Bloggang.com : pinkpearl : เล่ห์ร้าย อุบายรัก ตอนที่7

เล่ห์ร้าย อุบายรัก ตอนที่7

"พี่เอกค่ะ มันเป็นเรื่องจริงเหรอคะ? ” เสียงใสดังขึ้นเกือบจะพร้อมกับเสียงเปิดประตูห้อง เสียงใสนั้นไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากเจ้าของห้องที่นั่งกุมขมับอยู่บนโซฟาสีแดงสดได้เลย ตรงกันข้ามชายหนุ่มกลับหันหลังให้คนเรียก ก่อนจะคว้าแก้วที่ภายในบรรจุน้ำสีอำพันอยู่เต็มแก้วขึ้นมากระดกใส่ปากไม่ยั้ง

คนเรียกทนไม่ไหวต้องเดินเข้าไปแย่งแก้วเหล้า มือเรียกของหญิงสาวคว้าแก้วใบนั้นออกจากมือของเอกองค์ “ ไม่ได้ยินที่อรถามเหรอคะพี่เอก? ” ถามพลางขึงตาดุใส่ชายหนุ่ม

“ เอาเหล้าของพี่คืนมานะอร ” ไม่ขอเปล่ามือใหญ่ยังเอื้อมมือมาจะแย่งแก้วจากมือหญิงสาว แต่คนเป็นน้องรู้ทันจึงยกแก้วขึ้นสูงไม่ให้พี่ชายแย่งไปได้

เอกองค์ส่ายหน้าอย่างระอากับพฤติกรรมของน้องสาว องค์อรน้องสาวคนเดียวของเขาที่คอยทำให้เขายุ่งยากใจอยู่เสมอด้วยความดื้อดึงของเธอ แม้ว่าเธอจะอายุ 24 แล้วก็ตาม แต่ในสายตาของพี่ชาย น้องสาวของเขาคนนี้ก็เหมือนเด็กไม่รู้จักโต ใบหน้าสวยหวานแต่นิสัยสุดแสนจะเอาแต่ใจ ด้วยความที่พ่อแม่รักและเอาใจสุดๆทำให้กลายเป็นเด็กเอาแต่ใจ

“ อรถามพี่ว่าอะไรนะ ”

องค์อรทิ้งตัวนั่งข้างๆเอกองค์ก่อนจะรัวคำถามชุดใหญ่ให้พี่ชายตอบ “ ก็คุณโสภิตานะสิ เขาโทรมาร้องห่มร้องไห้กับอรใหญ่เลย ว่าพี่เอกนอกใจเธอไปคว้าเอาผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้ามานั่งทานอาหารด้วยกัน เดือดร้อนอรเลยนะ ต้องมานั่งปลอบให้เขาเข้าใจ หูอรงี้ชาไปเลย ที่คุณโสเขาพูดมามันจริงเหรอคะพี่เอก ”

“ ใช่...พี่ไปนั่งทานข้าวกับผู้หญิงอื่นจริง แต่เธอไม่ใช่คนไม่มีหัวนอนปลายเท้านะอร ”

“ แล้วเธอคนที่พี่เอกว่าเป็นใครละคะ ” คนเป็นน้องถามพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้พี่ชาย

เอกองค์มองหน้าน้องสาวอย่างครุ่นคิด สุดท้ายก็ตัดสินใจตอบออกมาเพราะยายตัวดีเขย่าแขนรบเร้าให้เขาตอบ “ คนที่พี่ไปทานข้าวด้วยคือน้องแพน ”

คำตอบที่ออกมาจากปากของพี่ชายเรียกทำเอาองค์อรตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มสดใสเข้ามาแทนที่ “ พี่เอกเจอแพนแล้วเหรอคะ ? ที่ไหน? เมื่อไหร่? ทำไมพี่เอกไม่ชวนอรไปหาแพนด้วย อรอยากเจอแพน อรคิดถึงแพนจะแย่อยู่แล้ว ”

“ นี่…เอาทีละคำถามสิ เล่นถามรัวแบบนี้ พี่จะตอบทันได้ไง” ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ เอื้อมมือไปขยี้หัวน้องสาวอย่างเอ็นดู

“ แหม! ก็อรคิดถึงแพนนี่คะ ตั้งแต่มีเรื่องคราวนั้นขึ้นก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย ” น้ำเสียงขององค์อรแผ่วลงเมื่อพูดถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้น “ แต่อรไม่เชื่อเด็ดขาดว่าแพนจะทำแบบที่ทุกคนกล่าวหาได้ ตอนนั้นอรก็อยากจะเข้าไปช่วยแพน แต่อรก็ทำไม่ได้คุณพ่อกับคุณแม่ขวางเอาไว้ พี่เอกก็ไม่อยู่ แพนเค้าน่าสงสารจริงๆนะพี่เอก ”

“ พี่รู้ ” เอกองค์เปลี่ยนจากยีหัวเป็นลูบหัวของน้องสาวแทน

“ เฮ้อ...เพราะเกิดเรื่องนั้นขึ้นมาแท้ๆ เลยทำให้พี่เอกพลอยซวยไปด้วยเลยที่ต้องมาหมั้นกับยายคุณหนูไฮโซโสภิตา ที่วันๆไม่ทำอะไรนอกจากกรีดกรายไปช็อบปิ้งในห้างหรูๆหรือไม่ก็เมืองนอก อรไม่ชอบเลยอ่ะพี่เอก จะหาว่าอรอคติก็ได้นะ แค่หมั้นก็พออย่าถึงกับแต่งเลยนะ ไม่งั้นบ้านเราได้ร้อนเป็นไฟแน่ๆ พ่อกับแม่ยังไม่รู้ถึงความร้ายกาจของยายนั่นถึงได้บังคับให้พี่เอกหมั้นกับยายแบรนด์เนมเคลื่อนที่ ”

เอกองค์หัวเราะลั่นกับคำเปรียบเทียบที่น้องสาวใช้กับคู่หมั้นของเขา ‘ยายแบรนด์เนมเคลื่อนที่ ’ ที่ไม่ว่าฟังกี่ครั้งก็อดหัวเราะไม่ได้ หากจะถามถึงสาเหตุว่าเพราะอะไรองค์อรถึงเรียกโสภิตาแบบนั้น น้องสาวตัวดีของเขาก็ตอบด้วยน่าระรื่นกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่

