Nobody Know : ขอคารวะหัวใจดวงเล็กๆ

เป็นหนังเรื่องหนึ่งที่อยากดูมานาน เคยมีน้องเอาแผ่นมาไว้ให้ดู
แต่ด้วยอะไรสักอย่าง ทำให้ผมไม่ได้หยิบขึ้นมาดูสักที
ใจอยากดูในโรง จอใหญ่ๆ มากกว่า แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีโอกาส

เมื่อวานนั่งรถไป house RCA โดยไม่ได้ตั้งใจว่า จะมีหนังเรื่องอะไรให้ดู
ในเทศกาลฉลองครบ 3 ปี ไปถึงก็ 12.45 น. แล้ว
ดูโปรแกรม 12.30 น. ฉายเรื่อง Nobody Know อ้าว เหรอ
รีบเดินเข้าไปซื้อตั๋วทันที แม้หนังจะเริ่มฉายไปแล้ว แต่ผมไม่ยอมพลาดโอกาส

เข้าไปถึงหนังผ่านช่วงแรกไปแล้ว
ครอบครัว ที่ประกอบไปด้วย ผู้ใหญ่หนึ่งคน กับเด็กๆ 4 คน
ย้ายมาอยู่ในอพาร์ตเมนท์ใหม่ ด้วยการตั้งกฏกติกาของแม่
ทำให้ผมได้รู้ว่า เด็กๆ อีก 3 คนต้องทำตัวเสมือนว่า
ไม่ได้อยู่ในห้องนี้ เพราะฉะนั้น ทุกคนห้ามออกจากห้อง
มีเพียงอากิระ พี่คนโตเท่านั้นที่ออกนอกห้องได้

แม่ของเด็กทั้งสี่ ยังไม่เหมือนแม่เลย เ
พราะเธอยังดูเหมือนเด็กสาวใจแตก
ซะมากกว่าที่จะเป็นแม่ ที่มีลูกแล้ว 4 คน
ในบางครั้งเรากลับรู้สึกว่า อากิระ ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าซะด้วยซ้ำ

แล้วเมื่อวันหนึ่งแม่ไม่อยู่
ออกนอกบ้านไปแล้ว มีเพียงจดหมาย + เงินจำนวนหนึ่งฝากไว้
ภาระทุกอย่างจึงตกอยู่กับอากิระ
การซื้อของ จับจ่ายใช้สอย หาเงินจากบรรดาพ่อๆ หรืออดีตแฟนของแม่

ยิ่งเวลาผ่านไป สภาพของเด็กทั้งสี่ก็แย่ลงเรื่อยๆ
เมื่อไม่มีตังค์จ่ายค่าน้ำ ไม่มีตังค์จ่ายค่าไฟ
เด็กๆ ต้องอุดอู้อยู่ในห้องร้อนๆ

ยิ่งเวลาผ่านไป ผมยิ่งรู้สึกว่า บ่าเล็กๆ ของเด็กน้อยอายุ 12 ปีคนนี้
แบกอะไรไว้บ้าง ภาระที่ดูใหญ่เกินตัว ทำให้อากิระมีแต่หน้าที่เรียบเฉย

อากิระเองก็เป็นเพียงเด็ก เด็กที่ต้องการเวลาสนุกและเวลาเล่นกับเพื่อน
ในหนังนั้น เราจะเห็นหน้าตาที่มีรอยยิ้มของเด็กน้อยเพียงไม่กี่ครั้ง
พาลให้ชวนคิดไปว่า ถ้าเป็นเรา เราจะทำได้ดีขนาดนี้เหรอ ?



