Guangzhou กวางโจว? กวางเจา?

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ

หลังจากพิงไม่ได้พาเที่ยวซะนาน เวิ่นเว้อมั่ง ทำอาหารมั่ง นู่นนี่นั่น ตอนนี้พิงพร้อมกลับมาพาเที่ยวแล้วค่ะ

บล๊อคพิงยังไม่อาจกล้าเปลี่ยนเป็นบล๊อคอาหารและเบอเกอรี่นะคะ ยังไงหลักๆ ก็คือการพาเที่ยวแบบตามมีตามเกิด และเรื่องเราจากการทำงานค่ะ

พิงไม่ทราบบว่าอันที่จริงแล้ว เค้าเรียกกันว่า กวางโจว หรือกวางเจา แต่ขอยึดเรียกแบบที่คุ้นเคยตามประสาลูกเรือแล้วกันค่า ว่ากวางโจว

กวางโจว มีชื่ออย่างเป็นทางการที่ใช้เป็นสถานีในการบินว่า Canton ค่ะ ลูกเรือจะทราบกันดีว่า ไฟลท์นี้จะมีคนจีนไม่เท่าไหร่ นอกนั้นจะเป็นชาวลากอส (ไฟลท์ในตำนานพิงเลย) ซะเป็นส่วนใหญ่ พอบอกไปกวางโจว ก็เลยจะโดนแซวว่า อ๋อ... ไปมินิลากอส (ไนจีเรีย) เหรอ ฮ่าๆๆ (หน้าชื่นอกตรม)...

คราวที่แล้วที่พิงไปทำมารอบนึง ค่อนข้างเหนื่อยเลยค่ะ เพราะผู้โดยสารไม่น่ารักเลย give hard time ให้ลูกเรือสุดๆ ก่อนไปครั้งนี้ เราทำใจไว้แล้วว่าตายแน่ๆ ต้องอดทน เช็คโหลดไปก่อน โห....overbooked ค่ะ ... กุตายยยค่ะ...

ครั้งนี้บินด้วยเครื่อง B777-200 ซึ่งเราเกลียดมาด ถ้าโหลดไม่เต็มไม่เป็นไร ถ้าโหลดเต็ม คนเป็นครัวจะแย่ เพราะว่ามีแค่ครัวเดียวคือครัวหลัง ผู้โดยสาร 217 ชีวิต อยู่ในมือ Galley Operator เพียงคนเดียว ทุกทีถ้ามีครัวกลางก็แบ่งความรับผิดชอบกันไปค่ะ

แล้วใครโดน assigned เป็นครัวคะ.....คงไม่ต้องบอกนะคะ รู้กันๆ เฮ้อออ....

แม่ถามว่า เป็นครัวได้ตังค์เพิ่มมั้ย คำตอบคือ เหนื่อยฟรี ภาระรับผิดชอบมากกว่าเป็นสองเท่าคือ ทำครัวด้วย ออก cabin ด้วย หมดค่ะ จบค่ะ ชีวิต...

ถือว่าเป็นการสร้างภูมิคุ้มกันให้ชีวิตแล้วกัน...

แต่ค่ะแต่ มันยังมีแต่!!

ผู้โดยสารของพิงไฟลท์นี้น่ารักมากกกกกกก ไม่ว่าจะชนชาติไหน คนจีน คนแอฟริกัน หรือว่าชาวอาราบิกก็ดี ผู้โดยสารดีมากกกก คือ พิงคิดว่า จริงๆ แล้วมันอาจจะเกิดจากแรงดึงดูดทางความคิด คือ อารมณ์ของเรา ณ ตอนนั้น

คือถ้าเรายิ้มแย้มแจ่มใส treat ผู้โดยสารดีก่อน ชวนคุยบ้าง ถามนู่นนี่นั่น สร้างอารมณ์ขันกันบ้าง ผลที่เราตอบรับกลับมา มันก็จะเหมือนสิ่งที่เราให้ไป