‘ ก็พี่เอกไม่เห็นเหรอ ยายนั่นประดับแต่ของแบรนด์เนมไว้ทั้งตัว ไม่มีส่วนไหนของเธอที่ไม่มีแบรนด์เนม ทั้งรองเท้าเสื้อผ้ากระเป๋า โอ๊ย! บรรยายไม่หมด แต่งซะเวอร์ ใส่เสื้อขนมิ้งค์ในเมืองไทยอ่ะพี่เอก แหม!~ ทำไปได้ เธอช่างกล้าจริงๆ ’

รอยยิ้มของเอกองค์หุบลงทันทีเมื่อนึกถึงคำพูดขององค์อรในประโยคต่อมา “ เพราะเกิดเรื่องนั้นขึ้นมาแท้ๆ เลยทำให้พี่เอกพลอยซวยไปด้วยเลยที่ต้องมาหมั้นกับยายคุณหนูไฮโซโสภิตา ”

จากเหตุการณ์ในครั้งนั้นส่งผลถึงชีวิตของเขาด้วย เอกองค์ถูกบิดามารดาจับให้หมั้นกับโสภิตาลูกสาวของคุณหญิงพรรณวลี ด้วยเหตุที่ว่าโสภิตาเหมาะสมกับเขาทั้งฐานะและชาติตระกูลและผลประโยชน์ทางธุรกิจ ทั้งที่เขาไม่เต็มใจด้วยเลย แต่จริงๆแล้วชายหนุ่มรู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าบิดามารดาของเขามองออกตั้งแต่แรกว่าเขามีใจให้กับพิชญา ทั้งที่ตอนแรกท่านทั้งสองไม่คัดค้านหากว่าเขาจะคบหากับใคร บิดามารดาของเขาไม่ใจคนเจ้ายศเจ้าอย่าง

แต่เมื่อมีเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น ทำให้บิดามารดาของเขาต้องตัดสินใจทำอะไรบางอย่างเป็นการตัดไฟเสียแต่ต้นล้ม ยังไงซะพวกท่านก็ไม่ต้องการผู้หญิงที่ถูกตราหน้าว่าเป็นฆาตกร! และการจับชายหนุ่มหมั้นเสีย เป็นวิธีการแก้ปัญหาที่ดีที่สุด แม้ว่าจะขัดกับความต้องการของลูกชายก็ตาม

“พี่เอกคะ พี่เอกคิดอะไรอยู่เหรอคะ นั่งเหม่อเชียว”

เสียงเรียกจากองค์อรปลุกชายหนุ่มให้ตื่นขึ้นจากความคิดของตัวเอง เอกองค์แสร้งทำเป็นยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ

“เปล่านิ พี่ไม่ได้เป็นอะไร”

“อย่ามาปิดอรเลยค่ะพี่เอก อรรู้ว่าพี่เอกคิดอะไรอยู่ พี่เอกคิดเรื่องคุณโสภิตาอยู่ใช่มั้ยละคะ” และก็ได้เสียงถอนหายใจยาวๆของชายหนุ่มมาเป็นคำตอบ

“อรว่าพี่เอกไม่ต้องคิดมากไปหรอกคะ หมั้นได้ก็ถอนได้”

“ เฮ้อ...ยัยอร เราพูดเหมือนมันเป็นเรื่องง่าย ถ้าถอนหมั้นมันทำได้ง่ายจริงๆพี่ไม่ต้องมานั่งกลุ้มแบบนี้หรอก” ว่าแล้วก็ถอนหายใจยาวๆออกมาอีกรอบ ความจริงโสภิตาก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่เลวร้าย เพียงแต่ว่าไม่ใช่คนที่เขารักต่างหาก และถ้าเขาต้องแต่งงานกับใครสักคนความรักต้องมาก่อนผลประโยชน์ทางธุรกิจเสมอ

“อรว่าตอนนี้พี่เอกควรคิดเรื่องอื่นมากกว่า”

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเป็นเชิงถาม เรื่องอื่นที่ว่ามันคือเรื่องอะไร องค์อรยิ้มอย่างเหนื่อยๆ แม้ว่าพี่ชายเธอจะเก่งไปซะทุกอย่าง แต่ด้านความรักนี้สิ ถือว่าโง่เลยก็คงจะไม่ถูก อ่อนหัดก็คงไม่ใช่ ไม่ประสาก็คงไม่เชิง เอาเป็นว่า’พี่เอกของเธอ’ ออกจะซื่อในเรื่องความรักก็แล้วกัน

ฉลาดไปซะทุกอย่างแต่เรื่องความรักกลับไม่ได้ความ

นี่แหละ พี่ชายของเธอ ตัวจริงเสียงจริงเลย

“ ไม่ต้องมามองอรแบบนั้นหรอกค่ะ เรื่องอื่นที่ว่าก็คือ...” น้องสาวตัวแสบจงใจเว้นเสียงไว้ ร้อนถึงคนฟังต้องรีบถามกลับอย่างร้อนใจ “อะไรล่ะยัยอร อย่ามาแกล้งพี่แบบนี้สิ จะบอกหรือไม่บอก”

“โอ๋ๆ พี่เอกอย่าเพิ่งงอนสิคะ อรบอกแล้ว สิ่งที่พี่เอกต้องทำตอนนี้ก็คือจะทำยังไงให้แพนรักพี่ ถ้าพี่เอกกับแพนรักกันจริงๆมันก็ไม่ยากหรอกนะคะ ที่จะทำให้พ่อแม่ยอมรับเรื่องของพี่เอก แต่ตอนนี้มันยังไม่เป็นแบบนั้นพี่เอกยังรักเค้าข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่งอยู่เลย อรว่าพี่เอกคงต้องทำงานหนักหน่อยแล้วล่ะค่ะ การก้าวล้ำเส้นคำว่าพี่ชาย มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะพี่เอก”

คำตอบจากน้องสาวเรียกเอาเสียงถอนหายใจจากพี่ชายได้อีกรอบ

“เอ้า! มัวแต่ถอนหายใจอยู่อย่างนี้แพนเค้าจะรักพี่เหรอ พยายามทำคะแนนหน่อยเซ่! พี่เอก ความรักคือความพยายาม จำไว้!”

