Don't Worry, Be Happy

<<
กรกฏาคม 2552
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
262728293031 
 
26 กรกฏาคม 2552
 

Title: คืนเหงา ฝนโปรย กับความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจ

“ออกมาหาหน่อยได้ไหม”



เสียงจากปลายสายเพียงหนึ่งประโยคสั้นๆ ทำให้ผมดีดตัวลงจากที่นอนในค่ำคืนที่เงียบสงัด

ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายผมขี่มอเตอร์ไซค์ฝ่าพายุฝน จุดมุ่งหมายเพื่อไปหาเธอคนนั้น
แม้จะแปลกใจอยู่บ้างเล็กน้อยกับคำขอร้องของเธอ แต่ผมก็ไม่ปฏิเสธ หรือมีทีท่าลังเลแต่อย่างใด


นั่นคือสิ่งที่ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

........................................................................................................................................................



คืนเหงา ฝนโปรย กับความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจ


ในค่ำคืนที่เหน็บหนาวในวันฝนพรำ

ปลอกหมอนสีขาวเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา


“นี่ฉันต้องอยู่คนเดียว ในคืนที่หนาวเหน็บเช่นนี้หรือ”
ฉันถามตัวเองอยู่ในใจอย่างเงียบๆ คนเดียว


ฉันคิดถึงไออุ่นของเขา คิดถึงอ้อมกอดของเขา คิดถึงรสรักของเขา
ฉันคิดถึงทุกๆ สิ่ง ทุกๆ อย่างที่เป็นเขา


ฉันไม่รู้ตัวว่าฉันกำลังทำอะไรลงไป
รู้สึกตัวอีกที...ฉันก็วางสายโทรศัพท์ไปแล้ว

ฉันโทรหาผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ซึ่งรู้จักกันเพียงแค่อาทิตย์เดียว
ช่างเป็นความสัมพันธ์ที่ผิวเผินสิ้นดี เพราะอะไรกันนะ ฉันถึงได้ตัดสินใจโทรไปหาเขาให้มาหากลางดึกอย่างนี้

อาจจะเป็นเพราะเหงา อาจจะเป็นเพราะฉันไม่มีใคร
หรือฉันอาจต้องการใครซักคนมาอยู่เป็นเพื่อนในค่ำคืนที่หนาวเหน็บเช่นนี้...ก็เป็นได้


........................................................................................................................................................

ผมมาถึงห้องพักของเธอในสภาพเนื้อตัวที่เปียกโชก


สายฝนยังคงโปรยปรายอยู่

ผมมองขึ้นไปบนอาคาร
ในคืนที่ฝนพรำเช่นนี้ทุกคนคงกำลังดำดิ่งสู่ห้วงแห่งนิทรา
มีเพียงแสงไฟจากห้องของเธอเท่านั้น ที่เล็ดลอดผ่านจากความมืดมิดมากระทบสู่สายตาของผม

ผมก้าวเดินไปตามแสงไฟนั้น...

หยดน้ำจากตัวผมไหลหยดเป็นทาง ตามทางเดินที่ผมกำลังไปที่ห้องของเธอ คล้ายกับว่าผมกำลังเดินทางเข้าสู่เมืองที่ผมไม่รู้จักจนต้องทิ้งร่องรอยไว้ หากว่า...เกิดผมหลงทางขึ้นมา ผมจะได้คลำทางกลับที่พักของผมได้ถูก


เพียงไม่กี่นาที ผมก็หยุดอยู่ตรงที่หน้าห้องของเธอ

ผมรวบรวมความกล้า...กำมือขวาอย่างหลวมๆ เงื้อมือเล็กน้อย
และทิ้งน้ำหนักลงสู่ประตูห้องของเธออย่างไม่สู้จะเต็มแรงนัก

........................................................................................................................................................


ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก

เขามาแล้ว!


ฉันนึกขันในใจ เขาไม่มีแรงหรืออย่างไร ถึงได้เคาะประตูได้เบาเสียอย่างนั้น
หากฉันไม่ได้ตั้งตารอเขา ฉันคงไม่รู้ตัว ว่าเขาได้เดินทางมาถึงแล้วแน่ๆ

ฉันรวบรวมความกล้า เดินไปที่ประตูห้อง
ก้มลงจ้องมองที่ตาแมว เพื่อให้แน่ใจว่า คนที่มา คือเขาจริงๆ


........................................................................................................................................................


