กลับบ้านเมื่อไหร่ ...เจอกันแน่นอน เหมียวๆที่เมืองไทย
ไม่รุ้เป็นอะไร ตั้งแต่มาอยู่เมกา เจอแต่เหมียวหยิ่งๆทั้งน้านเรย อาจเป็นเพราะเจ้าของสั่งสอนมาว่า อย่าไปเที่ยวเล่นกะใครง่ายๆ เพราะเดี๋ยวโดนจับไป เชลต์เตอร์ (คือ บ้านหมาแมวจรจัด) หมาเหมียวพวกนั้น จะโดน "เก็บ" ถ้าไม่มีคนมารับไปอ่ะ เพราะงั้น เหมียวแถวบ้านจะไม่ยอมมาเล่นด้วยเท่าไหร่ แถวบ้านที่เราอยู่มันกลางเมืองด้วยล่ะ ไม่มีเหมียวเดินเล่นข้างนอกเลย เศร้ามาก
คุยกะน้องชายที่อยู่ลอนดอน..น้องบอกว่า เหมียวลอนดอนอ้วนมาก แล้วก็ออกมาเดินบ่อยๆ เวลาแดดออก..อยากไปอยู่ลอนดอนมากๆเลย เกิดอาการอยากเล่นเหมียวรุนแรง ถึงรุนแรงที่สุด
ตั้งแต่เกิดมา ยังไม่มีช่วงไหนของชีวิต ที่ขาดแมวขนาดนี้มาก่อนที่บ้านมีเหมียวสิบกว่าตัวตั้งแต่เกิด อยู่เมืองไทย เดินไปวัด ไปโรงเรียน ก็มีเหมียวไว้เล่นแล้ว อยู่ที่นี่ คิดถึงอุ้งตีนนิ่มๆ กะพุงขนๆ จะขาดใจ
วันนี้ ไปเที่ยวบ้านเพื่อน แถวชานเมืองนิดนึง ..เอ่อ..ชนบทเรยล่ะ ประมาณ มีทุ่งสตรอเบอรี่รอบๆ เจอเหมียวอ้วนหน้าตาบ้านๆ อาบแดดอยู่ที่เฉลียงบ้าน
พยายามยืนคุยอยู่น๊านนาน...เค้าก็เอาแต่มองหน้า ตัวเเข็งๆ ท่าทางไม่ไว้ใจกันสุดๆ
เจ็บใจจิงๆ อาฆาตแค้นไว้ว่า ไม่ง้อก็ด่ะ อย่าให้แม่กลับไปอยู่เมืองไทยนะเมิ้ง... จะไปเอาเหมียวที่วัดมาเลี้ยงสิบตัว
ใครเคยเลี้ยงเหมียวแล้วไม่มีเหมียวมาคลอเคลียด้วยแล้ว คงพอเข้าใจว่า อาการลงแดงเหมียวเป็นยังงัย โดยเฉพาะในกรณีที่บ้านเป็นอพาร์ทเม้นท์ ห้ามเหมียว พื้นปูพรม ยิ่งเศร้า (แอบเลี้ยงไม่ได้อ่ะเพราะขนจะติดตามพรม - แถมไม่มีเหมียวชาวบ้านให้เล่นด้วย)
ตอนนี้ห้ามใครส่งกระทู้ห้องแมว มาให้เด็ดขาด...เดี๋ยวขาดใจตาย เข้าใจมั้ย แม่ปุ้มปุ้ย
Create Date : 06 มิถุนายน 2548 |
Last Update : 6 มิถุนายน 2548 12:55:21 น. |
|
15 comments
|
Counter : 2420 Pageviews. |
|
|
|