“พี่รู้ ทุกวันนี้พี่ก็พยายามอยู่แล้ว แต่แพนเค้าไม่มีทีท่าว่าจะคิดกับพี่เกินพี่ชายเลย แล้วจะให้พี่ทำยังไง แถมวันนี้ โสภิตายังไปทำเรื่องแบบนั้นกับน้องแพนอีก คะแนนพี่ไม่ตกฮวบเลยเหรอ น้องแพนเค้าต้องคิดว่าพี่เป็นคนไม่ดีแหงๆ แล้วทีนี่พี่จะทำไง อยู่ใกล้เขาไม่ได้เลยทีนี้ เฮ้อ~”

“ถอนหายใจอีกแระ นี่อรมีพี่ชายเป็นตาแก่คิดมากตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยะ วันๆเอาแต่นั่งถอนหายใจ ขืนพี่เอกมัวแต่ทำแบบนี้แพนเค้าก็หนีไปแต่งงานมีลูกกันพอดี พยายามให้มากกว่านี้สิคะพี่เอก คะแนนตกก็ทำใหม่ อย่าลืมคติเก่าๆความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั้น เข้าใจ๋! แล้วพี่เอกก็ไม่ต้องเป็นห่วง มีอรเป็นทัพสนับสนุนอยู่ทั้งคน อรนี่แหละจะช่วยให้พี่เอกสมหวังเอง เชื่อมือน้องสาวตัวเองเหอะ”

ตบท้ายด้วยการตบบ่าพี่ชายเบาๆ ถือเป็นการให้กำลังใจอย่างหนึ่งที่องค์อรมักทำอยู่บ่อยๆ ไม่นับรวมตอนที่ตบอย่างหมั้นไส้หรอกนะ คนถูกตบบ่าหันมาทำหน้าเป็น ก่อนเสียงหัวเราะเบาๆจะรอดออกมาจากริมฝีปากหนา หวังว่าคราวนี้เขาคงไม่พึ่งคนผิดหรอกนะ

“เออ..แล้วพี่เอกเจอกับแพนได้ไง ยังไม่ได้ตอบอรเลยนะ”

เอกองค์ชะงักกับคำถามของสาว “พี่เจอน้องแพนที่บริษัทของเจ้าภูมิ น้องแพนทำงานที่นั่น”

คำตอบจากพี่ชายส่งผลให้รอยยิ้มบนใบหน้าของคนเป็นน้องเหือดหายไปอย่างรวดเร็ว เอกองค์ขมวดคิ้วเป็นปม สงสัยในท่าทีของน้องสาวที่เปลี่ยนไปหลังจากที่ได้ยินคำตอบของเขาแล้ว จนเขาอดถามออกมาไม่ได้

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ มีเรื่องอะไรรึเปล่า”

“พี่เอกบอกว่าแพนทำงานที่บริษัทของพี่ภูมิงั้นเหรอ !?”

“อืม...ก็ใช่ แล้วมันจะทำไมล่ะฮะ”

องค์อรมองหน้าเอกองค์นิ่ง ใบหน้าที่ดูครุ่นคิดอะไรสักอย่างของน้องสาวทำให้ชายหนุ่มรู้ทันทีว่ามีเรื่องอะไรบางอย่างในใจของเธอ และเรื่องนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เพราะน้องสาวของเขาเป็นคนสดใสร่าเริง น้อยโอกาสนักที่จะได้เห็นสีหน้าตึงเครียดอย่างนี้

“มีเรื่องอะไรรึเปล่าอร”

“เอ่อ...มีบางอย่างที่พี่เอกควรรู้ อรไม่รู้ว่าจะพูดดีรึเปล่า เพราะยังไงพี่ภูมิกับพี่เอกเป็นเพื่อนกันมานาน” องค์อรถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เหลือบดูใบหน้าของพี่ชาย ก่อนจะตัดสินใจพูดต่อไปว่า “พี่เอกคิดว่าที่คุณโสภิตาตามไปเจอพี่เอกที่ร้านอาหารได้เป็นเรื่องบังเอิญแบบที่เธอพูดงั้นเหรอคะ”

“เราหมายความว่าอะไร พี่ไม่เข้าใจที่เธอพูด” เอกองค์เริ่มทำหน้าเครียด องค์อรจ้องมองหน้าพี่ชายสักพัก อึกอักอยู่นานกว่าจะยอมพูดออกมา

“พี่ภูมิเป็นคนโทรบอกให้โสภิตาว่าพี่เอกอยู่กับแพนที่ร้านค่ะ ตอนแรกอรก็พยายามถามว่าทำไมคุณโสเขาถึงรู้ว่าพี่เอกอยู่กับแพนที่นั้น ทำไมเขาถึงตามไปถูก แต่เขาก็ไม่บอกค่ะ จนกระทั่งเขาหลุดปากพูดออกมาเอง อรถึงได้รู้ว่าพี่ภูมิเป็นคนโทรไปบอกเขา เขายังกำชับอรอีกนะคะว่าห้ามบอกพี่เอก เพราะไม่อยากให้พวกพี่ผิดใจกัน อรก็รับปากคุณโสเธอไปค่ะ เพราะอรไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร แต่พอมารู้จากพี่เอกว่าคือแพน อรถึงอยู่เฉยไม่ได้ ถึงต้องแจ้นมาหาพี่เอกนี่ไงคะ”

ความจริงที่รู้จากปากน้องสาวเรียกเสียงถอนหายใจยาวออกมาจากปากชายหนุ่มได้อีกครั้งหนึ่ง แต่ดูท่าว่าครั้งนี้จะยาวกว่าครั้งอื่นเป็นพิเศษ แม้เอกองค์จะรับรู้อยู่แล้วว่าภูมิรพีเกลียดพิชญามากขนาดไหน แต่เขาก็คาดไม่ถึงว่าเพื่อนรักของเขาจะมาในมาด’น้ำนิ่งไหลลึก’ คอยดูความพินาศของคนอื่นอยู่ห่างๆ

ดูท่าว่าเรื่องราวมันชักจะลุกลามไปมากกว่าที่เขาจะคาดคิดด้วยซ้ำ เอกองค์ขบริมฝีปากแน่น คว้าแก้วสีอำพันยกจ่อปากดื่มรวดเดียวจนหมด ชายหนุ่มกำมือแน่นทุบโต๊ะอย่างแรงจนองค์อรที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับสะดุ้ง

