Don't Worry, Be Happy

<<
กันยายน 2550
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
30 
 
23 กันยายน 2550
 

Title: กระดังงา




ผมพบกับเธอ...ในโลกแห่งจินตนาการ ในโลกเสมือนจริง...ที่ไร้ตัวตน
ทุกอย่างคงจะราบรื่นดี...ถ้าหากว่า
ผมและเธอ...ไม่ต้องการและเฉยเมยที่จะก้าวข้ามขอบเขตนั้น
ขอบเขตที่ไม่รู้ว่า
ความจริงที่เกิด...ไม่ได้สวยหรูเสมอไป
และไม่ได้มีความจริงแม้นเพียงเศษเสี้ยว

เราคบหากันมาเป็นเวลากว่า 1 ปีแล้ว
เราส่งมอบความรู้สึกดีๆให้แก่กัน
เรามอบของขวัญแทนใจซึ่งกันและกัน
วันวาเลนไทน์ เธอให้ของขวัญผม
ผมก็มอบของขวัญให้แก่เธอ

วันที่เรารู้จักกันครบ 1 ปี
เธอให้ของขวัญผม
ผมก็มอบของขวัญให้แก่เธอ

เพียงแต่
ผมได้พบกับเธอ...ผ่านเทคโนโลยีใยแมงมุม
ผมได้ฟังเสียงเธอ...ผ่านทางโทรศัพท์
ผมได้เห็นใบหน้าของเธอ...ผ่านทางรูปถ่ายที่ส่งถึงกัน
ผมอยู่กับเธอ...แค่เพียงในโลก 2 มิติเท่านั้น
โลก 3 มิติจะเป็นอย่างไร...เราต่างไม่เคยรู้

วันนี้แหล่ะผมจะได้รู้เสียทีว่า
โลก 3 มิติที่ผมเฝ้ารอคอยจะเป็นอย่างไร
นี่ไม่ใช่โลกเสมือนจริงแล้วนะ
หากแต่เป็นโลกแห่งความจริง

ผมตกลงนัดกับเธอเสร็จสรรพ
ผมใส่เสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงยีนส์ และรองเท้าผ้าใบ

เธอใส่เสื้อยืดสีขาว มีผ้าคลุม กระโปรงยาว

เวลานัดหมายคือ 11 นาฬิกาตรง

และแล้วเวลานั้นก็มาถึง

ผมเฝ้าชะเง้อมอง รอแล้ว รอเล่า
จนเวลาผ่านมาจนเกือบบ่ายแล้ว...เธอก็ยังไม่ปรากฏกายเสียที
ในขณะที่จิตของผมกำลังหมดหวัง
ก็มีมือมาสะกิดที่ไหล่ผม....

“ใช่คุณอาร์มหรือเปล่าคะ?”
“ใช่ครับ” ผมตอบแบบงงๆ
“นี่จอยนะคะ”
“เหอ...หา...ป้าเนี่ยนะ!” (ผมนึกในใจ)
“ขอโทษด้วยนะคะ ที่จอยไม่ได้ส่งรูปจริงๆ ให้อาร์มดู
จอยกลัวอาร์มไม่ยอมคุยกับจอย เลยส่งรูปน้องสาวไปให้ดูแทน”
ผมกำลังยืนนิ่งอึ้ง ขณะที่เธอกำลังอธิบาย ถึงตัวตนของเธอ

มันช่างแตกต่างจากรูปที่เธอส่งมาให้ผมราวฟ้ากับเหว
“แต่เรายังคบกันต่อไปได้ใช่ไหม”
สายตาอันเว้าวอนของเธอจับจ้องมาที่ผม
คงจะน่ารักกว่านี้ถ้าเธอยังสาวกว่านี้

“เอ่อ...ขอโทษนะครับ...จอย...เอ่อ..พี่จอยอายุเท่าไหร่แล้วหรือครับ”
“แหม เสียมารยาทนะอาร์ม...จอยบอกก็ได้ 38 จ๊ะ”

โห....โคตะระแก่เลยว่ะ...ซวยแล้วกูเอาไงดีวะ
“แล้วพี่มีน้องสาวอายุ 18 หรือครับ...”ผมซักเธอต่อด้วยความใคร่รู้
“เอ่อ...”
“พี่ครับ...ทำไมต้องโกหกกันด้วยล่ะ”
“จอยไม่ได้ตั้งใจนะ อาร์มอย่าโกรธจอยซี”

น้ำเสียงเธอกับในโทรศัพท์ช่างเหมือนกันจริงๆ
เธอเป็นคนที่เสียงหวาน และเสียงดูเด็กมากครับ เพียงแต่ว่า...

“พี่เป็นคนที่เล่นละครได้เก่งมากเลยนะครับ...ผมเชื่อพี่ทุกอย่าง...
ผมหลงพี่จนหัวปักหัวปำ แต่พอมาเจอกันจริงๆ กลับไม่ใช่....”

