เมื่อคนใกล้ไม่เห็นค่า เมื่อมาไกลกลับคิดถึง (2)
ข้างตัวฉันตอนนี้ มีกระเป๋าพราด้าสีดำ รุ่นผ้าใบอยู่ใบนึง ที่เก่าจนขาดไปถึงหู มันเริ่มจาก กระเป๋าข้างในขาดก่อน จนเหรียญเข้าไปกองข้างในช่องว่างระหว่างผ้ากับผ้าใบ ตอนนี้ลามออกมาที่ตรงกลางระหว่างสายสะพายกะตัวกระเป๋าแล้ว
แต่ฉันก็ยังใช้มันอยู่ตลอด จนคนข้างตัวชอบถามว่า มันขาดแล้วยังจะเอามาใช้อีก ช่วยไม่ได้ พวกเพื่อนเกาหลีบ้ายี่ห้อมันดูไม่ออกนิว่าเป็นของปลอม อิอิอิ
ฉันไม่ได้บอกใครว่า เวลาฉันใช้กระเป๋าใบนี้ ทำให้ฉันคิดถึงช่วงเวลาที่ดีในชีวิตช่วงนึง ที่ได้รู้จักพี่สาววคนนึงที่ให้กระเป๋าใบนี้กะฉันมา
พี่บอกว่า "ถ้าไม่แคร์ว่ามันของปลอมนะ เจ๊ก็อยากให้นัทเอาไปใช้" พี่เค้าเห็นว่า เราใช้กระเป๋าเก่าๆขาดๆสกปรกจนเอือมแล้วอ่ะมัง
ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาลำบากของชีวิตเรยล่ะ ทั้งปัญหาการเงิน การงาน ความรักรุมเร้า ตังไม่มีจะเอาไปซื้อกระเป๋าใหม่ เจ๊ให้มานัทก็เก็บ ตอนนั้นคิดว่าจะเก็บไว้ตอนจำเป็น
พอมาเมกา กระเป๋าใบนี้เป็นใบเดียวที่เอามาใช้ และใช้มาตลอดเกือบปี ตั้งแต่ขึ้นเครื่องมาเรย
ทุกครั้งที่มองมัน ก็คำนึงถึงคนให้มาตลอด
น่าแปลกที่คนเราอยู่ใกล้กันมาก จนไม่เห็นค่า
ไกลกันจึงคำนึงถึง
แม้ทุกวันนี้ไม่ได้เจอหรือพูดคุยกับพี่สาวคนนี้อีกแล้ว
แต่ทุกความคำนึงถึงเขาก็มีแต่เรื่องดีๆ
บางทีคนเรา ชะตาไม่ได้ลิขิตให้เป็นเพื่อนกันไปตลอด
เก็บไว้แต่ความทรงจำดีๆก็พอแล้วกระมัง
| Create Date : 25 กุมภาพันธ์ 2548 |
| Last Update : 25 กุมภาพันธ์ 2548 19:01:46 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 2412 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
แต่มีแต่คนถามว่า ซื้อมาราคาเท่าไหร่ อิอิ