“พี่เอก...อรว่าสิ่งที่พี่เอกควรทำตอนนี้คือจัดการเรื่องของตัวเองให้เรียบร้อยนะคะ เพื่อนรักกับคนรัก มันเลือกสำบากอยู่นา แถมคนที่พี่หมั้นด้วยดันมาเป็นลูกพี่ลูกน้องของเพื่อนรักอีก จะเอายังไงก็เอานะคะอรเอาใจช่วย ส่วนเรื่อแพน อรจะช่วยด้วยอีกแรง ยังไงอรก็ไม่มีวันยอมให้พี่ภูมิมาทำร้ายแพนไปมากกว่านี้หรอกค่ะ”

“ขอบใจนะจ๊ะ เอ่อ...นี่ก็ดึกแล้วพี่ว่าเราไปนอนเถอะนะ พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานที่บริษัทแต่เช้า เดี๋ยวโดนคุณพรพิมลดุเอาพี่ไม่รู้ด้วยนะ เพราะพี่เองยังเอาตัวเองไม่รอดเลย”

องค์อรหัวเราะเสียงใส ก่อนจะขอตัวไปนอนในเวลาต่อมา ทิ้งให้ชายหนุ่มนั่งครุ่นคิดกับปัญหาที่ดูท่าว่าจะไม่เล็กเหมือนที่เขาคาดเสียแล้ว

“น้องแพน...พี่จะไม่ยอมให้ใครมารังแกน้องแพนเด็ดขาด พี่จะปกป้องน้องแพนเอง”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ร่างบางของหญิงสาวที่นอนนิ่งอยู่บนโซฟาเรียกเอาเสียงถอนหายใจของเพื่อนสาวได้ไม่รู้กี่สิบครั้งแล้ว ‘อัญชลีหรืออัน’ มองร่างของเพื่อนรักด้วยแววตาเป็นกังวล อดตำหนิผู้ชายคนนั้นที่นำตัวพิชญามาส่งไม่ได้ เขาช่างเป็นผู้ชายที่เย่อหยิ่งจองหองอย่างร้ายกาจ

อัญชลีจำได้ เธอเคยพบกันภูมีรพีแค่ครั้งเดียวตอนที่ไปหาพิชญาที่บ้าน ตอนนั้นเธอเดาได้ว่าเขาคงไปหาสิริสราที่เป็นคู่หมั้น ความที่ภูมิรพีเป็นคนหน้าตาดี ทำให้หัวใจของเธอกระตุกอยู่หลายครั้ง แต่พอเกิดเหตุการณ์ครั้งนั้นขึ้นกับพิชญา เธอก็ลบคำว่าชื่นชมทิ้งลงถังไปเรียบร้อยเลย แถมคำสาปแช่งอีกไม่รู้กี่รอบ

“อืม”

เสียงร้องของเพื่อนรักเรียกความคิดที่กระเจิดกระเจิงไปไกลของอัญชลีให้กลับมาอีกครั้ง หญิงสาวไม่รอช้ารีบตะครุบตัวไปที่โซภาอย่างรวดเร็ว

ร่างบางของพิชญาที่นอนนิ่งอยู่บนโซฟาเริ่มขยับตัวมากขึ้น เปลือกตาของเธอกลอกไปมาและค่อยๆลืมขึ้นในไม่ช้า พิชญาลืมตาขึ้นดวงตาใสหวานของเธอยังคงปรืบอยู่เล็กน้อย ภาพที่เธอเห็นมันเลืองลางและค่อยๆชัดขึ้นตามลำดับ หญิงสาวกวาดตามองรอบๆเหมือนสมองที่หยุดทำงานได้ทำงานอีกครั้ง

เธออยู่ที่สถานสงเคราะห์ !

“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ถามพร้อมกับค่อยๆพยุงตัวขึ้นจากโซฟา อัญชลีเห็นดังนั้นจึงรีบขยับเข้าไปห้าม และดันตัวหญิงสาวให้นอนลงที่โซฟาตามเดิม

“แพน...อย่าขยับตัว นอนลงไปเดี๋ยวนี้ เธอเป็นยังไงบ้าง ปวดหัวไหม แน่นหน้าอกไหม รู้สึกอึดอัดรึเปล่า หายใจทันไหม” คำถามชุดใหญ่ประดังเข้ามาเต็มหน้าคนป่วย จนพิชญาถึงกับยิ้มออกมาก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติว่า “ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า อย่าห่วงเลย”

“ไม่เป็นไรแล้วจะเป็นลมกลับมาเหรอแพน เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงมากแค่ไหนตอนเห็นเขาอุ้มเธอมาหาฉันที่หน้าสถานสงเคราะห์ พระเจ้าช่วย! หัวใจของฉันจะวายตายให้ได้เลยยัยแพนเอ๊ย”

“ฉันกลับมาที่นี่ได้เพราะเขาเหรอ แล้วเขาอยู่ไหนล่ะ”

“กลับไปแล้ว อุ้มเธอมาวางที่โซฟาตัวนี้แหละ ไม่พูดอะไรสักคำ พอวางเธอลงปุ๊บก็รีบกลับปั๊บ ฉันละหมันไส้ คันปากยิกๆอยากด่าให้หายหยิ่งไปเลย หน๊อย! ทำเพื่อนเราเป็นลมแล้วไม่มีอยู่ดู ขอโทษสักคำก็ไม่มีนะแก รีบกลับเชียะ อย่างกับอยู่ที่นี่มันร้อนนักแหละ ดีนะที่วันนี้ป้าดวงไม่อยู่ แถมโฟมก็กลับบ้านไปแล้วด้วย ไม่งั้นได้มีการวางมวยเกิดขึ้นแน่นอน ว่าแต่ว่าเธอไปทำไรมาถึงได้เป็นลมห๊ะ! หรือว่าถูกหมอนั่นรังแกเหรอแพน”

คำถามจากเพื่อนรักทำเอาหญิงสาวถึงกับสะอึก “เปล่าหรอก เขาไม่ได้ทำอะไรฉันหรอก ฉันเป็นลมไปเอง อากาสมันร้อนน่ะ แล้วฉันก็ลืมเอายาไปด้วย”

“โธ่เอ๊ย! เธอนี้มันขี้ลืมจริงๆนะแพน แต่ว่าทำไมไม่ดูในกระเป๋าให้ดีๆล่ะ ฉันกับโฟมอุตส่าห์ใส่กระปุกยาให้ไว้แล้วนะ ไหนเอากระเป๋ามาดูซิ” ว่าแล้วก็หยิบกระเป๋าของพิชญาขึ้นมาดู

“อ้าว! มันหายไปไหนล่ะเนี่ย ฉันว่าฉันใส่ไว้ช่องนี้แล้วนะ” พูดพลางเกาหัวแกร๊กๆสองมือยังคงรื้อกระเป๋าต่อไป “ช่างมันเถอะๆ ไว้ค่อยซื้อใส่ให้ใหม่ก็ได้ แต่เมื่อกี้พูดว่ายังไม่ได้กินยาใช่ไหม แล้วทานข้าวมารึยัง?”

