เคยใหม...ที่บางทีก็รู้สึกเหงาอย่างช่วยไม่ได้

เคยใหม...ที่รู้สึกว่าการได้คิดถึงใครบางคน...ช่างเป็นเวลาที่หวานหวามอ่อนไหวเหลือเกิน

เคยใหม...ที่อยู่ดีดีก็อยากปลดปล่อยน้ำตาให้รินไหลพรั่งพรู

ถ้าเคย...ก็คงจะปฏิเสธไม่ได้ว่าเรากำลังเผชิญกับความเหงา

บ่อยครั้งที่ฉันต้องถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเพราะเหตุใด

เพราะ...ค่ำคื่นที่แสนสงัดเงียบอย่างนั้นหรือ

เพราะ...ลมหนาวที่พัดกรูเกรียวจนยอดหญ้าระทวยไหวใช่หรือไม่

เพราะ...สายฝนในค่ำคืนเปล่าเปลี่ยวเดียวดายที่เทสายกระหน่ำมามิดได้หยุดยั้งกระนั้นหรือ

หรือเพราะ...การจากไปโดยมิได้กล่าวคำร่ำลาของเธอ

ใช่สิ ความเหงาเติบโตงอกงามตั้งแต่วันที่ฉันได้รู้จักเธอ

และยิ่่่งเหงาและเดียวดายเมื่อเธอจากฉันไปไกล 

ตั้งแต่วันที่น้ำตาฉันรินสายหล่อเลี้ยงให้มันยิ่งเติบใหญ่ และแข็งกร้าว

ความเหงาหยั่งรากลึกลงในหัวใจ

ตราบใด...ที่เธอยังไม่มีทีท่าจะหวลมาหา...หรือติดต่อกลับมา

ตราบนั้น...ฉันคงต้องทำใจยอมรับ...ความเหงา...

เข้ามาพำนักอยู่ภายใต้ชายคาเดียวกันกับหัวใจของฉัน

ตราบเท่าที่เธอยังมีคนอื่นอยู่ข้างการเธอ

ซึ่งคนคนนั้นคงไม่ใช่...ฉันคนนี้ 

หรือบางที...เราอาจเกิดมาแค่ไก้เรียนรู้กับคำว่ารัก....

แต่หาได้เกิดมาเพื่อได้ใช้ชีวิต...อยู่ด้วยกันกับคนที่เรารักไม่....

Create Date : 20 ธันวาคม 2554
Last Update : 20 ธันวาคม 2554 22:40:45 น.		31 comments
Counter : 873 Pageviews.
Share Tweet