จากภูสอยดาวถึงเพื่อนๆ

ความสุขของคนเราเปลี่ยนแปลงไปตามเวลา
สมัยเด็กๆ การได้เล่นกับเพื่อน ได้กินขนมหวาน
แค่นี้ก็สุขแล้ว
สมัยเป็นเด็กประถม การได้เตะบอลเล่นกับเพื่อน ได้นั่งเล่นเกมส์คอมฯ ก็สุขล้นแล้ว

แล้วตอนนี้ล่ะ ผมเองมักจะถามตัวเองบ่อยๆ ว่ามีความสุขดีหรือเปล่า?
งานเดิมๆ ยุ่งเหมือนเดิม ความรับผิดชอบมากขึ้นเรื่อยๆ

ผมเพิ่งรู้ว่าการออกเดินทางออกจากที่เดิมๆ
บรรยากาศเดิมๆ ก็ช่วยให้เราตอบตัวเองได้ดีเหมือนกัน

..........................................................................
เสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมา ผมดั้นด้นไปสัมผัสหมอกสวยๆ ที่ภูสอยดาวมา
รู้อยู่เหมือนกันว่า เสี่ยงกับการเจอฝน แต่ก็ไม่หวั่น เพราะที่นี่จะสวยยามฝนนี่แหละ

แล้วผมก็ได้เจอกับฝนอย่างที่คิดไว้
ทางเดินที่แคบ เล็ก และชัน พอเจอฝนยิ่งทำให้ดูน่ากลัวขึ้นไปอีก
น้ำไหลตามทางเดินเกือบตลอดทางที่เราเดินขึ้น

และอีกอย่างที่มีตลอดทางคือหมอกสวยๆ
เหมือนเดินขึ้นไปบนดินแดนในนิทานยังไงยังงั้น

ยิ่งพอไปถึงบนข้างบน รอบตัวมีแต่หมอกขาว
อากาศเย็นๆ เหมือนเดินอยู่บนเมฆเลยล่ะ

คนที่ไปด้วยก้มหน้าก้มตาบ่นว่า ไม่เห็นสวยเลย
ตอนนี้อะไรก็ไม่สวยทั้งนั้นเพราะเหนื่อยจะตายแล้ว

ฝนก็ตกแรงขึ้นเรื่อยๆ หนาวก็หนาว เต็นท์เราไม่สามารถนอนได้ เพราะเปียกไปหมด
ผมได้นอนซุกตัวบนเสื่อแคบๆ (เสื่อผืนเดียวนอนสามคน)
กับผ้าห่มผืนสั้นๆ
ลมหนาวพัดตลอดคืน ช่วยกวนให้ผมตื่นเกือบทุกชั่วโมง
ฝนก็ตกไม่ลืมหูลืมตา

พรุ่งนี้จะเป็นเหมือนวันนี้หรือเปล่า? หนาว เหนื่อย เปียก
ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนหนาวสั่น
เมื่อไหร่ฝนจะหยุด ตกหนักขนาดนี้ จะเดินลงเขาได้หรือเปล่า?
รู้งี้ไม่มาซะก็ดี
ทำไมโชคไม่เข้าข้างบ้างเลย ฟ้าฝนไม่เป็นใจ
.........................................................................
เช้าวันต่อมา หมอกสวยเหมือนเมื่อวาน ฝนไม่ตกแล้ว
ตื่นมาตอนเช้า เราได้กินกาแฟอุ่นๆ กับไส้กรอกทอดที่เตรียมมา
ท้องอิ่มอากาศดี

ทุ่งดอกไม้สวยมาก อากาศดีมาก
หมอกยังทำหน้าที่เป็นตัวแสดงสมทบ ที่ช่วยให้ทุกอย่างดูดีไปหมด

คนที่ไปด้วยชม ว่าสวยจัง ไม่ขาดปาก
นี่ละหนา เมื่อความเหนื่อยหายไป ความลำบากหายไป
สายตาและจิตใจก็สัมผัสได้กับความงาม

