หวัดดีค่ะ คุณนัท ไอ้โรค depressed เนี่ย ติดกันได้ค่ะ แบบว่าถ้ามีคนรอบข้างเป็นนะ ขนาดว่าเราอารมณ์ดีๆ นะ ยังโดนอารมณ์เครียดนั้นพุ่งเข้าใส่โดยไม่รู้ตัวค่ะ อืม.. ใจเย็นๆ นะคะ คนเรามันจะเป็นช่วงๆ เนอะ มีขึ้นมีลง มีดาวน์ก็มีอัพ เฮ้อ..

เหนื่อยเหมือนกันค่ะ ช่วงนี้ บางทีก็ท้อ แต่มันท้อนานไม่ได้ค่ะ มีลูกที่ต้องดูแลอยู่ เดี๋ยวเค้าจะเครียดไปอีกคน ทีนี้ล่ะ ยุ่งใหญ่แน่ๆ

ไม่ได้เข้ามาหลายวัน โอ้โฮ คุณนัทอัพหลายเรื่องเลย อยากคุยด้วยนะคะ อาจจะหลังไมค์ดีกว่าเนอะ เดี๋ยวเค้าว่ายัยนี่พล่ามอะไรวะ อิอิ

เอาใจช่วยนะคะ ถ้าผ่านอารมณ์นี้ไปได้ ก็คือจะดีขึ้นค่ะ

ยัยนัทเอ๊ย

ถ้านัทไม่อยากทำ ก็ไม่ต้องไปทำสิ

ทำแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะ ถ้าเราทำได้ เราภาคภูมิใจ เราก็มีความสุขไง

แล้วก็บอกใครๆ ได้ว่าชั้นทำได้เห็นม๊ย ชั้นเป็นลูกกตัญญูนะ เห็นมั๊ย

ความสุขมันอยู่ที่ตรงนั้นแหละ ถึงแม้จะเหนื่อย

ไม่เห็นคนอื่นเค้ามาเหนื่อยกัยเราบ้างเลย

นี่แหละ มันอยู่ตรงนี้ ถ้าเราทำสำเร็จนะ

แต่ถ้าเหนื่อยนัก พักบ้างก็ได้

หรือว่าถ้าอยากเปลี่ยนใจ ไม่อยากทำแล้ว

ความภูมิใจอะไร ไม่อยากได้แล้ว ก็เลิกซะ ทำเพื่อตัวเองบ้าง

เพื่อตัวเองจะได้มีความสุขไง แต่ก็ต้องยอมรับถึงชะตากรรม ที่คนรอบข้างเค้าจะต้องมีการพูด ซักถามกันขึ้นมา เพราะเค้าต้องหาหนทางแก้ไข

เอาเป็นว่า อะไรก็ตาม ที่นัททำแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะ แต่ต้องยอมรับมันว่า ได้อย่างก็ต้องเสียอย่าง

คิดดูให้ดีดี ตัดสินใจให้รอบครอบ

เลือกทางที่เราคิดว่า เราเสียหายน้อยที่สุด และมีความสุขมากที่สุด

ความสุขของเรา กับความสุขของพ่อแม่

บางที มากไปบ้าง นอ้ยไปบ้าง แบ่งๆ กันไปได้ก็ดี ทั้งสุข และทุกข์แหละ

อย่าเอามาเป็นภาระซะคนเดียว

เขียนซะแยะเลยวุ้ย วันนี้

อ่านแล้วเหนื่อยแทน

คิดถึงนะคะ

สุขภาพแข็งแรงค๊า

ขอบคุณค่ะ คุณ sandpainterช่วงนี้รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ อาจจะไม่ได้ไปยิมนานแล้วก็ได้

หรือเป้นเพราะก่อนหน้านี้ ก็ทำงานๆ ส่งเงินกลับๆๆ ไม่เคยคิดว่ามันจะอีกนานเท่าไหร่

หรือเป็นเพราะเพิ่งรู้จากน้องชายว่ามันมีตังเก็บก้อนใหญ่ให้blew out ในขณะที่เรา ต้องบากหน้าไปขอกู้ชาวบ้านด้วยดอกร้อยละยี่สิบต่อเดือน ตอนที่อยู่เมืองไทย เพื่อมาให้พ่อแม่ และจ่ายค่าใช้จ่ายในบ้าน

หรือไม่ก็แค่รู้สึกน้อยใจว่าทำไมถึงต้องทำงานหนักอยู่คนเดียว โดยที่ไม่รุ้ว่าจะไปสิ้นสุดเมื่อไหร่