“ทานแล้วจ้า”

“งั้นแพนรออันแป๊ปนึงนะ นอนพักตรงนี้นะไม่ต้องไปไหน เดี๋ยวกลับมา” อินทุภาเดินลิ่วๆออกไปในทันที

และในไม่ช้ายาหลากหลายสีสัน หลากหลายขนาดก็ปรากฏอยู่เบื้องหน้าหญิงสาว พิชญากลืนน้ำลายดังเฮือกใหญ่ ริมฝีปากบางสวยเริ่มบิดเบี้ยวเพราะสิ่งที่เห็นตรงหน้า สายตาเรียวงามเหลือบมองเพื่อนรักทำตาปริบๆอย่างวิงวอน

“ฉันต้องกินหมดนี่จริงๆเหรออัน”

“ชัวร์! หมดนี่เลยจ๊ะเพื่อนรัก แล้วก็ไม่ต้องมาทำสายตาอ้อนๆแบบนี้เลยนะ เอาไว้ทำให้หนุ่มๆดูเถอะจ๊ะ ฉันเป็นผู้หญิงนะ ไม่ใจอ่อนกับสายตาออดอ้อนของเธอหรอกยัยแพน เร็วรีบทานให้หมดซะ จะได้นอนซะที คืนนี้นอนที่นี้แหละมันดึกแล้ว แล้วพรุ่งนี้ฉันจะไปส่งให้ ตกลงไหมจ๊ะ”

“จ้าๆตกลงเธอเป็นเพื่อนฉันหรือแม่ฉันกันแน่เนี่ย”

“ต๊าย! ฉันยังไม่แก่ขนาดเป็นแม่เธอได้นะย่ะ รีบๆกินเร็วเข้าจะได้นอนพักผ่อน”

พิชญาพยักหน้ารับ ทำใจอยู่สักพักใหญ่ กว่าจะเอื้อมมือเรียวบางไปหยิบยาหลากหลายสีสันขึ้นมา แล้วก็ต้องเบือนหน้าหนีเพราะกลิ่นยาฉุนลอยเข้าจมูกอย่างไม่ได้ตั้งใจ แค่ได้กลิ่นก็แทบจะอาเจียนแล้ว ไม่รู้ว่าเธอทนกินยาพวกนี้มาตลอดสองปีได้ยังไง คงเป็นเพราะแรงเชียร์จากเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆนี่แหละ ถึงทำให้เธอยอมกินยาที่ตัวเองแสนจะเกลียดขนาดนี้

เหมือนจะคิดอะไรได้ พิชญารีบหันไปถามเพื่อนรักทันที “แล้วน้ำผึ้งของฉันล่ะ”

“อยู่นี่แล้วย่ะ”

อัญชลีพูดยิ้มแฉ่งแกว่งแก้วน้ำผึ้งไปมา อดขำกับหน้าตาของเพื่อนรักของเพื่อนรักที่ทำหน้าบูด พิชญามักจะทำตัวเหมือนเด็กเวลากินยาเสมอ หากว่าไม่มีน้ำผึ้งผสมน้ำอุ่นให้เธอละก็ เธอมักจะดื้อไม่ยอมกินยา ถ้าไม่มีน้ำผึ้งจริงๆใช้ขนมหวานหรือน้ำหวานตามหลังแทนได้ แต่ถ้าไม่มีอย่าหวังว่าแม่ตัวดีจะยอมทานยา คงต้องมีการบังคับกันเกิดขึ้นนั่นแหละ

และถ้าหากว่าไม่มีของหวานตามหลังละก็ เธอมักจะอาเจียนเอายาที่ทานไปออกมาหมดเลย ซึ่งอินทุภาก็พอจะเข้าใจว่ายาพวกนี้มันรสชาติแย่ขนาดไหน แต่ถ้ามันเป็นผลดีต่อร่างกายของพิชญาละก็ ต่อให้ต้องใช้น้ำผึ้ง น้ำหวานขนมหวานเยอะขนาดไหน เธอก็ยินดี ขอเพียงแต่ให้เพื่อนรักของเธอหายจากอาหารป่วยซะที

“เอ้า! รีบกินสิ นั่นแหละๆกลืนเข้าไปแล้วดื่มน้ำตามเยอะๆ เอ้านี่แก้วน้ำผึ้ง กินเบาๆซีเดี๋ยวก็ลำลักพอดี” อัญชลีกล่าวพลางลูบหลังพิชญาไปพลางยื่นแก้วน้ำผึ้งส่งให้

“ดีมาก ทานหมดอย่างนี้สิจะได้หายเร็วๆ” อัญชลีมองผลงานของตัวเองอย่างพอใจ ยาในถาดที่เธอเตรียมไว้ให้พิชญาตอนนี้กลายเป็นถาดว่างๆเสียแล้ว

“ฉันไม่ใช่เด็กนะ เธอพูดยังกะฉันดื้อไม่ยอมกินยานักนี่”

“จ้าๆ คนเป็นผู้ใหญ่เค้าต้องกินน้ำผึ้งตามหลังกินยาเนอะ”

“เชอะ! ไม่พูดกับอันแล้ว แพนไปนอนดีกว่า”

“เดี๋ยวสิแพน แล้วคุณหมอเค้านัดให้ไปตรวจอีกเมื่อไหร่”

“อาทิตย์หน้าจ๊ะ เธอไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ”

“ถึงเธอไม่บอกฉันก็กะไปอยู่แล้วล่ะย่ะ ฉันจะปล่อยให้เธอไปคนเดียวได้ยังไงเล่า คอยดูสิฉันจะบอกคุณหมอให้หมดเลยว่าเธอดื้อไม่ยอมกินยา ให้คุณพยาบาลนลินจับฉีดยาซะให้เข็ดเลย”

