Bloggang.com : Piterek : ตกเลือด...ที่อเมริกา (1)

ตกเลือด...ที่อเมริกา (1)

สวัสดีจ้าลูกรัก

จะบอกความลับอะไรให้

แม่ไปอเมริกามาจ้ะ และก็ไม่มีอะไรมาฝากลูกสักอย่างเดียว อย่าเพิ่งน้อยใจไป แม่กำลังจะเล่าอะไรให้ลูกฟังเดี๋ยวนี้ แล้วลูกจะเข้าใจว่าทำไม

หัวหน้าแม่เขาอยากให้แม่ไปฝึกอบรมเรื่องการทำงานที่อเมริกาตั้งแต่ปีที่แล้ว ตอนนั้นแม่เตรียมเอกสารทุกอย่างกระทั่งจองไฟล์ทเรียบร้อยแล้ว พ่อก็เตรียมลางานเพื่อไปกับแม่ด้วย กว่าเราจะเตรียมทุกอย่างเสร็จ ก็วุ่นวายพอดู ลำพังแม่คนเดียวก็ไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่รวมพ่อของหนูด้วยซิ เล่นเอาแม่เหนื่อย แต่พอดีบริษัทงดการเดินทางซะก่อนเนื่องจากเศรษฐกิจช่วงนั้นไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แผนการเป็นอันล้มเลิก แต่พ่อลางานไว้แล้วสองสัปดาห์ ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ และพ่อไม่อยากอยู่บ้านอย่างเดียวสองอาทิตย์ แม่เลยต้องลางานสองอาทิตย์ เพื่อไปเที่ยวญี่ปุ่นกันแทน เอ่อ เกริ่นซะยาว สรุปว่าคราวนี้หัวหน้าแม่เขาต้องการจะให้แม่ไปให้ได้

ขณะนั้นแม่ท้องหนูประมาณ 12 สัปดาห์พอดี (หัวหน้าแม่ซึ่งมีลูกสาวเล็กๆสามคนบอกว่า) น่าจะหายแพ้ท้องแล้ว แม่เลยตกลงไป เกรงใจหัวหน้าด้วยแหละ

เป็นครั้งแรกของแม่ที่ไม่อยากเดินทาง

แม่ไปวันที่ 11 สิงหา กลับ 21 สิงหาจ้ะ กลับมาต้องไปเชียงใหม่เลย ไปงานแต่งงานอาน้ำฝน ซึ่งพ่อบอกว่าไม่ไปไม่ได้ ไม่มีปัญหาอยู่แล้น แม่คิด

แม่ได้นั่งชั้นประหยัด

จริงๆต้องเป็นชั้นธุรกิจ แต่ว่าช่วงนั้นเศรษฐกิจไม่ดี ทุกคนที่เดินทางต้องชั้นประหยัดหมด แม่เริ่มเหงื่อตก พยายามหาที่นั่งริมทางเดินและที่ๆสามารถยืดขาได้ ทั้งเที่ยวไปและกลับ แม่นั่ง นอร์ทเวส ต้องไปต่อเครื่องที่นาริตะด้วย ขาจากกรุงเทพไปนาริตะก็ไม่ค่อยเท่าไหร่ เครื่องค่อนข้างว่าง แม่จองคนเดียวสามที่เลย แต่จากนาริตะไป เซนต์พอล (มินาโพลิส) นี่สิ เต็มหมด ทำให้ต้องไปแชร์ที่วางแขนกับฝรั่งตัวโตข้างๆอีก ที่นั่งก็เล็ก แถมตอนนั้นแม่ง่วงมากๆ จะนอนก็นอนลำบาก เพราะเก้าอี้เอนหลังได้ไม่มากเท่าไหร่ นี่ขนาดเตรียมหมอนลมหนุนคอไปแล้วด้วยนะ จะนอนโน้มตัวไปข้างหน้าก็ลำบาก ติดพุงที่เริ่มโตนิดหน่อยแล้ว หิวก็หิว เพราะแม่ชะล่าใจนึกว่าเขาจะเสิร์ฟอาหารหลายมื้อ แต่ปรากฏว่า เสิร์ฟแค่สองมื้อ (11 ชม) แถมกว่าจะเสิร์ฟก็นานอีก แม่หิวมากกกก ต้องควักลูกอมมาอมบ่อยๆ ท้ายสุดก็ถึงแบบเพลียๆ เจออลัน และเฉินหวู่จากสิงคโปร์สองคนที่แอร์พอร์ต (จริงๆเรานั่งเครื่องเดียวกันมานั่นแหละแต่นั่งคนละที่) เราเช่ารถแล้วขับไปที่โรงแรม