สังเกตบล๊อคเราบางบล๊อคเราจะเหวี่ยงมากกกกกกกก เหวี่ยงผู้โดย บ่นๆๆๆแบบถ้าเหลือ อด จริงๆ อารมณ์ของเราต่างหากที่ขึ้นลง และอยู่กับว่าจะคิดกับวันนั้นๆ ยังไงมากกว่า

เมื่อก่อนเราเคยรับไม่ได้และไม่เข้าใจ เวลาผู้โดยสารลากอส (ไนจีเรีย) เวลาเรียกลูกเรือจะเอานู่นเอานี่ คือเค้าจะทำเสียงแบบงูหางกระดิ่งอ่ะ ซี่ๆๆๆๆๆ (นึกออกมั้ย สมมติว่าเข้าใจ) บ้านเรา เราอาจจะคิดว่านั่นคือการไม่สุภาพอย่างนึง แต่เราต้องเข้าใจนิดนึงว่า แต่ละวัฒนธรรมมันไม่เหมือนกัน นั่นคือวิถีของเค้า ซึ่งสำหรับเค้ามันเป็นเรื่องปกติ หลังๆ มาเลยไม่ถือ ซึ่งพิงยังเห็นลูกเรือบางคนถืออยู่ ว่าทำไม rude จัง แต่ตอนนี้เราเริ่มเข้าใจขึ้นล่ะ แล้วผู้โดยสารลากอสไฟลท์นี้ ดีมาก มีน้ำใจ พูดอะไรด้วยก็เข้าใจ ช่วยเราปิด Overhead bin ช่วยเราถือนู่นถือนี่

คือมันต่างจากไฟลท์ลากอสที่เคยทำไง แบบตอนนั้น ให้ของช้าก็โดนว่า โดนตะคอก โดนขอของเพิ่มทุกอย่างนู่นนี่นั่น แต่ไฟลท์นี้ เราใจเย็นกันลงทั้งลูกเรือทั้งผู้โดย สมมติว่าเราเอาไวน์ให้ไม่ได้ คือไม่มีใครอยู่ในครัวที่จะส่งมาให้ได้ เราก็ผ่านไปเอาข้างหลังไม่ได้ เราก็เดินกลับไปบอกเลยว่า ชั้นขอโทษจริงๆ แต่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในครัวเลย ทุกคนออกมาทำงานเซอร์วิสใน cabin กันหมด หวังว่าคงเข้าใจ เออ...แล้วผู้โดยก็เข้าใจ เรามาสังเกตการกระทำของตัวเองคือ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน
"Just wait please, everybody is busy right now..."
ถ้าแข็งข้อขึ้น
"Please wait!!!! Give us sometime and I'll be right back after the service!!" ถลึงตาใส่ 1 ที


ถ้าเป็นตอนนี้
"Excuse me sir, I would like to apologize for the delay of your drink, since nobody can pass through the aft galley for it at this moment...I hope you understand that"
"I'll get back to you as soon as possible"
แค่นี้เอง เนื้อหาเหมือนเดิม แค่วิธีพูดเปลี่ยนไป การตอบรับจากผู้โดยก็จะเปลี่ยนไป

แต่ถึงกระนั้น!!!! มันก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ วันไหนอารมณ์เสียอาจจะกลับไปพูดแบบเดิมก็ได้ ฮ่าๆๆๆๆ บอกแร้วว่าเราไม่ใช่คนดี

เรื่องไฟลท์เดี๋ยวมาว่ากันต่อค่ะ ตอนนี้มาดูโรงแรมกันดีกว่า (เดี๋ยวจะเบื่อกันซะก่อน)

โรงแรมก็ใหญ่โตอลังการเช่นเคย สมเป็นเมืองจีน เล็กๆ ไม่ เพราะที่ปักกิ่งและเซี่ยงไฮ้โรงแรมก็ใหญ่เหมือนกัน
The Garden Hotel ค่ะ


