน้ำตาลอ่อน ในขณะที่ผมของเขาเป็นสีดำสนิท ไม่ว่ายังไงก็ตามความสงสัยก็ไม่ได้ทำให้ความรักลดน้อยลงไปแม้แต่น้อย “แล้วเพชรล่ะ มีพลังพิเศษเหมือนที่พลอยมีหรือเปล่า” พิมพ์รักเอ่ยขึ้นล้อๆ แต่คำพูดของเธอกลับตอกย้ำสิ่งที่กำลังคิดอยู่ “บางทีการที่ผมไม่มีพลังที่ว่านั่น อาจเป็นเพราะเราไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ ก็ได้ครับพี่พิมพ์” น้ำพลอยสบนัยน์ตาสีเทาของพี่ชายแล้วเอ่ยออกมา “พลอยชักอยากรู้เสียแล้วสิคะ ว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน” น้ำพลอยไม่อาจหยุดครุ่นคิดถึงพลังที่มีอยู่ในตัวเองได้เลย แม้ทุกคนในครอบครัวจะบอกเธอว่ามันคือพลังพิเศษ แต่มันก็ยิ่งสร้างความสงสัยใคร่รู้ในชาติกำเนิดและที่มาของตัวเอง เธอย้อนคิดถึงเหตุการณ์ในอดีตแต่ก็ไม่มีเหตุการณ์อะไรที่บ่งบอกถึงความแตกต่างที่น่าหวั่นใจ เธอเคยได้รับอุบัติเหตุจากการปั่นจักรยาน จากการเล่นกีฬาที่โรงเรียน เธอเคยมีเลือดออกและเลือดของเธอก็เป็นสีแดง ไม่ได้เป็นสีฟ้าสีน้ำเงินหรือสีดำเสียหน่อย หญิงสาวนึกขำตัวเองที่อยู่ดีๆ ก็คิดว่าตัวเองจะเป็นเหมือนตัวละครในหนังแฟนตาซีหรือวิทยาศาสตร์ ถึงอย่างนั้นเมื่อล้มตัวลงนอนก็ยังอดคิดเรื่อยเปื่อยไม่ได้ กลางดึกภายในห้องนอนมืดสลัว พลังงานสีฟ้าจางคล้ายแผ่นบางเป็นวงกว้างเริ่มเข้มขึ้น พร้อมกับเงาหนึ่งคล้ายคนปรากฏ เสียงขาดๆ หายๆ จากเงานั้นดังแผ่วเบาคล้ายกับลอยมาจากที่ไกลแสนไกล “เอมิลา...เอมิลา...ลูกพ่อ” “ใคร คุณเป็นใคร” คนบนเตียงโต้ตอบทั้งที่ยังหลับตา “พ่อ...พ่อเอง...เอมิลา” “พ่อเหรอ!” มือของน้ำพลอยกำเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว “มันกำลังจะมา...ตามหาลูก...ระวังตัว” “ใครคะ ใครจะมาตามหาฉัน” “ระวัง” พลังงานสีฟ้าจางค่อยหายไปพร้อมกับเงา ร่างที่นอนอยู่บนเตียงลืมตาก่อนจะทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่ง น้ำพลอยเหลียวมองไปรอบห้อง เธอเปิดไฟที่โต๊ะข้างเตียง มองนาฬิกาเป็นเวลาตีสี่ครึ่ง หญิงสาวลุกขึ้นเดินไปยังหน้าต่างที่เปิดอ้า เธอรวบม่านสีขาวไปยังด้านหนึ่งจากนั้นชะโงกมองไปที่สนามหญ้าข้างบ้าน ไม่มีอะไรเคลื่อนไหวเลยนอกจากต้นไม้ที่ยืนต้นอย่างนิ่งสงบ เธอเดินกลับมาทรุดนั่งที่ริมเตียง ถอนหายใจยาว รู้สึกถึงความโหยหาที่อยู่ข้างในอย่างน่าประหลาด ไม่นานก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง แต่เธอไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ เขาเป็นพ่อของเธอจริงหรือ แล้วเขามาจากที่ไหน? แล้วคนที่จะมาหาเธอเป็นใคร ทำไมเขาถึงต้องเตือนให้เธอระวัง! เมื่อความสงสัยสับสนและความกระวนกระวายรุมเร้าเล่นงาน สุดท้ายน้ำพลอยก็ลุกจากเตียง ตรงไปยังห้องน้ำ เธอจะลองไปท้ายไร่ตรงที่พ่อกับแม่พบเธอที่นั่น คำเตือนจากคนในความฝันยิ่งทำให้เธออยากค้นหาที่มาของตัวเองมากขึ้น ไกลออกไปหลายปีแสง ท้องฟ้าในคืนมืดมิดประดับไปด้วยดวงดาวไม่อาจนับ ดาวเวล่าดวงกลมโตลอยอยู่เหนือเทือกเขา แสงสีนวลสาดจับหน้าผาสูงชัน กระทบแม่น้ำเบื้องล่างที่มืดดำและทั้งกว้างยาวคดเคี้ยวไปตามผาหินจนหายไปกับม่านความมืดเหมือนแผ่นฉากสีดำ ร่างหนึ่งนั่งขัดสมาธิหลับตาอยู่ริมหน้าผา พลังงานสีฟ้าวิ่งไหลวนล้อมรอบตัวเขา ห่างออกมามีแสงสีฟ้าจางจนแทบมองไม่เห็นกำลังวิ่งสู่ร่างกายชายหนุ่ม ที่นี่คือสถานที่ซึ่งธีซัสใช้ในฝึกควบคุมการใช้พลังเพอริลที่อยู่ร่างกาย คนของดาวกรีนาใต้หลายคนมีเพอริลในตัว แต่ไม่รู้วิธีการดึงออกมาใช้และควบคุมมัน ธีซัสเรียนรู้มาจากนาซินพ่อของเขา ตั้งแต่นาซินพาธีซัสหนีจากสมาพันธ์กรีนาใต้มาที่ดาวไครออน และอยู่กับครอบครัวของวิล เขาจะใช้เวลากลางคืนฝึกฝนธีซัสให้เรียนรู้พลังเพอริลและการดึงดูดพลังจักรวาล เพื่อติดต่อกับประธานสมาพันธ์กรีนาใต้ที่ยังอยู่ในดาวกรีนาและไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร “ธีซัส...ธีซัส” “ท่านอาเคดา” “เอมิลากำลังตกอยู่ในอันตราย รีบไปช่วยเอมิลาเร็วเข้า” ************************   Create Date : 13 มกราคม 2560 1 comments Last Update : 13 มกราคม 2560 14:21:19 น. Counter : 879 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีนะจ้ะ แวะมาเยี่ยมนะจ้าาา sinota ซิโนต้า Ulthera สลายไขมัน SculpSure เซลลูไลท์ ฝ้า กระ Derma Light เลเซอร์กำจัดขน กำจัดขนถาวร รูขุมขนกว้าง ทองคำ ไฮยาลูโรนิค Hyaluronic คีเลชั่น Chelation Hifu Pore Hair Removal Laser freckle dark spot cellulite SculpSure Ultherapy กำจัดไขมัน adenaa ลบรอยสักคิ้วด้วยเลเซอร์ ลบรอยสักคิ้ว Eyebrow Tattoo Removal เพ้นท์คิ้ว 3 มิติ สักคิ้ว 3 มิติ ให้ใจหายใจ สุขภาพ วิธีลดความอ้วน การดูแลสุขภาพ อาหารเพื่อสุขภาพ ออกกำลังกาย สุขภาพผู้หญิง สุขภาพผู้ชาย สุขภาพจิต โรคและการป้องกัน สมุนไพรไทย ขิง น้ำมันมะพร้าว ผู้หญิง ศัลยกรรม ความสวยความงาม แม่ตั้งครรภ์ สุขภาพแม่ตั้งครรภ์ พัฒนาการตั้งครรภ์ 40 สัปดาห์ อาหารสำหรับแม่ตั้งครรภ์ โรคขณะตั้งครรภ์ การคลอด หลังคลอด การออกกำลังกาย ทารกแรกเกิด สุขภาพทารกแรกเกิด ผิวทารกแรกเกิด การพัฒนาการของเด็กแรกเกิด การดูแลทารกแรกเกิด โรคและวัคซีนสำหรับเด็กแรกเกิด เลี้ยงลูกด้วยนมแม่ อาหารสำหรับทารก เด็กโต สุขภาพเด็ก ผิวเด็ก การพัฒนาการเด็ก การดูแลเด็ก โรคและวัคซีนเด็ก อาหารสำหรับเด็ก การเล่นและการเรียนรู้ ครอบครัว ชีวิตครอบครัว ปัญหาภายในครอบครัว ความเชื่อ คนโบราณ   โดย: สมาชิกหมายเลข 4057910 23 สิงหาคม 2560 18:08:24 น.