Bloggang.com : ภูติ : .. all the little things ..

.. all the little things ..

77 ปีที่มุ่งมั่น

"คุณตา สวัสดีฮะ" นั่นคือคำทักแรกของฉันเสมอเมื่อเจอกัน

หนุ่มหล่อของฉันจะตอบ "อือ" กลับมาจากในลำคอ

วันที่ไปถึง พ่อกำลังพยายามจัดการกับเครื่องมือฝึกขยายปอดอย่างทุลักทุเล กับแขนและขาด้านซ้ายที่มีแรงมากขึ้น และร่างกายด้านขวาที่ค่อยๆฟื่นกลับมา พ่อกำลังพยายามอย่างเต็มที่กับมัน

พอตอบอือฉันเสร็จ กอดทักทายกันเสร็จ พ่อก็พยายามต่อด้วยตัวเอง แม้จะทำตกบ้าง ไม่ถึงปากบ้าง แต่พ่อก็พยายามคีบ หนีบ ทุกทางจนได้ฝึก

ฉันไม่แน่ใจว่า หากเป็นฉัน ฉันจะมุ่งมั่นได้เท่าพ่อไหม

ชั่วชีวิตที่ผ่านมา พ่อเป็นฮีโร่สู้งาน สู้ทน สู้ทุกข์ มาเสมอ

ปีที่เจ็ดสิบเจ็ดของพ่อปีนี้ก็เช่นกัน เหมือนพ่อจะต้องสู้ทุกข์หนักกว่าเคย

แต่ฉันเชื่อว่า พ่อจะผ่านมันไปได้

เดินเล่นด้วยกันครั้งแรก

ฉันได้พาพ่อเดินด้วยกันเป็นครั้งแรกหลังเกิดอุบัติเหตุเมื่อมีนาคมที่ผ่านมา

ด้วยเครื่องมือช่วยเดิน นับแล้วทั้งหมดสิบขา พ่อสอง walker ของพ่ออีกสี่ ฉันข้างหน้าที่ช่วยจับ walker อีกสอง ครูฝึกด้านหลังอีกสอง

แม้พ่อจะลุกนั่งด้วยตัวเองไม่ได้ เพราะร่างกายช่วงอกและเอวไม่สามารถบังคับได้ แต่พ่อก็มีแรงที่แขนและขาด้านซ้าย ครูฝึกจึงคิดว่าน่าจะฝึกให้พ่อเดินได้ ด้วยเครื่องช่วยที่เหมาะสม

"เดินด้วยกันนะพ่อ" ฉันบอกพ่ออย่างนั้น พ่อตอบอือในลำคอ

แม้วันนี้จะไม่ใช่ริมทะเลที่เราเคยเดินด้วยกัน แต่สักวันหนึ่งอันใกล้ เราจะได้กลับไปที่นั่นด้วยกัน

"แล้วไปเดินด้วยกันที่ริมทะเลเหมือนเคยนะพ่อ" ฉันบอกพ่ออย่างนั้นเมื่อการฝึกของวันสิ้นสุดลง พ่อตอบอือในคออีกครั้ง

ครั้งนี้ เหมือนฉันได้ยินเสียงดังหนักแน่นกว่าเคย

พี่คนรองกับน้องคนเล็ก

ปกติฉันไม่ค่อยได้เฝ้าพ่อกับพี่คนรองสักเท่าไร ส่วนใหญ่จะเป็นพี่ที่ติดกัน ไม่ก็แม่ แต่หากถ้าฉันได้เฝ้าพ่อกับพี่คนรองแล้วละก็ ได้มีเหตุทุกทีไป

เราสองคนโดนพี่สาวคนที่สี่หมายหัวไว้ตั้งแต่คราวที่แล้วที่เราดื้อพาพ่อกลับไปเที่ยวบ้านในวันที่ฝนและพายุมาครึ้ม

ตอนนั้นพี่โกรธฉันและพี่คนรองมาก เพราะหากมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเดินทาง เช่น น้ำท่วม รถติด พ่อจะลำบากมากที่จะต้องติดอยู่ในรถแบบนั้น

คราวนี้ เราสองคนก็ไม่วายสร้างวีรกรรมลักพาตัวพ่อกันอีกครั้ง

แต่วันนี้อากาศดี พี่สาวเลยไม่โกรธอะไร แถมให้คำชมมาอีกชุดใหญ่ว่า เก่งที่พาพ่อออกมาได้

เอ้อ .. โล่งใจ

ฉันไม่รู้ว่าฉันจะได้เฝ้าพ่อกับพี่คนรองอีกไหม แต่หากโอกาสนั้นมาถึงอีก เราก็คงมีแผนการดีๆอีกแน่ ๆ

ใส่ใจตลอดชีวิต

เกือบหกเดือนที่ผ่านมา ฉันข้าเวรเฝ้าพ่อคู่กับพี่ ๆ ที่ว่างตรงกัน ใครว่างวีคเอนด์ไหนตรงกัน ก็จับคู่กันไปอยู่กับพ่อ