“แหม!ฉันละกลั๊วกลัว” อัญชลีหัวเราะยกใหญ่กับท่าทางกวนโอ๊ยของพิชญา ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “แพน...ย้ายกลับมาอยู่ที่นี่เถอะ ฉันไม่อยากปล่อยให้เธอไปอยู่คอนโดคนเดียวเลย ฉันเป็นห่วงเธอมากเลยนะ อยู่ตัวคนเดียวเกิดไม่สบายจะทำยังไง แล้วใครจะดูแลล่ะ แล้วถ้าเกิดเธอเป็นลมอย่างวันนี้ล่ะ จะทำยังไง”

พิชญามองหน้าอัญชลีนิ่ง สาวเท้าเดินเข้าไปหาเพื่อนรักแล้วสวมกอดทันที ขอบตาของเธอร้อนผ่าวๆแล้วน้ำตาใสก็ไหลรินลงมาจากนัยน์ตาคู่สวยอย่างห้ามไม่อยู่

“เอ้า!...มาเป่าปี่ทำไมล่ะ ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วเหรอ” อัญชลีก็สวมกอดกับพิชญาเช่นเดียวกัน

“เปล่า ฉันแค่อยากขอบคุณ...ขอบคุณในความเป็นเพื่อนที่เธอมีให้กับฉัน ขอบคุณที่ห่วงฉันนะอัน เธอเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ”

“ย่ะ! ไม่ต้องบอกฉันก็รู้ว่าฉันดี ถ้าอยากจะขอบคุณเธอก็แค่ย้ายกลับมาอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน ตกลงไหม”

“ฉันก็อยากกลับมาอยู่ที่นี่ แต่ว่าที่นี่มันไกลจากที่ทำงานใหม่ของฉันมากๆเลยนะ เธอจะทนเห็นฉันเหนื่อยจากการเดินทางได้เหรออัน เกิดฉันไม่สบายขึ้นมาล่ะ...”

“จ้าๆ รู้แล้ว ไม่ต้องสาธยายซะยาว เธอไม่ต้องย้ายกลับมาก็ได้ แต่สัญญานะว่าต้องกินยาห้ามดื้ออีก ไม่งั้นฉันนี่แหละจะเป็นคนไปลากเธอกลับมาอยู่ที่นี่ โอเคไหม อ้อ!...แล้วถ้าฉันว่าง ฉันจะไปนอนเป็นเพื่อนเธอที่คอนโด ตกลงรึเปล่า”

“ตกลงจ๊ะ” พิชญายิ้มรับ ตอบตกลงอย่างง่ายดาย อย่างไรเธอก็เหงาอยู่ดี การอยู่คนเดียวไม่ใช่เรื่องที่ดีนักสำหรับอาการป่วยของเธอ ที่จะกำเริบขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ได้

“ตกลงก็ดีแล้ว ถึงเธอจะไม่ยอมแต่ฉันก็จะตื้อไปนอนกับเธออยู่ดี เอาล่ะๆดึกแล้วไปนอนดีกว่า เธอต้องนอนพักผ่อนมากๆรู้ไหม พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าอีก เอ..หรือว่าจะลาหยุดดี” อัญชลีเสนอทางเลือกใหม่ให้กับเพื่อนรัก พิชญาหันมาปฏิเสธเป็นพัลวัน

“ไม่ได้หรอก ฉันเพิ่งจะไปทำงานได้ไม่กี่วันจะให้ลาหยุดแล้วเหรอ มันดูไม่ดีน่ะ ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก กินยานอนพักเดี๋ยวก็หายแล้ว”

“เฮ้อ...” อัญชลีจำใจรับการตัดสินใจของพิชญาอย่างช่วยไม่ได้

“อืม ที่จริงฉันว่าเธอไปทำงานก็ดีแล้วล่ะ มีคนจ้องจะจับผิดเธออยู่แล้ว ขืนเธอหยุดอีกเดี๋ยวโดนให้ออกกันพอดี ป้าดวงก็นะ ไม่พาเธอไปฝากงานไว้ที่บริษัทนั้นเลย ถ้าฉันรู้ว่าบริษัทนั้นเป็นของเขาอ่ะนะ อย่าได้หวังเลยว่าเธอจะได้เดินไปเหยียบแถวนั้น ฉันไม่ให้ไปเด็ดขาด”

“ถ้าฉันรู้ล่วงหน้า ฉันก็คงไม่ไปทำหรอก แต่มันช่วยไม่ได้นิอัน ไหนๆก็ทำไปแล้ว ฉันไม่อยากให้ป้าดวงเสียผู้ใหญ่น่ะ”

สุดาดวงหรือป้าดวงที่เธอว่า เป็นคนที่ฝากงานให้กับพิชญาที่บริษัทของภูมิรพี ด้วยความบังเอิญหรือฟ้ากลั่นแกล้งให้เพื่อนสนิทของป้าดวงทำงานอยู่ที่บริษัทของเขา ป้าดวงจึงอาศัยเทคนิคนิดหน่อยให้หญิงสาวได้ทำงานในบริษัทที่ดีเงินเดือนดี หากไม่ได้ป้าดวงและเพื่อนสนิทของป้าดวงช่วย เธอคงไม่มีโอกาสได้ทำงานในบริษัทยักษ์ใหญ่ที่มั่นคงทางด้านธุรกิจและการเงินขนาดนั้น

แต่เมื่อพิชญามารู้ทีหลังว่าที่นี่เป็นบริษัทของเขา พิชญาก็แทบไม่อยากจะทำงาน แต่ด้วยความเกรงใจป้าดวงและเพื่อนที่อุตส่าห์ฝากฝังจนได้งานทำแล้ว เธอก็ปฏิเสธไม่ได้จึงต้องจำใจทำงานที่นั่นโดยมิมีข้อโต้แย้ง เพราะเธอรู้ดีแก่ใจว่าป้าดวงหวังดีกับเธอ ที่ป้าดวงให้เธอออกไปทำงานที่สมกับความรู้มากกว่าจะอยู่ดูแลเด็กในสถานสงเคราะห์ ป้าดวงรู้ว่าเธอต้องใช้เงินจำนวนมากในการรักษาอาการเจ็บป่วยของเธอ ซึ่งจำนวนเงินมันไม่ใช่น้อยๆเลย