เธอเปิดประตูออกมา หลังจากที่ผมเคาะประตูเรียกเธอเพียงไม่กี่วินาที
ท่าทางของเธอดูตกอกตกใจกับสารรูปของผมมาก แต่เธอก็เผลอหัวเราะออกมาอย่างลืมตัว


........................................................................................................................................................

ตอนแรกฉันก็ไม่คิดว่าเขาจะมาหาฉันตอนฝนตกอย่างนี้จริงๆ หรอกนะ
แต่ทำไมนะ พอเขามาถึงฉันกลับรู้สึกโล่งใจอย่างไรไม่รู้

แล้วดูสภาพของเขาตอนนี้สิ...
ฉันนึกไปถึงภาพของลูกหมาตกน้ำ ที่รอดชีวิตขึ้นมาได้อย่างหวุดหวิดเลยทีเดียว


ฉันเผลอหัวเราะออกมา พร้อมกับวิ่งไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้เขา


เขาดูยิ้มแย้มอารมณ์ดี ใบหน้าของเขาปราศจากความหงุดหงิด
ทั้งๆ ที่เขาสมควรที่จะอารมณ์เสีย กับผู้หญิงที่เอาแต่ใจตัวเองอย่างฉัน
ฉัน...ที่เรียกเขามากลางดึก แถมฝนยังตก ทั้งๆ ที่เขาน่าจะนอนหลับสบายอยู่ภายใต้ผ้าห่มอุ่นไปแล้ว


ขณะที่เขากำลังเช็ดหัวด้วยผ้าเช็ดตัวของฉันอยู่ ฉันก็ได้พูดกับเขาออกไปว่า...


“ช่วยฉันจัดห้องหน่อยได้ไหม?”


เขามองหน้าฉันอย่างงุนงง เขาคงคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นบ้าอะไร
ที่เรียกเขามากลางดึก เพื่อมาให้ช่วยจัดห้อง...

ช่วยจัดห้องแค่นี้นี่นะ!
เธอเป็นบ้าอะไรของเธอเนี่ย!


แต่ว่า...

........................................................................................................................................................


“ได้สิ...”

ผมตอบเธอไปทันที

จริงอยู่ที่ตอนแรกผมรู้สึกงงเล็กน้อย
แต่ผมก็รับปากไปแล้วโดยแทบจะไม่ได้คิดตัดสินใจกับคำขอร้องของเธอเลย

........................................................................................................................................................

ฉันน่าจะอายบ้างนะ ที่ให้เขามาช่วยฉันจัดห้องแบบนี้


ห้องของผู้หญิงที่เพิ่งอกหักคนหนึ่ง
ห้องของผู้หญิงที่อยู่อย่างซังกะตายไปวันๆ
ห้องของผู้หญิงที่ไม่เรียบร้อย
ห้องของผู้หญิงที่ดูเหมือนไม่ใช่ห้องของผู้หญิง

ฉันไม่รู้ว่าเขาจะด่าว่าฉันในใจหรือเปล่า...กับห้องที่รกรุงรังของฉัน



........................................................................................................................................................


นานแล้วเหมือนกันนะ ที่ผมไม่ได้จัดห้องอย่างนี้

แต่มันต่างกันอยู่นิดเดียว
นั่นก็คือห้องที่ผมกำลังทำความสะอาด เช็ดถู จัดของให้เป็นระเบียบอยู่แบบนี้...มันไม่ใช่ห้องของผม


ผมเคยได้ยินว่า ห้องนอนของผู้หญิง คือจักรวาลเล็กๆ ของเธอ
ทุกสิ่งทุกอย่าง ความเป็นส่วนตัว อารมณ์ ความรู้สึก จะอยู่ห้องของพวกเธอแทบทั้งนั้น

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมได้เข้ามาในจักรวาลส่วนตัวของหญิงสาว
แถมยังเป็นครั้งแรกในชีวิตของผมอีกด้วย

กับการจัดห้องให้ผู้หญิง...


ผมนึกขันอยู่ในใจ แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ ในเมื่อผมไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไรเธอเลยแม้แต่น้อย
ผมทำให้เธอด้วยความเต็มใจ

........................................................................................................................................................

เช้าแล้ว...เขากำลังนั่งหลับ โดยพิงผนังที่อยู่ข้างเตียงของฉัน
หลังจากที่เราช่วยกันจัดห้องกันจนฟ้าสาง

เขาคงเหนื่อย...


........................................................................................................................................................


ผมรู้สึกตัวเมื่อสัมผัสได้ถึงไออุ่นที่เข้ามาใกล้


เป็นใบหน้าของเธอนั่นเองที่ซุกไซ้อยู่บนหน้าอกของผม
แขนทั้งสองของเธอ คล้องกอดลำแขนของผมไว้แน่น ราวกับว่าจะไม่ยอมให้ผมไปไหน

ผมมองใบหน้าของเธอ...ขยับมือเขี่ยไรผมงามของหล่อน เพื่อให้เห็นใบหน้าของเธอได้ชัดเจนยิ่งขึ้น
ผมรู้สึกอยากกอดเธอจัง...

แต่ก่อนที่สติของผมจะตะเลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้...ผมจำเป็นต้องปลุกเธอ
และกล่าวอำลาเธอเสียที

ท้องฟ้าเปิด แสงสว่างเล็ดลอดจากรูเล็กๆ ของผ้าม่าน ส่องแสงเข้ามาในห้อง...
ผมหวังว่าเธอคงจะหายเหงาแล้วล่ะ

........................................................................................................................................................

เขาปลุกฉันที่กำลังนอนหลับฝันดี


เขากำลังจะกลับ...

ฉันจะทำอย่างไรได้ ในเมื่อนั่นเป็นความต้องการของเขา


“ฉันขอโทษ” จู่ๆ ฉันก็เอ่ยคำนี้ออกมา

เขายิ้ม...


........................................................................................................................................................

ผมรู้ว่าเธอคงเหงา และต้องการใครซักคนที่จะเป็นที่พึ่งทางหัวใจให้เธอได้
ผมเข้าใจดี และรู้ดีว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน จะไม่เกิดขึ้นอีกต่อไป

“ไม่เป็นไร” นั่นคือคำตอบของผม

........................................................................................................................................................

“ช่วยพาฉันไปหาใครบางคนหน่อยได้ไหม”

เป็นอีกครั้ง ที่ฉันขอความช่วยเหลือจากเขา โดยไม่ได้มีการไตร่ตรองล่วงหน้ามาก่อน


........................................................................................................................................................


สายลมเย็นปะทะร่างกายของเราทั้งสอง
อ้อมแขนทั้งสองข้างของเธอกอดรัดเอวของผมไว้แน่น

เป็นอีกครั้งที่ผมยินดีช่วยเหลือเธอ โดยที่ไม่ได้เสียเวลาคิดตัดสินใจ
เรากำลังมุ่งหน้าไปหาใครคนนั้น...ใครบางคนของเธอ

........................................................................................................................................................

หากฉันเป็นเขา...ฉันคงตอบปฏิเสธไปแล้ว แต่เขาไม่


ฉันรู้สึกผิดนะ ที่ทำกับเขาเหมือนเป็นเครื่องมือแบบนี้
แต่ฉันไม่ได้หลอกใช้เขานะ

ฉันต้องการใครซักคนที่ฉันพอจะพึ่งได้จริงๆ
แต่ทำไมฉันถึงเลือกเขา แทนที่จะเลือกเพื่อนฝูงมากมายที่มีอยู่

ฉันไม่เข้าใจ...

ในขณะที่ฉันกำลังคิดเพลินๆ เราก็มาถึงที่หมายแล้ว
และภาพที่อยู่ข้างหน้าก็ทำให้ฉันรู้สึก...


........................................................................................................................................................

ผมมองภาพเบื้องหน้า สลับกับหันมามองที่ใบหน้าของเธอ


เธอกำลังร้องไห้...
คนที่เธอรัก กำลังมีความสุขอยู่กับหญิงสาวอีกคนหนึ่ง

เก้าอี้ตัวนั้นที่หญิงสาวคนนั้นนั่งอยู่อย่างมีความสุขสมควรจะเป็นของเธอ
อ้อมแขนกำยำของเขาคนนั้นที่สมควรจะเป็นของเธอ
รอยยิ้ม และสายตาที่ดูอบอุ่นนั้นก็สมควรที่จะเป็นของเธอ
ทุกสิ่งทุกอย่างในที่อยู่รอบกายเขาสมควรที่จะเป็นของเธอ

น่าเสียดาย ที่เธอไม่มีแม้สิทธิ์ที่จะย่างกายเข้าใกล้ในสิ่งที่ควรจะเป็นของเธอ
เธอไม่ใช่เจ้าของมันแล้ว...



สายฝนโปรยปรายลงมาอีกครั้ง

ผมกำลังขี่มอเตอร์ไซค์ฝ่าพายุฝน หากแต่ว่าคราวนี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียว
ทางด้านหลังของผมมีเธอซ้อนท้ายมาด้วย


วงแขนเรียวทั้งสองของเธอคล้องเอวของผมไว้แน่น

แผ่นหลังของผมเปียกชุ่ม...
ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันเกิดจากสายฝน หรือว่าน้ำตาของเธอ

........................................................................................................................................................

ฉันกอดเค้าไว้แน่น ใบหน้าของฉันซบลงที่แผ่นหลังกว้างของเขา
แจ๊คเก็ตของเขาเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาของฉัน
ร่างกายของฉันหนาวสั่น จากสายลมที่พัดผ่าน และจากสายฝนที่โปรยปราย

ฉันมองเห็นทางข้างหน้า เรากำลังเดินทางเข้าสู่อุโมงค์

ภายในอุโมงค์มีแสงสว่างจากไฟสีส้ม
ฉันรู้สึกอุ่น เป็นความอบอุ่นที่สายฝนไม่อาจเข้าถึงได้

แม้ฉันจะรู้ตัวดีว่าอีกไม่กี่อึดใจ ฉันจะกลับมาหนาวเหน็บเช่นเดิม


........................................................................................................................................................

ผมผ่อนคันเร่งให้มอเตอร์ไซค์วิ่งช้าลง


อย่างน้อย...ผมอยากให้ความอบอุ่นเพิ่มขึ้นกับเธอแม้เพียงสองนาที หรือหนึ่งนาทีก็ยังดี
ผมเข้าใจดีว่า ผมคงไม่สามารถให้ความอบอุ่นต่อเธอได้ไปตลอดหรอก

ผมเข้าใจดี

........................................................................................................................................................

เรากำลังเดินทางเข้าใกล้ทางออกของอุโมงค์


ฉันอยากบอกเขาเหลือเกินว่า ฉันมีความสุขที่ได้อยู่กับเขา แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ก็ตาม
ฉันจะไม่ลืมความอบอุ่นของเขาที่มอบให้กับฉันเลย


ฉันจะไม่ลืม


........................................................................................................................................................

เราออกมาจากอุโมงค์แล้ว...ฝนหยุดตกพอดี


ที่ใครๆ บอกมาว่าฟ้าหลังฝนย่อมสดใส เห็นจะจริง
แสงแดดสว่างจ้า...รุ้งกินน้ำวาดตัวเองเป็นเส้นโค้งอยู่ตรงขอบฟ้าอย่างสวยงาม

เธอยังคงกอดผมอยู่ แผ่นหลังที่เคยเปียกชุ่มกำลังจะแห้งสนิท



ผมไม่รู้ว่าเมฆฝนจะรอเราอยู่ข้างหน้าอีกหรือเปล่า
แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ผมตั้งใจจะพาเธอฝ่าพายุฝนไปให้ได้อีกครั้ง


ผมได้ยินเสียงหวานๆ กระซิบอย่างแผ่วเบาที่ข้างหูของผม

“ขอบคุณค่ะ”

ผมยิ้ม และตอบออกไปว่า “ยินดีครับ”
ก่อนที่จะบิดคันเร่ง ทะยานไปข้างหน้าจนสุดเส้นขอบฟ้า

ผมพร้อมที่จะพาเธอกลับสู่ความอบอุ่น...อีกครั้ง
และตลอดจนชั่วนิรันดร์





What a Wonderful World - Louis Armstrong


Create Date : 26 กรกฎาคม 2552
Last Update : 26 กรกฎาคม 2552 23:29:57 น. 14 comments
Counter : 1567 Pageviews.  
 
