Frankfurt, Germany เวอร์ชั่นหนีตามกาลิเลโอ!

ทำไมต้องหนีตามกาลิเลโอ กาลิเลโอไม่ได้อยู่ Frankfurt นะ! ช่ายแร้ววว แต่พอดีว่าชีวิตในตอนนี้ มันชวนให้คิดถึงหนังเรื่องนี้ขึ้นมา เป็นการผจญภัยไปแบบไม่รู้เรื่องรู้ราว และไม่รู้จุดหมาย ดังนั้น มันจึงกลายเป็นการหนีตามกาลิเลโอในแบบของเราเองไปโดยปริยายจ้า

ก่อนอื่นขอเล่าเรื่องไฟลท์ก่อนนะจ๊ะ

ไฟลท์นี้มีความยาวประมาณ 6 ชั่วโมง (เวลาบินเพียวๆ นะ ไม่นับเวลารายงานตัว เวลาบอร์ด เวลาลงและอื่นๆ และอื่นๆ) แต่ว่าทำตั้ง 3 service เหนื่อยมาก มี Bar Meal แล้วก็ Refreshment ดีนะที่ไม่ได้เป็นคนครัว แต่ไฟลท์ยุโรปจะ service เยอะประมาณนี้อยู่แล้วจ้า

ลูกเรือดีนะน่ารักดี แต่เราโดนหัวหน้าด่าบ่อย ชาวปากีสถาน และมาเลเซีย แบบคราวนี้เอ๋ออ่ะ หลุดเยอะ ทำไรไม่รู้ พูดจาก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่ผู้โดยสารน่ารักมาก ทั้งไปทั้งกลับ ถึงจะดีมาน แต่ก็แบบว่าสุภาพ แล้วเค้าก็จะแบบรู้สึกซาบซึ้งกะสิ่งที่เราทำให้มาก จะเขียนว่า appreciate ก็กลัวโดนด่าว่ากระแดะ อ่ะ..ต่อ มีครั้งนึงเปิดเบียร์กระจ๊ายยยยเต็มเลย ฟู่ใส่ผู้โดยสารสุดฤทธิ์ เค้าก็หัวเราะกันใหญ่ อิผู้โดยคนนั้นก็หัวเราะ เรานี่หน้าเจื่อนไปเลย พอเห็นเค้าหัวเราะกันเราก็หัวเราะให้กะความโง่ของตัวเองมั่ง แล้วก็บอกว่าซอรี่ทู shower ยู 55 แล้วซักพักผู้โดยนี่บอก ขอ 2 ได้มั้ยแซนวิชอ่ะหิว เราบอกอ่ะเอาไป แต่อย่าบอกใครนะว่าให้ 2 อัน อิผู้โดยบอก ชั้นจะไม่บอกใครเหมือนกันว่าเธอ shower ชั้น -_-"

มาถึงเรื่องเที่ยวกันดีกว่า อีกแล้วตามเคย เราต้องมาดูโรงแรมกันก่อนนะจ๊ะ คราวนี้พักโรงแรมสนามบินค่ะ ชื่อว่า Steingenberger Hotel ใกล้สนามบินมาก มี Shuttle Bus รับส่งด้วย ถือว่าสะดวกมากเลยทีเดียว แต่ห้องเล็กกระจึ๋งนึงเอ๊งง



วันแรกมาถึง ก็นั่งบัสออกไปกับสาวจีน ไปกินข้าวกันที่สนามบิน แล้วก็ไปเจอร้านทองไทย เป็นร้านอาหารไทย คนต่อแถวพรึ่บบบ แอบภูมิใจเล็กๆ ก็เลยกินกันร้านนี้แหละ ต้มข่าไก่อร่อยมากก อร่อยกว่าที่ไทยบางร้านอีก มันเข้มข้นมาก คิดถึงอาหารไทยจะแย่แล้ว



แต่และแล้ว....การผจญภัยก็เริ่มในวันต่อมา เนื่องจากลูกเรือทุกคนมาที่นี่กันเป็นครั้งที่ล้านแล้ว (เว่อร์) รู้สึกว่าแฟร้งเฟิร์ตจะได้ไฟลท์กันง่าย เลยไม่มีใครอยากออกไปเที่ยวซักคน บางคนก็นัดเพื่อน บางคนก็จะไปนอกเมือง เราเลยแบบ เอาไงดี ไม่ได้ถามข้อมูลจากเพื่อนที่เคยมาที่นี่ก่อนด้วย กำ...ในใจก็คิด กลัวหลงกลัวกลับไม่ได้ กลับมาไม่ทันถูกไล่ออก กลัวคน กลัวนู่นกลัวนี่ คนที่นี่บางทีก็ไม่พูดอังกิด โอ๊ยเอาไง..