ขณะเช็คอินนั้น แม่ก็รู้สึกว่ามีน้ำไหลออกมาทางช่องคลอด รู้สึกไม่เหมือนประจำเดือน เป็นน้ำเหลวกว่า ไหลแบบควบคุมไม่ได้เลย แม่เลยรีบเดินเข้าห้องน้ำ พอถอดกางเกง แม่ตกใจมาก เพราะเลือดสีแดงสดๆไหลเปรอะกางเกงยีนส์ไปหมด ทะลุออกมาด้านนอกเลย พอนั่งลงที่ชักโครก มีเลือดอีกลอตใหญ่ไหลตกลงในชักโครก เรื่อยๆๆๆ จนน้ำในชักโครกแดงฉานไปหมด แม่ไม่รู้สึกเจ็บอะไร แต่ตกใจจนตัวสั่น กลัวว่าจะเสียลูกไป กลัวมากๆ รู้สึกผิดบาปไปหมด แม่ไม่น่ามาเลย ไม่น่ามาเลย นี่ถ้าแม่เสียลูกไปแล้วแม่จะทำยังไงกับชีวิตดี แต่แม่ก็ไม่ร้องไห้ เพราะกลัวว่าเพื่อนแม่ท้งสองคนจะตกใจ

แม่เดินไปบอกเขาหน้าเรียบๆ เขาตกใจกันมากรีบบอกให้แม่ไปพักในห้องแล้วไปหาอะไรให้แม่กินก่อน เพราะแม่หิวมาก ระหว่างนั้นแม่ก็โทรหาโรงพยาบาล ถามว่า ที่แม่เป็นเนี่ย คืออะไร เขาเหมือนไม่เคยเจอเคสนี้มาก่อน เพราะแม่มีเลือดไหลมาก แต่ไม่ปวดท้องเลยจนนิดเดียว ก็แนะนำนู่นนี่ แต่ว่าแม่ไม่คิดว่ามันมีประโยชน์หรือช่วยอะไร แม่เลยโทรหาป้าหน่อยเพื่อนคนไทยที่อยู่นั่น เขารีบมารับแม่ไปคลีนิกที่อยู่ใกล้ที่สุด จากนั้นสามีเค้า (ชื่อคริสเตียน) ซึ่งเป็นคนอเมริกันก็มาสมทบ (สองคนนี้ทำงานที่เดียวกับแม่) หมอก็ซักถามอาการ ว่าปวดท้องไหม เลือดที่ออกมามีเศษอะไรไหม และเจาะเลือดไปตรวจ 4 หลอด จากนั้นก็ทำอัลตร้าซาวน์ในช่องคลอด

แม่ใจเต้นตึกตัก...

พอเห็นรูปในจอ (เห็นเป็นหัวเป็นตัวหนูเลยนะ) หมอบอกว่า นี่ไงเบบี้ ดูเหมือนกำลังดูดอะไรอยู่นะ

แม่ถามว่า อย่างนี้ปรกติไหม หมอบอกว่า เหมือนจะปรกติดี แม่ร้องไห้เสียงดังมาก แบบไม่อายหมอเลย รู้ไหม ว่าแม่โล่งใจที่สุดในโลก ไม่เคยโล่งใจอะไรมากไปกว่านี้เลย

แต่หมอก็ยังบอกว่าอีกสองวันแม่ต้องตรวจอีกรอบหนึ่ง เพื่อดูอาการของลูก ว่าลูกจะยังปรกติดีไหม ระหว่างนี้หมอแนะนำว่าจะต้องนอนอยู่นิ่งๆตลอดเวลา ห้ามเดินมาก แค่เดินจากเตียงไปดื่มน้ำ หรือทานอาหารได้ แล้วถ้าภายในสองวันมีเลือดออกมากอีก ให้รีบมาหาทันที (ตอนไปตรวจ แม่เลือดไหลน้อยลงแล้วจ้ะ แต่ยังไหลอยู่)

ออกมาข้างนอก มี อลัน เฉินหวู่ คริสเตียน ป้าหน่อย และลุงทอปอีกคนที่รออยู่ พวกเขารอลุ้นไปกับแม่ด้วยความเป็นห่วง ขณะนั้นสามทุ่มแล้ว ยังไม่มีใครได้ทานข้าวสักคน คริสเตียนก็เลยพาพวกเราไปทานข้าวกันด้วยความสบายใจ

สองวันที่แม่นอนอยู่ที่โรงแรม ป้าหน่อยกับลุงทอปคอยเอาอาหารมาให้ แล้วเราก็ทานข้าวด้วยกัน ลุงทอปทำกับข้าวเก่งมากจ้ะ อาหารอร่อยทุกอย่างเลย ช่วงนี้ป้าหน่อยก็เลยร่วมฝากท้องเอาไว้กับลุงทอปด้วย แม่จะบอกความลับอะไรให้ แล้วลูกอย่าไปบอก ตม ที่เมกานะจ๊ะ ลุงทอปไม่ถูกกับอาหารอเมริกัน แต่ต้องมาอยู่อเมริกานานๆหลายครั้ง ลุงเลยต้องแอบเอาวัตถุดิบการทำอาหารมาจากประเทศไทย มีทั้งวุ้นเส้น ปลาการป๋อง น้ำปลา และอื่นๆ อีกมากมาย รวมกันหนึ่งกระเป๋าเล็กแนะ โดยไม่แสดงให้เจ้าหน้าที่รู้ เพราะถ้าแสดงก็จะต้องโดนเอาทิ้งแน่นอน ส่วนของสดก็มาซื้อที่นี่เอา โชคดีที่ที่เราอยู่เป็นคล้ายอพาร์ทเมนท์ ที่มีเตาไฟฟ้า ไมโครเวฟ ตู้เย็น ถ้วย ชาม ช้อน หม้อ กระทะ เครื่องล้างจาน พร้อม