เป็นโรงแรมที่เราคิดว่า Check in counter ใหญ่ที่สุด เท่าที่เคยเจอมา มันใหญ่มวากกก เสียดายไม่ได้ถ่ายข้างนอกมา อลังการดีเหลือเกิน คราวหน้านะคะ

โรงแรมจะมีช๊อปแบรนด์เนมอยู่ข้างในมากมาย มีร้านอาการ มี Lounge คือ เหมือนรวมทุกอย่างไว้ที่นี่ ใหญ่โตมโหระทึก...


ไปถึงปั๊บพิงสลบ เจองานครัวเข้าไป พี่ๆเอฟวันคนไทย จะออกไปช๊อปกันเลย เพราะพี่คนนึง (พี่มาศ) จะออกไปดูชุดแต่งงาน แอร๊ยยยย วันแรกเลยบอกว่า น้องขอตัวล่ะ ไม่ไหวจริงๆ

ก่อนสลบ ก็ขอรูมเซอร์วิสเบาๆ (เบาตรงไหน) หมูผัดเปรี้ยวหวาน จานนี้ตกประมาณ 55 หยวน คิดหยาบๆ ก็ 200 บาทไทยโดยประมาณ


อร่อยดีค่ะ อร่อยมากตรงมะเขือเทศสีดา ปกติพิงไม่กินมะเขือเทศ คราวนี้ เอออร่อยแฮะ ดันใส่น้อยอีก จานนี้วันรุ่งขึ้นก็สั่งมาอีกค่ะ


วันรุ่นขึ้น ก็เลยนัดกันกับพี่แอน (จะได้เป็นหัวหน้าแว้ว ปรบมื้ออ!!) ว่าเดี๋ยวออกไปซื้อของกัน ตอนเช้าเลยไปแวะซื้อชาเขียวแฟรปปูชิโนกันข้างโรงแรมก่อน
แอบแช๊ะแก้วมั๊กมาตามเคย


พิงต้องขอออกตัวเลยว่า โลเคชั่นในจเมืองกวางโจว แต่ชื่อสถานที่ต่างๆ พิงไม่เป๊ะเลย เพราะว่าทางโรงแรมให้โพยไปบอกแท๊กซี่ ซึ่งเป็นภาษาจีน พิงขอโทษสำหรับผู้ที่ตั้งใจเข้ามาหาข้อมูลด้วยนะคะ

ออกเดินทางกัน เราก็เรียกแท๊กซี่กันหน้าโรงแรมค่ะ ชี้โพย ละไปกัน
นี่คือหน้าตาของแท๊กซี่เมืองจีน ทำลูกกรงกั้นไว้ ดีเหมือนกัน ไม่รู้ว่าป้องกันใครปล้นใคร..



ส่วนนี่ค่ะ เวลาค่าน้ำมันขึ้นที่จีน เค้าจะไม่เพิ่มค่าบริการเริ่มต้นเมื่อเริ่มกดมิเตอร์ แต่เค้าจะมีสติ๊กเกอร์แปะไว้ว่า ขอเก็บค่าน้ำมันเพิ่มอีกเท่าไหร่ ต่อ 1 เที่ยว ถ้าขึ้นอีกก็เปลี่ยนสติ๊กเกอร์ สำหรับคนที่ไปเมืองจีน ถ้าคนขับเรียกเงินเกินอย่าเพิ่งตกใจ เพราะว่าส่วนนี้ ไม่ได้รวมในมิเตอร์ อย่าเพิ่งโวยวายนะจ๊ะ


รอบที่แล้วที่มา หลังเบาะแท๊กซี่จะมีทีวีโฆษณาด้วย แต่สงสัยว่าคันนี้จะเก่าไปหน่อย

ไปลงห้างแรก อารมณ์มันจะเหมือน Platinum สะอาดๆ หน่อย (ไม่ได้ถ่ายรูปมาค่ะ) เดินง่าย แต่สินค้าที่แฟชั่นๆ มันจะมีแค่ชั้นแรก