พิชญาจึงมิอาจปฏิเสธความหวังดีของป้าดวงได้ ป้าดวงที่ดูแลเธอเหมือนลูกแท้ๆ

“ดึกแล้วแพนไปนอนเถอะ นอนห้องเก่าของแพนนั้นแหละ อันทำความสะอาดอยู่ทุกวัน รับรองว่าไม่มีฝุ่นให้แพนจามแน่นอนจ๊ะ”

“จ๊ะ” พิชญารับคำสั้นๆ ก่อนที่อัญชลีจะช่วยประคองเธอไปส่งถึงห้องนอนชั้นสอง

แสงจันทร์สาดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาภายในห้อง เผยให้เห็นร่างบางของหญิงสาวคนหนึ่งที่ยังคงนอนกระสับกระส่ายอยู่บนที่นอน พิชญาพลิกตัวไปมาหลายสิบครั้ง แต่นั่นมันก็ยังไม่สามารถทำให้เธอเข้าสู่ห้วงนิทราได้ จนเธอทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นมาหาอะไรทำเผื่อว่ากิจนั้นจะสามารถทำให้เธอหลับได้

หญิงสาวเดินเข้าที่โต๊ะเครื่องแป้ง มือเรียวเอื้อมไปหยิบวิทยุเครื่องเก่งตัวเธอที่ใช้มาตั้งแต่สมัยเรียน หากคืนไหนที่เธอนอนไม่หลับเจ้าวิทยุเครื่องนี้ก็เป็นเหมือนแม่ที่จะเห่กล่อมลูกน้อยอย่างเธอให้เข้าสู่ห้วงนิทราได้อย่างง่ายดาย

พิชญาหมุนคลื่นที่เธอฟังเป็นประจำทันที เสียงใสๆของดีเจดังแว่วมาจากลำโพงขนาดเล็ก หญิงสาวชอบฟังเพลงมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยิ่งเป็นเพลงเก่าๆเธอยิ่งชอบ เมื่อได้คลื่นที่ถูกใจผู้ฟังแล้ว ผู้ฟังอย่างเธอก็เข้านอนได้อย่างสบาย

~จูบ....ใครคิดว่าไม่สำคัญ~

เสียงเพลงเก่าที่เธอชอบฟังดังแว่วมาจากวิทยุเครื่องเก่งของเธอ ทำให้หญิงสาวที่กำลังเคลิบเคลิ้มจะเข้าสู่ห้วงฝันลืมตาโพลงขึ้นมาในความมืดทันที ทั้งๆที่เธอของฟังเพลงนี้มาก แต่หากคือนี้มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น!

มือเล็กเรียวเอื้อมไปปิดวิทยุทันที ดูเหมือนวันนี้ไม่ว่าอะไรก็ไม่เป็นใจสำหรับเธอ ทั้งๆที่เธอต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนกว่าจะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้น และจูบ...ที่เกิดขึ้นมาด้วยความไม่ตั้งใจ หรือถ้าจะตั้งใจมันคงเต็มไปด้วยความแค้นมากกว่าความรัก

คิดแล้วก็อดขำกับความคิดสมัยที่เรียนมหาลัยไม่ได้

“ถ้าเราได้จูบกับพี่ภูจริงๆ ต่อให้ตายก็ยอม”

ความเพ้อฝันสมัยเด็ก กับความจริงช่างต่างกันอย่างร้ายกาจ ความฝันกับความจริงต่างกันโดยสิ้นเชิง

คืนนี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ความสับสนที่อยู่ในใจใครหลายคน สัญชาตญาณที่ถูกปลุกให้คุกรุ่นอยู่ภายใน การแก้แค้นที่ไม่มีวันสิ้นสุด และท้ายที่สุด...คือจุดจบที่ไม่มีวันหวนคืน

Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2549

Last Update : 22 เมษายน 2549 4:02:23 น.

21 comments

Counter : 546 Pageviews.

เราตามมาอ่านอ่ะ ชอบมากๆเลย ชอบการพรรณนาเรื่อง และถ้อยคำ และการดำเนินเรื่องด้วย พยายามเข้านะ

โดย: MiK IP: 203.118.72.195 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:22:53:23 น.

อิอิ ตามมาอ่านอีกรอบ ตอนใหม่ไวๆๆ นะ 555 มัวแต่ทวงคนอื่นแต่ของตัวเองยังนอนอยู่ในโหลอยู่เลย

โดย: ลูกน้ำ IP: 202.5.86.44 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:23:44:16 น.

เนื้อเรื่องดีมากๆพี่ but ทำไมตัวละครชายคล้ายๆกันซะอย่างนั้นละ - - อารมณ์ร้ายไม่ฟังใคร ความคิดตัวเองดีที่สุด ที่สำคัญหน้าตาคล้ายกัน เอามาจากคนที่พี่ปลื้มอะปล่าวอะ ^O^ นี่คือคำถามของยัยติงต๊องคนนี้! เย้!

แล้วจะด่าตัวเองทำมาย

ช่างมันเถออะสู้ๆสู้ตายนะคะเพื่อความฝันของพี่ 555+

โดย: papomน้องสาวผู้ตามผลงานก๊ากๆ IP: 202.5.87.4 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:18:50:32 น.

วันนี้มาตอบคอมเม้นค่า ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นนะคะ อยากให้มีคอมเม้นเยอะๆจังเลย

ตอบ MiK
ขอบคุณค่ะที่ติดตาม ^O^

ตอบ ลูกน้ำ
รอผลงานอยู่นะค่ะ เมื่อไหร่เรื่องหวานใจซุปเปอร์สตาร์จะอัพสักทีอ่า รอลุ่นให้นางเอกเสร็จอีตาพระเอกอยู่น่า อิอิ

ตอบน้อง papomน้องสาวผู้ตามผลงานก๊ากๆ

คล้ายกันเหรอ ไม่หรอกจ๊ะ ภูมิรพีกับเอกองค์ต่างกันมากๆทั้งด้านอารมณ์และหน้าตา ซึ่งพระเอกต้องหล่อกว่าอยู่แล้ว(ก๊ากๆ แอบหื่น^O^) อ่านไปเรื่อยๆจะรับรู้ถึงอารมณ์ที่แตกต่างกันจ๊ะ แต่แหม ก็ผู้ชายด้วยกันยังไงก็ต้องมีด้านที่เหมือนกันบ้างแหละน่า

โดย: pinkpearl IP: 210.203.187.28 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:20:46:22 น.

