เล่ห์ร้าย อุบายรัก ตอนที่15

	นู๋ไข่มุกขอจ้อ >Oสวัสดีค่านักอ่านทุกคน ^O^ ไข่มุกต้องขอโทษด้วยนะคะที่หายไปนานมาก (ปีกว่าเลย) T^T ยังไม่ลืมกันใช่ไหมคะ (แต่ถ้าลืมก็ย้อนกลับไปอ่านได้น้า อิอิ) สาเหตุที่ไม่ได้อัพเพราะยุ่งๆกับการเรียน การสอบค่ะ ToT แต่ไข่มุกสัญญานะคะว่าจะไม่หายไปนานขนาดนี้อีก T_T ช่วงๆนึงที่ไข่มุกคิดไม่ออกว่าจะสื่อสารเรื่องราวที่อยู่ในหัวออกมายังไง เคยนั่งหน้าคอมอยู่นานแต่ก็เขียนไม่ได้สักตัว TWT แต่ช่วงนี้ปิดเทอมประกอบกับงานเขียนๆไปเริ่มไหล ไม่ติดขัด จึงมีตอนใหม่มาอัพให้หายคิดถึงค่ะ ไข่มุกคิดถึงคนอ่านทุกคนนะคะ ไข่มุกสารภาพตรงๆว่ามีช่วงนึงที่แอบท้อ ไม่อยากเขียนต่อ แต่พอเปิดเจอคอมเม้นดีๆ (ทวงนิยาย) แล้วมีกำลังใจขึ้นมากเลยค่ะ แฟนนิยายช่วยได้มากจริงๆ ถ้าไม่มีทุกคนไข่มุกอาจจะไม่เขียนต่อก็ได้ รักษาสุภาพด้วยนะคะ ฝนเริ่มตกแล้ว^^ อ่านนิยายเคล้าสายฝนก้ดีนะคะ เข้ากับอารมณ์พอดี ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ อย่าลืมเม้นให้กำลังใจกันเหมือนเดิมนะคะ ตอนต่อไปจะได้มาเร็วๆ อิอิ +++++++++++++++++++++++++++++++++ ตอนที่ 15 แพขนตางอนไหวระริกแค่เพียงเล็กน้อยก็เรียกความสนใจจากคนตัวโตที่ตั้งใจทำงาน และ ’พยายาม’ ข่มสมาธิที่กระเจิดกระเจิงไปหาร่างบางที่นอนไม่ได้สติอยู่ที่โซฟา งานตรงหน้าไม่ว่าเรื่องใหญ่หรือเล็กน้อยล้วนแต่ไม่ผ่านเข้าหัวแม้แต่เพียงสักตัวอักษรเดียว แทบจะทุกการเคลื่อนไหวของร่างบางตรงหน้าล้วนแต่ตกอยู่ภายใต้สายตาคมเข้มของเขา ดวงหน้าอ่อนหวานสวยใสยามหลับช่างให้ความรู้สึกว่าเธองดงามเหลือเกิน สวย...บริสุทธิ์ เหมือนเด็กน้อยที่ไร้เดียงสา เหมือนนางฟ้าตัวน้อย ทว่าความจริงแล้วกลับไม่เป็นเช่นนั้นเลย ผู้หญิงคนนี้ไม่ต่างอะไรไปจากแม่มดที่ร้ายกาจ ร่ายเวทมนต์ให้คนหลงใหล แล้วตีจากไปอย่างไม่ใยดี! “อ...อื้อ” ความคิดของเขาสะดุดลงเมื่อเสียงหวานลอยเข้ามาให้ได้ยิน และการเคลื่อนไหวของร่างบาง พิชญาค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างเกียจคร้าน ความรู้สึกแรกที่ประดังเข้ามาคือความปวดเมื่อยไปทั้งร่างกาย ศีรษะปวดตุบๆเหมือนมีคนมารัวกลองในหัว เธอยกมือขึ้นกุมหัวอย่างไม่มีแรง ก่อนจะค่อยๆรับรู้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่จ้องเอาอย่างไม่เป็นมิตรและไม่คิดเกรงใจ “ตื่นแล้วรึ” คำถามโง่ๆลอยเข้ามาในหัวสมองที่ยังไม่สั่งการดี หญิงสาวลืมตาของหน้าเขาชัดๆ “มองอยู่ได้ ไม่ได้ยินที่ฉันถามรึไง หรือว่าเธอหลับจนลืมว่าตัวเองพูดได้” หญิงสาวส่ายหน้าอย่าระอา ตื่นขึ้นมาเขาก็จะหาเรื่องเธอเลยรึไงนะ เวลานี่เธอไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัว จะให้มานั่งต่อล้อต่อเถียงกับเขานั้นมันไม่ใช่เรื่อง เธออ่อนล้าเกินไปที่จะทำเรื่องโง่ๆที่รู้ว่าไม่มีวันชนะแบบนั้น “เอาแต่ส่ายหัวอยู่ได้ เธอตั้งใจจะทำให้ฉันโกรธใช่มั้ยพิชญา หัดดูหน่อยสิว่าตัวเองอยู่ในสภาพไหน ฉันขอเตือน อย่าทำให้ฉันโกรธอีก ถ้าไม่อยากโดนแบบนั้นอีก” ถ้อยคำนั้นราวกับดึงสติที่กระจัดกระจายของหญิงสาวให้กลับมาสมบรูณ์อีกครั้ง พิชญารวบรวมแรงที่มีอยู่น้อยนิดสำรวจสภาพของตัวเอง ...เสื้อเชิ้ตของเขา... มันก็สมควรที่จะเป็นอย่างนี้ในเมื่อเสื้อผ้าของเธอถูกเขาทำลายโดยไม่มีชิ้นดีแล้วนี่ มือน้อยลูบคลำเสื้อหัวสมองวิ่งวน ความทรงจำเก่าๆคล้ายผุดขึ้นมา ภาพความทรงจำของสาวน้อยเขินสะเทินอาย หน้าใสอมชมพูแดงปลั่งดังลูกตำลึงสุกยามเมื่อยื่นของบางสิ่งในถุงกระดาษให้ชายหนุ่มหล่อที่ใบหน้ามีหยดน้ำเกาะแพราวพราว ชายหนุ่มดึงผ้าขนหนูผืนเล็กที่ผาดคออยู่มาเช็ดใบหน้านิดหนึ่ง ก่อนจะยื่นมือรับถุงกระดาษใบนั้นมา ‘เอาอะไรมาให้พี่เหรอแพน’ ‘สะ...