ที่ห้องพ่อ เวลากลางคืนคนเฝ้าต้องปูที่นอนนอนกันเองหากไม่อยากนอนโซฟา

แม้ไม่ได้ตั้งใจจะให้พี่ทำ แต่ฉันก็ช้ากว่าพี่ ๆ ทุกทีในการเตรียมที่หลับที่นอน

ฉันพบว่าพี่แต่ละคนปูที่นอนให้น้องอย่างฉันนอนตลอด แม้ว่าพี่จะนอนโซฟา พี่ก็จะปูที่นอนให้น้องก่อน

แม้พี่จะยังไม่กินข้าวพี่จะใส่ใจการกินอยู่ของฉันก่อน

ฉันเคยคิดว่าพอเราโตขึ้นกันแล้ว รายละเอียดเล็ก ๆ ของชีวิตแบบนี้มันจะหายไป

กลับกลายเป็นว่า ฉันรู้สึกกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง เด็กคนเล็กของบ้านหลังนี้

ตลอดชีวิตที่แต่ละคนแยกตัวมามีชีวิตของตัวเอง ฉันพบว่าเราไม่ได้ห่างกันเลยสักนิด

...........................

เจ็ดเดือนที่เราผ่านอะไรต่ออะไรมาด้วยกัน

ฉันรู้สึกขอบคุณความทุกข์ที่แวะผ่านเข้ามาหาพวกเรา

มันทำให้ฉันรู้ว่า พวกเราเข้มแข็งกันเหลือเกินที่ผ่านมา แม้จะเซไปบ้าง ล้มกันไปบ้าง แต่เราก็ยังมีกันและกัน

"ขอบคุณความทุกข์อันประเสริฐ" ฉันได้ยินท่าน ว วชิรเมธี กล่าวไว้อย่างนั้น

ฉันก็รู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ

คนแต่ละคน จะต้องโดนเพาะบ่มด้วยบททดสอบของชีวิตกันกี่ครั้งกันนะ ถึงจะเเข็งเเกร่งที่จะรับมือกับมันได้อย่างสงบ ?

อืมม .. ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน

แต่ฉันเชื่อว่า คนแต่ละคน เข้มแข็งกว่าที่ตัวเองคิด

ฉันเชื่อว่า คนแต่ละคน เป็นเมล็ดพันธุ์ที่ดี ที่กำลังถูกบ่มเพาะเพื่อเติบโตเป็นต้นพืชที่แข็งแรง

Create Date : 26 ตุลาคม 2553

Last Update : 26 ตุลาคม 2553 1:02:33 น. 6 comments

Counter : 592 Pageviews.

Share
Tweet

พ่อยังคงอยู่ที่สถานฟื้นฟูกายภาพบำบัดที่บางปู

บ่นอยากกลับบ้านทุกวัน :)

โดย: ภูติ

วันที่: 26 ตุลาคม 2553 เวลา:0:56:55 น.

... 7 เดือนแล้วเหรอเนี่ยะ ...

... : ))) ...

โดย: yourstarlight

วันที่: 26 ตุลาคม 2553 เวลา:10:31:54 น.

อบอุ่นจังครับพี่

สู้ๆนะครับ ^^

สวัสดียามเช้านะครับพี่ เป็นกำลังใจให้เสมอครับ ^^

โดย: พระจันทร์ของขวัญ (Great_opal

) วันที่: 26 ตุลาคม 2553 เวลา:11:00:49 น.

อืม อ่านแล้วรู้สึกดีกับคุณนะ
ไม่ว่าจะเดินกับพ่อที่ไหน
ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ใช่ริมทะเล
มันไม่สำคัญเท่า คุณกับพ่อเดินด้วยกัน เดินด้วยกัน

( เฮ้อ เราแอบเศร้าเล็กๆอ่านแล้วคิดถึงพ่อจัง )

โดย: ละอองเวลา

วันที่: 26 ตุลาคม 2553 เวลา:11:48:29 น.

:)
หวัดดีคะ
แวะมาส่งรอยยิ้มเป็นปุ๋ยสร้างกำลังใจอีกคน

โดย: หวาน IP: 124.121.160.149 วันที่: 26 ตุลาคม 2553 เวลา:17:06:14 น.

77 ปีที่มุ่งมั่น ...
เหมือนสโลแกนบริษัทใหญ่ ๆ

วัน เวลา ที่สองเท้าเราได้ก้าวไปกับใครซักคน
ไม่ว่าจะในฐานะอะไร ยังไงก็ยังอบอุ่นใจดีนะ

10 ขานี่ ยังไม่นับรวมแขนเล็ก แขนใหญ่ ขาใหญ่ ขาเล็ก
ของพี่ ๆ ที่พร้อมจะวิ่งมาเป็นแขนเป็นขาให้คุณป๊านะ
นับรวมแล้ว คงจะยาวเท่าขบวนรถไฟที่คุณชอบไปรอดู

^^

โดย: พิม IP: 27.130.21.221 วันที่: 26 ตุลาคม 2553 เวลา:21:31:20 น.