หรืออาจจะเป็นเพราะ ต้องเลิกกะเเฟนเพียงเพราะเรารู้ว่า เรามีภาระที่หนักเกินกว่าจะเอ็นจอยไลฟ์ไปกะเค้าได้ ซึ่งเค้าก็ไม่เข้าใจว่าทำไม

แล้วก็มองไม่เห็นว่า อนาคตเราจะเป็นยังไง เพราะทุกวันนี้มีชีวิตเพื่อเงินที่จะส่งกลับบ้านเท่านั้น

หรือไม่อีกอย่าง..โรคซึมเศร้าของคนรอบตัวมันกระโดดมาเกาะเราซะแล้ว แห่ะๆ
หวังว่าพรุ่งนี้ตื่นจะดีขึ้นค่ะ

อ่านแล้วคุณนัทเป็นเด็กกตัญญูออกนา ถึงจะเหนื่อยแต่ว่าเราทำแล้วเราภูมิใจและสิ่งที่เราทำก็น่าภูมิใจออก นิดเองซี่ยังไม่ถึงครึ่งของคุณนัทเร้ยยยย นี่เลยต้องดูเอาเป็นตัวอย่างซะแล้วสิค่ะ

คุณแบมขอบคุณค่า สำหรับกำลังใจ กะดอกไม้สวยๆทุกวัน

เจ๊ตุ...บางทีหนูเกิดมาเพื่อใช้กรรมมังคะ
เพราะหนูไม่สามารถมีความสุขได้ ถ้าต้องเห็นพ่อแม่ญาติพี่น้องไม่สบายใจ เพราะหนูคิดว่าหนี้ก้อนนั้น ก็คือเงินที่พ่อแม่เอามาเลี้ยงน้องกะหนูอ่ะแร่ะ ตอนนี้จะให้ทำไร ลำบากแค่ไหน ก็ต้องทำให้เค้าไม่ต้องเหนื่อยอีก

แค่เค้าพยายามจะให้สิ่งที่ดีที่สุดกะลูกมาตลอดตอนที่เราเด็ก แค่นั้นก็เป็นบุญคุณที่ทดแทนกันไม่หมดแล้ว

หนูถึงรู้สึกดีขึ้นมาก ที่อยุ่ห่างจากพวกเค้าแต่มีตังส่งไปไม่ต้องให้เค้าลำบากอีก ถึงจะคิดถึง แต่การอยู่ห่างๆแล้วรับรู้ว่าพวกเค้ามีความสุขดี มันดีกว่าอยู่ใกล้ๆเยอะเลยค่ะ

ถึงกระนั้น ...บางทีมันก็เหนื่อยขึ้นมาซะเฉยๆ...แค่เสี้ยวนึงของความคิดอ่ะค่ะ พรุ่งนี้ก็คงจะตื่นขึ้นมา ลืมให้หมดแล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่ออ่ะค่ะ

คุณนิดจ๋า หนูนัทไม่ได้ดีขนาดนั้นหรอกค่ะ คิดว่ามันเป็นกรรมเก่ามาเช่นนั้นมากกว่าค่ะ อิอิอิ

มาเป็นกำลังใจ ให้เธอหายเหนื่อย

เดี๋ยวมันก็ผ่านไปค่ะ แล้วเราก็จะรู้สึกดี กับสิ่งที่เราได้ทำลงไป

เด๋วจะส่งเด็กหนุ่มไปเซ่น

ดาวลูกไก่ (หลายเดือน) พักบ้างก็ดีนะ อย่ารีบเร่งมาก ปล่อยให้ความรักเข้ามาหาบ้าง ...

มาให้กำลังใจคุณนัทค่ะ

สู้ๆ นะคะ เหนื่อยก็พักบ้าง

เครื่องจักรยังต้องพักเลย

ดูแลสุขภาพทั้งกายและจิตนะคะ ^^




...

เป็นกำลังใจให้น๊า ค่อยๆคิด
แล้วมันก็จะผ่านไป

ไปเที่ยวมั้ย???

