ยี่สิบสามตุลาคม วันสำคัญหลายอย่างในชีวิตผม


ผมตื่นแต่เช้า เสียงฝนด้านนอกทำผมแปลกใจ

ฝนไม่ตกตอนเช้ามาหลายวันแล้ว แต่เช้านี้ ฝนกลับตกหนัก



ผมเสียบกาน้ำร้อนเพื่อชงกาแฟ

สำหรับวันนี้ ผงกาแฟสำเร็จรูปก็เพียงพอแล้ว

ผมไม่ได้ต้องการกาแฟเข้ม ๆ เพื่อปลุกผมให้ตื่นตลอดเช้า



ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้นเรื่อย ๆ เสียงนกแทรกมาเบา ๆ ท่ามกลางเสียงฝน

ผมทรุดตัวลงนั่งบนระเบียงแคบ ๆ พร้อมแก้วกาแฟ

ผมชอบบรรยากาศตอนเช้าตรู่ในเมืองหลวงในวันหยุด มันไม่ค่อยเหลือคราบเมืองที่วุ่นวาย

ยิ่งเช้าวันฝนตกแบบนี้ เหมือนทั้งเมืองกำลังหลับไหล หยุดนิ่ง มีแต่สายฝนที่เคลื่อนไหว



วันอากาศอากาศเย็น ๆ และมีลมชื้น ๆ แบบวันนี้ เหมาะกับกาแฟที่อุ่นจัด

ในวันที่ไม่มีอะไรทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นได้ แก้วกาแฟยามเช้าก็นับเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เพิ่มความอบอุ่นให้กับมือทั้งสองข้างนี้

ไอน้ำที่ลอยขึ้นมาจากผิวน้ำร้อน ๆ พากลิ่นหอมขึ้นมาด้วย

ผมดื่มมันกับฝนที่สาดมากระทบตัวเป็นระยะ น้ำฝนเย็นจนผมสะดุ้งเมื่อโดน


ระเบียงห้องข้าง ๆ นกพิราบเปียกฝนสองตัวยืนอยู่ด้วยกัน และดูเหมือนว่าผมจะไม่ใช่คนเดียวที่หนาวสั่นในเช้าวันนี้

ผมยิ้มกับภาพนกสองตัวนั่น พวกมันยืนอยู่ข้าง ๆ กัน

เปียกด้วยกัน หนาวด้วยกัน และเมื่อขนแห้ง มันก็คงบินออกไปด้วยกัน เคียงคู่กัน

เจ้าพวกนี้มักทิ้งร่องรอยไว้บ้างตามทางที่มันผ่าน

เช้านี้ ในห้องผม มีร่องรอยของพวกมันอยู่ ลมแรงคงพัดขนเบา ๆ ของมันปลิวเข้ามา

ผมหยิบมันขึ้นมาดู มันบางเบามาก ผมหวังว่าพอรวมเป็นกลุ่มแล้ว มันจะทำให้เจ้าตัวหายหนาวได้



น่าเสียดายที่มันไม่ดื่มกาแฟ ไม่งั้นผมคงมีเพื่อนดื่มในเช้าวันที่ทุกชีวิตก็ต้องการความอุ่น