สราบอกว่าพี่ภูมิอยู่ที่สนามกีฬาแพนเลยมาทีนี่ แล้วอีกสองวันก็ถึงวันเกิดของพี่ภูมิ แล้ววันนี้ก็วันศุกร์ เพราะฉะนั้นอีกสองวันเราคงไม่เจอกัน แพนเลยเอาของขวัญมาให้พี่ภูมิค่ะ’ กว่าสาวน้อยจะกลั้นใจพูดจนจบประโยคได้ก็เล่นเอาลิ้นพันกันไปหลายรอบ ชายหนุ่มหัวเราะพรืดทันทีที่ได้ฟังเสียงเจื้อยแจ้วนั่นจบ ถามแค่สั้นๆแต่เธอกลับตอบมาเสียยาว ‘ของขวัญให้พี่ งั้นพี่เปิดดูได้เลยใช่ไหม’ แล้วเขาก็ได้รับการสั่นหัวอย่างรุนแรงกลับมาจากสาวน้อยแก้มแดง นั่นแลจึงเรียกเสียงหัวเราะจากเขาได้อีกครา ชายหนุ่มค่อยๆเปิดถุงกระดาษนั่นอย่างเบามือราวกับว่าจะทำให้ของสิ่งนั้นแตกหักไป ริมผีปากหยักลึกยกขึ้นทันทีที่เห็นของภายในถุง สาวน้อยเจ้าของ’ของขวัญ’ได้แต่ยืนบิดตัวไปมาพร้อมกับแอบลุ้นในใจว่าเขาจะชอบสิ่งของที่เธอให้หรือไม่ ‘เสื้อเชิ้ตเหรอ พี่ชอบมากเลยขอบใจแพนมากนะจ๊ะ’ นั่นแหละจึงเรียกรอยยิ้มของสาวน้อยได้ หญิงสาวจำต้องหยุดความคิดไว้เพียงเท่านั้นเมื่อรับรู้ถึงแรงกระชากและความเจ็บปวดบริเวณต้นแขน แรงจนตัวเธอจำต้องลุกขึ้นจากโซฟาทั้งๆที่แขนขายังอ่อนแรง “ทำไมรังเกียจเสื้อของฉันมากนักรึไง ฉันรับรองว่าเสื้อของฉันทุกตัวมันสะอาดไม่สกปรกเหมือนตัวเธอหรอก แต่ก็นะ เสื้อตัวนี้ฉันอาจจะต้องทิ้ง เพราะทนใส่ต่อจากเธอไม่ได้ กลัวคราบราคีคาวจากตัวเธอจะมาติดตัวฉัน แค่นี้ฉันก็ขยะแขยงเต็มทนแล้ว” “ใช่! ไม่ใช่แค่รังเกียจเสื้อของคุณนะ แต่ฉันขยะแขยงทั้งเสื้อ ตัวของคุณ และความคิดต่ำๆของคุณด้วย” พิชญากัดฟันตอบน้ำตาที่คลอหน่วงอยู่ในดวงตาคู่งาม หญิงสาวพยายามอย่างยิ่งที่จะอดกลั้นมิให้มันไหลออกมาให้ผู้ชายตรงหน้าสมน้ำหน้า เธอพยายามดิ้นทั้งผลักทั้งดันพร้อมกับสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุมของมือหนาคู่นั้น แต่เขาไม่สะดุ้งสะเทือนแม้แต่น้อย “รังเกียจงั้นเหรอ หึ! ฉันว่าเธอคงต้องรังเกียจฉันต่อไปเรื่อยๆอย่างนี้ล่ะพิชญา เพราะฉันจะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ แน่” ริมฝีปากหยักลึกกดเข้าที่ปากบางของหญิงสาวอย่างหนักหน่วงรุนแรง จูบเพื่อต้องการลงโทษ หรือจูบด้วยความเสน่หา เขาเองก็ไม่อาจตอบคำถามในใจได้ แต่เขาไม่ปล่อยให้เธอมีเวลาตั้งตัวด้วยซ้ำ ภูมิรพีบดจูบอย่างหื่นกระหาย เหมือนคนเดินทางในทะเลทรายขาดน้ำมาแรมเดือน เธอเปรียบเสมือนบ่อน้ำที่เขาพบและต้องการตักตวงอย่างไม่มีวันสิ้นสุด ชายหนุ่มไล้ริมฝีปากบางนั้นอย่างหนักหน่วง ลิ้นอันแสนร้ายกาจของเขาไล้สำรวจหยอกล้อกับลิ้นเล็กๆของเธอ ริมฝีปากบางที่แสนหวาน เขาชิมอย่างไม่รู้เบื่อ จากจูบที่ดุดันร้อนแรง กลายเป็นอ่อนโยนเย้ายวนดึงดูดให้ร่างทั้งสองใกล้ชิดกันมากยิ่งขึ้น พิชญาอยากจะร้องค้าน อยากจะต่อต้าน อย่างที่ใจนึก แต่เธอก็ไม่สามารถสู้แรงเขาได้เลย จุมพิตของเขาเหมือนกระชากวิญญาณออกไปจากตัวเธอ จนลมหายใจของเธอใกล้หมด สติใกล้หลุดลอย เขาถึงได้ปล่อยเธอเป็นอิสระ หญิงสาวเกือบทรุดลงไปนอนกองกับพื้น ถ้าไม่ได้มือหนามาคอยรองรับไว้ เขาช้อนตัวเธอขึ้นแต่ก็ยังมิวายดูแคลน “ทำไม โดนฉันจูบแค่นี้ถึงกับเข่าอ่อนเลยหรือไง อยากอ่อย หรืออยากให้ฉันทำมากกว่านี้ใช่ไหม” พิชญาปรือตามองเขาอย่างยากลำบาก เริ่มหายใจติดขัดขึ้นทุกขณะ เธอไม่มีแรงจะต่อล้อต่อเถียงกับเขาอีกแล้ว สิ่งที่เธอต้องการตอนนี้คืออยากกลับบ้าน กลับไปซบลงหมอนร้องไห้กับโชคชะตาที่แสนเลวร้าย ภูมิรพีกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เมื่อรับรู้ถึงอาการอ่อนระโหยโรยแรงและอาการหายใจติดขัดของร่างบาง