ลุงทอปทานอาหารไทยทุกมื้อ ตื่นมาตั้งแต่ตีสี่ตีห้า ทำอาหารเช้า และมาเคาะประตูส่งอาหารแม่ตอนเช้า พร้อมนั่งทานด้วยกันทุกวัน และทำใส่กล่องไปทานกลางวันด้วย ตอนเย็นป้าหน่อยก็พาไปซื้อของสดที่ร้านไทยมาทำทานกันอีก

พอครบสองวัน ป้าหน่อยก็พาแม่ไปตรวจอีกครั้ง ปรากฏว่า ลูกไม่มีปัญหาอะไรเลย แม่เลยโล่งใจ เตตรียมพร้อมไปทำงานได้อย่างเต็มที่ แต่คงจะซ่าเหมือนก่อนท้องไม่ได้แล้ว เพราะเรารู้ว่าสภาพการตั้งครรภ์ของเราเป็นแบบนี้

เดี๋ยวต่อตอนสองก็แล้วกันนะลูก พิมพ์เหนื่อย

รักลูก
จุ๊บๆๆๆ
แม่

Create Date : 23 มิถุนายน 2552

Last Update : 23 มิถุนายน 2552 11:10:35 น.

16 comments

Counter : 1004 Pageviews.

สวัสดีค่ะน้องเปิ้ล อ่านไปก็ลุ้นไปนะคะ
ทั้งที่รู้ว่าน้องคลอดแล้วก็ยังลุ้นเลยค่ะ
เป็นใครถ้าอยู่ในสถานการณ์นั้นก็ต้องตกใจกันทั้งนั้น

ส่วนเรื่องเรียกน้องเปิ้ลเป็นคุณเปิ้ล ป้าแป๋วขอโทษนะคะ
คือว่าบางทีก็เบลอๆ เรียกผิดเรียกถูกประจำ แหะๆ
ความจำไม่ค่อยดีน่ะค่ะ แหะๆ จำไม่ได้ว่าเรียกใครน้อง เรียกใครคุณมั่ง
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ประสบการณ์การเป็นแม่ของแต่ละคน
แต่ละท้องแตกต่างกันนะคะ

โดย: แป๋วภูเก็ต

วันที่: 23 มิถุนายน 2552 เวลา:11:30:48 น.

มารออ่านตอน 2 จ้า...

หัวหน้าน้องเปิ้ลนี่ก็ช่างกะไร คนท้องคนไส้ (แถมยังท้องอ่อนๆอีกด้วย) ยังจะให้เดินทางไกลขนาดนั้น ดีนะที่เจ้าหนูไม่เป็นไรน่ะ แอบเคืองแทนนะเนี่ย

โดย: Gdnzz

วันที่: 23 มิถุนายน 2552 เวลา:13:24:04 น.

ลุ้นระทึก
ทำเอาพวกเราทางนี้แทบหัวใจวายไปด้วย

โดย: เอ๊กกี่

วันที่: 23 มิถุนายน 2552 เวลา:21:22:06 น.

โรงแรมน่านอนดีนะเนี่ย
แต่มนอารมณ์นั้นคงนอนไม่ลง เป็นห่วงมากกว่าเนอะ

โดย: เอ๊กกี่

วันที่: 23 มิถุนายน 2552 เวลา:21:28:28 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่เปิ้ล

อ่านตามแล้วหัวใจจะวายครับพี่

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 24 มิถุนายน 2552 เวลา:7:09:23 น.

อืม พักผ่อนเยอะๆ นะคะ
ช่วงแรกๆ ของการท้อง มันเสี่ยงน่ะค่ะ
ช่วงนี้ก็ทำเป็นเหมือนคนขี้เกียจอย่างที่หมอบอกไปก่อนนะคะ
เดินให้น้อย หม่ำให้เยอะ นอนเยอะๆ
แล้วจะมาติดตามตอนต่อไปค่ะ
บุญรักษาทั้งแม่ทั้งลูกนะคะ

โดย: เ สื อ ผู้ ห ญิ ง

วันที่: 24 มิถุนายน 2552 เวลา:11:27:26 น.

โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า

) วันที่: 24 มิถุนายน 2552 เวลา:12:02:04 น.

อ่านแล้วก็งงๆนะเปิ้ล
ไหนบอกบริษัทฯงดการเดินทางแล้วทำไมยังได้ไปอเมริกาอีก

เรื่องที่เขียนนี่ถ้าเป็นเหตุการณืปัจจุบันล่ะก็คงได้นั่งลุ้นไปด้วยนะ
แล้วคงมีต่อว่าแถมด้วย แทนที่จะพักร่างกายเตรียมพร้อมสำหรับลูกน้อยของเรา