แต่จู่ๆ เพลงนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัว (กด Play ข้างใต้นาฬิกาด้านขวา เลยจ้า)

ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ เราจะมีหรือเจออะไร
วันนี้อาจจะดีแต่ไม่รู้พรุ่งนี้จะเป็นไง
เพราะชีวิตมันไม่แน่นอน เหมือนกล่องของขวัญไม่รู้ข้างใน
แต่ฉันก็ชอบอย่างนี้และตื่นเต้นทุกทีเธอรู้ไหม
* ขอแค่ใช้ชีวิตให้สนุกทุกวัน
ใช้ชีวิตให้คุ้มให้มันไม่นึกเสียใจ
วันนี้เราได้หัวเราะเต็มที่หรือไม่ และมีความสุขแค่ไหน ลองถามหัวใจ
มองโลกให้มันรื่นรมย์ โลกมันกลมก็กลิ้งกันไป
ชีวิตก็สั้นแค่นี้ เราควรจะใช้มันยังไง
มีความสุขมันง่ายนิดเดียว แล้วจะไปคิดมากทำไม
อยู่ข้างในหัวใจเราเองมองว่าดีหรือว่าจะมองร้าย
(ซ้ำ * )
ไม่ว่าเมื่อไร ไม่ว่ามันจะดีจะร้ายยังไง
หากยังมีมุมหนึ่งให้เราสบายใจ ก็ไม่หวั่นไหว
สนุกกับมันดีกว่าไหม
(ซ้ำ * )
เพราะชีวิตของฉันยังสนุกทุกวัน
มีเรื่องที่ไม่คาดฝันให้เจออีกมากมาย ได้ยิ้มและได้หัวเราะเต็มที่ทุกวัน
ยังจะต้องการอะไร ถ้าเราสุขใจ

เราก็เอาวะ ใช้ชีวิตสิ มีชีวิตทั้งที ขอบคุณพี่บอย ตรัย ที่อุตส่าห์แต่งเพลงนี้ขึ้นมาให้พี่บี พีรพัฒน์ร้อง เหนื่อยทีไร ก็ฟังแต่เพลงนี้แหละ แล้วก็ได้มาซึ่งสิ่งนี้จาก Reception เป็นผู้หญิงน่ารักมาก เค้าก็อธิบายซะเคลียร์เลย



ตามคาด แผนที่แถวยุโรปเป็นอะไรที่ดูไม่รู้เรื่องเลย รายละเอียดเยอะเกิน เลยดูแค่แผ่นสีขาวว่าต้องนั่งรถไฟไปไหนลงที่ไหน เค้าบอกให้นั่งสาย S8 หรือ S9 ไป นับไปอีก 5 สถานีแล้วลง แหม...ง่ายจริ๊ง เราก็นั่งบัสไปที่แอร์พอร์ท เพื่อไปรอรถไฟ



ไปถึงปั๊บอ๊ะ รถมาพอดี ถามคนแถวนั้นว่าอันนี้เ้ข้าเมืองใช่มั้ย เค้าบอกใช่ เอ้า ไปกันเลย กะลังจะเริ่มนับสถานีแรก พอมันจอดสถานีแรก เราก็เตรียมนบอีก 4 อิลุงบอก Let's go อ้าวววว มันมาจอดที่สถานีรถไฟหลัก เหมือนหัวลำโพงอ่ะ ใหญ่ๆ เลย คือแบบสุดสาย เอาละสิ มาค้นพบทีหลัง ว่าแทนที่จะขึ้น S ดันขึ้น U ซวยละ ลงก็ลง งงเป็นไก่ตาแตกอยู่คนเดียว แต่สถานีเค้าสวยมากกกก รถไฟเต็มเลย ร้านขายของเยอะด้วย แต่ไม่มีอารมณ์ถ่ายรูป แบบว่าคนกำลังหลง เดินออกไปนอกสถานีพบว่าข้างนอกสวยมากกกก หรือเราจะเที่ยวที่นี่ดี ไม่..ไม่ควร เค้ามีที่แนะนำ เราก็ต้องไปที่แนะนำสิ เลยไปถาม Tourist Information เค้าเลยบอกให้เราไป Platform 101 102 แล้วนับไปอีก 2 สถานีก็จะถึง Hauptwache ชื่ออ่านอย่างยาก พอผุดขึ้นมาจากใต้ดิน (ดูใช้คำ) ก็พบกับสิ่งนี้