แต่ปากก็มิวาย “ทำตาอย่างนั้น คิดจะยั่วฉันรึไง หึ!” อาการไม่ตอบสนองและร่างบางตรงหน้าเริ่มหายใจติดขัดขึ้นทุกขณะทำให้เขาลดความดุดันลง คงเหลือแต่ความกังวนกับสิ่งที่ทำไป เขาทำร้ายเธออีกแล้วใช่ไหม “แพนเป็นอะไรไป บอกพี่สิ” น้ำเสียงที่อ่อนโยน คุ้นเคย เธอคงจะหูเพี้ยนไปสินะ เพราะอาการกำเริบเธอถึงได้ยินคำที่อ่อนหวานจากเขาอีกครั้ง พิชญาพยายามเปิดเปลือกตามองเขา ให้รู้ว่าเป็นความจริงหรือภาพฝัน เธอจึงเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยร้อนรนที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนไม่ดุดันเช่นเมื่อครู่ พี่ภูมิคนเดิมของเธอกลับมาแล้ว “พะ...พี่ภูมิ พาแพนกลับบ้าน แพนอยากกลับบ้านค่ะพี่ภูมิ” +++++++++++++++++++++++ สัมผัสอ่อนโยนที่ลูบไล้บนใบหน้า หญิงสาวรู้สึกถึงสัมผัสที่ไล้อยู่ข้างแก้ม หน้าผาก และจบลงด้วยแรงกดบริเวณหน้าผากบางเบาดั่งขนนก แต่ก็พอทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยน มิใช่ความหยาบกร้านหยาบคายเหมือนที่ผ่านมา แพขนตางามปรือขึ้นแล้วเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้าคมคายของชายหนุ่มผู้หนึ่งกำลังไล้ริมฝีปากบนปากบางของเธอด้วยความอ่อนโยน “พะ...พี่ภูมิ” ชายหนุ่มชะงักด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบเอี้ยวตัวกลับไปบนเบาะของตัวเองแทบไม่ทัน เขากระแอมไอแก้เก้อ ด้วยสีหน้าแดงเหมือนเด็กเล็กๆ ที่ทำความผิดแล้วถูกจับได้ “ถะ...ถึงบ้านเธอแล้ว” เขาพยายามบังคับน้ำเสียงไม่ให้สั่น ให้ตายเถอะ เข้าใกล้เธอครั้งใดเขาอดใจไว้ไม่อยู่ทุกที ทำไมเขาต้องเป็นแบบนี้ และเป็นกับเธอคนนี้คนเดียวด้วย ยิ่งเห็นตาแป๋วแหวของเธอมองมาด้วยรอยยิ้มเล็กๆ เขาก็ยิ่งอยากสัมผัสเธอมากขึ้น “ขอบคุณนะคะที่มาส่งแพน” พิชญายิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นพี่ภูมิคนเดิมของเธอ หญิงสาวนึกว่าตื่นขึ้นมาแล้วจะพบซาตานที่โหดร้ายเช่นเคย มิใช่เทพบุตรที่อ่อนโยนเช่นนี้ “ฉันอนุญาตให้เธอลางานได้หนึ่งวัน ถ้าพรุ่งนี้มาไม่ไหวก็ไม่ต้องมา นอนพักอยู่บ้าน ถ้าอาการไม่ดีขึ้นก็ต้องรีบไปโรงพยาบาล เข้าใจไหมแพน” ท้ายประโยคเขาพูดด้วยความอ่อนโยนแผ่วเบา มือเรียวเอื้อมไปเปิดประตูรถยนต์ชะงักทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงทอดอ่อนโยน หญิงสาวขบริมฝีปากบางอย่างใช้ความคิด เธออยากจะพูดเรื่องที่ติดค้างอยู่ในใจมานานแล้ว หากแต่เขาไม่เคยยอมรับฟัง ในวันนี้เขายินดีที่จะเรียกเธอด้วยชื่อเล่นที่คุ้นเคย แล้วเขาจะยอมรับฟังเธอด้วยเหตุผล มิใช่ด้วยอารมณ์เหมือนทุกครั้ง “พี่ภูมิคะ แพนอยากจะอธิบาย เรื่องการตายของสรา แพนไม่ได้มีส่วนรู้เห็น ทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่อุบัติเหตุที่ใครๆ ก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น แพนไม่ได้ตั้งใจ พะ...แพนเองก็เสียใจ” พิชญาพูดไปแล้วก็ได้แต่กลั้นใจรอฟังคำตอบ มือหนาของภูมิรพีกำพวงมาลัยรถแน่ขึ้น ใบหน้าที่แลดูอ่อนโยนเมื่อครู่กลับกระด้าง ดุดัน น่ากลัว กรามใหญ่บดเป็นสันนูนขึ้น เขาพลาดไปอีกแล้ว! เขาไม่ควรปล่อยให้ความอ่อนไหวภายในจิตใจ กับมารยาร้อยเล่ห์ของผู้หญิงคนนี้มาสั่นคลอนความตั้งใจของเขา ภูมิรพีกระชากตัวหญิงสาวอย่างแรงจนร่างบางเซเข้ามาในอ้อมกอดของเขาอย่างไม่ตั้งใจ “ไม่ได้ตั้งใจ เสียใจอย่างนั้นเหรอ! เธอพูดได้แค่นี้ใจมั้ยพิชญา ชีวิตคนทั้งชีวิต แถมคนนั้นยังเป็นเพื่อนรักเธอ แต่เธอกลับพูดได้แค่เสียใจ ไม่ตั้งใจ ถ้าเป็นชีวิตเธอล่ะ เธอจะสนใจมันมั้ย” มือของเขาเขย่าร่างบางอย่างคนบ้าคลั่ง หญิงสาวสั่นไหวไปทั้งร่างกายและหัวใจ น้ำตาคลอเต็มหน่วงตาก่อนจะปล่อยให้มันไหลออกมาอาบแก้ม ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมรับฟังใช่ไหม “สนใจสิคะ ทำไมแพนจะไม่สนใจ ชีวิตของสรามีค่ายิ่งกว่าชีวิตของแพน แพนรู้...” “ถ้าคนที่ตายวันนั้นเป็นเธอ เธอจะได้มาร้องขอความเห็นใจแบบนี้ไหม” น้ำเสียงตะคอกดุดันจนเธอตัวสั่น “แพนรู้ ใครๆ ก็อยากให้แพนตายแทนสรา” พิชญาพยายามข่มเสียงสะอื้น “แพนเคยถามตัวเอง ถ้าแพนตายไปในวันนั้น จะมีใครคิดว่าสราฆ่าแพน เหมือนอย่างที่ใครๆ คิดว่าแพนฆ่าสราไหม คำตอบคือไม่ เพราะชีวิตของแพนไม่เคยมีค่าในสายตาของใครๆ อยู่แล้ว” ภูมิรพีปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระทันที เขารู้สึกชาวาบไปทั้งร่างกาย ภายในใจเจ็บแปลบเหมือนถูกเข็มทิ่มแทงเป็นหมื่นๆ เล่ม ชายหนุ่มเหลือบมองร่างบางที่นั่งเหม่อมองออกไปนอกรถอย่างไร้จุดหมาย ที่ด้านนอกฝนกำลังตกกระหน่ำอย่างไร้ความปรานี ด้านในรถก็เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ และเสียงสะอื้นที่ทำให้เขาปวดใจ “ออกไปจากรถฉัน” เขาพยายามเค้นเสียงให้หนักแน่น แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ ไร้การตอบสนอง “ฉันบอกให้เธอออกไปจากรถฉัน หูแตกรึไง!” และเมื่อได้รับความเงียบเป็นการตอบแทนเช่นเดิมทำให้เขาโมโห ภูมิรพีเอี้ยวตัวไปเปิดประตูที่ด้านของหญิงสาว ชั่วแวบที่ได้สัมผัสกับร่างบางนั้นทำให้เขารู้ว่าตัวเธอร้อนเป็นไฟ แต่เขากลับไม่สนใจ เมื่อเขาเปิดประตูได้ก็ผลักร่างบางลงไปบนถนนอย่างไร้ความปรานี พร้อมกับเหวี่ยงกระเป๋าใบเล็กของเธอลงตามไปด้วย “แล้วต่อไปก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพี่อีกและชื่อเล่นเธอด้วยฉันไม่อยากจะฟัง เรามันคนละระดับกัน ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอ จำใส่กะลาหัวเธอไว้ ไม่มีผู้ชายน่าโง่เหมือนในอดีตอีกแล้ว” เขาทิ้งคำพูดสุดท้ายไว้พร้อมกับขับกระชากรถด้วยความเร็วสูงออกไป พิชญาพยายามกัดปากกลั้นเสียงสะอื้นไว้ แต่แล้วเธอก็ทนไม่ไหว หญิงสาวปล่อยให้ตัวเองร้องไห้หนักเสมือนคนบ้าอีกครั้ง คงไม่มีคนสติดีมานั่งร้องไห้อยู่กลางถนนเช่นนี้ สายฝนที่เทกระหน่ำลงมาทำให้ไม่สามารถแยกออกได้ว่าสิ่งไหนเป็นสายฝนสิ่งไหนเป็นน้ำตา หญิงสาวเจ็บระบมที่หัวเข่าและข้อเท้า หัวเข่าแตกตอนที่เขาเหวี่ยงเธอลงมากับพื้นพร้อมๆ เขาข้อเท้าที่แพลง แต่ที่เจ็บยิ่งกว่าคือที่หัวใจ ปวดร้าวระทมจนเธอแทบทนไม่ไหว หากว่าหัวใจของเธอจะหยุดเต้นเดี๋ยวนี้เธอคงยินดี ด้วยว่าเธอจะทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว เธอแพ้แล้ว แพ้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง “แพน!” เสียงร้องอย่างตกใจพร้อมกับร่างหนาของบุรุษที่เธอคุ้นเคยดี ก้าวลงมาจากรถที่เธอก็ไม่รู้ว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ พิชญาเงยหน้ามองเขาอย่างอ่อนแรง เขาเข้าปราดเข้ามาประคองร่างบางที่อ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงที่นั่งอยู่บนพื้น “ทำไมเป็นแบบนี้ ใครทำอะไรแพน” “ฟะ...