ที่นี้ประเทศไทย

มีเรื่องเล่าขานจากอดีตกาลอันแสนไกล ในสมัยที่ดินแดนแห่งนี้ยังมีความสุข ทุกคนอยู่รวมกันอย่างสันติ บางคืนฉันนอนหลับไหลไปกับเสียงมโนราห์ที่คอยบอกเล่าเรื่องราวของสังคม บางคืนฉันก็หลับไหลท่ามกลางเสียงขับขานของหนังตลุงที่นายหนังกำลังพูดกับตัวละครเงาของเขา แต่บางค่ำคืนฉันกลับหลับไหลไปกับเสียงสนุกครื้นเครงในท่วงทำนองของลิเกฮูลู ที่ขับขานเล่าถึงบรรพบุรุตชาวประมงของเขา

เรื่องเล่ามันมีอยู่ว่า กาลครั้งหนึ่งเมื่อถึงช่วงเทศกาล หรืองานประเพณีต่าง ๆ จะเห็นการหลอมรวมของประเพณีและวัฒนธรรมเกิดขึ้นที่นี้

เมื่อถึงช่วงออกบวชของชาวมุสลิม หรือรายอ ผู้สูงอายุทั้งชายและหญิงที่เป็นมุสลิมจะเอาขนมต้ม และขนมต่าง ๆ มาฝากปู่ของฉันที่บ้าน หากพอถึงวันออกพรรษาของชาวพุทธ ก็จะเห็นปู่บอกพ่อของฉันให้ขับรถไปส่งตามบ้านของชาวมุสลิมที่รู้จักและคุ้นเคย พร้อมกับขนมต้มที่ได้จัดเตรียมใส่ถุงเอาใว้หลายถุง มันเหมือนเป็นทำเนียมที่เคยทำกันมา และขนมต้มก็เป็นขนมที่ทำกันทั้งชาวพุทธและมุสลิมในพื้นที่แห่งนี้โดยที่ไม่มีใครเคยสงสัยและเคยถามว่าใครเป็นคนทำก่อน เพราะสิ่งสำคัญมันไม่ใช้ตรงนั้น บางครั้งเวลาขับรถตาทถนนเมื่อพบชาวมุสลิมกางเต้นอยู่ริมถนน ก็จะรู้ว่าจัดกินน้ำชาเพื่อสร้างมัสยิด พวกเราก็จะจอดรถและช่วยกันบริจาคเงินสมทบไปด้วย

ตอนเด็ก ๆ พอถึงวันนัด (เป็นวันที่มีตลาดนัดในหมู่บ้าน ) ที่บ้านจะเป็นวันศุกร์ เพราะชาวมุสลิมต้องเข้ามัสยิดเพื่อละหมาดและถือเป็นวันหยุดของชาวมุสลิม ฉันชอบวันนี้มาก ชอบไปช่วยย่าของฉันขายของ เพราะฉันรู้ว่าย่าของฉันมีคนที่เป็นแม่ค้ารู้จักมาก และนั่นก็หมายความว่าวันนั้นฉันจะได้กินขนมฟรี ๆ ตั้งหลายอย่างทั้งขนมหมอแกงของกานิ้(ภาษาอาวีแปลว่าแม่ค้า ) ร้านข้าง ๆ และยังมีน้ำชาของบังฝั่งตรงข้ามกับร้านของย่า และอีกหลายอย่างที่ย่าฉันรู้จักกับเขา นี้ไม่ใช่ย่าฉันไปขอมาให้ฉันแต่ ทุกคนต่างให้มาด้วยน้ำใจ แม้ให้เงินก็ไม่รับ บางครั้งกว่าจะถึงตลาดเมื่อย่าเจอลูกหลานของเพื่อนอิสลาม ขนมในถาดที่เตรียมมาก็จะตกไปอยู่ในมือของเด็ก ๆ เหล่านั้นไม่ว่าจะเป็นข้าวเหนียวสังฆยา หรือสาคู ย่าไม่เคยเสียดายขนนเหล่านั้นเลย

และกว่าเราจะกลับจากตลาดก็เที่ยง บางครั้งย่าขายหมดตั้งแต่สิบโมง แต่ก็นั้งคุยกับแม่ค้าข้าง ๆ หรือไม่ก็เดินเข้าไปหาเพื่อนมุสลิมที่อยู่ละแวกนั้นเป็นนานสองนาน โดยปล่อยของที่ร้านไว้อย่างนั้นโดยไม่กลัวหาย ฉันเคยถามย่าของฉันว่าของที่ร้านหละ ท่านบอกว่าไม่เป็นไรหรอกมีแต่คนรู้จักกันทั้งนั้น วันนัดถือว่าเป็นวันที่ทุกคนได้มาพบกันครั้งหนึ่งทั้งไทยพุทธและมุสลิม หลังจากที่ทำงานกันมาตลอดทั้งสัปดาห์ ส่วนใหญ่บ้านในย่านตลาดนี้จะเป็นครอบครัวของมุสลิมทั้งหมด และใกล้ ๆ กันก็เป็นวัดร้างที่ปู่เล่าว่ามีมาตั้งแต่สมัยอยุธยา แต่ก็ไม่เคยโดนชาวมุสลิมละแวกนั้นเข้าไปทำลาย ทั้งพระพุทธรูป และโบราณสถานต่าง ๆ ยังอยู่สมบูรณ์

แต่ทุกวันนี้ที่ตลาดแห่งนั้นกลับร้างซึ่งผู้คน ทุกคนไปซื้อของก็รีบกลับ ไม่มีรอยยิ้มเสียงหัวเระและการพูดคุยกันอย่างเคย

เพียงเพราะครั้งหนึ่งเมื่อปลายปีที่แล้ว ทุกคนได้ยิงเสียงปืนมาจากท้ายตลาด และก็เห็นชายสามสี่คนเดินมากลางตลาดแล้วยิงปืนเอ็มสิบหกขึ้นฟ้าแล้วก็เดินจากไปอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น

สุดท้ายมีทหาร ตาย 1 นาย บาดเจ็บอีกหนึ่งนาย ทหารที่เสียชวิตผู้นั้น ชาวบ้านรู้จักกันดีเขาชื่อ จ่าหอม เป็นทหารมาจากอีสานถูกมาประจำการที่ปัตตานีได้เกือบปีแล้ว และพอสิ้นปีเขาก็กำลังจะปลดประจำการไปอยู่ที่บ้านเกิด แต่สุดท้ายเข้าก็ได้กลับไปแค่ร่างอันไร้วิญญาณ

ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวของ จ่าหอม จ่าผู้เป็นที่รักของพวกเราชาวบ้านกลาง คุณจะยังคงอยู่ในใจของพวกเราตลอดไป

Create Date : 10 มกราคม 2551		6 comments
Last Update : 10 มกราคม 2551 16:52:02 น.
Counter : 501 Pageviews.
Share Tweet