เสร็จปั๊บเราก็เดินทะลุไปข้างหลังค่ะ ก็จะเปลี่ยนแนวเป็นประมาณนี้


จะออกเป็นแนวเครื่องประดับ กระเป๋ารองเท้า ไม่ค่อยมีเสื้อผ้า


เดินกันไปเรื่อยๆ พิงก็ยังไม่ค่อยจะได้ของซักที ส่วนคุณพี่คู่หู เริ่มมีถุงให้หิ้วบ้างแล้ว

เริ่มหิวกันแล้วค่ะ โชคดีมากที่ในมอลมีร้านอาหารดีๆ อยู่ร้านนึง ตกแต่งร้านน่ารัก ชื่อว่า Cafe de Olive ค่ะ มีขายทั้งอาการและเบเกอรี่ค่ะ


ร้านน่ารักๆ ค่ะ


พี่แอนค่ะ ผู้ร่วมศึกในครั้งนี้ หน้าเด็กมาก


พิงค่ะ วันนี้ออกแนวป้าๆ อรุณประไพนิดๆ กร๊ากกกกกกกกกกกก (ตอนแรกบอกไม่ชอบ ตอนนี้เริ่มติดละคร)

ไม่เป็นไร เตรียมไปแรกต่อที่เวนิส ฮ่าๆๆๆๆ....

อ่ะค่ะ มีโพสท่ากับอาหารตามสั่งด้วยค่ะ กับอาหารอลังการก็ว่าไปอย่าง...


ข้าวกระโหลกกระลาทั่วไป แต่ราคาไม่กระโหลกกระลาค่ะ จานเกือบร้อยเหมือนกัน


พร้อมช๊อปต่อ ถ่ายรูปกันสนุกแล้ว ก็เดินข้ามไปอีกตึกค่ะ
บรรยากาศรวมๆ ค่ะ


ข้ามสะพานลอยค่ะ


ส่วนตึกนี้มีแต่ไอเท็ม ป้าๆ จีนๆ จ้า


นี่คือตึกที่เราเดินจากมา


แต่เป้าหมายเราคือที่นี่ พิงแนะนำมากๆ ค่ะชอบ ชื่อว่า Hui Mei


อันนี้ราคาจะแพงกว่านิดนึง แต่มันเดินสบาย เหมือนแพลตินัมเฟสใหม่ แล้วสินค้าก็จะมีคุณภาพกว่าที่อื่นๆ รอบที่แล้วพิงมากวางโจวพิงไปอีกที่นึง เดินยาก หนาแน่น แอร์ไม่มี จะเป็นลม แต่ได้รองเท้ามาสองคู่ ฮ่าๆๆๆๆ ที่นี่เดินสบายมากๆ แพงหน่อย ไม่เกี่ยงจ้ะ

ที่นี่แปลกอย่างนึง ตอนนี้พิงอยากได้กระเป๋าคลัทช์เอาไว้หนีบจั๊กกูแร้เก๋ๆ แต่ที่นี่ขายแพงอ่ะ ใบละ 1000 2000 เป็นอย่างต่ำ ซึ่งเป็นของไม่ใช่แบรนด์อ่ะ แบบทำเองไรงี้ ทำไมขายแพง เลยตัดสินใจว่า จะกลับมาซื้อเป็นยี่ห้อที่โดฮาเอาดีกว่า ราคาพอๆ กัน อาจแพงกว่านิดหน่อย แต่ก็มีคุณภาพกว่า รอหลังเดือนนี้ที่โดฮามีลดฉลองออกศีลอด ของจะลดเยอะ พิงนัดวันกะเพื่อนเตรียมไปช๊อปเต็มที่ อิอิ