โฟมช่วยแพนด้วย แพนทนไม่ไหวแล้ว แพนจะตายแล้วใช่ไหม” ร่างบางโผเข้ากอดชายหนุ่ม พีรพลปวดแปลบตรงกระบอกตาไปหมดกับสภาพร่างบางตรงหน้า “ไม่หรอก โฟมจะไม่ปล่อยให้ใครมารังแกแพนอีก เข้าบ้านเถอะนะ” เขาจะไม่ถามถึงสาเหตุของเรื่องราวในตอนนี้ พิชญาอ่อนแอเกินกว่าที่เขาจะซักถามอะไรในเวลานี้ พีรพลหันไปหยิบกระเป๋าของหญิงสาวมาคล้องแขนไว้ ก่อนจะช้อนร่างบางที่สะอื้นไห้และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้องไห้ของพิชญาด้วยกริยาอ่อนโยนทะนุถนอม ช่างผิดกับบุรุษอีกคนหนึ่งนัก เขาไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งแอบมองภาพนั้นด้วยความปวดร้าว อัญชลีถือปล่อยร่มที่ถือค้างไว้ในมือลงพื้น เธอคงไม่มีหน้าที่ต้องทำอีกแล้ว ในเมื่อ’เจ้าหญิง’ ก็มี’อัศวิน’ ดูแลอยู่ด้วยความเป็นรักและเป็นห่วง ส่วนเพื่อนเจ้าหญิงอย่างเธอก็ได้แต่คอยมองดูอยู่ห่างๆ และคอยช่วยเหลือในเจ้าหญิงในวันที่อัศวินไม่อยู่เท่านั้น อัญชลีหันหลังให้กับภาพบาดตาตรงนั้น เธอบอกกับตัวเองว่าไม่ได้อิจฉาเพื่อนที่ได้อยู่ในวงแขนของ’เขา’ เธอแค่เพียงอยากจะกลับเข้าไปในบ้าน แล้วเตรียมน้ำร้อนไว้ให้เพื่อนเท่านั้น ชีวิตของพิชญาน่าสงสารพออยู่แล้ว เธอจะต้องเป็นเพื่อนที่คอยดูแลให้กำลังใจ ไม่ใช่คอยอิจฉาริษยา ++++++++++++++++++++ อีกด้านหนึ่ง ภูมิรพีขว้างเสื้อสูทที่เปียกไปด้วยน้ำฝนลงพื้น มือหนาปลดเน็คไทและขว้างไปทางเดียวกับเสื้อสูทเมื่อครู่ ก่อนจะตัวลงกระแทกบนโซฟาอย่างหัวเสีย ภาพของหญิงสาวตัวแปดเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำฝนและหยดน้ำตา... ผุดเข้ามาในห้วงความคิด ทำให้เขาเจียนที่จะคลั่งตายอยู่แล้ว ถูกหรือผิด !? กับสิ่งที่ทำลงไป ความคิดทั้งสองทางบุกจู่โจมเขาไม่มีหยุด ในหัวสมองเขาคิดว่าตัวเองทำถูก เพื่อแก้แค้นผู้หญิงคนนั้น สิ่งที่ทำลงไปถือว่าสาสมและถูกแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย หากแต่เสียงในใจเจ้าเล่ามันร้องค้านความคิดนั้น หัวใจของเขากลับคิดสวนไปอีกทาง แล้วเวลานี้ เขาควรจะใช้สมองหรือหัวใจตัดสิน เขาไม่สามารถให้คำตอบตัวเองได้เลย ภูมิรพีลุกขึ้นจากเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยเพิ่งจะสำนึกว่าตัวเขาเองก็เปียกไม่ต่างอะไรไปจากสูทที่โยนทิ้งไปเมื่อครู่ เขาหายเข้าไปในห้องน้ำสักพัก ก่อนจะกลับมาด้วยร่างกายที่สะอาดสะอ้านขึ้น ร่างกายกำยำเต็มไปด้วยความแข็งแกร่งมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆ ที่ปกปิดท่อนล่างไว้อย่างหมิ่นเหม่ เขาเปิดตู้เสื้อผ้าก่อนจะควานหาเสื้อผ้าและนั่นทำให้อารมณ์ดีๆ ที่เพิ่งกลับมาหลังจากอาบน้ำหายวับไปกับตา เมื่อดวงตาของเขาเห็นว่าเสื้อตัวที่ถืออยู่ในมือ เสื้อเชิ้ต มันเป็นแค่เพียงเสื้อเชิ้ตธรรมดา ไม่ใช่ของมียี่ห้อ ราคาแพง ไม่ใช่สิ่งของสวยหรูที่ได้เขาจากวันเกิดในทุกปี วันเกิดของเขา ไม่ว่าจะเป็นญาติหรือผู้บริหารในเครือของบริษัทบิดามักจะสรรหาของมาขวัญของกำนัลแพงๆมาให้เขา ปูทางในอนาคตให้กับตัวเอง ด้วยรู้ว่าเขาคือผู้สืบทอดกิจการที่ยิ่งใหญ่ต่อจากบิดา แต่สิ่งของพวกนั้นมันไม่มีค่าใดๆ เขาแตะเพียงครั้งเดียวตอนที่ได้รับมาและจากนั้นมันจะกระเด็นไปอยู่ที่ห้องเก็บของ หรือไม่เขาก็นำไปให้คนใช้ในบ้าน หรือเด็กด้อยโอกาสตามสถานสงเคราะห์ต่างๆ แต่เสื้อตัวนี้ต่างไปจากสิ่งของเหล่านั้น เพราะเขาสัมผัสถึงความจริงใจของผู้ให้ แต่มันเป็นของผู้หญิงคนนั้น! คนที่เขาเกลียดชัง วินาทีนั้นภูมิรพีตัดสินใจเหวี่ยงมันลงบนพื้นอย่างไม่ไยดี เขาเกือบลืมมันไปด้วยซ้ำ เขาเคยจำได้ว่าทิ้งมันไปนานแล้ว แต่ทำไมมันถึงกลับมาอยู่ในตู้เสื้อผ้าเขาเหมือนเดิมได้ ผู้ที่ให้คำตอบได้ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นแม่บ้านของเขาเอง ชายหนุ่มควานหาเสื้อคลุมสีเทาขึ้นมาสวมอย่างลวกๆ ริมฝีปากเหยียดอีกครั้งเมื่อเขาต้องเอื้อมมือไปสัมผัสเสื้อเชิ้ตที่น่ารังเกียจ ก่อนจะก้าวอาดๆ เดินลงไปหาแม่บ้านที่เขาคาดว่าคงทำงานอยู่ในครัว “ป้านุ่มครับ” น้ำเสียงเนิบๆ ทว่าดุดันยิ่งนัก ทำให้แม่บ้านหญิงวัยกลางคนหันหลังมาทันที “คุณภูมิน่ะเอง มาเงียบๆ ป้าตกใจหมดเลย มีอะไรหรือคะคุณภูมิ หรือว่าคุณภูมิต้องการอาหารว่าง ป้าพอจะมีข้าวต้มกุ้งอยู่ รอประเดี๋ยวนะคะ” “ไม่ใช่หรอกครับป้านุ่ม คือว่าเสื้อตัวนี้มาอยู่ในตู้ของผมได้ยังไง ผมจำได้ว่าให้ป้าทิ้งไปตั้งนานแล้ว” ชายหนุ่มกล่าวเสียงเรียบอย่างให้ความเคารพ เพราะป้านุ่มเองก็อยู่รับใช้มาตั้งแต่คุณบิดามารดาของเขายังมีชีวิตอยู่ และป้านุ่มก็เป็นแม่นมของเขาด้วย “ตายจริง ป้าก็ทิ้งไปแล้วนี่คะ สงสัยว่านังแต๋วคงไปเก็บกลับมา เดี๋ยวป้าจะเรียกมันมาถามให้นะคะ” “ช่างมันเถอะครับ แต่ผมไม่อยากเห็นเสื้อตัวนี้อีก ป้าช่วยทิ้งให้ผมทีนะครับ” “ค่ะ” ป้านุ่มตอบพลางรับเสื้อมาวัยในมือ “อ้อ... แล้วเบาะในรถมันเปื้อนน้ำฝน ป้านุ่มช่วยบอกให้แดงมันไปเช็ดรถหน่อยนะ เดี๋ยวผมจะออกไปข้างนอก แล้ววันนี้ป้านุ่มก็ไม่ต้องรอผมนะครับ ผมจะไปค้างที่คอนโด” “ค่ะ” ป้านุ่มตอบรับ พร้อมกับมองตามแผ่นหลังคุณหนูของเธอที่กำลังเดินขึ้นไปชั้นสอง ด้วยสีหน้าเป็นห่วง เธอเลี้ยงของเธอมาตั้งแต่เป็นเด็ก ทำไมจะไม่รู้ว่าคุณหนูมีเรื่องในใจ ภูมิรพีสถบอย่างหัวเสียอีกครั้งที่กลับเข้ามาในห้องนอน ในสมองเขายังสับสนไปหมด เรื่องของผู้หญิงคนนั้นยังคอยตามมารบกวนไม่มีหยุด ชายหนุ่มครุ่นคิดพลางเอื้อมมือไปหยิบโทรทัศน์มือถือไว้ในมือ ก่อนจะกดเบอร์ใครบางคนลงไปและรอ “คีนี่ฉันเอง ทำไมรับช้าจังวะ วันนี้แกว่างรึเปล่า ออกมาหาเหล้ากินกันหน่อยเป็นไง” เมื่อหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ เขาก็เลือกที่จะลืมมันชั่วคราวแล้วกัน “แหมไอ้คุณภูมิ ฉันเป็นหมอนะเว้ย ไม่ได้เป็นเพื่อนออนไลน์แบบยี่สิบสี่ชั่วโมง แบบโทรปุ๊บติดปั๊บ” คีรีพูดพลางถอดเสื้อกราวสีขาวอันเป็นสัญลักษณ์ของคนเป็นหมอลงบนโต๊ะ ได้ยินปลายสายสบถก่อนจะบ่นอะไรมาเป็นชุดก่อนจะย้ำถาม “จะไปหรือไม่ไปวะ” “เออ ก็ได้ ฉันเพิ่งออกเวรพอดี แกนี่เหมือนมีญาณเลยนะไอ้ภูมิ ฉันว่างเมื่อไหร่แกได้โทรจิกฉันทุกที” “ร้านเดิมนะ” ปลายสายตอบกลับมาด้วยประโยคสั้นๆ และตัดสายไปอย่างรวดเร็ว คีรีเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ กับอาการใกล้คลั่งของเพื่อน ไม่ต้องถามไถ่อะไรก็พอจะรู้ว่าโรคเดิมของเพื่อนกำเริบ เสียงเรียกชื่อของชายหนุ่มดังขึ้นอย่างนอบน้อม ดึงให้ภูมิรพีที่กำลังจะขึ้นรถหันกลับไปมองที่ต้นเสียงนั้น เขาเลิกคิ้วสูงอย่างสงสัย เมื่อหันไปพบกับร่างของเด็กหนุ่มซึ่งมีนามว่าแดง ซึ่งมีศักดิ์เป็นหลานของป้านุ่ม ที่เขารับเลี้ยงดูไว้ให้ทำงานในบ้าน พร้อมกับส่งเสียให้ศึกษาต่อ “มีอะไรหรือแดง ฉันกำลังรีบ” “เมื่อกี้ตอนผมเช็ดเบาะรถคุณภูมิ ผมเจอตลับนี้ในหล่นอยู่บนพื้นรถครับ” แดงพูดพร้อมกับชูตลับกลมๆ สีชมพูสดใส ซึ่งดูยังไงก็ไม่ใช่ของเขาแน่ๆ ขึ้นมา “ไม่ใช่ของฉันหรอก ทิ้งไปได้เลย” เขาว่าพลางขึ้นไปนั่งบนรถ แต่บางอย่างสะกิดใจเขา “เดี๋ยวแดง อย่าเพิ่งทิ้ง มันอาจจะเป็นของเพื่อนฉันก็ได้” แดงส่งของชิ้นนั้นให้เจ้านายอย่างนอบน้อมแล้วสอบถามเจ้านายว่ามีอะไรให้รับใช้อีกหรือไม่ ภูมิรพียิ้มให้แดงนิดและส่ายหน้าตอบกลับไป เด็กในบ้านหันมาไหว้เขาอีกครั้งก่อนจะขอตัวกลับไปอ่านหนังสือที่เตรียมสอบตามเดิม ภูมิรพีนั่งนิ่งอยู่ในรถอย่างใช้ความคิด เขาเคยเห็นของแบบนี้ที่ไหนมาก่อน มันเป็นตลับใส่ยาหรือลูกอมสักอย่าง ชายหนุ่มหมุนเกลียวตลับสีชมพูนั้นทันใดนั้นยาเม็ดเล็กๆ ก็ปรากฏสู่สายตาของเขา เขาก้มลงไปดมและนิ่วหน้ากับกลิ่นของมัน เป็นยาจริงๆ อย่างที่คิดไว้ แต่มันเป็นยาของใครและเขาเคยเห็นที่ไหน