“ขอโทษจริงๆนะ อาร์มจ๋า...อย่าโกรธจอยเลยนะ จอยไม่มีทางเลือกจริงๆ”
“ไม่เป็นไร...ผมผิดเองที่เชื่อคนง่าย ผมน่าจะ...เว้ยยย!!”
ผมตะโกนขึ้นมาอย่างหัวเสีย

“แล้วพี่มีผะ...เอ่อ...สามีหรือยัง”
“มีแล้วจ๊ะ” เธอเสียงอ่อย

“แล้วพี่มายุ่งกับผมทำไม!!” ผมตะคอกใส่เธอ

ช่วงเวลาที่ผมคบ...เอ่อคุยกับเธอ ผมไม่เคยมองผู้หญิงคนไหน
ผมซื่อสัตย์กับเธอตลอด ทั้งๆที่ในรั้วมหาวิทยาลัยของผม มากมายไปด้วยดอกไม้หลากสีสัน ซ้ำยังเป็นคนที่มีอยู่จริง...ที่ผมสามารถจับต้องได้
ที่สำคัญ พวกเธอ มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับผม
ผมไม่น่าโง่เลย...ผมนึกเจ็บใจให้กับความโง่ของตัวเอง

เอ่อ...เรียกว่าควายไปเลยดีกว่า
ไอ้ควายเอ้ยยยยยยยยยยยย!!

“ก็...ก็ สามีพี่”
“ทำไม เค้ามีเมียน้อยหรือไงครับ”
สิ้นเสียงผมเธอก็ปล่อยโฮออกมาทันที
ผมไม่น่าพูดจาทำร้ายจิตใจเธออย่างนี้เลย...เฮ้อ

“เงียบซะนะครับ...ผมขอโทษ...ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“มะ...ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ...จอยรู้ตัว...ว่าจอยเป็นคนผิด
จอยทำร้ายจิตใจอาร์ม...แต่รู้ไหม...ว่าจอยก็เหงา
จอยต้องอยู่บ้านคนเดียว...เลี้ยงลูกคนเดียว”

“พี่มีลูกแล้ว” ผมโคตรตกใจ
เธอพยักหน้า...

“จอยไม่อยากอยู่คนเดียว...ให้มันฟุ้งซ่าน
รู้มั้ย พอจอยมีอาร์มเข้ามาในชีวิต...จอยมีความสุขขึ้นนะ
จอยไม่ต้องรอให้มันกลับบ้าน
จอยไม่ต้องถามมันว่ามันไปไหนมา
จอยรู้เพียงว่า ทุกๆวันชีวิตจอยมีความหมายขึ้น
เมื่ออาร์มก้าวเข้ามาในชีวิต...
จอยอยากจะบอกความจริงมาตั้งหลายทีแล้ว
แต่จอยไม่กล้า จอยกลัวเสียอาร์มไป ฮืออออออ”

พอเธอพูดจบ...เธอก็ร้องไห้ออกมาอีก 1 ชุดใหญ่
ผมเริ่มเขาใจเธอบ้างแล้วล่ะ...
ทุกคนย่อมมีเหตุผลของตัวเอง

“แล้วพี่จะทำยังไงต่อไป...ผมว่ามันคงไม่เหมือนเดิมแล้วล่ะ”
“ไม่นะ...เรายังคบกันต่อไปได้นี่จ๊ะ..อาร์ม...จอยขาดอาร์มไม่ได้นะ”

เธอพูดพร้อมกับหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงออกจากกระเป๋า
“จอยให้อาร์มนะ...จอยอยากให้อาร์มรับไว้นะคะ”
“โหย...นี่ๆ พี่...ผมว่าพี่นะ...เก็บไว้ให้ลูกพี่เถอะนะอย่าทำอย่างนี้เลย”
ทันใดนั้นเธอก็ทรุดเข่าลง....
“นะคะอาร์ม...รับไว้เถิดนะ...จอยขอร้อง”

ผมตกใจที่เธอช่างกล้าทำเช่นนั้น และผมก็สังเกตเห็นสายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เรา 2 คน จริงๆแล้ว ผมว่าเรา 2 คนคงเป็นจุดเด่นของที่นี่มานานมากแล้วล่ะ

“แล้วอาร์มอยากได้อะไร ต้องการอะไรบอกจอยได้เลยนะ”
“อาร์มยังเรียนอยู่ใช่ไหม...จอยส่งเสียอาร์มได้นะ”
เธอยื่นขอเสนอให้ผมสุดฤทธิ์

“เฮ้อ...เอาเถอะๆ...พี่ลุกขึ้นก่อนนะ” ผมประคองเธอให้ลุกขึ้นยืน
“จริงๆแล้ว...ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรพี่มากมายเท่าไหร่หรอกนะ”
ผมไม่พูดเปล่า พลางโอบเอวของเธอไว้
“ผมว่าเราไปหาที่นั่งคุยกันดีๆ ดีกว่านะ”

และแล้ว...เราสองคนก็เดินไปเคียงคู่กัน
มือหนึ่งผมจับกุมมือของเธอไว้
ส่วนอีกมือ...ถือกล่องกำมะหยี่สีแดงที่เพิ่งได้มาอยู่

ผมบอกแล้วไง...ว่าแต่ละคน...ก็ย่อมมีเหตุผลของตนอยู่
ผมก็เช่นเดียวกัน..