ง่า คุณนัททำฉันน้ำตาไหล
วันนี้บอกไม่ถูก คิดถึงพี่สาวอย่างแรง
เธอก็เสียสละสุดสำหรับครอบครัว
ทุกคนรักเธอที่สุด

เชื่อเถอะนะทุกคนที่อยู่ทางนี้
เขาก็คงคิดแบบนั้นนะ
อย่าคิดมากนะ
ช่วงจิตตกมักจะเป็นงี้แร่ะ
เขียนระบายมาเยอะๆเลยค่ะ
เดี๋ยวจะหายอาจจะช่วยได้นะ

ขอให้เข้มแข็ง
เดี๋ยวมันก็จะผ่านไปนะคะ

ขอบคุณพี่สุภาสำหรับหนุ่มๆค่ะ เอาไปทำไรอ่ะ หนุ่มๆอ่ะ ทำไม่เป็น อิอิอิ

ขอบคุณกำลังใจจากนุชชี่ กะหนูโบว์ด้วยนะคะ เดี๋ยวจะไปเที่ยวแอทแลนต้า ต้นเดือนหน้าแย้ว

ขอบคุณหนูเด้กเล็กคนเก่ง ที่เข้ามาให้กำลังใจเรื่อยๆเรยนะจ้ะ พี่อยากเม้นที่บ๊อกหนู ทำไมเม้นไม่ได้ไม่รู้ กดไม่ไป

และสำคัญมากๆ สำหรับหนูเจ้าหญิงที่เข้ามาคุยด้วยเกือบทุกวันตั้งแต่เริ่มเขียนบล็อก เป็นคนที่ทำให้รู้สึกว่าไม่ได้อยู่คนเดียวในเมืองนี้อ่ะจ้ะ

เป็นกำลังใจให้อ่าค่ะ

ง่า....ติดฉันหรือเจ้านัทศรี

เอิ๊ก ๆ .....ไข่ยังไม่ตกเหมือนกันฟ่ะ 555

บ้า ๆ ๆ ......
ฉันไม่เศร้าน่อ
หาเรื่องออกจากบ้านมาหลายวันแระเนี่ย- -'

แต่ทำไม....
เขียนได้ขนาดนั้น....ขนาดนี้ ไป ขนาดไหน


เหนื่อยก็พัก(ยก)
ว่าแต่....พัก ลงเหรอยะ
ไม่ค่อยเชื่อเลย

สู้ต่อไป...สไปเดอร์เกิลร์

มาเป็นกำลังใจ เสียอะไรก็เสียได้ครับ ยกเว้นเสียกำลังใจนี่แหละ ที่ต้องห้ามมิให้เสียเป็นอันขาดครับ .... ระบายด้วยการเขียนนี่แหละ..ดีที่สุดครับ

เกิดมาทุกคน พ่อแม่เป็นเจ้าหนี้ของเราทุกคน
หนี้บุญคุณ ใช้คืนยังไงก็ไม่หมดกันหรอกค่ะ


แต่ก็ทำเท่าที่ทำได้
ทำไม่ได้ก็บอกพวกท่านไปตรงๆ
เพราะฝืนมากไป ไม่ดีแน่ๆค่ะ

ดูแลและให้เวลากับตัวเองบ้าง

เพราะคุณไม่ใช่หุ่นยนต์

ครัวซองร้อนๆๆค่ะ

คิดถึงค๊า

ปล.ไม่ได้ทำเองนะคะ รูปยืมมาจากเวปต่างชาติค่ะ คิคิคิ

ดีใจจัง พี่เกือกซ่าจะเข้าไปตอบ blog ด้วย
อาจจะ server เค้าคนเยอะ เลยกดไปมั่งไม่ไปมั่งมั้งคะ

สู้ๆ สู้ตาย
( full house เพิ่งจบ << ละครเกาหลี)

^
^
^
โอ๊ะ อยากกิน ยังมะได้กินไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย ตั้งแต่เช้า (เพราะขี้เกียจ ออก)

เหนื่อยก็พักก่อนนะนู๋นัท...ส่งน้อยลงไม่ได้เหรอ จะได้ไม่ต้องถีบหนัก 210 เดือน มันเยอะแล้วนะ คนเราต้องพอใจในสิ่งที่ตนเองมี ดิ้นรนเกินไปมันก็จะทุกข์ใจอยู่อย่างนี้แหละ เป็นห่วงเพื่อนคนนี้นะ :)

เหนื่อยนักก็พักมั่งเถอะ... นัทเอ๊ย
ไปไหนไกลๆ .. หาแรง หากำลังใจเติมให้ตัวเองซะก่อน
แล้วค่อยสู้มั้ย
...
...
นะ

อย่าคิดมากจ้า ทำใจให้สบายนะจ๊ะ เป็นกำลังใจให้ตลอดจ้ะ