ที่เวลา 10 นาฬิกาและ 14 นาฬิกา หากคุณนั่งอยู่ในห้องนักเรียนชั้นปี 1 คุณจะเห็นชายกางเกงของชายสูงวัยเดินก้าวสั้น ๆ ผ่านไปสักพักหนึ่ง...ชายกางเกงคู่เก่าของชายสูงวัยผู้นั้นก็จะเดินกลับมาอีกครั้ง
ข้าพเจ้ากำลังหมายถึงอาจารย์หมอนันท์อาจารย์หมอหนึ่งในสองท่านที่เดินไปเดินมาอยู่ในตึก OPD เก่าชั้น 2 แห่งนี้ยุคสมัยที่ข้าพเจ้ายังนั่งอยู่ตรงนั้น อาจารย์หมอนันท์นั่งพักอยู่ที่ห้องประชาสัมพันธ์ ห้องกระจกด้านขวา ห้องแรกเมื่อเดินขึ้นมาชั้น 2ของตึก ด้านหน้าของห้องเป็นเคาน์เตอร์ต้อนรับผู้มาเยือนเหมือนห้องประชาสัมพันธ์ทั่วไปแต่ด้านในเป็นห้องพักของท่าน ส่วนห้องพักอาจารย์สภาผู้อำนวยการจะอยู่ด้านในทางซ้ายของตึก ห้องเกือบสุดท้ายด้านขวามือเพราะห้องสุดท้ายทั้งซ้ายและขวาเป็นของหน่วยกราฟฟิค อาจารย์หมอนันท์แต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่เนี๊ยบตลอดเวลาเชิ๊ตแขนสั้นถูกรีดจนกลีบเสื้อคม กางเกงผ้าก็กลีบคมไม่ต่างจากเสื้อที่ใส่คาดเข็มขัดหนังดำค่อนข้างสูง ที่เข็มขัดสอดกระเป๋าเล็กๆ ไว้ใส่เศษสตางค์สวมรองเท้าหนังดำและสวมแว่นสายตาทรง RayBan หวีผมเรียบกลิ่นน้ำมันใส่ผมคลุ้งเมื่ออยู่ใกล้ บ่งบอกถึงความเก๋าเดินก้มหน้าผ่านช่วงเวลาที่ข้าพเจ้าได้กล่าวไว้ ชายสูงวัยอายุราว 70 ปี ริมฝีปากบนที่แหลมงุ้มเม้นสนิทฟองน้ำลายขาวที่มุมปากทั้งสองข้างอันเกิดจากคอที่แห้งผาก เมื่อยามท่านเสวนาคือทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าพเจ้าจำท่านได้ ท่านจะเดินผ่านห้องเรียนของเราเพื่อไปเปิดตู้เย็นเก่า ทรงหนา ก้านงัดเพื่อหยิบกระป๋องน้ำอัดลมสไปร์ทแคนที่แช่ไว้ กลับไปนั่งดื่มที่ห้องพักคิดว่าเป็นเช่นนั้น...เพราะไม่เคยเห็นท่านเดินเปิดกระป๋องน้ำอัดลมดื่มระหว่างเดินกลับใบหน้าที่อมยิ้มอย่างเป็นมิตร สัมผัสได้แม้นท่านไม่ได้ยิ้ม พวกเราให้ห้องชั้นปี 1มักเรียกรอยยิ้มของอาจารย์หมอว่า “ยิ้มเย้ย ๆ “ มันเหมือนรอยยิ้มในภาพโมนาลิซ่าของศิลปินนามกระฉ่อนที่ตรึงความทรงจำคนทั้งโลกเสียงพูดในลำคอเหมือนเป็นแบบฉบับของอาจารย์หมอหลาย ๆ ท่านที่ข้าพเจ้าได้พบเจอยามที่ท่านเข้าสอนพวกเราก็ใช้นำ้เสียงเช่นนี้จนพวกเราต้องตะแคงหูฟังท่านพูดน้อยในสายตาของข้าพเจ้า ใครทักทาย...ท่านมักยิ้มนำไปก่อนเสมอถึงเวลาเลิกงานสี่โมงครึ่งโดยประมาณเราก็จะเห็นพี่อ้วนเจ้าหน้าที่ประจำห้องประชาสัมพันธ์หรือไม่ก็อาจารย์อุ๊อาจารย์สอนวิชาประชาสัมพันธ์ที่พักอยู่ให้ห้องเดียวกัน ถือกระเป๋าหนังชั้นดีมีหูหิ้วเดินตามรอยย่างเท้าช้า ๆ ของท่านลงบันไดตึกไป
โดยไม่รู้ตัว...หลังจากนั้นอีกไม่นานข้าพเจ้าและเด็กคลินิกอีกหลายคน...จะได้รับโอกาสเดินถือกระเป๋าหนังใบนั้นไปส่งท่านที่คลินิกและจะหยิบกระเป๋าใบนั้นอีกครั้ง เพื่อส่งท่านขึ้นรถลูกชายกลับบ้านตอนสามทุ่มของทุกวันหลังจากนี้

ส่วนเรื่องน้ำอัดลมนั้นข้าพเจ้ามาทราบทีหลังจากอาจารย์หมอนันท์ ว่าการดื่มน้ำอัดลมจากกระป๋องมันอร่อยกว่าการใช้หลอดดูดมันขึ้นมาเป็นไหน ๆ

https://sites.google.com/site/amit50thailand/home/khwam-pen-ma-brackground