อ้างปากค้าง สวยจริงๆ จริงๆ สีจะเหลืองสดเลย



จักรยานจอดเต็มเลย



แค่ร้านอาหารยังสวย




ถนนเส้นนี้ชื่อว่า Zeil เหมือนเป็น Shopping Street แล้วก็จะเป็นทางเดินแล้วมีต้นไม้อย่างนี้ไปตลอดเส้นทาง สวยมากๆๆ







แต่ก่อนช๊อปปิ้ง จริงๆ ครั้งนี้ไม่ได้กะมาช๊อปนะ กะมาแค่ซื้อเสื้อหนาวกะขนม เลยขอเดินไปดูบ้านเมืองเค้าหน่อย เห็น Reception บอกว่ามีโบสถ์สวยๆ ด้วย
แล้วก็สวยจริงๆ







เข้าไปดูข้างในกันหน่อย





ถ่ายตัวเองมาซักแช๊ะ



ต่อไปก็จะเป็นการเดิน Sight seeing ชื่นชมเมืองไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมาย



จริงๆ อ่ะแถวนี้เป็นมุมฮิตเวลาคนมาจะมาถ่ารยรูปกัน แต่ตอนนี้เค้าเตรียมจัดงานคริสมาสต์ รกรุงรัมาก เตรียมตั้งร้าน มีรถ 10 ล้อ ต่างๆ นาๆ เลยถ่ายมาได้เท่าที่เห็น








ก็ยังคงเดินไป..





ต้นไม้ไม่มีใบแย้ววว...สวยไปอีกแบบ

แล้วก็มาเจอนี่ ชอบ 2 รูปนี้มาก ชอบที่กิ่งไม้นี่แหละ ได้บรรยากาศมากก





อะไรตั้งเด่ๆ ประหลาดๆ



เดินไปอีกกกกก ไม่ต้องพะวงถ่ายรูปตัวเอง ถ่ายแต่วิว



สังเกตว่าไม่ค่อยมีคนเพราะเราออกแบบเช้ามากๆ 9 โมงเช้า พอเรามาอีกทีตอนเย็น โหวววววววววว คนแบบบบบบบเยอะม๊ากกกกกก

เดินเล่นไปเรื่อยๆ ก็บังเอิญมาเจอตลาดเล็กๆ น่ารักมาก อยู่กลางเมืองเลย







อ่าว เชียงใหม่ ไทย มาสสาจ มาทำไรแถวนี้



แล้วร้านนี้คนต่อคิวเยอะ ได้เวลาแก่การกินไส้กรอกเยอรมันน!!!



ร้อนๆ ถ่ายมาเบลอๆ อร่อยจริงๆ กัดไปคำแรกมันกรอบมาก กรุ๊บบ แต่ข้างในฉ่ำมาก อ๊างงงงง....อยากกินอีก




เดินไปเดินมาเจอตึกนี้เหมือนเป็นห้าง คนสร้างก็คิดได้เนาะ



ภาพจากด้านข้าง



ร้านนี่แหละที่เราตกเป็นเหยื่อ



แล้วก็ได้มา



สวยเสื้อหนาวมาได้ตัวนึง แต่ไอ่เสื้อนี่แหละทำพิษ พอกลับไปโรงแรม พบว่าตัวมันใหญ่ไป ไหล่ตกเลยทีเดียว เลยออกมาใหม่เอามาเปลี่ยน ทีนี้ล่ะ การผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่ก็เกิดขึ้น นั่นคือ..

หลง.....

