|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | |
|
|
|
|
|
|
|
. . . ถ้ า ใ จ มั น เ ป็ น ดิ น...ค ว า ม รั ก ค ง เ ป็ น ต้ น ไ ม้ . . .
วั น นี้ เ ป็ น ส บ า ย ๆ วั น นึ ง ที เ ดี ย ว ล่ ะ......
....ทันทีที่ตื่นจากความฝัน...กาแฟร้อนๆสักแก้วหลังจากเอาน้ำเย็นลูบหน้า
พอจะเรียกความสดชื่นในเช้าวันใหม่ให้ดูมีความหมายกว่าตอนที่ข่มตา....
เพื่อนเก่าคนนึง...ที่มันก็มักจะลืมในตอนที่เรานึกถึง และเรามักลืมในเวลา
ที่มันนึกถึงมันเหมือนกัน...โทรมาปลุกแต่เช้าระหว่างบุหรี่ตัวที่สองกับกาแฟ
ที่เหลือครึ่งแก้ว...
......มันเป็นหนึ่งในจำนวนไม่กี่คน....ในบรรดาเพื่อนๆไม่รวมคนที่รู้จักและ
เคยรู้จักอีกมากมาย ที่นึกถึงกันในเวลาที่มีความสุข....จริงๆแล้วก็ไม่ได้คิด
แบ่งแยกจากคนที่มักโทรมาแต่ตอนที่ทุกข์หรอก
คุยกันเรี่องราวธรรมดา....เรื่องของความรัก มันเป็นคนที่บูชาในความรักคนนึง
ที่เชื่อว่า มีคนที่เกิดมาในโลกนี้เพื่อกันและกัน มันจดจำทุกรายละเอียดในรักแรก
มันเชื่อในบุพเพสันนิวาต...
.....แ ล ะ มั น บ อ ก ว่ า มั น เ จ อ แ ล้ ว....
ถ้าจะเท้าความไปคงค่อนข้างยืดยาว...การจะบอกเล่าให้รู้สึกเหมือนกัน
เป็นไปไม่ได้...ถ้าจะเป็นได้ คงเสียเวลาในคืนฟ้าสวยและสุราในจำนวน
มากมายเพื่อลำดับความให้ฟัง....
ระหว่างที่นั่งพาดขาไปกับระเบียงที่เบื้องหน้าไปด้วยความงดงามแห่งขุนเขา
และสายหมอก มือนึงคีบบุหรี่กับอีกมือที่ผลัดหยิบถ้วยกาแฟ สลับกับถือ
โทรศัพท์ที่หนีบไว้ตรงซอกคอ...การสนทนาในเช้าวันนี้มันออกรสไม่น้อย....
.....กับหญิงสาวคนพิเศษของมัน ผมอยากจะเห็นหน้าจริงๆ...แต่อย่างไรก็คงไม่
มากเท่าอยากจะคุยด้วยสักครั้ง อันที่จริงก็พอจะคาดได้เลาๆว่าจะเป็นคนยังไง
แต่อยากจะรู้ให้มากกว่านี้ ว่าจะต้องอิจฉามันมากแค่ไหนจึงพอสาสม....
คนเรานะ...บางทีอาจจะเป็นคนแปลกๆในจำนวนที่น้อยๆก็ได้ ที่มักจะสะดุดกับ
คำพูดที่สะกิดใจ...โดยเฉพาะยิ่ง ถ้ามาจากคนที่น่าสนใจอยู่แล้ว ก็พอจะสร้าง
ความรู้สึกดีๆให้เติบโตในใจ ยิ่งกว่าหัวใจเดิมที่แคบกว่า....
ของผมเหรอ....ให้ทำฟอร์มนึกหน่อยนะ อ้อ! จำได้ล่ะ..
กิ น มั้ ย ??
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตอนเด็กๆตัวอ้วนๆท่าทางเรามันคงดูเห็นแก่กินมากทีเดียว...
แต่จากความรู้สึกดีๆระคนความแปลกใจแค่นั้น......
.....คล้ายกับการทิ้งเมล็ดอะไรไว้สักอย่าง ที่เผลอไปไม่นาน
มันก็กลายเป็นต้นไม้สูงใหญ่พอที่จะไว้พักพิงและทอดกายลง
นอนนิ่งๆโดยไม่เกรงกลัวสิ่งใดภายใต้เงาไม้....
........................................................................................................................... ....................................................................................................... .................................................................................. ..............................................................
......เวลาผ่านมาสองปี ผมเรียนรู้อะไรจากความสูญเสีย???
แรกสุดหลังความโศกเศร้า...คงเป็นความเกลียดและกลัวมัน....
ถัดมาคงเป็นความโหยหา...ถัดออกไปอีกมันคือความเย็นชา....
.....ไม้ใหญ่มันไม่ล้มนอนราบหรอก....มันเลือกที่จะยืนตาย หลังจากเฝ้ามอง
ใบไม้ร่วงหล่นทีละใบระหว่างรอเวลาที่ใบไม้ใบสุดท้ายจะร่วงหล่นไปเป็น
อาหารของกองไฟที่ก็ค่อยๆมอดตามไปทุกที.....
......ผมเคยเขียนข้อความไว้ข้อความนึง
ค ว า ม รั ก ค ว า ม ป ร า ร ถ น า มั น คื อ เ ป ล ว เ พ ลิ ง
....ส่ ว น ค ว า ม ห วั ง กำ ลั ง ใ จ มั น เ ห มื อ น ใ บ ไ ม้.....
วั น ที่ ใ บ ไ ม้ ห ม ด ไ ป....ไ ฟ จ ะ ดั บ ล ง....
......แต่ช่างมันเถอะ ผมว่าผมผ่านยุคนั้นไปแล้วนะ...หรืออย่างน้อยในก็
เป็นครั้งแรกในรอบสองปีที่คิดจะผ่าน....กำลังอยู่ในช่วงฟื้นฟูสภาพดิน
หาน้ำหาปุ๋ยมาลงให้มันอุดมสมบูรณ์ดีก่อน....
ถัดจากนี้คงเป็นช่วงไถกลบและหว่านเมล็ดพันธ์แบบใหม่
ที่อาจจะเป็นไม้ล้มลุก...
.......ยุ ค แ ห่ ง ก า ร แ ส ว ง ห า .......
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ลงชื่อซะหน่อยนะ
Create Date : 08 กุมภาพันธ์ 2548 |
Last Update : 14 กุมภาพันธ์ 2548 0:31:56 น. |
|
2 comments
|
Counter : 330 Pageviews. |
|
|
|
โดย: Sary วันที่: 13 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:18:17:32 น. |
|
|
|
โดย: ^o^ IP: 61.90.90.31 วันที่: 24 กรกฎาคม 2548 เวลา:9:26:10 น. |
|
|
|
|
|
|
|
แต่เราจะเปน ปุ๋ ย...
ใส่ลงดิน ให้ต้นไม้...เติบโต...อ่ะ...