 
 
 
ว้าว..ว..ว..ว..ว...ผู้ชายแบบนี้
บนโลกใบนี้ ยังมีอีกมากไหมนี่

เป็นเรื่องสั้นที่แสดงความรู้สึก
ของทั้ง"เขา"และ"เธอ"ได้ชัดดี

บางครั้ง..เวลาที่ฝนตก
หัวใจก็อาจจะไม่หนาวเกินไป

ใช่ไหมคะ??..คุณยางมะตอยฯ
 
 

โดย: nikanda วันที่: 28 กรกฎาคม 2552 เวลา:5:37:10 น.  

 
 
 


อ่านเพลินดีค่ะ
 
 

โดย: สายลมอิสระ วันที่: 28 กรกฎาคม 2552 เวลา:9:24:19 น.  

 
 
 
คุณ nikanda - แต่ช่วงนี้ผมหนาวนะ แหะๆ แล้วก็อย่าลืมว่า ผู้ชายดีๆ มีแต่ในนิยายนะฮะ อิอิ ^ ^

คุณสายลมอิสระ - ขอบคุณที่เข้ามาทักทายกันครับ รู้ไหมครับว่า วลี Don't worry be happy นั้น เป็นวลีที่ผมชอบที่สุดเลยล่ะ
 
 

โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 124.121.127.5 วันที่: 28 กรกฎาคม 2552 เวลา:22:47:22 น.  

 
 
 
กำลังจะบอกว่าหนุ่มตอยคงไม่ใช่ชายหนุ่มเเสนดีคนนี้หรอกนะ... พอเห็นว่าชายดีมีเเต่ในนิยาย เลยงับปากสงวนถ้อยไว้ได้ทันท่วงที 555



เเวะกลับมาโผล่หน้ารับไออุ่นจากเเผ่นหลังกว้างจ้า เอิ๊ก ๆ ๆ... ก่อนจะเเว้บหายไปอีกล่ะ ช่วงนี้เค้าจะเเว้บมาเเว้บไปบ่อยหน่อยน้าตะเอง
 
 

โดย: อมิธีสท์ วันที่: 29 กรกฎาคม 2552 เวลา:1:36:10 น.  

 
 
 
นู๋พลอย - 555+ ดีนะเนี่ยที่ผมดักคอไว้ก่อน ไม่งั้นไม่รุ้ว่าจะโดนอะไรบ้าง เหอๆ

ยังไงแว้บไปแว้บมา ก็ระวังๆ ตัวด้วยนะฮะ แว้บไม่ดุ หัวโขกบ้านผมไม่รู้ด้วย 555+ เอาเป็นว่ารักษาเนื้อรักษาตัวดีๆ แล้วก็ขอบคุณที่ยังแวะมาเยี่ยมนะฮะ ^ ^
 
 

โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 124.122.210.253 วันที่: 29 กรกฎาคม 2552 เวลา:22:35:27 น.  

 
 
 
จะมีผู้ชายแบบนี้เหลืออีกไหมเนี่ย

 
 

โดย: หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท วันที่: 5 สิงหาคม 2552 เวลา:23:21:12 น.  

 
 
 
กลับมาตอบคำถามค่า
.
.
.
เพลงที่ร้องในบล๊อคไม่ได้บอกใคร
ไม่มีคนให้บอกค่ะ


 
 

โดย: หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท วันที่: 7 สิงหาคม 2552 เวลา:0:44:18 น.  

 
 
 
มันหวานมากๆ

หวังว่าผู้หญิงคนนั้น คงเลิกเสียใจในที่สุด

บางทีเธออาจจะพบว่า

เธอรักผู้ชายคนนี้ขึ้นมา้บ้าง... ก็ได้นะครับ ^^
 
 

โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) วันที่: 8 สิงหาคม 2552 เวลา:20:39:53 น.  

 
 
 
..
รถเสียอ่ะ
เอามอ'ไซค์ออกมารับที

:-)
 
 

โดย: สิงห์อมบ๊วย วันที่: 9 สิงหาคม 2552 เวลา:22:02:19 น.  