รถของเขามีไม่กี่คนที่เคยนั่ง วาสินีคงไม่พกของพรรคนี้เพราะเธอดูแข็งแรงปกติดี จะเหลือก็แต่ผู้หญิงคนนั้น พิชญา!! แต่เธอป่วยเป็นอะไร เหตุใดต้องใช้ยา และยานี้มันเป็นยาอะไร คำถามมากมายผุดขึ้นในหัวสมองของเขา แล้วความคิดเขาก็หยุดชะงักคล้ายกับนึกถึงบางสิ่งได้ มือใหญ่ของภูมิรพีเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักหน้ารถ เขาควานหา’บางสิ่ง’ และไม่นานก็พบมันนอนนิ่งสนิทอยู่ในนั้น ตลับยาสีชมพูสดใส ภูมิรพีหยิบของทั้งสองสิ่งขึ้นมาโดยไม่ต้องพิจารณาด้วยซ้ำ เพราะของสองสิ่งนี้มันเหมือนกันราวกับฝาแฝด และแน่นอนรวมทั้งยาที่อยู่ในตลับสีชมพูที่อยู่ในลิ้นชักรถเขามานานด้วย พิชญา... เธอป่วยเป็นอะไรกันแน่ แล้วภาพต่างๆ ก็ไหลเข้ามาในหัวสมองราวกับน้ำที่ไหลหลาก ภาพของสาวน้อยที่หอบหายใจแรง ตัวร้อนผ่าว เป็นลมหมดสติในอ้อมแขนของเขาหรือยามที่เขารุกเร้าเธอหนักด้วยจุมพิต อะไรมันคงไม่สะกิดใจเท่ากับมัน’บ่อย’ครั้งมากเกินไป ชายหนุ่มหันไปสตาร์ทรถยนต์ก่อนจะกระชากเกียร์และพุ่งรถออกไปด้วยความรวดเร็ว คงไม่ต้องคิดอะไรมากมายอีกต่อไปแล้ว ในเมื่อคำตอบกำลังรอเขาอยู่ข้างหน้า ยาก็ต้องคู่กับหมอสิ ดังนั้นหากอยากรู้ว่ายานี่เป็นยาอะไรก็ต้องถามหมอถึงจะรู้! ภูมิรพีเดินเข้ามาภายในโรงแรมหรูระดับห้าดาวที่เขามีหุ้นส่วนหนึ่งอยู่ในโรงแรมนี้ และในเครืออีกหลายแห่ง ผู้จัดการโรงแรมพอเห็นเขาก็เดินด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอันเป็นเครื่องหมายการค้า พลางเข้ามาสอบถามว่าเหตุใดเขาจึงมาที่นี่พร้อมกับเสนอตัวให้บริการเต็มที่ ชายหนุ่มเพียงแต่โบกมือบอกว่าเขาดูแลตัวเองได้และต้องการมาพักมาสังสรรค์กับเพื่อนเป็นการส่วนตัวเท่านั้น โรงแรมหรูชั้นใต้ดินยังมีร้านอาหารหรูกึ่งผับซึ่งเป็นสถานที่นัดเพื่อนหนุ่มไว้ บรรยากาศเดิมๆ ที่เดินเข้ามาแล้วชวนให้สบายด้วยการตกแต่งภายในร้านที่เน้นไปทางเรียบง่ายมีสไตล์และเน้นความหรูหรา ค่อนข้างเป็นการส่วนตัว เนื่องจากแขกที่จะเข้ามาใช้บริการส่วนมากมักจะเป็นแขกที่พักในโรงแรมแทบทั้งสิ้น และส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติ ทำให้เขาชอบที่นี่เพราะไม่วุ่นวายเหมือนที่อื่น ความจริงเขาเองก็ไม่ใช่คนที่ชอบเที่ยวกลางคืนหรือดื่มเหล้าเท่าไหร่ เว้นแต่มาสังสรรค์กับเพื่อนหรือมีเรื่องไม่สบายใจเท่านั้น ชายหนุ่มเลือกที่นั่งด้านในสุดที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว ก่อนจะสั่งเครื่องดื่มสีอำพันมานั่งจิบพลางรอเพื่อน เพียงไม่นานหนุ่มหน้ามนใบหน้าขาวใส ตาตี่เรียวยาวมีร่องรอยของความอารมณ์สีก็เดิมเข้ามาหาเขาทันทีที่มาถึง “ไง? มานานรึยังวะภูมิ” เขาทักทายเพื่อน และหันไปสั่งเครื่องดื่มกับพนักงาน “สักพักแล้ววะไอ้คี ทำไรอยู่วะนานฉิบหาย โรงพยาบาลแกก็อยู่ใกล้แค่นี้เอง” “บ๊ะ! ไอ้นี่ ฉันก็รอส่งเวรต่อให้หมออีกคนนึงสิวะ ใครมันจะว่างงานเหมือนแกล่ะพ่อนักธุรกิจใหญ่ งานของหมอน่ะ มีให้ทำตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงนั้นแหละ ว่าแต่แกมีเรื่องอะไรรึเปล่าถึงได้เรียกฉันออกมา” เขาบ่นเพื่อนยาวยืด แต่ก็มิวายถามด้วยความเป็นห่วง พลางรับเครื่องดื่มที่พนักงานสาวหน้าแฉล้มนำเข้ามาเสิร์ฟ “ตอนแรกที่โทรไปเรียกก็ไม่มีหรอก แต่ตอนนี้มีแล้วว่ะ” ภูมิรพีมองหน้าเพื่อนนิดหนึ่งอย่างใช้ความคิด พลางหยิบของสองสิ่งขึ้นมาถือไว้ในมือและส่งให้เพื่อนที่นั่งนิ่งเลิกคิ้วมองเขาอย่างสงสัย คีรีรับสิ่งของสองสิ่งจากเพื่อนรักคิ้วหนาขมวดขึ้นมากกว่าเดิม “แกเรียกฉันให้มาดูตลับสีชมพูเนี่ยนะ” เขาร้องด้วยความแปลกใจ “ไม่ใช่เว้ย ของที่แกต้องดูอยู่ข้างใน” “แล้วก็ไม่บอก” หมอหนุ่มบ่นอุบอิบ หมุนเกลียวออกและพบยาเม็ดเล็กๆ อยู่ในนั้น ทำให้เขาขมวดคิ้วมากกว่าเดิม “ยาอะไรอ่ะ” “ถ้าฉันรู้ ฉันจะเอามันมาถามแกไหมวะ แกรู้ไหมว่ามันเป็นยาอะไร” “คนเป็นหมอไม่จำเป็นต้องรู้จักยาทุกอย่างนะโว้ย อีกอย่างแกไม่มีอะไรให้ฉันสักอยากนอกจากยา สลากหรืออะไรก็ไม่มี ฉันจะรู้ได้ไงวะ” คีรีนิ่งไปนิด ก่อนจะก้มลงพิจารณายาที่อยู่ในตลับใกล้ๆ “แต่ฉันดูจากลักษณะยา สีและของมันกลิ่น ไม่น่าจะใช่ยาที่คนทั่วไปใช้หรอก เหมือนยาที่ใช้รักษาเฉพาะโรคมากกว่า” ดวงตาของภูมิรพีนิ่งงัน ใบหน้าเรียบสนิท เหมือนคนใช้ความคิดอย่างหนัก แม้แต่เพื่อนสนิทอย่างเขาก็ไม่สามารถเดาอารมณ์ของภูมิรพีในตอนนี้ได้ “แต่ฉันต้องการรู้ว่ามันเป็นยาอะไร” เขาบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ก็มันเป็นยาของใคร แกก็ไปถามคนคนนั้นดูดิวะ ง่ายกว่าตั้งเยอะ” “ไม่” ภูมิรพีเผลอตอบก่อนจะเปลี่ยนคำตอบเสียใหม่เมื่อคีรีมองเขาด้วยความสงสัย “ฉันไม่รู้ว่าเป็นของใครน่ะ มันตกอยู่ในรถ ถ้ารู้ว่ายาของใครจะได้คืนเจ้าของถูก” คีรียังคงมองหน้าภูมิรพีด้วยความสงสัยและจับผิดเต็มที่ แต่ภูมิรพีก็เก็บความรู้สึกเก่งจนเขาไม่สามารถจับผิดอะไรได้ แต่คนเป็นหมอซะอย่างแถมยังเป็นเพื่อนมันอีก เรื่องอะไรจะจับมันไม่ได้ “แล้วแกรู้อาการของเขาไหมวะ ว่าเขามีอาการยังไง อะไรแบบนี้” ภูมิรพีนิ่งไปนิดก่อนจะตอบอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียง “หอบหายใจแรง ตัวร้อนอยู่เรื่อย แล้วก็เป็นลมหน้ามืดบ่อยมั้ง” “ฮั่นแน่! ไอ้ภูมิ... ไหนแกบอกไม่รู้ว่าเป็นยาของใคร ทำไมบอกอาการเขาได้ละเอียดนักล่ะ” “เฮ้ย!” ภูมิรพีนึกหงุดหงิดที่เสียรู้เพื่อนเข้าจนได้ แต่ก็ไม่วายโมโหฉุนเฉียวแก้เก้อ “ตกลงแกจะช่วยหรือไม่ช่วย ถ้าไม่ช่วยฉันให้คนอื่นเขาดูให้ก็ได้” เขาว่าพลางจะแย่งตลับยาคืนมา แต่หมอหนุ่มก็มือไวนัก เขาไม่ปล่อยให้เพื่อนแย่งไปได้หรอก “ช่วยดิวะ แหม...เพื่อนเดือดร้อนจะไม่ช่วยได้ไง ยาแค่นี้เองส่งเข้าแล็บไม่เกินอาทิตย์ก็รู้แล้ว” “เออ แต่เรื่องนี้แกห้ามบอกใครนะ” “หืม... ความลับ งั้นต้องมีค่าปิดปากหน่อยไหมพวก” หมอหนุ่มยิ้มอย่างเป็นต่อพลางยักคิ้วน้อยๆ ล้อเลียนเขา ภูมิรพียิ้มเก้อๆ ก่อนจะตอบตกลง และบทสนทนาก็เปลี่ยนประเด็นไปเป็นเรื่องอื่นทันทีตามประสาเพื่อนรักได้เจอกัน ในมุมอับมุมหนึ่งของร้าน ห่างจากจุดที่เพื่อนรักนั่งสังสรรค์อยู่เพียงเล็กน้อย ชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งมองมาทางพวกเขาโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าโดนแอบมองและแอบฟังอยู่นานแล้ว เมทัศน์กระตุกยิ้มที่มุมปากกับบทสนทนาที่จะว่า’บังเอิญ’ได้ยินก็คงไม่ใช่ เพราะเขาเห็นภูมิรพีตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว เขาก็เพียงแค่ย้ายมุมมานั่งใกล้ๆ ‘เหยื่อ’ มากขึ้นเท่านั้น วงแขนใหญ่กอดรัดร่างอวบอัดของสาวชุดแดงที่นั่นทอดตัวให้เขาเชยชม แต่หัวสมองอันแสนเจ้าเล่ห์ของเขากำลังดีดลูกคิดรางแก้วในใจกับสิ่งที่ได้ยินมา เฮ้อ...เห็นทีคราวนี้เขาคงต้องทำตัวเป็นปาปารัชชี่ไปขายข่าวให้กับลูกค้าคนสำคัญของเขา และคราวนี้เขาก็มั่นใจว่าข่าวที่ได้ยินมาดูจะไม่ธรรมดาซะด้วยสิ เมทัศน์หัวเราะในลำคออย่างชอบใจก่อนจะหยิบโทรศัพท์พลางกดเบอร์โทรของคนที่คุ้นเคยลงไปแล้วรอ “คุณวาสินีเหรอครับ ผมมีข่าวเกี่ยวกับคนของคุณมาบอก”...

Create Date : 01 พฤษภาคม 2551		32 comments
Last Update : 16 มกราคม 2552 4:13:38 น.
Counter : 1374 Pageviews.
Share Tweet