ไม่ใช่หลงธรรมดา หลงประมาณ 2 ชั่วโมงตอนจะกลับโรงแรม หลงออกไปนอกเมืองเพราะนั่งรถไฟผิด ก็จุดหมายปลายทางอ่ะ ใช่ Weisbaden อันนี้แหละ ไปสนามบินได้ แต่เลขสายอ่ะสิ มันไม่ใช่ เจี๊ยกก... ดีนะรู้ตัวตั้งแต่เนิ่นๆ เลยพยายามถามคนในรถ พูดอังกิดไม่ได้อีก มีครอบครัวนึงเค้าพยายามช่วยมาก แต่มีผู้หญิงอีกคน พูดอิ้งได้ เค้าเลยช่วยแปลให้ 3 ทอดเลยทีเดียว เค้าบอกว่า ต้องนั่งไปอีก 5 สถานี เราก็ห๊าาาา 5 เลยเหรอ แล้วไปเปลี่ยนสาย ย้อนเส้นทางกลับมา แต่ไอ่ 5 สถานีนี้มันไม่เหมือนในเมือง ในเมือง แป๊บๆ ก็สถานีนึงแล้ว อันนี้ออกไปนอกเมือง เหมือนไปเที่ยวชมชนบท (แต่สวยมากขอบอก) คือกว่าจะจอดแต่ละสถานีมันไกลมาก เราก็ตายล่ะหว่า ซักพักทุกคนก็ลงไปกันหมด ทิ้งหนูไว้คนเดียว แต่มันเป็นโชคดีจริงๆ ที่เรารู้ตัวเนิ่นๆ เรารีบถามก่อนที่ทุกคนจะลงไป ไม่งั้นโดนทิ้งคนเดียว ร้องไห้ขี้มูกป่ง แล้วก็ยังโชคดีอีกที่มีคนพอพูดอังกิดได้ เราว่า เรื่องมันถูกกำหนดมาให้เป็นอย่างนี้อยู่แล้วแหละ เหมือนจะให้ลำบาก แต่ก็มีทางออกให้ ชีวิตหนอ...ชีวิต

แต่แล้ว...ก็กลับมาได้โดยสวัสดิภาพ โดยที่ข้างนอกยังไม่มืดด้วย เพราะว่ายุโรปหน้าหนาว 5 โมงก็เริ่มมืดแล้ว เรากลับมาเข้าโรงแรมประมาณ 5 โมงครึ่ง ยังไม่มืดดี

เอ้อ แต่ตอนออกเอาเสื้อไปเปลี่ยน Size รอบ 2 ได้เจอนักเปียโนคนนึง ยก Grand Piano มานั่งเล่นกลางเมืองเลย เพราะมากกกกก กินใจ ซึ้ง โฮกกกกก แทนที่จะรีบกลับบ้าน ก็ยืนฟังพี่แกก่อน คนปรบมือกันกระหึ่ม แล้วก็ขายซีดีด้วย ซาบซึ้งกะเพลงมาก เข้ากะบรรยากาษจริงๆ เสียดายออกไปรอบนี้ไม่ได้เอากล้องติดไปด้วย เพราะไม่อยากหิ้วหนัก

กลับมาก็มาดูซิซื้อไรมาบ้าง



นอกจากนั้นก็ยังซื้อกีวีมาด้วยถึงนึง (ไม่ใช่ยาขัดรองเท้านะ) เพราะชอบกีวีมาก เห็นแล้วโดดเลย แล้วมันก็ถูกมากด้วย แล้วก็แวะไปห้างในสนามบิน ซื้อไส้กรอกกะขาหมูเยอรมันที่เค้าแบ่งขายกลับมากิน บอกเค้าว่าเอานิดเดียว ขนาดนิดเดียวก็ยังกินไม่หมด




ถ้าถามว่าเที่ยวคนเดียวเป็นยังไงบ้าง

เชื่อมั้ย..หากจะบอกว่าสนุกมากกกกก ได้ตามใจตัวเองเต็มที่ อยากไปไหนก็ไป อยากหยุดตรงไหนก็หยุด อยากกินตรงไหนก็กิน เวลาหลงก็ไม่ต้องโทษใคร อยากเดินวนกลับมาตรงไหนก็ไม่ต้องเกรงใจใคร เสียอย่างเดียว ไม่มีใครถ่ายรูปให้เท่านั้นเอง

อารมณ์ดีมาก ยิ่งตอนกลับโดฮา พอจบไฟลท์ ผู้โดยสารแบบเดินมาบอกหลายคนว่า Good job บอกว่า Awesome คือเค้าชมกันหลายคน เราเลยอารมณ์ดีมาถึงวันนี้เลย ไม่ได้เขียนชมเป็นลายลักษณ์อักษรก็ไม่เป็นไร แค่นี้ก็ดีใจมากแล้ว

Create Date : 22 พฤศจิกายน 2553		12 comments
Last Update : 23 พฤศจิกายน 2553 17:47:03 น.
Counter : 2798 Pageviews.
Share Tweet