 
 
 
กรี๊ดดดด น่ารักจังเลยค่ะ
คุณยางนี่ เขียนเรื่องหลอน ๆ ก็น่ากลัวจับใจ
เขียนเรื่องหวาน ๆ ก็ถ่ายทอดออกมาได้ดีจัง
คือจะชมว่าเป็นนักเขียนที่ดีน่ะค่ะ จริง ๆ นะคะ

ชอบการเขียนที่สลับฉากไปมา
แม้ว่าจะเห็นแบบเยอะแล้วก็จริง
แต่ว่าแบบนี้ มันสลับฉากกันแบบฉากต่อฉาก
แบบต่อเนื่อง และบางฉากก็สั้นมาก ๆ
เหมือนเขียนตามอารมณ์ว่าใครอยากสื่ออารมณ์ไหน
อ่านแล้วเข้าอกเข้าใจทั้งสองฝ่ายได้ดีจังเลยค่ะ
เรื่องราวง่าย ๆ ก็ถ่ายทอดออกมาได้ชัดเจนดีจัง
 
 

โดย: นางสาวดุ่บดั่บ วันที่: 10 สิงหาคม 2552 เวลา:15:59:29 น.  

 
 
 
คุณหมุปิ้งฯ - อย่างที่บอกครับ ร้องให้ผมก่อนก็ได้ อิอิ

คุณพีท - ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ ผู้ชายคนนั้นคงดีใจแย่เลยล่ะครับ แหะๆ ว่าแต่มันหวายจริงๆ ง่ะ

คุณสิงห์ฯ - เอามอเตอร์ไซค์ฮ่างไปรับก้ได้ ชิมิ?

คุณปอย - แหะๆ ขอบคุณที่ชอบนะครับ แล้วก็ขอบคุณที่ชมผมว่าน่ารัก (ก็รักซะเลยสิ อิอิ) อ่ะล้อเล่งงงงง ดีใจที่ยังไม่ลืมกันนะครับ แม้ว่าบ้านนี้จะมีหยากไย่ขึ้นเยอะก็ตาม อิอิ ^ ^
 
 

โดย: ยางมะตอยสีชมพู IP: 124.121.121.61 วันที่: 10 สิงหาคม 2552 เวลา:22:55:45 น.  

 
 
 
เห็นบ่น..... เลยเเวะมากวัดเเกว่งไม้กวาดขับไล่หยากไย่ให้จ้ะ
 
 

โดย: อมิธีสท์ วันที่: 12 สิงหาคม 2552 เวลา:23:14:57 น.  

 
 
 
มาแกว่งด้วย แกว่งๆๆ
 
 

โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) วันที่: 13 สิงหาคม 2552 เวลา:19:46:08 น.  

 
 
 
ชอบกุหลาบในภาพนี้จังเลยค่ะ
 
 

โดย: ปณาลี วันที่: 15 สิงหาคม 2552 เวลา:15:15:52 น.  

Name
Opinion
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก

ยางมะตอยสีชมพู
 
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




เป็นมนุษย์เงินเดือน รับใช้การตลาด
ต้องคิดงานให้เกินคาด แล้วจะได้ตังค์ใช้

ชอบดนตรี เสียงเพลงเป็น ชีวิตจิตใจ
ตัวอักษรนั้นไซร้ กัดแทะได้ ทุกวี่วัน



ลายปากกา


ของเค้าดีจริง เข้าไปเยี่ยมชมกันได้ครับ ^ ^
ถึงแม้ว่าผมอาจจะยังไม่ใช่นักเขียน ถึงแม้ว่าผมอาจจะไม่มีคุณสมบัติแม้ที่จะคิดเขียน และถึงแม้ว่า เรื่องที่ผมเขียนนั้นจะห่วยแตกแค่ไหนก็ตาม แต่ว่ามันก็ออกมาจากมันสมองอันน้อยนิดของผม ขอร้องเถิดครับ กรุณาอย่าเอาไป คัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง ส่วนหนี่งส่วนใดหรือทั้งหมดของงานเขียนของผมเลย (ยางมะตอยสีชมพู) ผมขอสงวนสิทธิ์ตามกฏหมาย ซึ่งหากฝ่าฝืนโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้ว จะมีโทษ ปรับตามกฏหมายตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือนำเรื่องไปเสนอสำนักพิมพ์ ถือเป็น การเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือน ถึง 4 ปี หรือ ปรับตั้งแต่ 100,000 บาทถึง 800,000 บาท หรือ ทั้งจำทั้งปรับนะครับ ขอบพระคุณเป็นอย่างสูง ที่ยังเข้าใจ และเห็นใจคนชอบเขียนห่วยๆอย่างผม (ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ. กฏหมายลิขสิทธิ์)
[Add ยางมะตอยสีชมพู's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com