ผมอดตลกตัวเองไม่ได้ ที่เมื่อคืนคิดกลัวไปต่างๆ นานา
แถมคิดโทษฟ้าโทษฝนไปซะอีก
ทั้งๆ ที่ธรรมชาติมันก็เป็นเช่นนั้น ถ้าเมื่อวานฝนไม่ตกหนัก
เช้าวันนี้ก็อาจจะไม่มีหมอกสวยๆ ให้เราดูก็ได้

.........................................................................
ยามที่เรามีความทุกข์หรือท้อ เรามักจะมองเห็นแต่ปัญหา
มองเห็นแต่อุปสรรค
เราก็มักจะโทษนู่น โทษนี่ โทษตัวเองที่เตรียมตัวมาไม่ดี
โทษเพื่อนร่วมทางที่เอาแต่บ่น โทษกระเป๋าที่ทำให้เสื้อผ้าเปียกไปหมด
จนกระทั่งโทษดินโทษฟ้า

แต่ถ้าเรายึดมั่นในทางที่เราเลือกแล้ว เราไตร่ตรองดูแล้วว่าป็นสิ่งที่เราต้องการ
และมุ่งมั่นกับมันต่อไป ผมเชื่อว่า ทุกคนต้องได้เจอกับสิ่งที่ตัวเองหวัง

การเดินทางมาภูสอยดาวครั้งนี้ สวยสมใจ
พอเวลาจะกลับก็ทำให้ผมได้เห็นตัวเองอีกครั้ง
แต่เดิมผม เดินทางออกจากรพ. เวลาตี 2 ครึ่งของเช้าวันเสาร์ ขับรถมาถึงอุทยาน 9 โมงเช้า
เริ่มเดินขึ้นเวลา เกือบ 10 โมง ใช้เวลาเดิน 4 ชั่วโมง
วันอาทิตย์เดินเที่ยวช่วงเช้า ออกเดินลง ตอนเที่ยงนิดๆ
กลับมาถึง บ่ายสามโมงครึ่ง

ตอนแรกคิดว่าคงจะเหนื่อยมากขับรถกลับไม่ไหวแน่
(เพราะขับคนเดียว) นอนพักข้างล่างอีกสักคืน แล้ววันรุ่งขึ้นค่อยขับกลับดีกว่า ถือโอกาสลาพักผ่อนอีกวันซะเลย

แต่พอลงมาถึงแล้ว ก็อดนึกถึง รพ.ไม่ได้
พรุ่งนี้วันจันทร์ คนไข้คงเยอะ
Lab ก็คงวุ่นวาย หน้าห้องตรวจก็คงยุ่งเหยิง
คนไข้ที่เรานัดไว้ล่ะ

ก็เลยได้รู้ตัวเองว่า ผมผูกพันกับ รพ. มากขนาดนี้
สุดท้ายก็เลยเปลี่ยนใจที่จะพักอีกคืน
ขับรถกลับวันนั้นเลย มาถึงรพ. ก็เที่ยงคืนพอดี

ตื่นเช้ามาทำงาน แล้วก็เจอคนไข้เยอะจริงๆ
ตรวจตั้งแต่แปดโมงเช้า ถึงเที่ยงครึ่งเลย
แถมตอนบ่าย ต้องประชุมพิจารณาความดีความชอบอีก
(เป็นวาระที่น่าเบื่อมากกก)

แต่ก็มีความสุขดีครับ
ไปภูสอยดาวคราวนี้ ทำให้ผมรู้ว่าผมมีความสุขดีกับที่นี่อยู่ครับ

แล้วเพื่อนๆ ล่ะ ตอนนี้อยู่ที่ไหนกัน
มีความสุขกันดีหรือเปล่าครับ
..........................................................................

Create Date : 29 สิงหาคม 2549		1 comments
Last Update : 7 กันยายน 2549 7:39:54 น.
Counter : 671 Pageviews.
Share Tweet