ผู้กำกับเลือกที่จะเล่าหนังใน ภาพที่ไม่ชวนหดหู่ โศกสลดจนเกินไปหนัก
ทั้งๆ ที่เรื่องราวเอื้อให้ทำอย่างนั้นได้สบาย
ผมเชื่อว่า เรื่องแบบนี้มาสร้างเป็นละครในบ้านเรา
จะเป็นละครเรียกน้ำตาได้สบายๆ เลยเรื่องหนึ่ง

แต่ผู้กำกับเลือกที่จะไม่บีบคั้นอารมณ์กันเกินไปนัก
ภาพส่วนใหญ่จึงออกมาสว่างๆ ไม่มีฉากที่เรียกอารมณ์มากนัก

แต่ผมคิดดูอีกที อาจจะเป็นการทำหนังในสายตาของเด็กๆ ก็ได้
เด็กเองอาจจะไม่รู้ว่าปัญหาที่พวกเขาเจอมันหนักหนาสาหัสปานใด
เด็กยังมองเห็นโลกที่สดใสอยู่ตลอดเวลา
พวกเขายังออกไปวิ่งเล่นได้ ในวันที่แทบจะไม่มีตังค์
ในวันที่น้ำที่บ้านไม่ไหลแล้ว ต้องมาใช้น้ำที่สวนสาธารณะ
ถ้าเป็นผู้ใหญ่เจอสภาพแบบนี้ อาจจะประคองตัวเองไม่ไหวแล้วก็เป็นได้

ภาพที่เราเห็นในหนัง จึงเป็นมุมมองของเด็กๆ
คือเป็นชีวิตที่มีความหวังอยู่เสมอ แม้ในช่วงตอนจบ
เมื่อพวกเขาต้องเจอเรื่องที่เลวร้ายสุดๆ
แต่ภาพพวกเขาเดินไป พร้อมๆ กับแดดสดใส
ก็ทำให้เป็นภาพที่ดูสดใส เกินกว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น

Nobody Know เป็นหนังที่ชวนให้ผมสงสัยว่า โลกมันโหดร้ายปานนี้เชียวเหรอ
เพราะหนังเรื่องนี้สร้างจากเรื่องจริงที่เกิดขึ้น
เป็นไปได้อย่างไรที่ สังคมยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น
เด็ก 4 คนต้องอยู่กันเพียงลำพัง แบบหลบๆ ซ่อนๆ
โดยที่มีผู้ใหญ่เพียงไม่กี่คนยื่นมือเข้ามาช่วย (และช่วยแบบให้ผ่านไปวันๆ)

และเป็นหนังที่ชวนให้ผม คิดว่า
ความเป็นผู้ใหญ่ และเด็กนั้นอาจจะไม่สำคัญเท่าหัวจิตหัวใจ
ความเข้มแข็งของก้อนเนื้อขนาดเท่ากำปั้นที่อกข้างซ้ายของคนเรานั้น
อาจจะไม่ได้เกิดจากอายุที่มากขึ้นเพียงอย่างเดียว
แม่ของเด็กๆ และเหล่าผู้ชายของเธอได้แสดงให้เราเห็นแล้วว่า
เมื่อถึงเวลาขับคัน ผู้ใหญ่แก้ไขปัญหาอย่างไร
ในขณะที่อากิระและน้องๆ เลือกจะแก้ไขปัญหาอย่างไร

หนังเศร้ามากๆ แต่น่าแปลกใจที่มันยังดูสดใส
นั่นคงเพราะเรา ดูหนังที่สร้างผ่านมุมมองของเด็กๆ นั่นเอง
........................................................................................................
คะแนน 9/10
โรงภาพยนตร์ House (ขอขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ที่ทำให้ผมมีโอกาสได้ดูหนังเรื่องนี้ในโรงภาพยนตร์ ผมว่า ดูในจอเล็กๆ คงไม่เห็นรอยยิ้มของอากิระ สดใสได้ขนาดนี้แน่เลยครับ)
วันที่ 19 สิงหาคม 2550

Create Date : 20 สิงหาคม 2550		2 comments
Last Update : 20 สิงหาคม 2550 12:04:37 น.
Counter : 1767 Pageviews.
Share Tweet