เนอะ...แม่กระดังงาลนไฟของผม







Create Date : 23 กันยายน 2550
Last Update : 23 กันยายน 2550 22:42:33 น. 5 comments
Counter : 967 Pageviews.  
 
 
 
 
อื้ม.มมม..ม......
เป็นเรื่องแต่งที่อาจจะเกิดขึ้นจริงในโลกอินเตอร์เนทได้นะเนี่ย
 
 

โดย: หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท วันที่: 24 กันยายน 2550 เวลา:14:04:32 น.  

 
 
 

รักต้องห้าม...ห้ามไม่ได้หรอก แต่ละคนก็มีเหตุผลของตนเอง(จริงว่ะ)


ป.ล. ขอบใจที่แวะไปแจ้งข่าวครับเพื่อน...ขอรายละเอียดกว่านี้หน่อย(เมลล์มาก็ได้)
 
 

โดย: sweettoxic IP: 124.120.161.128 วันที่: 26 กันยายน 2550 เวลา:22:47:22 น.  

 
 
 
กลัวทำไมครับ
เดินเข้าไปบอกเลย "ยืดอกพกถุง!!"
เอ๊ยไม่ช่ายยยย


โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 124.121.217.193 วันที่: 30 กันยายน 2550 เวลา:20:38:00 น.


จะให้บอกใครที่หนาย..ย.ยย...
เขียนนำเข้าเพลงเฉยๆ


 
 

โดย: หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท วันที่: 30 กันยายน 2550 เวลา:20:43:25 น.  

 
 
 
อยากเป็นฮีโร่ในใจใครละคะพี่ไปป์ บอกมาดิ เด๋วจัดให้ 555+

ปล. เอาแท็กมาด้วย
แวะไปที่บล๊อกนะคะ
ไปรับคำถาม 30 ข้อ แล้วตอบซะ

จากนั้นส่งต่อด้วยอีก 5 คน 555+ เค้าส่งต่อมา
 
 

โดย: สายลมที่หวังดี (pericardium ) วันที่: 2 ตุลาคม 2550 เวลา:12:40:10 น.  

 
 
 
ง่อ...ขอให้สามีมันมาเห็น ฮ่าๆๆๆ

แล้วจอยจะไม่เหงาอีกต่อไป
 
 

โดย: GottaBeMary วันที่: 2 ตุลาคม 2550 เวลา:17:46:42 น.  

Name
Opinion
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก

ยางมะตอยสีชมพู
 
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




เป็นมนุษย์เงินเดือน รับใช้การตลาด
ต้องคิดงานให้เกินคาด แล้วจะได้ตังค์ใช้

ชอบดนตรี เสียงเพลงเป็น ชีวิตจิตใจ
ตัวอักษรนั้นไซร้ กัดแทะได้ ทุกวี่วัน



ลายปากกา


ของเค้าดีจริง เข้าไปเยี่ยมชมกันได้ครับ ^ ^
ถึงแม้ว่าผมอาจจะยังไม่ใช่นักเขียน ถึงแม้ว่าผมอาจจะไม่มีคุณสมบัติแม้ที่จะคิดเขียน และถึงแม้ว่า เรื่องที่ผมเขียนนั้นจะห่วยแตกแค่ไหนก็ตาม แต่ว่ามันก็ออกมาจากมันสมองอันน้อยนิดของผม ขอร้องเถิดครับ กรุณาอย่าเอาไป คัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง ส่วนหนี่งส่วนใดหรือทั้งหมดของงานเขียนของผมเลย (ยางมะตอยสีชมพู) ผมขอสงวนสิทธิ์ตามกฏหมาย ซึ่งหากฝ่าฝืนโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว จะมีโทษ ปรับตามกฏหมายตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือนำเรื่องไปเสนอสำนักพิมพ์ ถือเป็น การเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือน ถึง 4 ปี หรือ ปรับตั้งแต่ 100,000 บาทถึง 800,000 บาท หรือ ทั้งจำทั้งปรับนะครับ ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง ที่ยังเข้าใจ และเห็นใจคนชอบเขียนห่วยๆอย่างผม (ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ. กฏหมายลิขสิทธิ์)
[Add ยางมะตอยสีชมพู's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com