เอ้า โพสไปโพสมารูปหมด งั้นเดี๋ยวพิงเล่าเรื่องตลาดสดต่อ

ใกล้ๆ โรงแรมมีตลาดสดค่ะ (พิงเอากล้องไปเก็บที่ห้องเลยไม่ได้ถ่ายรูปมาค่ะ) คือมีผะกผลไม้ เนื้อสัตว์ต่างๆ

แต่สภาพคือต้องทำใจนิดนึงอ่ะค่ะ พิงก็ 1 2 3 ฮึ๊บ กลั้นใจเดินนิดนึง เพราะว่ามันค่อนข้างมืด ละก็แคบหน่อยค่ะ ก็จะแออัดนิดนึง แต่เอาน่ะ ไหว ซื้อผักชีต้นหอมมา เป็นไงล่ะ...ลืมไว้ในตู้เย็นโรงแรมเลยค่ะ ผักที่นี่ก็จะสด (คงรู้นะคะว่าสดเพราะอะไร) ฮ่าๆๆ แต่ก็ยังซื้อมาจ้ะ

แล้วก็จะมีร้านขายเป็ดย่าง หมูย่าง คนก็จะต่อแถวกันเยอะมาก แต่ดูแต่ละอย่างสีแดงมาก ไม่เอาดีกว่า

นอกนั้นก็มีพวกตีนไก่สด อะไรแบบนี้อ่ะค่ะ พิงเคยเห็นวิธีการทำในฟอเวิร์ดเมลล์ บรึ๋ยยย อย่าให้เซดนะ!!

ต่อกันมาบนไฟลท์ค่ะ มีผู้โดยชายวัยรุ่นคนนึงเดินมาแถวห้องน้ำ พิงก็ไม่ได้สนใจ นึกว่ารอห้องน้ำ ซักพัก ล้มใส่พิงเลยอ่ะ แบบตกใจโคตร เฮ็ยไรอ่ะ เรียกทุกคนวิ่งมาดู ซักพักเค้าก็ยินแล้วบอกไม่เป็นไร พิงปล่อยซักพิง คราวนี้หงายหลังล้มหัวฟาดเก้าอี้แถวหลังเลยอ่ะ แรงมากกกกกกกกกก หน้าซีดเลย สันนิษฐานกันว่าเป็น Hypoglycemia (เขียนถูกป่ะเนี่ย) หรือภาวะน้ำตาลในกระแสเลือกต่ำค่ะ เราเลยช่วยกันปฐมพยาบาลขั้นต้นไปก่อน ตอนเค้าล้มตอนแรกเค้าจับแขนเราแบบจิกไว้แรงมาก (เจ็บ ฮือ...)

คือตอนหลังเรียกลูกเรือจีนมาคุย คือเค้ากะญาติ กะครอบครัวไปเที่ยวโคเปนเฮเกนกันมา แล้วระหว่างรอเครื่องไม่ได้กินไร แล้วตอนเซอร์วิสแรกเสิร์ฟอาหารเค้าก็คงหลับ ไม่ได้กิน ก็เลยเป็นอย่างนี้ค่ะ

เพื่อนๆ อย่าอดอาหารนะคะ เห็นน้องคนนี้หน้ามืดแล้วหน้ากลัว อายุ 18 เอง ลูกเรือจีนบอกว่าเค้าคงอาย เพราะเราถามว่า เค้าทำไมเงียบๆ ไม่ค่อยพูดอะไร เราก็เลยจัดการเบื้องต้นไป หลังจากนั้นเค้าก็ดีขึ้นค่ะ

และขากลับ เราโดนสอบอีกแล้ว สอบไปแล้วจะได้โล่ห์เหรอวะ ต้องการอะไรจากสังคม หนังสือก็ไม่ได้อ่าน หัวหน้าก็เข้มงวดมากกก แล้วไฟลท์นี้เราโดนเยอะ เช่น เสื้อยับ ผมหน้าม้าร่วง รองเท้าไม่ได้ขัด เยอะอ่ะ ดันโดนสอบอีก หัวหน้าดุทั้ง CS และ CSD เซ็งมากๆ