ลิงค์มาจาก ใบหญ้าหละ
จะค่อยติดตามต่อไปนะจ๊ะ
อ่านแล้ว นอยพี่ภู ทำไมถึงทำกันด้ายๆๆ
แอบซาดิสนะค่า

โดย: por IP: 58.9.141.172 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:1:33:48 น.

ตามมาอ่านค่ะ สนุกมากๆ อยากอ่านต่อเร็วๆนะค่ะ แต่ถ้าไม่ว่างก็ไม่ต้องรีบแต่งก็ได้เดี๋ยวเรื่องเรียนจะเสียไปด้วยนะ คอยเป็นกำลังใจให้นะค่ะ

โดย: yakuzaa IP: 203.152.26.203 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:14:11:21 น.

นางเอกน่าสงสารจัง ชอบเรื่องนี้มากเลย พิมพ์เมื่อไรก็บอกข่าวคราวกันนะ

โดย: IP: 203.113.50.12 วันที่: 28 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:21:15:21 น.

^
^
ลืมลงชื่อ แหๆๆ

โดย: tulip IP: 203.113.50.12 วันที่: 28 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:21:16:20 น.

น่าสงสารรรแพนจังเลย แพนนี้เป็นโรคหัวใจใช่ไหมค่ะ

แล้วเรื่องจะเป็นยังไงต่อค่ะ อยากจะดูเร็วๆจังเลยค่ะ

โดย: IP: 125.24.67.54 วันที่: 5 มีนาคม 2549 เวลา:15:58:20 น.

ง่ะ อยากอ่านตอนต่อไปจังเลยค่า
มาอัพเร็วๆน้าๆๆ ตามมาอ่านแล้วง่ะ
มะเเห็นตอนต่อไปเลย แง่ๆๆๆๆๆ
ร้องไห้แล้ว TT^TT

โดย: por IP: 58.9.141.88 วันที่: 6 มีนาคม 2549 เวลา:17:32:58 น.

พี่มุกเจ้าขาลงเร็วๆเถอะน้าดองนานเกินไปน้องสาวคนนี้อยากอ่านจะแย่แว้ว รับวังนิยายเน่านะ(ด้วยเหตุที่ว่าดองนานเกินไปนั่นเอง- -;)

โดย: ปลาปอมส์น้องรักของพี่สาว IP: 202.5.86.42 วันที่: 9 มีนาคม 2549 เวลา:15:05:31 น.

พี่ชอบเรื่องนี้ ขนาดหายไปนาน ยังตามไม่ลืม
อยากให้นายเอกถอนหมั้นแล้วกลับมารักกับน้องแพน
นายภูจะได้กระอักบ้าง แบบว่าต้องมีคนมาแย่งถึงจะสำนึกอ่ะ

ไม่ได้ทวงน้า แต่ถ้ามาต่อไปทุกสัปดาห์ ก็จะดีไม่น้อย

ว่าแต่ว่า wallpaper มองยากจัง ถ้าพิมพ์ผิด ๆ ถูก ๆ ไม่ว่ากันน้า

พี่หอมระเหย

โดย: หอมระเหย IP: 204.114.196.11 วันที่: 14 มีนาคม 2549 เวลา:17:16:57 น.

มาตามอ่านจาก //www.baiya.com น่ะค่ะ แหม่ ๆ หายไปนานเลยอ่ะ ! ต้อง sorry ด้วยนะคะ

โดย: angella IP: 203.113.45.205 วันที่: 15 มีนาคม 2549 เวลา:11:14:55 น.

อยากอ่านต่ออะ หาตั้งนานกว่าจะเจอแหนะ แต่งต่อเร็ว ๆ นะ

โดย: โย IP: 202.133.177.70 วันที่: 17 มีนาคม 2549 เวลา:16:40:50 น.

อยากให้มาอัฟๆไวๆๆนะค่ะ ชอบมากเลย

โดย: ชอบนะ IP: 58.147.92.140 วันที่: 23 มีนาคม 2549 เวลา:15:22:39 น.

ไปอ่านตอนต่อไปได้แล้วนะ อิอิ มีเฮๆๆ

โดย: ลูกน้ำ IP: 210.86.130.238 วันที่: 23 มีนาคม 2549 เวลา:22:49:44 น.

ไปอัพเร็ว ๆ นะค่ะ

อยากอ่านต่อมาก ๆ

โดย: เด็งเก่ง IP: 124.120.15.23 วันที่: 27 มีนาคม 2549 เวลา:21:27:10 น.

สวัสดีจ๊ะ
ตอนแรกอ่านที่ใบหญ้าแต่ตอนนี้มาขออ่านที่นี่นะจ๊ะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะ และขอเป็นกำลังใจให้ด้วยจ๊ะ

โดย: พี่ตุ๊ก IP: 210.246.68.241 วันที่: 2 เมษายน 2549 เวลา:19:51:39 น.

พี่มุกคลอดเรื่องนี้เร็วๆปอมส์รออ่านอยู่TOT อยากอ่านมั่กๆเลย ออนบ้างนะ จาได้คุยกานล่ะ^O^ ยังไงกำลังใจของนู๋น้อยคนนี้ก็เปงกำลังใจให้พี่เสมอนะค่ะ สู้ๆ>O

โดย: N'ปอมส์ IP: 202.5.87.11 วันที่: 6 เมษายน 2549 เวลา:17:00:55 น.

สวัสดีจ๊ะ ตอนนี้ก็อ่านจบไปแล้วล่ะจ๊ะ แต่ตอนนี้ไม่ค่อยได้เข้ามาใช้บริการที่นี้เท่าไหร่ เพราะช่วงนี้อยู่ที่บ้านอีกหลังนะคะ แล้วเจอกันที่...............นะจ๊ะ

โดย: ทรายสีรุ้ง IP: 203.153.173.233 วันที่: 6 เมษายน 2549 เวลา:22:11:53 น.

ไม่มาอัพต่อหล่ะจ๊ะ
รออยู่นะเนี้ย รึเรียนวัมเมอร์หนัก

โดย: MiK IP: 203.113.60.73 วันที่: 13 เมษายน 2549 เวลา:19:32:33 น.