แต่ผิดคาด ผลการทำ assessment ออกมาดีมาก เขียนชมแบบเอาให้ลอยอีกละ พักหลังเจอแต่แอสเสสดีๆ ไม่เอา ไม่อยากพูด ไฟลท์หน้าเดี๋ยวเจอแบบแย่ๆ คือคำถามตอบได้หมดเลยคราวนี้ ทุกทีนี่แบบ ตอบไม่ได้ เอ้ออ้า...เอ้อๆ อ้าๆ ตลอด วันนี้ถือว่าดวงดี (ไม่ได้เก่ง ทุกอย่างดวง ฮ่าๆ) จนหัวหน้าถามไล่ต้อนไปเรื่อยๆ ก็ยังตอบได้เรื่อยๆ จนมาถึงคำถามบ้าบอไร้สาระอย่าง Cocktail Snack ที่เสิร์ฟบนเครื่องผลิตมาจากไหน

ตอบไปเลยเต็มๆ...

"กูจะรู้ไหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม"

ฮ่าๆๆๆ

เพื่อนๆลูกเรือที่มาอ่าน ไปดูกันบนเครื่องเองนะคะ

เพราะที่เทรนมาเราจะเทรนเรื่องไวน์ เรื่องเหล้า เรื่องเครื่องดื่ม นู่นนี่นั่น ใครไปรู้วะ จุดนี้โกรธเล็กน้อย (มาก)

แต่คอมเม้นท์ออกมาดีหมดเลย อ่านไปยิ้มไป ลูกเรืออีกคนทัก เทอยิ้มไรอ่ะ
เอ๊าาา กุดีใจ

หัวหน้าเขียนบอกไปว่า ชอบการพูดของเราที่มักจะขึ้นต้นด้วยคำว่า "May I?" ทุกครั้ง เราไม่รู้ตัวนะว่าเราติด แต่เค้าบอกว่ามันสุภาพมาก เราก็เห็นคนไทยเค้าก็พูดกันเกือบทุกคนนะ คือต้องขอบคุณภาษาไทยที่สอนให้เรารู้ว่า ภาษามันมีระดับ ถ้าเราพูดกะผู้ใหญ่กว่าก็ต้อง May I ส่วนเราพูดกะลูกเรือรุ่นๆ เดียวกันเราก็ Can I ? ได้
ใครบอกภาษาอังกฤษไม่มีระดับภาษา
Yes กับ Yes, please ก็ต่างกันแล้ว
Sorry กับ Apologize ก็ไม่เหมือนกัน
Thank you กับ Appreciate ความรู้สึกก็ไม่เท่ากัน

ซึ่งเราคิดว่าลูกเรือไทยก็คงคิดเหมือนกัน เพราะว่าภาษาแม่ของเรา สอนให้เราระมัดระวังตรงจุดนี้

หัวหน้าคงไม่รู้หรอกว่า ภาษาไทยที่เราพูดทุกวัน กะพูดบนเครื่อง สัตว์ป่าวิ่งออกจากปากเรามาอย่างยั้วเยี้ยเลย ฮ่าๆๆๆ กาละเทศะน่ะ แอ๊บแบ๊วในงาน...

แต่เราว่า คำด่าภาษาไหน...ก็ไม่สะใจเท่าภาษาไทย เพื่อนๆ ว่าจริงป่ะคะ??? ให้ยกตัวอย่างป่ะ ในเมมโมรี่มีเยอะ....อิอิ....

บ๊ายบายค่ะ

Create Date : 27 สิงหาคม 2554		5 comments
Last Update : 27 สิงหาคม 2554 20:09:58 น.
Counter : 5999 Pageviews.
Share Tweet